วัดใจ

หลังคาแดง

เคยเป็นมั๊ยเวลาทีทำอะไรที่เราคิดว่ามันใหญ่เกินตัวเรา แล้วเรารู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง หมดกำลังใจ ไม่อยากจะทำต่อไปเลย ไม่แปลกหรอกที่เรารู้สึกอย่างนั้น ฉันเชื่อว่าคนบนโลกนี้หลายต่อหลายคนก็คงจะเคยเป็นเหมือนกัน มันอยู่ที่ว่าเราจะสามารถมองผ่านปัญหาตรงนั้นได้รึป่าว บางคนอาจมองว่าเราไม่เหมาะไม่ควรกับสิ่งที่เราจะทำ เราก็แค่หันมอง หยุดคิดแล้วฟังเสียงนั้น ถ้าเสียงที่เค้าเตือนเรามันเต็มไปด้วยความหวังดีเราก็ควรที่จะแก้ไข แต่ถ้าหากเสียงนั้นเต็มไปด้วยถ้อยคำแห่งการเยาะเย้ย 
ถากถาง สบประมาทต่างๆนาๆว่าเราทำไมได้ ก็ขอให้เราทำต่อไปเถอะอย่าไปสนใจกับคำพูดควายๆของคนที่ชอบดูถูกคนบางคน เอาคำพูดนั้นมาผลักดันให้เรามีแรงสู้ต่อไป ถ้าเราคิดว่าเราทำไม่ได้ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ลงมือก็เท่ากับว่าเราแพ้ตัวเราเอง เราแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้สู้ แล้วนี่หรอที่เค้าจะเรียกว่าทำดีที่สุดแล้ว ถ้าขืนเรายังท้อตั้งแต่ยังไม่สู้เราก็จะเป็นไอขี้แพ้ตลอดไป 
แล้วโลกนี้ก็จะไม่มีที่ยืนสำหรับเรา  แต่ในทางกลับกัน ทำไมเราไม่มองว่าสิ่งที่เราเจอ 
ปัญหาที่เรากำลังจะแก้ งานใหญ่ที่เรากำลังจะทำล้วนแล้วแต่ เป็นสิ่งที่น่าท้าทาย หลายคนอาจบอกว่ามันหนัก แก้ยากทำยากอย่าไปทำมันเลย เสียเวลา ทำไปก็มีแต่คนด่าว่า มีแต่เสียกับเสีย แต่ถ้าเราไม่ลองเราก็ไม่รู้
บางทีมันอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดก็ได้ มันอาจเป็นแค่ความกลัว หรือกรอบที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อปกปิดความกลัวของเรา  ถ้าเรากล้าที่จะทำสักนิด ถ้าเราได้ก้าวไปยืนตรงนั้นแล้ว 
ไม่ว่าจะมีเสียงใดๆตามมา เราก็จะสามารถพูดได้อย่างภาคภูมิใจว่า เราทำเต็มที่แล้วต่างหาก
อย่าไปสนใจกับคำพูดที่ตัดทอนกำลังใจเรา ถ้าเราสนใจก็เท่ากับว่าเรากินอาหารที่เค้าคายทิ้งไว้ 
สู้ต่อไป กำลังใจอยู่ที่ตัวของเราเอง อย่าไปคิดมากกับคำพูดของคนอื่นขอเพียงเรามีใจที่ยึดมั่น
ในสิ่งที่ทำ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เราอาจต้องใช้ใจในการแก้ปัญหาเพราะสมองอย่างเดียวบางทีก็ไม่สามารถแก้ปัญหาของใจได้เลย สู้ !ต่อไปนะคะ สักฝันต้องมีวันที่ฝันของเราเป็นจริง