ความรู้สึกที่ไม่อาจพูดไป

:T๐T:_PoOh_bEaR_:T๐T:

ผ่านมาแล้วเกือบปีที่หัวใจของฉันหยุดการใช้งาน  เกือบปีที่ฉันไม่เคยเอาใครเข้ามาในหัวใจ  แต่วันนี้หัวใจของฉันกำลังจะเริ่มทำงาน  ไม่สิมันเริ่มทำงานไปแล้วนิเพียงแต่ตัวฉันไม่รู้สึกตัวเท่านั้น
          มันเริ่มทำงานเมื่อฉันได้พบกับคนๆหนึ่ง  และหัวใจของฉันก็เริ่มค่อยๆเปิดที่ละนิดโดยที่ฉันไม่รู้ตัว  แต่เมื่อมาถึงตอนนี้ฉันมั่นใจได้เลยว่า  คนๆนี้ได้เข้าไปในหัวใจของฉัน  จนที่ข้างในไม่ว่างแล้ว  เค้าทำให้หัวใจของฉันทำงานอีกครั้ง
          เค้าคนนี้เป็นเพื่อนของฉัน  เค้าเป็นคนที่นิสัยดี  มีน้ำใจ  และที่สำคัญเค้าใจดีและจะคอยช่วยเหลือฉันอยู่ตลอดเวลา  ฉันรู้จักคนๆนี้มานานแล้วเหมือนกัน  เรา 2 คนเป็นเพื่อนที่สนิทกัน 
          ตอนแรกฉันก็ไม่รู้ว่าเรา 2 คนสนิทกันได้ยังไง  แต่ที่รู้เค้าเป็นคนเริ่มขอฉันเป็นเพื่อน  หลังจากนั้นเรา 2 คนก็ติดต่อกัน  พูดคุยกัน  และที่สำคัญเวลาเรา 2 คนมีปัญหาเราก็จะปรึกษากันเสมอ
          เวลาที่ฉันมีความสุข...ถึงแม้ว่าเค้ากำลังมีความทุกข์...เค้าก็จะยิ้มไปพร้อมๆกับฉัน
          เวลาที่ฉันทีความทุกข์...ถึงแม้ว่าเค้ากำลังมีความสุข...เค้าก็จะทุกข์ไปพร้อมๆกับฉัน
          เวลาที่ฉันเหงา...ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้เหงาเหมือนฉัน...เค้าก็จะเข้ามาคุยและเล่น  หรือโทรไปหาฉัน	
          เวลาที่ฉันร้องไห้...ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่รู้ถึงสาเหตุแต่...เค้าก็ไม่เคยถาม  เพราะกลัวว่าถามไปแล้วจะยิ่งตอกย้ำให้ฉันเจ็บมากขึ้น  และที่สำคัญเค้าก็จะเข้ามาปลอบฉัน
          เวลาที่ฉันท้อแท้  หรือ  อ่อนไหวต่อสิ่งรอบตัว...ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้เป็นคนทำ  และไม่ใช่เรื่องของเค้า...แต่เค้าคนนี้จะเป็นคนแรกที่เข้ามาให้กำลังใจกับฉัน
          เวลาที่ฉันไม่สบาย...ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ใช่หมอแต่...เค้าก็จะเข้ามาถามอาการ  และดูแลฉัน
          เวลาที่ฉันต้องการอะไร...ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ใช่เทวดาแต่...ที่ฉันสังเกตเค้าก็จะพยายามหาและทำมาให้ฉัน
          เวลาที่ฉันทำสิ่งอะไรไม่ได้หรือไม่รู้เรื่อง...ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ใช่คนในครอบครัวแต่...เค้าคนนี้ก็จะช่วยเหลือ  และให้คำปรึกษากับฉันจนฉันรู้เรื่อง
          เวลาที่เรา 2 คนต้องห่างไกลกัน  ไม่เคยมีสักครั้งที่จะไม่ติดต่อกัน  เรา  2  คนติดต่อกันเสมอ  แม้ว่าจะไกลกันเท่าไร
          ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาที่ฉันรู้จักกับเค้า  เค้าเสมอต้นเสมอปลายมาตลอดสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าได้ทำให้กับฉัน  และฉันก็เสมอต้นเสมอปลายกับเค้ามาตลอดเหมือนกัน
         จนมาถึงตอนนี้ทุกอย่างที่ฉันทำเริ่มไม่เสมอต้นเสมอปลาย  เมื่อฉันได้รู้ตัวว่าฉันกำลังรักเค้าไม่เหมือนเดิม  ฉันไม่ได้รักเค้าเหมือนที่เค้ารักฉัน  ตอนนี้ฉันคิดกับเค้ามากกว่า...มากกว่าคำว่า  เพื่อน
         แต่ฉันสงสัยตัวเองเหมือนกันว่า  ทำไมฉันเพิ่งจะรู้ตัวว่าฉันรักเค้า  ทำไมฉันไม่รู้ตัวว่ารักเค้าตั้งแต่ที่รู้จักกันใหม่ๆ  และสิ่งนี้ก็สร้างความเจ็บปวดให้ฉันมาตลอดเวลา  ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มรู้ตัวว่ารักเค้า
        ฉันเริ่มรู้สึกตัวเอง  เมื่อตอนที่...ตอนที่ฉันได้รู้เรื่องราวบางอย่างจากเค้า  และเรื่องนี้ก็ทำให้ฉันหายสงสัย  
           เมื่อเย็นวันหนึ่ง...เค้าเดินเข้ามาบอกกับฉันว่า...เค้ากำลังรักผู้หญิงคนหนึ่งอยู่  เค้ารักมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน  แต่เค้าอายและไม่กล้าปรึกษาฉัน  จนวันนี้...วันที่เค้ากล้าที่จะมาปรึกษาฉัน  เค้าบอกว่าผู้หญิงคนนี้นิสัยดี  แต่ไม่ค่อยสวยเท่าไร  และที่สำคัญผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ฉันรู้จักด้วย  เค้าปรึกษาว่า  เค้าจะทำยังไงดีกับเรื่องนี้  
           ตอนแรกๆที่ฉันได้ฟังก็เฉยๆ  ไม่มีอาการอะไร  แถมฉันแหย่ยังแซวเค้า  และฉันก็ให้คำปรึกษาและแนะนำเรื่องบางเรื่องกับเค้าไป  แต่อาการของฉันออกเมื่อเค้าวางโทรศัพท์ไปแล้ว  ฉันมีความรู้สึกแปลกๆ  ความรู้สึกเหงาๆยังไงไม่รู้  บอกไม่ถูก  
          จนเมื่อเวลาผ่านไปประมาณเกือบ  3  อาทิตย์  ฉันเริ่มสังเกตอาการของตัวเองที่เปลี่ยนไป    ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันไม่อยากคุย  ไม่อยากมองหน้า  ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเค้า  และช่วงนี้ฉันยังรู้สึกว่าตัวเองมีอาการเหงากับดูซึมๆลงไป 
          ตอนนั้นฉันก็งงกับตัวเองเหมือนกับว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันทำไมฉันถึงมีความรู้สึกแบบนี้  ฉันตั้งคำถามให้กับตัวเองมากมาย  ฉันเบื่อเค้าหรอ...ไม่ใช่  ฉันรำคาญเค้าหรอ...ไม่ใช่  ฉันนั่งคิดคำตอบอยู่หลายวัน  จนเมื่อวันที่  3  ฉันจึงได้คำตอบที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้  คำตอบนั้นก็คือ...ฉันรักเค้า
          พอฉันรู้ตัว  น้ำตาของฉันอยู่ดีๆก็ไหลลงมาพร้อมกับคำถามที่ว่า...ทำไมฉันเพิ่งจะรู้ตัว  ทำไมไม่รู้ตั้งแต่เค้ายังไม่มีใคร  ทำไมต้องมารู้ตอนที่เค้ามีใครในหัวใจแล้ว
          ฉันใช้เวลา  2  วันกว่าฉันจะยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวฉันเอง  
          2  วัน...ที่ฉันนอนร้องไห้   
          2  วัน...ที่ฉันไม่รับโทรศัพท์เค้า
          2  วัน...ที่ฉันไม่มองหน้าเค้า
          2  วัน...ที่ฉันไม่คุยไม่พูดกับเค้า
          2  วัน...ที่เรา  2  คนเหมือนไม่รู้จักกัน
          จนเมื่อวันที่  3  ฉันยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว  ฉันจึงพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม  เค้าเดินเข้ามาหาและถามว่าฉันโกรธเค้าหรอ  ฉันบอกว่าป่าว  แต่ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยสบาย  และฉันก็ขอโทษเค้า  สรุปแล้วทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม
          ใช่...ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม  แต่ความรู้สึกของฉันที่เกิดขึ้นคงกลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว  
          สิ่งที่ฉันจะต้องทำคือ  ปิดเรื่องราวทุกอย่างเอาไว้ไม่ให้เค้ารับรู้  เพราะถ้าเค้ารับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างคงจะเปลี่ยนไป  และไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก
          ตอนนี้สิ่งที่เกิดขึ้นคือ
          เวลาที่เรา  2  คนอยู่ใกล้กัน  ความรู้สึกฉันเหมือนอยู่ไกลจากเค้ามากๆเลย
          เวลาที่เค้ามาปรึกษาเรื่องของผู้หญิงคนนั้นกับฉัน  ความรู้สึกของฉันเหมือนอยากจะหนีเค้าให้ไกลที่สุด
          เวลาที่เค้าบอกว่าฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเค้า   ความรู้สึกของฉันแทบจะร้องไห้
          ฉันอึดอัดในสิ่งที่ฉันต้องปกปิด  ฉันเจ็บทุกครั้งที่ฉันได้เจอเค้า  ได้คุยกับเค้า  แต่...ถ้าเค้าได้รู้ในสิ่งที่ฉันเก็บไว้ ฉันคงต้องเสียเค้าแน่ๆ  ซึ่งก็หมายความว่าฉันจะต้องเจ็บมากกว่าที่ฉันจะเก็บมันต่อไป
          ฉันยอมเจ็บเพื่อให้ฉันได้อยู่ใกล้เค้า  ยอมเจ็บเพื่อไม่ให้เค้าไปจากฉัน  เรา  2  คนไม่ได้เดินในเส้นทางเดียวกันแล้ว  แต่ทางของเราในตอนนี้  คือ  เส้นขนาน  ซึ่งฉันก็จะยอม...ยอมเดินในเส้นขนานที่มีเค้าอยู่ข้างๆ  
          ฉันตัดสินใจแล้วว่า  ฉันจะยอมรับคำว่า  เพื่อน  จากเค้า  เพราะแค่คำว่า  เพื่อน  ที่เค้าให้ฉันมาก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับฉัน  
          ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร  ไม่ว่าเค้าจะรู้หรือไม่รู้ก็ตาม  แต่ฉันจะทำทุกทางไม่ให้เส้นขนาน  2  เส้นนี้ออกห่างจากกัน  ถึงแม้ว่าฉันจะต้องเจ็บสักเท่าไร  
           และถ้าเค้าคนนั้นรับรู้ฉันอยากจะบอกเค้าว่า...ฉันรักเค้า  ไม่ว่าเค้าจะรักฉันหรือเห็นฉันเป็นคนสุดท้ายก็ตาม  ฉันก็จะรักเค้าอย่างนี้ต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  และฉันอยากจะขอโทษเค้าที่ฉันปิดบังเค้าแบบนี้ แต่สักวันฉันคนนี้แหละจะเป็นคนเดินเข้าไปบอกเค้าเอง  วันนั้นคือวันที่เค้าไม่มีใครในหัวใจ  ไม่ว่าวันนั้นจะนานสักเท่าไร  และจะมีหรือไม่  ฉันก็จะคอย...คอย   ฉันสัญญา				

คนเรากว่าจะรู้ว่ารัก...ก็ต้องแลกกับคำว่าสายไปแล้วเสมอ