นายแน่ใจเหรอ?... ว่านายรักเรา? (2)

HCL

ความเดิม
นายแน่ใจเหรอ?... ว่านายรักเรา? (1)
http://www.thaipoem.com/forever/story.php?storyid=5305

คณะทันตฯ ซ้อมเสร็จก่อนคณะผมประมาณ 10 นาทีครับ ตอนที่พวกหมอฟัน
เลิกซ้อมกันผมก็แอบชำเลืองมองเจ้านั่นอยู่แว้บนึง.. ตามเคยครับ 
โดนมันทำหน้าทะเล้นใส่ แถมยังมีการขยิบตาให้อีกต่างหาก.... อะไรว๊ะ??
นี่ไม่ใช่เพื่อนเล่นนะเว้ย...ผมคิดในใจพร้อมขมวดคิ้ว >:( และตามมาด้วยเสียงรุ่นพี่เอ็ดสมทบอีกครั้งว่ากรุณามีสมาธิหน่อย... ก็ยอมรับแหละครับว่าสมาธิกระเจิง เพราะมัวแต่คิดว่า มันจะรอตรงไหน?? แล้วเดี๋ยวเราจะหามันเจอหรือเปล่า?? เป็นงั้นไป..   นี่ขนาดไม่อยากจะเจอมันนะเนี้ย!! ซ้อมต่ออีกซักพัก รุ่นพี่เลยสั่งว่าพอแค่นี้ก่อนสำหรับวันนี้เลิกได้ โอ...พระเจ้าจอร์ช.. สำหรับพวกเราทุกคนมันคือเสียงจากสวรรค์จริง ๆ เราถอนหายใจกันเฮื้อกใหญ่... ช่วงกำลังจะแยกย้าย เพื่อนในกลุ่มที่ซ้อมหรีดด้วยกัน ก็เอ่ยปากชวน "ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยบอมบ์?" ...ผมก็แบบว่า เออ.. เอาไงดี?? แต่ยังไม่ทันได้คิดหรือตอบอะไรครับ  เจ้านั่นก็โผล่พวดมาจากไหนไม่รู้ มาถึงก็กอดคอผมแล้วถามทันที
"เสร็จแล้วเหรอ รอตั้งนาน..ไปกันหรือยังหล่ะ?"  .....และนั่นคือคำตอบสำหรับพวกเพื่อน ๆ ผมครับว่าผมมีนัดเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินออกมา เสียงยัยต่ายหนึ่งในสมาชิกพวงหรีดประจำชั้นปี ตะโกนแซวตามหลังมาว่า "แหม...มีคุณหมอมารอกินข้าวด้วย  บอมบ์มันก็ต้องไปกับแฟนมันหน่ะซี้... มันจะมากับพวกเราทำมั้ยย...??"     อ๊ะจ๊ากกกก...idjweh*e7er387w32.. ยัยต่าย!! ผีที่ไหนเจาะปากแกมาพูดหรือไงว๊ะ? แกเอาอะไรคิด แกคิดได้ยังไง?? ผมหน้าแดงก่ำ..ด้วยความอาย และโกรธ จะพูดอะไรมากก็พูดไม่ออกเดี๋ยวเข้าตัว แล้วมันจะย้อนผมหาว่าผมกินปูนร้อนท้องอีก รู้แหละครับว่ายัยต่ายมันแซวเล่น ... แต่ให้ตายสิ
น่าเดินเข้าไป บ้องหัวให้ซักทีจริง ๆ  ผมไม่รู้จะทำไงดี เลยต้องรีบเดินจ้ำอ้าวออกมา ปล่อยให้เพื่อน ๆ ผมยืนจับกลุ่มหัวเราะกัน สงสัยตอนมันไปกินข้าวมันคงเม้าท์ผมกันสนุกปากแน่เลยครับ ผมจะหาเรื่องแก้ตัวยังไงดีหว่า หรือว่าควรอยู่เฉย ๆ ... ผมเริ่มเกิดอาการประสาทแดกขึ้นมาแล้วครับ มารู้ตัวอีกทีก็ตอน 
คุณหมอฟัน กึ่งเดินกึ่งวิ่งรีบตามมาพร้อมเรียก 
"เฮ้ย....รอด้วย... จะรีบไปไหนหล่ะนั่น?"
ผมก็แบบข่มอารมณ์ให้ปกติที่สุดครับพร้อมตอบไปว่า
 "เอ้า...ว่ามา!! จะไปกินอะไรที่ไหน?" 
"ออกไปตรงตลาดแถวหลังมหาลัยมั้ย?? ของกินเยอะดี... นายมากับเราแล้วกันเราเอารถมาด้วย"
ฮืมมมม.... เด็กรวยนี่หว่า ใช้รถตั้งแต่ปีหนึ่ง  ผมคิดในใจ...
"รวยขนาดมีรถใช้ แล้วยังจะให้เราเลี้ยงข้าว..แทนน้ำขวดเนี้ยนะ??" 
 คุณหมอหัวเราะอย่างชอบใจ 
"โห....ไม่หรอกครับ ก็พูดไปงั้นแหละ เราออกให้ก็ได้"
.."ไม่เป็นไร..เราเลี้ยงเอง ไหน ๆ ก็พูดกันแล้ว ว่าแต่ว่า..ห้ามแพงนะ เกิน 200นายจ่าย !!"    "ได้....ไม่ขัดศรัทธาอยู่แล้ว" ไม่วายกวนผมครับ  "นายชื่อบอมบ์เหรอ? เราชื่อเต้นะ"...   "อ้าว..พึ่งจะมาแนะนำตัวเหรอ เรานึกว่ารู้จักกันมานานแล้วซะอีก" ผมก็กวนกลับครับ ก็จริงอ่ะ คุยกันยังกะรู้จักกันมาตั้งนาน  จริง ๆ แล้วผมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนิทกับใครง่าย ๆ นักหรอกครับ แต่ยกเว้น หมอเต้ เนี้ยแหละ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอาจเป็นเพราะ ความง่าย ๆ เป็นกันเองของเต้ด้วยทำให้ผมไม่รู้สึกว่าเจ้าเต้นี่ไม่ใช่คนแปลกหน้า หรือไม่งั้นก็คงเพราะผมใจง่ายแหละมั้งครับ "จริง ๆ แล้วเราเจอกันตั้งแต่วันรับน้องรวม ของมหาลัยแล้วนะ แต่บอมบ์คงจำเราไม่ได้
เองหล่ะมั้ง..?" ผมขมวดคิ้วทำหน้างง "เมื่อไหร่อ่ะ??"....  "ก็ช่วงที่ไปคลานพื้นขี้โคลน ลอดซุ้มมดแดงไง...รุ่นพี่เค้าจับนายผูกขากับเรา..จำได้มะ?"  ผมทำหน้าระลึกชาติเล็กน้อย จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า ผมได้คู่กับ
ผู้ชายตัวสูง ๆ คนนึง จำได้แค่นั้นจริง ๆ เพราะวันนั้น สภาพรุ่นน้องแต่ละคนแทบจะดูไม่ได้ เพราะหน้าตาเละเทะไปด้วยสีน้ำ ลิปสติก โคลน แถมยังโดนผูกจุก มัดโบว์บ้าง มัดลูกโป่งถุงยางบ้าง เต็มหัวไปหมด ..."หูยย...ใครจะ
ไปจำได้หล่ะ?? ก็สภาพแต่ละคนมันเป็นผู้เป็นคนกันที่ไหน??"  "55555..ใช่ ๆ เราจำได้ว่าบอมบ์ถูกมัดผมด้วยถุงยางสองลูกบนหัว..55555"   เอ๊ะ!!...หมอนี่ยังไง!! จะเปิดสงครามกับเราเหรอ??พูดดีได้ไม่ทันไร กวนอีกแล้ว
ต่อ....				

แม้ว่าเต้จะกวนตีนแค่ไหน  ผมก็ยอมรับครับว่าเค้าเป็นคนสนุกสนาน  และน่าแปลกที่เราเข้ากันได้อย่างดี และสนิทกันอย่างรวดเร็ว แม้จะอยู่ต่างคณะกันแต่เชื่อมั้ยครับว่าผมสนิทกับเต้มากกว่าสนิทกับเพื่อนในคณะและชั้นปีเดียวกันซะอีก  มีอยู่อีกอย่างนึงที่เราสองคนยอมกันไม่ได้ และแข่งกัน  นั่นคือแข่งกันหล่อนั่นเองครับ				

...