สื่อแชท...สื่อรัก

วลีฝัน

     
     หวัดดีคับ
      ซาหวัดดีจ๊ะ ชื่อรัย
     ผม เต้อคับ คุณล่ะ
      เจ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ
      เช่นกันคับ 
      อายุเท่าไหร่
     26 คุยมั้ย
      อ้าว คุยสิค่ะ
     เจ อายุเท่าไหร่อ่ะ
      21 ค่ะ
      คับ 
      แล้วนี่เล่นที่หนายล่ะ
     ร้านแถวรังสิตอ่ะ
      อ๋อ ค่ะ
     คุณเจ เรียนหรือทามงานอ่ะ
      ยังเรียนอยู่ค่ะ
      ..............................
      ..............................
      .............................
      ..............................
      .............................
     โปรแกรม PRICH
     แว๊บบบบ......
     แว๊บบบบ.......
 บนหน้าจอสี่เหลี่ยม จากการสนทาของบุคคล 2 คน
     นี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้สาวนักศึกษาผู้ชอบซุกซนอย่างฉันได้รู้จักกับโลกไซเบอร์ เริ่มก้าวสู้สังคม IRC ที่รู้สึกว่ามันกว้างไกลอย่างไม่มีขอบเขต ไม่มีพรมแดน และก็บ่อยครั้งในยามที่ต้องการพักผ่อนสมอง ได้มานั่งคุยกับคนแปลกหน้า ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้เห็นหน้าแต่ผ่านตัวอักษร และฉันก็เชื่อว่ามีคนส่วนใหญ่ที่หลงใหลไปกับอาหารไซเบอร์จานที่น่าค้นหา น่าลิ้มลองเช่นกัน
     "อ้าว! ยัยจูนรายงานที่อาจารย์สั่งให้ทำเสร็จยัง" เพื่อนสนิทของฉันซึ่งพักอยู่ที่เดียวกัน ส่งเสียงทักทายมาแต่ไกล
     "เสร็จแล้วย่ะยัยฝน ดับไหนแล้ว" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ
     "เหรอ แล้วทำไรอยู่ฉันเห็นเธอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หน้าจอคอมฯ"
     "อ๋อ คุยกับเพื่อนน่ะ"
     "เฮ่อ!....แชทกับเพื่อนอีกแล้ว"
     "เออน่า...คุยไปงั้น ๆ แหละแก" ฉันตอบเพื่อตัดปัญหาอ้ายเพื่อนช่างถาม
     หลังจากวันนั้นฉันก็ได้คุยกับผู้ชายที่ชื่อ "เต้อ" ผ่านโปรแกรม PRICH ทำให้ฉันรู้สึกว่าเราคุยกันถูกคอ คุยสนุก จากการได้คุยกันหลายครั้ง บ่อย...บ่อย เข้า ก็ได้แลก E-MAIL กัน ซึ่งเต้อรู้จักฉันในนาม "เจ" ครั้งที่ได้ใช้นิกเนมตอนคุยกันครั้งแรก ยิ่งนานวัน ยิ่งคุยกันบ่อยก็เปลี่ยนจาก PIRCH มาเป็น MSN ช่วงหลังคุยกันสนิทสนม เล่าเรื่องต่างๆ ผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยมซึ่งกันและกัน มาครั้งหลังสุดที่ได้คุยกัน เขาก็ได้บอกว่าลองคบกันดูก่อนมั้ย ฉันก็ตอบตกลงไปโดยไม่ต้องมีอะไรมาเบรคต่อมความคิด อาจจะเป็นเพราะความเหงาบวกกับความที่เพิ่งอกหักมาจากแฟนเก่าด้วยมั้ง
     "ฮัลโหลลล เจเหรอ ผมเต้อนะ"  ความรู้สึกของฉันตอนนั้นบอกไม่ถูกว่าอารมณ์ไหนดีที่ได้ยินเสียงเค้าเป็นครั้งแรก บอกไม่ถูกเลยแฮะ
     "ค่ะ เจเองค่ะ อืมว่างัยไม่เห็นคุณออน สามสี่วันแล้ว"
     "อ๋อ คับ คือช่วงนี้มีงานยุ่งนิดหน่อยอ่ะ พอดีวันนี้ผมมีโอกาสได้ไปพบลูกค้าแถวบ้านคุณ ก็เลยจะชวนคุณออกไปกินข้าวด้วยกัน ทานเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ"
     "อ้าว เล่นมัดมือชกเลยน่ะคุณ ก็ได้ค่ะ"
     "ขอบคุณครับ งั้นเดี๋ยวเสร็จธุระผมไปรับ คงประมาณ 1 ชั่วโมง เจอกันนะ"
     "โอเคค่ะ หวัดดีค่ะ"
     ฉันยังอึ้ง งง...งง อยู่ ที่อยู่ๆ ได้ยินเสียงเเค้จากโทรศัพท์ ช่วงเวลาที่ได้คุย ได้รู้จักเค้าผ่านอักษรด้วยสื่อไอที ก็ประมาณ 4 เดือนได้แล้วมั้ง ก็เลยแลกเบอร์กัน อยู่ ๆ ก็โทรมานัดทานข้าวเป็นครั้งแรก
    "เอาน่ายัยจูนเอ๊ย...ลองดูสักตั้งเหอะว่าเค้าเป็นคนยังไง" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง
     หลังจากที่ได้นัดแนะกันเรียบร้อยแล้วฉันก็อาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วก็เปิดเพลงฟังรอเวลาที่ได้นัดกัน
...........ปี้นนน........
...........ปี๊นนน.........
............ปี๊นนน..............
     เสียงแตรรถเป็นสัญญาณบอกว่าเวลาแห่งการนัดเจอชายทางอินเตอร์เน็ตได้เริ่มขึ้นแล้ว....
           ....................โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ..............