Bitter Girl ---> ตอน : เจ้าหญิงคนใหม่

Nonmin

ตอน : เจ้าหญิงคนใหม่
	เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากร้านพิซซ่า ก็เข้าห้องน้ำ ที่นั่นไม่มีใครมาเข้าเลยสักคนนอกจาก เชอรี่กับนิชานเท่านั้น เมื่อนิชานเข้าเสร็จ เธอออกมาล้างมือและส่องกระจก แล้วสักพักก็ร้องไห้ เป็นเวลาที่เชอรี่เดินออกมา "ธเธอช่วยฉันไม่ได้หรอก ก็คนอย่างฉันมันเป็นแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถจะมาเปลี่ยนฉันได้ช่างมันเถอะ เชอรี่ ฉันถูกล้อเรื่องพวกนี้มาเกือบ 6 ปีแล้ว" นิชานพูดขึ้น เชอรี่มองหน้านิชานผ่านกระจก "ใช่ไม่มีใครเปลี่ยนเธอได้ นอกจากตัวเธอเองเข้าใจความรู้สึกฉันบ้างสิ นิชาน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.1 ฉันทนไม่ได้ที่จะให้ใครมาล้อเพื่อนฉัน ได้โปรดเถอะ ถือว่าเห็นใจฉัน ฉันจะช่วยเธอ แนะนำเธอในเรื่องพวกนี้ แต่ในภาคปฏิบัติ เธอต้องทำเอง" นิชานมองหน้าเชอรี่ และยิ้มออกมา "ได้จะพยายาม"
	เชอรี่พาเธอไปร้านๆ หนึ่ง "ที่นี่ส่วนใหญ่ นางแบบบางคนเขาจะมาขัดสีฉวีวรรณกัน ฉันก็เคยมาครั้งนึง" เชอรี่พูด นิชานรู้สึกหวั่นๆ "แต่ฉันไม่มีเงินมากพอจะมาทำเรื่องแบบนี้หรอกนะ" นิชานพูด "เอาเถอะ ฉันจะออกให้ก่อนก็แล้วกัน ถือว่าเพื่อนช่วยเพื่อนนะ" เชอรี่พูด และสักพัก หญิงคนหนึ่งเดินมาที่นิชาน และพาเธอเข้าห้องๆ หนึ่ง แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าเธอ นิชานตกใจจึงร้องออกมา "อย่านะ ไม่ต้องมายุ่งน่า ฉันถอดเองได้!!!" "แว้ก จั๊กกะจี้ ก๊ากๆๆ!" "อยู่นิ่งๆ สิคะ เอาหละ เข้าไปอยู่ในอ่างสิคะ" "อย่าถูหลังสิ มันจั๊กกะก๊าก!" "ไม่ถูก็ไม่สะอาดสิคะ" "อย่านะ อย่าเอานมมาราดตัวฉัน กรี๊ด!!!" "มันต้องทำอยู่แล้ว อยู่นิ่งๆ สิคะ พวกเรามาช่วยกันหน่อยเร็ว" "ว้ากกกก!!! มาทำไมตั้งเยอะแยะ ฉันอายนะ ออกไป๊!!!" "ช่วยกันหลายๆ คนจะได้สะอาดไงคะ ตาย! ดิ้นจริงๆเลย!"
	เมื่อเสร็จ นิชานออกมา แล้วเธอก็พบว่า ผิวพรรณเธอดูสะอาดสะอ้านและผ่องขึ้น เสร็จแล้วเธอก็ต้องไปเล็มผมอีก เสร็จแล้วเมื่อเธอแต่งตัวด้วยชุดที่ดูดีกว่าเดิม ก็ทำให้เธอเป็นคนใหม่ขึ้นมาทันที "ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ!" ทุกคนพูดขึ้น "ทั้งหมด 1 หมื่นบาทค่ะ" นิชานได้ฟังราคาก็ถึงกับหงายหลังไปทันที เชอรี่ยิ้ม แล้วจ่ายเงินให้เขา "เชอรี่ เธอออกให้ฉันตั้งมากมายขนาดนี้มันเว่อร์ไปแล้ว! เอางี้นะเดี๋ยวถ้าฉันมีเงินจะคืนเธอนะจ๊ะ" นิชานพูดขึ้น พลางออกมาข้างนอกกับเชอรี่ "ไม่ต้องหรอกจ้ะดูสิ เธอดูสวยขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะจ๊ะเนี่ย!" เชอรี่พูดขึ้นแล้วจับไหล่นิชาน พลางมองนิชานไปทั่วตัว "งั้นเหรอ ก็เป็นเพราะเธอนั่นแหละ เฮอะๆๆ" นิชานพูด เชอรี่มองนิชานแปลกๆ
	เมื่อกลับมาถึงบ้าน เชอรี่เริ่มบ่นกับนิชาน "เธอน่ะ เนื้อตัวการแต่งตัวก็ดีขึ้นนะ แต่เธอน่าจะเปลี่ยนเสียงหัวเราะของเธอ แล้วเปลี่ยนท่าทางการเดินด้วยนะ ฉันพยายามจะช่วยเธออย่างเต็มที่แล้วนะเนี่ยเอาล่ะ มาฝึกกันเถอะ" เชอรี่พูด "ฝึก?" นิชานแปลกใจ แต่เชอรี่จับมือเธอให้ลุกขึ้น แล้วเริ่มฝึกสิ่งต่างๆ เกี่ยวกับสิ่งที่นิชานทำตัวน่าเกลียดจนติดเป็นนิสัย นิชานบ่นว่ารำคาญ เชอรี่จึงเริ่มไม่พอใจ แล้วขู่ว่า ถ้าไม่ตั้งใจให้ดี จะให้นิชานจ่ายเงินเป็น 2 เท่าของค่าที่ไปที่ร้านเมื่อกี๊นี้มา นิชานจึงทำตาม จนเมื่อเธอสามารถทำตามที่เชอรี่บอกได้ทั้งหมด เชอรี่จึงอารมณ์ดีเหมือนเดิม 
	"ดีใจจัง ฉันสามารถฝึกเธอได้แล้ว" เชอรี่พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ "ทำอย่างกับฉันเป็นลิงในคณะละครสัตว์ไปได้" นิชานเริ่มบ่นบ้าง "ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันช่วยเธอแล้วนะ ตามคำสัญญาของนางฟ้าอย่างฉันไง คุณเจ้าหญิงคนใหม่" เชอรี่พูด "เธอว่าฉันเป็นซินเดอเรลล่าเหรอ ไม่ไม่ต้องเอาฉันไปเปรียบกับนิทานนั่นหรอก" นิชานพูดขึ้น "มันแล้วแต่เธอตะหาก ความเป็นคนทันสมัย ไม่มีเวลาจำกัดหรอก แต่ถ้าเธอเกิดอาการเบื่อขึ้นมาเมื่อไหร่ จนทำตัวกลับเป็นคนเดิม เท่ากับว่ามันหมดเวลาของซินเดอเรลล่า แล้วก็จะกลายเป็นสาวถ่านเหมือนเดิม" เชอรี่พูด นิชานนิ่งคิด "ฉันก็จะพยายาม" นิชานยืนขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาว่าฉันนิชานคนนี้เด็ดขาด!"
	วันต่อมานิชานไปมหาวิทยาลัยด้วยจักรยานคันเดิม จนเมื่อมาถึงตึกคณะอักษรศาสตร์ มีเพื่อนๆ และคนที่เรียนตึกเดียวกันต่างมองนิชาน นิชานเกิดความไม่มั่นใจขึ้นมา กลัวว่าตัวเองจะทำอะไรอีก แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น "นนิชานนนั่นเธอเหรอ?" เดซี่ เพื่อนร่วมคณะเดียวกันพูดขึ้น เดซี่เป็นคนเรียนเก่งพอกันกับนิชาน และเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกัน "ไม่อยากเชื่อ วันนี้เธอสวยจังเลย" เดซี่พูดขึ้นจนทำให้นิชานรู้สึกเขิน "ไม่หรอก ฉันก็เป็นอย่างนี้ทุกวันนี่นา" แต่แล้วก็มีเสียงคนหลายคนพูดขึ้นเป็นเสียงเดียวกันว่า "เธอดูดีขึ้นจริงๆนะ" หรือ "ใช่นิชานแน่เหรอ สวยจังเลย" นิชานยิ้มและเดินขึ้นตึกไปด้วยท่าทีที่เอียงอายเอามาก แล้วเดซี่ก็ตามขึ้นไป ชวนคุยหลายเรื่อง จนนิชานได้คิดในใจว่า "ไม่อยากเชื่อ ทุกคนจากที่เคยหัวเราะเยาะใส่ฉัน กลับกลายเป็นว่ามาชื่นชมฉัน แม้แต่เดซี่ที่ไม่เคยพูดกับฉัน เหลือเชื่อจริงๆ ฉันฝันไปหรือเปล่า รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงขึ้นมาจริงๆ เป็นซินไม่สิ ฉันจะไม่ยอมให้เวลาหยุดเหมือนซินเดอเรลล่าเด็ดขาด พยายามเข้านะนิชาน เธอจะต้องเป็นคนอย่างนี้ตลอดไป เป็นเจ้าหญิงตลอดไป เจ้าหญิงที่ไม่ใช่ซินเดอเรลล่า"
	วันอาทิตย์ นายพัลลภผู้เป็นพ่อของพิศได้คุยถึงเรื่องที่มหาวิทยาลัย พร้อมกับนางวิไล ผู้เป็นแม่ "เป็นไงบ้างลูก อยู่ที่มหาวิทยาลัยมาตั้ง 3 ปีแล้ว มีแฟนแล้วรึยัง?" นายพัลลภถาม "ยังหรอกครับคุณพ่อ" พิศพูด "แต่ฉันนะ เห็นพวกผู้หญิงในมหา'ลัย ตามติดพิศกันน่าดูเลย" นางวิไลพูดขึ้น "พ่อคิดว่าจะหาผู้หญิงดีๆ ให้ลูกสักคน ดีมั๊ย?" นายพัลลภพูดขึ้นมา "พ่อกับแม่พูดอะไรกันครับเนี่ย พ่อไม่ต้องหรอก ซักวัน  ผมคงหาได้หละน่า" พิศพูด "พ่อคิดที่จะให้ลูกสืบตำแหน่งประธานบริษัทนี้ต่อไป ลูกก็น่าจะหาผู้หญิงมาเคียงข้างบ้าง" นายพัลลภพูด พิศลุกขึ้นยืน "ไม่ต้องพูดแล้วครับ อยู่ๆ ก็ถามอะไรก็ไม่รู้ ผมเข้าห้องนะ" แล้วพิศก็เดินเข้าห้องไป "เฮ้อ! ทำอายไปได้ ลูกเราคนนี้" นางวิไลบ่น "นั่นสิ เอ้อ ผมคิดแผนได้แล้ว ต้นเดือนหน้าก็ใกล้วันเกิด 20 ปีของพิศแล้วนี่นา ผมจะให้คนของผมเที่ยวหาผู้หญิงในมหาวิทยาลัยที่สวยๆ ให้มาร่วมงานวันเกิดของลูกชายเรา แล้วก็ฮะฮะ อย่างนี้ดีมั๊ย?" นายพัลลภหัวเราะ
	วันต่อมา นิชานขี่จักรยานมาเรียนที่มหาวิทยาลัย หลังจากที่ออกกำลังกายแล้วเหมือนทุกวัน แล้วอยู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งเรียกเธอ "คุณครับ!" เขาเรียก "มีอะไรเหรอคะ?" เธอถาม "คืองี้นะครับ ผมได้รับไหว้วานมาจากประธานบริษัทให้หาผู้หญิงสวยๆ ในมหาวิทยาลัยมาร่วมงานเลี้ยง แล้วบังเอิญผมคิดว่าคุณเป็นคนที่สวยใช้ได้ทีเดียว" เขาพูดพลางส่งบัตรเชิญให้นิชาน "นี่ครับ มาร่วมงานนี้ให้ได้นะครับ" ยังไม่ทันที่นิชานจะถามอะไร เขาก็เดินจากไป เธอมองดูบัตรนั้น แล้วก็รู้สึกดีใจขึ้นมากับคำพูดของชายคนที่ให้บัตรแก่เธอที่เขาพูดว่า "คุณเป็นคนที่สวยใช้ได้ทีเดียว" "ฉันสวยขนาดนี้เชียวหรือ" นิชานคิด ใจลอย
	นิชานนำเรื่องนี้มาบอกเชอรี่ แซนดี้และเดซี่ แซนดี้และเดซี่บ่นที่ไม่ได้ไปงาน แต่ทั้งสามก็อาสาว่าจะช่วยหาชุดงานเลี้ยงที่สวยๆ ที่ตนมีอยู่มาให้นิชานเลือกดูในตอนเย็น
	"นี่! ตัวนี้สวยมั๊ย?" แซนดี้หยิบชุดสีเขียวเกาะอกกระโปรงบานขึ้นมา "ไม่เอา โป๊!" 
	"นี่! แล้วตัวนี้ล่ะ?" เดซี่หยิบชุดสีรุ้งมาให้ ก่อนที่นิชานจะพูดว่า "ไม่เอา สีรุ้งมันซีดเกินไป!"
	"นี่! เอาตัวนี้นะ?" เชอรี่หยิบชุดสายเดี่ยวสีดำมีดอกไม้ตรงชายมาให้ "ไม่เอา ตัวใหญ่!"
	"เฮ้อ! ชุดที่มันเหมาะกับฉันไม่มีเลยหรือ" นิชานบ่นแล้วล้มลงบนพื้นอย่างสิ้นหวัง "ไม่เอาน่านิชาน อย่านอนลงไปอย่างนั้นสิ!" เชอรี่รีบห้าม "ชักสิ้นหวังขึ้นมาแล้ว มีชุดเป็นสิบๆ แต่ไม่ถูกใจซักตัว ถ้ามีนางฟ้าอย่างในเรื่องซินเดอเรลล่าช่วยเสกชุดที่เหมาะกับฉันก็ดีสิ" นิชานพูด ทันใดนั้นเดซี่ก็รีบค้นหาชุดๆ หนึ่งในกระเป๋าที่เธอเตรียมมา "เอาชุดนี้มั๊ย? ชุดซินเดอเรลล่า!" เดซี่พูดขึ้น พร้อมชูชุดๆ หนึ่งให้นิชาน เป็นชุดสีชมพูดอ่อน โชว์ไหล่ข้างหนึ่ง มีดอกไม้ติดอยู่ตรงข้างเอว ดูสวยไม่เบา "เธอว่าชุดซินเดอเรลล่าเหรอ?" นิชานถาม "ใช่ เป็นชุดที่ฉันเคยเอามาแสดงละครเป็นซินเดอเรลล่าตอน ม. ปลายน่ะ ฉันเอาติดมือมาด้วย แต่กลัวเธอไม่ชอบก็เลยไม่ได้หยิบออกมาซะตั้งแต่แรก" นิชานยิ้มและส่ายหน้า "ไม่หรอก ฉันชอบมากเลย" ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเลือกเอาชุดนี้ เชอรี่หวีผมและแต่งหน้าให้เธอ ส่วนแซนดี้ก็ช่วยเลือกรองเท้าที่คิดว่าดีที่สุดให้นิชาน 
	"ได้เวลาแล้ว ฉันต้องไปก่อนนะ" นิชานพูดขึ้น พลางมองตังเองในกระจก "ขอบใจมากนะ เหล่านางฟ้าทั้งสามของฉัน" ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของนิชาน แล้วแซนดี้ก็ถามว่า "แล้วเธอจะไปยังไงล่ะ เราไม่มีฟักทองเอาไว้เสกรถม้าหรอกนะ" นิชานยิ้ม และพูดว่า "ใช่ เราไม่มี ดังนั้นฉันจะขี่จักรยานไป" เธอพูดพลางขี่มัน "ไปก่อนนะ" แล้วจักรยานก็พุ่งตรงไปข้างหน้า "ซินเดอเรลล่าขี่จักรยานงั้นเหรอ ฮึฮึ" เชอรี่พูด