ความทรงจำ

เรไร

ผมไม่ใช่นักเดินทาง...
แต่ผมเป็นคนชอบเดินทาง เตร็ดเตร่ เร่ร่อน 
ไปกับเป้ใบเก่าๆ รองเท้าโทรมๆ กางเกงขาดๆ กีต้าร์ และหัวใจเยินๆ
สมุดบันทึกเล่มเล็ก ๆ ที่ติดตัวอยู่เสมอ
ไปมันทุกที่ ที่อยากไป โบกรถไปบ้าง นั่ง บขส.บ้าง
แล้วแต่สภาวะเศรษฐกิจในกระเป๋าจะเอื้ออำนวย
... ไปตามแต่ใจปรารถนา ...

ชีวิตก็แล้วแต่ขาพาไป
ยากไร้ญาติมิตร ...พี่น้องหมางเมิน
ยามเช้าย่ำเท้าไปกินข้าวแกง
ยามแลงบางครั้งก็ท้องหิวโซ.....
          ข้ า ง ถ น น  ...  ค า ร า ว า น				

หลายๆ ครั้งในการเดินทาง ...หากมิได้ไปที่มันกันดารเกินไปนัก 
ผมจะหอบหิ้วกีต้าร์ตัวโปรดของผมไปด้วยทุกครั้ง..
ข้ามน้ำ  ข้ามทะเล ขึ้นเขา ปีนภู
บางทีได้พบเพื่อนใหม่....มิตรภาพงอกเงยอย่างรวดเร็วภายในวงสุรา
...จิบเหล้าขาวบีบมะนาวอย่างที่ชอบ...
...ดื่มกันอย่างง่ายๆ...แค่นั้นก็แทบจะหาวเป็นดาวเป็นเดือนแล้ว..
ใครมีเครื่องคนตรีอะไร ก็หยิบฉวยกันขึ้นมา ร่วมสนุกกัน
ร้องรำทำเพลงกันไป...หลายต่อหลายหนได้เพื่อนใหม่
...ที่มีจังหวะการเต้นหัวใจคล้ายกัน
....หัวใจดนตรี.....หัวใจคนชอบเดินทาง...หัวใจกรึ่มสุรา				

หยิบจอกกระดกเหล้า       เข้าปาก
จนจิตเริ่มกระดาก            เพื่อนจ้อง
สายตาดั่งเหมือนอยาก      ให้แบ่ง
จึงหยั่งเชิงใช่ข้อง            อะเฮ้ย..!..เมากัน 

ค่อยเททีละน้อย               กันหก
โน่นกับแกล้มรีบยก         ว่องเข้า
เทเสร็จสรรพรีบกระดก   ขึ้นดื่ม
เสพสุขแม้แค่เหล้า           เท่านั้นก็พอ				

และ....ในครั้งนี้ ไม่ใช่การเดินทางรอนแรม เร่ร่อน เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
แต่เป็นการเดินทางที่มีการบอกล่วงหน้ากันนานนับเดือน...
ไป ... เพื่อพบปะกับคนแปลกหน้าหลายคน ยังมีคนคุ้นเคยกันบ้าง 
ผมได้เห็น...เพื่อนแปลกหน้าคนหนึ่ง ... หอบกีต้าร์ไปด้วย
ในใจผมแอบดีใจ อย่างน้อยก็มีเพื่อนละงานนี้ไม่ต้องเล่นดนตรีคนเดียว ร้องคนเดียว
...ฟังคนเดียวอีกแล้ว...

เสียงเพลงแห่งความเหงาที่เราเล่น
ซ่อนความเป็นตัวตนคนอย่างฉัน
ผสมผเสเรื่องผันผ่านมานานวัน
เพลงแห่งฝันเพลงแห่งทุกข์เพลงสุขใจ				

....เมื่อราตรีคืบคลานผ่านเข้ามาเยือน..เสียงเพลงทำนองปลุกเร้า 
จังหวะที่ชวนให้สนุกสนาน เสียงเม้าส์ออแกน ล้อคลอไปกับเสียงกีต้าร์ 
เสียงหัวเราะ เสียงโห่ฮา เสียงแห่งความสำราญ สดชื่น 
ดังออกมาจากเพื่อนหลายๆ คน...สำหรับคนมีดนตรีในวิญญาณแล้ว
มันคือความสุข คือความภูมิใจ คือความหมายของคำว่า....ศิลปิน...

ร้อยบุปผาบานพร้อมพรัก
ร้อยสำนักประชันแข่งใจ
มวลดอกไม้พร่างพรายมาพ้องพาน
ร้อยดอกงามเด่นตระการ
แย้มบานในดวงใจ
ชูช่อธรรมสง่างาม....ในนามศิลปิน

มาสร้างงานศิลป์ชุบชีวินมนุษย์ชาติ
สะอาดสดสวยด้วยบทเเพลงแห่งสวรรค์
ให้มาลัยฝากรักมอบใจภักดิ์ร่วมกัน
จุดไฟความฝันพร่างพรายประกายเพลิง

มาเถิดพี่น้องร่วมร้องเพลงเพื่อ
กลั่นจากเลือดเนื้อหยาดเหงื่อเร่าร้อน
เราจะเร่งแนวรบไม่สยบอ้อนวอน
เริงระบำรำฟ้อนร้อยกรองกวีกานต์

มาร่วมใจรักพร้อมพรักพลีชีวาตม์
ผงาดอาจหาญสร้างตำนานตระการฟ้า
แต่งเติมโลกศิลป์ให้ผ่องพิณโสภา
ด้วยวิญญาณท้าทรนงเทิดคงธรรม

                                                  ร้ อ ย บุ บ ผ า ..... ค า ร า ว า น  				

ในวงแห่งมิตรไมตรีดนตรีสัมพันธ์โดยมีสุราเป็นตัวเชื่อมไว้ 
ค่อยๆ ละลายเหลืออยู่เพียงไม่กี่คน บ้างก็องค์ลงประทับ
ร่ายรำ ทำเอาหมู่มิตรที่นั่งล้อมวงกันอยู่..แตกตื่นพอสมควร..
บ้างก็เป็นผีคาราโอเกะ ที่เฝ้าคอยชี้เนื้อร้อง ทำนองเพลงให้เพื่อนๆ ได้ดู				

....ผมได้ยินเสียงเบาๆ ดังขึ้นในห้วงหนึ่งของความทรงจำ
"ร้องเพลงนี้ให้ฟังหน่อยนะค่ะ เพลงผิงดาว "แล้วจะให้รางวัล นะคุณน่ะ
เสียงออดอ้อน เสียงนั้นยังคงก้องกังวาน 
ตามทวงถามดัง...คำ สั ญ ญ า
..ผมมองหน้าเธอคนนั้น คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เวลานี้แล้วยิ้มให้เธอ
ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมองดูอยู่

ป ลู ก ค ว า ม ฝั น อั น ยิ่ ง ใ ห ญ่
แ ด่ ด ว ง ใ จ ทุ ก ด ว ง
จุ ด ไ ฟ รั ก ใ ห้ โ  ช ติ ช่ ว ง
ดั บ ไ ฟ ล ว ง เ  ล่ ห์ ม า ย า
โ ล ก ส ว ย ด้ ว ย น้ำ ใ จ
เ ป็ น รั กใ ห ม่ เ ร า ขึ้ น ม า
คื น นี้ ถ้ า เ ธ อ ห น า ว
ร่ ว ม ผิ ง ด า ว บ น ฟ้ า
จ า ก รั ก จ า ก ศ รั ท ธ า. . . ข อ ง เ ร า

                                  ผิ ง ด า ว     ชู เ กี ย ร ติ   ฉ า ไ ท ส ง				

แ ม้ น หั ว ใ จ ย่ อ ย ยั บ นั บ ห มื่ น ห น
เ จ็ บ จึง ท น ร้ า ว ร อ น ด้ ว ย อ่ อ น ล้ า
ล่ ว ง เ ล ย วั ย ผั น ผ่ า น ก า ล เ ว ล า
ยั ง ค ง ต ร า ต รึ ง ไ ว้ ใ น ก ม ล

ใ ค ร ค น ห นึ่ ง เ ดิ น เ ดี ย ว ด า ย ใ ต้ ผื น ฟ้ า
ทั้ ง อุ ร า วุ่ น ว า ย ค ล้ า ย สั บ ส น
เ พี ย ง หั ว ใ จ ม อ บ อุ่ น ไ อ ใ ค ร สั ก ค น
พ า ก้ า ว พ้ น วิ ป โ ย ค อั น โ ศ ก ต ร ม

ณ ต ร ง นี้ ค ว า ม ห วั ง ยั ง ร อ ยู่
จ ง รั บ รู้ ค น ค อ ย ดั บ ทุ ก ข์ ทั บ ถ ม
จ ะ ค อ ย ซั บ น้ำ ต า ค ร า ร ะ ท ม 
ค ว า ม ขื่ น ข ม ชี ว า ม า แบ่ ง ปั น

เ อ า ท่ อ น แ ข น อุ่ น อุ่ น ห นุ น แ ท น ห ม อ น
ข อ จ ง น อ น ห ลั บ ต า นิ ท ร า ฝั น
จ ง ลื ม เ รื่ อ ง ร้ า ว ร าน ใ น ว า น วั น
สู่ ห้ ว ง ห ร ร ษ ทุ ก ข์ ใ ด ไ ด้ บ ร ร เ ท า

ม อ ง น ภ า สุ ก ส ก า ว ด าว ด ว ง นั้ น
เ ค ย ห น า ว สั่ น อุ ร า พ า เ งี ย บ เ ห ง า
ม า แ บ่ ง ปั น อุ่ น ไ อ หั ว ใ จ เ ร า
ร่ ว ม ผิ ง ด า ว อ า ศั ย รั ก ใ ห้ พั ก พิ ง				

อีกหลายบทเพลงที่บรรเลงกันไปคุยกันไปเล่าเรื่องราวของแต่ละคน
ที่เคยผ่านสิ่งดี สิ่งร้าย เคยย่างกรายเข้ามาในชีวิต....
บางคนที่ฟังรับรู้อย่างเข้าใจ
...เข็มนาฬิกาหมุนไป..ตามหน้าที่ของมัน
อย่างที่มีคนบอกไว้ว่า.....ความสุขมักผ่านเราไปอย่างรวดเร็วเสมอ
สามวันสองคืน มิตรภาพงอกเงย งดงามควรค่าเก็บไว้ในความทรงจำ
สิ่งสวยงามที่ได้เห็น ความรู้สึกที่รับรู้ ดีเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาเป็นถ้อยคำใด ใด
แต่...เมื่อมีพบ ย่อมมีการลาจาก เพราะแต่ละคนย่อมมีหน้าที่และหนทางของตัวเอง
ที่ต้องไป....

ก่อนจะถึงเวลาต้องลาจาก
ก่อนจะพรากจากกันในวันนี้
มิตรภาพซาบซึ้งตรึงฤดี
ในวันที่ผองเพื่อนเพียงพบพาน

ให้ระลึกนึกถึงกันในวันเก่า
ที่ผองเราร่วมสุขสนุกสนาน
เอื้ออารีมีน้ำใจหาใดปาน
อย่าปล่อยผ่านให้เลือนลางจางหายไป

สักวันหนึ่งต่อไปในภายหน้า
เราสัญญาคำมั่นพบกันใหม่
วันข้างหน้ายังมิเห็นเป็นเช่นไร
อย่าหวั่นไหวรอพบกันตามสัญญา

แม้ไม่มีพยานคำมั่นหรือสัญญา
อย่ารอเวลาให้ล่วงเลย
ร่างกายจะร่วงโรย
จงโบกโบย โผบินแม้เหน็บหนาว
ใ ช่ ว่ า เ ร า จ ะ จ า ก กั น นิ รั น ด ร์ ไ ป
                        เพียงลมพัดผ่าน... น้าหมู				

...เป้ใบเก่า รองเท้าคู่เดิมกับกีต้าร์ของผม ขากลับมันหนักขึ้น
เพราะบรรทุกความทรงจำ ความรู้สึกที่ดี ความสุข สนุกสนาน มิตรภาพ
อัดแน่นเต็มกระเป๋า เอากลับมา ด้วยหัวใจที่พองโต ปลื้มปีติ				

เพื่อวันที่หวัง ยังรออยู่ต่อไป
ด้วยใจมั่นคง หลงคอยแล
แม้คืนวันไกลห่าง
ไม่จืดจางร้างลา
แม้เวลาล่วงเลย . . . อยู่เป็นนิรันดร์

ต ร ง เ ส้ น ข อ บ ฟ้ า น้าหมู