Bitter Girl -----> ตอน : เธอคนนั้นชื่อนิชาน

Nonmin

เช้าวันหนึ่งของฤดูร้อนที่แสนจะสดใสนั้นเอง มีผู้คนมากมายต่างออกมาเดินเล่นกันตั้งแต่เช้า ทุกคนดูยิ้มแย้มสดใส ต้อนรับวันใหม่ นิชานก็เช่นกัน เธอได้มาออกกำลังกายตอนเช้าที่สวนสาธารณะด้วยหน้าตาที่สดใส เธอมักจะปฏิบัติเช่นนี้ทุกๆ วันก่อนไปมหาวิทยาลัย แล้ววันนี้เธอก็เจอเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน "เฮ้! นิชานมาออกกำลังแต่เช้าเชียวนะ" แซนดี้พูดขึ้น "อื้อ! ฉันก็มาวิ่งอย่างนี้ทุกเช้าแหละ ว่าแต่เธอล่ะ แซนดี้มาทำอะไรเหรอ?" นิชานถามขึ้น "ก็มาเดินเล่นน่ะ พอดีวันนี้ฉันตื่นเช้าก็เลยอยากมาเดินเล่นให้สบายใจเสียหน่อย" แซนดี้พูด แล้วทั้งสองก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง "เธอน่าจะตื่นแต่เช้าทุกวันนะ จะได้มาออกกำลังกายเหมือนอย่างฉัน รู้มั๊ยการตื่นเช้าน่ะเป็นกำไรชีวิต ทำให้เราได้ทำอะไรหลายๆ อย่างได้แล้วก็เป็นประโยชน์ด้วย เหมือนกับฉันนี่แหละ วิ่งๆๆๆ ทุกเช้าวันละ 3 ชั่วโมง ดูสิ ฉันแข็งแรงจะตาย" นิชานพูด พยายามชักชวนเพื่อนให้ออกกำลังกายเหมือนอย่างเธอบ้าง "ครั้งนึง เธอวิ่ง 3 ชั่วโมงเลยเหรอ" แซนดี้ถาม "เป็นฉันคงไม่ไหวหรอก แค่ได้เล่นเทนนิสบ้างก็พอแล้ว เออ จริงสินิชาน เย็นนี้เธอเปลี่ยนมาเล่นเทนนิสกับฉันบ้างสิ" แซนดี้ชวน "เทนนิสเหรอ? เอาสิ ฉันไม่เคยเล่นเหมือนกัน ได้ลองดูสักครั้งก็ดี" นิชานพูดขึ้น "ดี! งั้นเย็นนี้เจอกันนะ" แซนดี้พูด แล้วเดินกลับไป นิชานโบกมือแล้วจึงวิ่งกลับไปที่บ้านของตัวเอง
	บ้านของนิชานเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆ สีเหลืองอ่อนดูน่ารัก บริเวณบ้านมีต้นไม้หลากชนิดอยู่ เธอเดินเข้าไปในบ้าน แล้วไปอาบน้ำ เธอเป็นคนไม่ชอบกินอาหารเช้า ส่วนอาหารกลางวันของเธอจะเป็นพวกแซนวิสเพียงชิ้นเดียว หรือบางทีก็ไม่กินเลย ตอนเย็นเธอจะต้มบะหมี่กิน ทำอย่างนี้แทบทุกวันทำให้เธอเป็นคนผอมตัวเล็ก แต่ความที่เป็นคนชอบออกกำลังกาย ทำให้เป็นคนแข็งแรงเอ้อ พอเธออาบน้ำเสร็จแล้ว จึงแต่งตัวด้วยชุดลำลองธรรมดา แล้วเดินถือหนังสือเรียนและคว้ากระเป๋าออกมา แล้วขี่จักรยานมุ่งหน้าไปที่มหาวิทยาลัย
	ผมสีน้ำตาลที่ถูกผูกเป็นแกะสองข้าง แล้วมัดด้วยริบบิ้นสีเขียวอ่อนเชยๆ ได้โบกชี้ไปตามลม จนเมื่อจักรยานสีฟ้าของเธอได้มาจอดอยู่ที่หน้าตึกคณะอักษรศาสตร์ที่นิชานเรียนอยู่ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมด้วย นิชานนั้นกำลังศึกษาอยู่คณะอักษรศาสตร์ปีที่ 3 แล้ว ตอนนี้เธอมีอายุ 19 จะ 20 ปีแล้ว เป็นคนที่เรียนเก่งและสอบได้ที่ต้นๆ ของคณะด้วย
	"ไฮ! ว่าไงจ๊ะ นิชาน" เสียงหนึ่งทักขึ้น "ตายจริง! นี่เธอยังใช้จักรยานเก่าๆ โทรมๆ อย่างนี้อีกเหรอ ฉันเห็นเธอใช้มาตั้งแต่อยู่โรงเรียนสาธิต ม.ปลาย แล้ว" เป็นเสียงของไอวี่กับแพนซี่เพื่อนร่วมคณะเดียวกันกับเธอ "มันเรื่องของฉัน!" นิชานตอบด้วยท่าทีโมโห "จักรยานคันนี้เป็นจักรยานที่ฉันรัก และฉันไม่เห็นมันจะเก่าตรงไหนเลย พวกเธอมันซื่อบื้อ!" นิชานพูดแล้วรีบเดินขึ้นตึกไปทันที เพื่อหนีพวกนั้น เพราะกลัวว่าพวกนั้นจะตามมารังควานเธอ และหาเรื่องเธออีก "ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหน รสนิยมฉันมันเก่าแก่ดึกดำบรรพ์มากเลยหรือไงฮึ" นิชานบ่น แล้วรีบวิ่งขึ้นข้างบน ทำให้ไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า จนทำให้หนังสือและเอกสารเขาตกลงมาหมด
	"อ๊ะ! ขอโทษค่ะ!" นิชานรีบพูดพลางช่วยเก็บ "ไม่เป็นไรช่างมันเถอะ" ชายคนที่เธอชนตอบกลับมา แล้วก้มลงเก็บหนังสือ และมือซ้ายของเขา ก็มาถูกมือขวาของนิชาน ทำให้เธอมองหน้าเขา แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว และแดงไปหมด เพราะคนที่เธอชนเป็นถึงลูกชายของ ผอ. มหาวิทยาลัย และเจ้าของบริษัทที่มีชื่อเสียง เขามีชื่อว่า พิทยาธร หรือพิศ เป็นคนดังในหมู่สาวๆ อยู่ชั้นปี 3 ปีเดียวกันกับเธอ คณะวิศวกรรมศาสตร์ เมื่อนิชานช่วยเขาเก็บเสร็จก็รีบเดินหนีไปทันที พิศมองตามนิชานด้วยสายตาแปลกๆ
	"นายรู้จักผู้หญิงคนนึงมั๊ยที่อยู่คณะอักษรศาสตร์ปี 3 น่ะ?" พิศถามเพื่อนชายของเขาที่ใต้ต้นไม้ของสวนในมหาวิทยาลัย "คนไหน ฉันจะไปรู้รึ?" ยุทธิชัย หรือยุทธ์ถามกลับมา "ก็คนที่มัดผมแกะสองข้างดูเชยๆ หน่อยน่ะ" พิศอธิบาย ยุทธ์คิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้นมาว่า "อ๋อ! ผู้หญิงคนนั้นก็คนที่สอบได้ที่ 1 ของคณะอักษรศาสตร์ไงล่ะ ที่ชื่อนิชานน่ะ นายถามทำไม อย่าบอกนะว่านายชอบ ยายนี่นะ จะบอกให้แต่งตัวก็เชย แถมยังปากร้ายอีกตังหาก" "ฉันไม่ได้ชอบซักหน่อย แต่เห็นว่าเด็กคนนั้นดูแปลกดีก็เท่านั้นเอง เออ จริงสิยุทธ์ เดี๋ยวเย็นนี้เรามาเล่นเทนนิสกันเอามั๊ย" พิศชวนก่อนที่ยุทธ์จะตอบตกลง
	ตอนเย็น แซนดี้กับนิชานได้เปลี่ยนชุด และแซนดี้ก็สอนนิชานเล่นเทนนิสด้วย เธอเรียนรู้ได้เร็วมาก แล้วสักพักพิศกับยุทธ์ก็เดินเข้ามา ตามเข้ามาด้วยนักศึกษาหญิงหลายคนที่คลั่งไคล้พิศ แซนดี้วี้ดว้ายทันทีเมื่อได้เห็นพิศ "ว้าย! คุณพิทยาธรสุดหล่อมาเล่นเทนนิสที่นี่ด้วยหละ นิชาน ตื่นเต้นจังเลย" "อย่าไปสนใจเลยน่า มาเล่นกันต่อดีกว่า" นิชานพูดขึ้น แล้วอยู่ๆ พิศก็เดินมาที่นิชานพร้อมกับพูดว่า "เธอเป็นคนที่ชนฉันเมื่อเช้านี้นี่นา มาเล่นเทนนิสกับฉันมั๊ย?" เขาถาม นิชานรู้สึกหน้าแดงจึงรีบตอบว่า "แต่ว่า ฉันเล่นไม่เก่งนัก คงสู้คุณพิศไม่ได้หรอกค่ะ"  ดูเหมือนพิศจะไม่ได้ฟังนิชานเลย เขาคว้าแขนเธอมาที่สนาม แล้วพูดว่า "เอาน่า ให้ผู้หญิงเชยๆ อย่างเธอหัดเล่นดูบ้าง จะได้รู้ว่ารสนิยมของคนสมัยนี้เขาเป็นยังไง" เมื่อนิชานได้ฟังดังนั้น เธอรู้สึกใจหาย และความโกรธก็คลืบคลานเข้ามา เธอจึงรีบตะโกนว่า "ก็ได้ ฉันจะเล่น จะได้รู้กันไปเสียทีว่า คนอย่างฉันไม่ใช่ผู้หญิงตกยุคอย่างที่เขาว่ากันคอยดูนะ ฉันต้องเอาชนะคุณให้ได้เลย!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ก็แฝงความหวาดเอาไว้ แล้วตั้งท่าเตรียมแข่งทันที
	การแข่งขันดำเนินมาเรื่อยๆ พิศเล่นเก่งมาก นิชานก็เอาจริงเสียเหลือเกิน แต่ความที่เธอเพิ่งมาหัดเล่นครั้งแรก ทำให้เธอไม่สามารถเอาชนะเขาได้ จึงแพ้ไป 2 เซตรวด
	"คนอย่างเธอ ไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอก เธอก็แค่เด็กรสนิยมชั้นต่ำเท่านั้น" คำพูดของพิศทิ่มแทงหัวใจของนิชานอย่างแรง เธอไม่ต่อว่าอะไร แล้วจึงกลับไปเปลี่ยนชุด แล้วรีบปั่นจักรยานกลับบ้านไปทันที 
	"คนอย่างฉันมันเป็นยังไง? มันน่ารังเกียจนักหรือ? กับอีแค่รูปกายภายนอก การแต่งตัว แค่นี้เองหรือ ถึงทำให้คนเขาเยาะเย้ยฉัน? ทำไมเขาถึงไม่ดูจิตใจภายในของฉันบ้างล่ะ?" นิชานคิดในใจขณะปั่นจักรยานกลับบ้าน
	"ปึ้ก! ผัวะ! ตุบ! โพละ! เปรี้ยง!" นิชานเตะกระสอบที่เธอแขวนไว้หลังบ้าน เพื่อใช้สำหรับระบายความโกรธ "คอยดูนะ นายพิศ ฉันจะทำให้นายได้รู้ ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นคนชั้นต่ำอย่างที่นายว่า คอยดูนะ! คอยดูนะ! คอยดูนะ!" "ฉาด! แคว่ก! ตุ้บ! ผัวะ!" "กิ๊งก่อง กิ๊งกิ่อง กิ๊งก่อง" "เอ๋?"
	เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น นิชานจึงรีบออกไปเปิดประตูทันที แต่แล้วเธอก็ต้องทำหน้าตกใจผสมดีใจ เมื่อได้เจอ
	"ชเชอรี่??? ดีใจจังเลยที่เธอมา!" นิชานพูดด้วยความดีใจ เมื่อได้เจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยมต้น "จ้ะ ฉันก็ดีใจที่เจอเธอนะ นิชาน ว่าแต่ชุดนี้?" เชอรี่มองชุดของนิชาน "อ๋อ! แฮ่ะๆ คือ เป็นชุดออกกำลังกายหลังบ้านของฉันน่ะ มาเข้าบ้าน นั่งรอไปก่อนนะ ฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดแป๊บนึง" นิชานพูดขึ้น
	เมื่อเธอเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว เชอรี่ได้ทักเธอว่า "เธอยังดูไม่ค่อยเปลี่ยนไปเลยนะ นิชาน อืมบ้านเธอน่ารักดีนะ" เชอรี่พูดก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง "เหรอ พอดีพ่อกับแม่ฉันซื้อเอาไว้ให้ก่อนที่ฉันจะมาเรียนที่นี่น่ะจ้ะ" นิชานพูด พลางมองเชอรี่ "เธอดูสวยจังเลย ว่าแต่เธอมาได้ไงเหรอ?" เธอถามขึ้น "ฉันไปเรียนที่อังกฤษมาน่ะ ตอนนี้เรียนจบปี 4 แล้วหละ และคิดว่าจะต่อปริญญาโทที่นี่" เชอรี่อธิบาย "หา!?! เรียนจบปริญญาตรีแล้วเหรอ?" นิชานถามด้วยความตกใจ "จ้ะ แล้วพอดีฉันถูกติดต่อมาเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณาน่ะ ก็เลยดูแปลกตาไป" เชอรี่พูด "ว้าว! ยอดไปเลย แล้วตอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน?" นิชานถาม "ก็พักอยู่ที่แฟลตแถวนี้แหละจ้ะตายจริง ฉันต้องไปแล้ว เดี๋ยววันหลังฉันมาเยี่ยมเธออีกนะจ๊ะ นิชาน บาย" เชอรี่พูด แล้วเดินออกไป นิชานโบกมือให้เธอ พลางคิดว่า แม้แต่เชอรี่ที่มาจากบ้านนอกเหมือนกันกับเธอ ยังสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเอง จากสาวบ้านนาเป็นสาวยุคไฮเทคได้ แถมยังสวยเสียด้วย "แล้วทำไมฉันถึงจะเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ฉันจะไม่ยอมให้ใครว่าฉันอย่างนั้นอีกเด็ดขาด" นิชานตั้งความหวังไว้อย่างแน่วแน่				
comments powered by Disqus
  Nonmin

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน