สิบเอ็ดโมงตรง ผมแวะไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่งแถววังหิน ตั้งใจจะหาอะไรกินก่อนออกไปทำธุระต่อ พอเลี้ยวรถเข้าไป ภาพที่เจอคือกลางลานจอดนั้นถูกกั้นด้วยสังกะสี ่เข้าใจเอาเองว่าทางซุปเปอร์ฯคงกำลังปรับปรุง อาจจะเพิ่มร้านค้ากลางแจ้งขึ้น ที่จอดรถวันนั้นจึงแลดูวุ่นวายสับสน เนื่องจากรถต้องถอยเข้าๆออกๆอยู่ตลอดเวลา ขณะที่ผมกำลังหันรีหันขวางถอยรถอยู่ ก็มีชายคนหนึ่งมาช่วยโบกรถให้ ผมค้อมศรีษะให้ด้วยความขอบคุณ แต่พอผมจะลง จึงสังเกตเห็นว่าเค้ามากับเด็กตัวเล็กๆอีก1คน และทั้งคู่ส่งสายตาวิงวอน พร้อมแบมือขอบางอย่างจากผม นอกจากเงิน20บาทที่ผมส่งให้ อะไรบางอย่างก็หลุดลอยจากผมไปพร้อมกัน ---------- ไก่ทอด 2ชิ้น ไก่กระเทียม 6ชิ้น มันบดเล็ก 1ถ้วย โคล่าแก้วใหญ่ ทั้งหมดถูกจัดลงบนถาดอย่างรวดเร็ว ผมค่อยๆยกถาดออกจากเคาเตอร์ ขณะกวาดตาเลือกทำเลอยู่นั้น สายตาคู่เดิมจับจ้องผมผ่านกระจกร้าน ก่อนจะค่อยๆมองจ้องตรงมื้อเที่ยงของผม ผมหลบตาอย่างรวดเร็ว และรีบหาที่นั่ง แต่อนิจจา....ฟ้ากำหนดให้ผมนั่งลงตรงโต๊ะริมกระจกบานนั้นพอดี ผมพยายามทำตัวปกติ และตั้งใจจะรีบกินรีบไป ซักพักทั้งคู่ก็จากไป แต่ครั้งนี้พวกเขากลับทิ้งบางอย่างไว้กับผม อาหารพร่องลงไปอย่างรวดเร็วตามขนาดความหิวของผม แต่อย่างไรก็ตาม ตอนหิวๆ ผมมักสั่งเกินพอดีเสมอ ไก่ทอดชิ้นสุดท้าย ผมใช้เวลาละเลียดอยู่นานเกินปกติ ช่วงเวลานั้นเองที่สมองผมเริ่มเปิดฉากสงคราม ฝ่ายหนึ่งบอกผมว่า ผมควรทำอะไรสักอย่าง ฝ่ายหนึ่งบอกผมว่า ผมไม่ควรจะทำอะไร ทั้งสองฝ่ายยกเหตุผลร้อยแปดมาโรมรันกัน ชั่วเวลาไม่ถึง10นาที แต่เหมือนสงคราม 100 วัน สงครามที่เหมือนจะสูญเสียเพียงไก่ทอด 1 ชิ้น แต่นี่ไม่ใช่สงครามครั้งแรก และคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ตราบเท่าที่เมืองแห่งนี้ยังทำตัวเป็นเมืองหลุมดำที่คอยดูดดึงสารพัดสิ่งเข้ามา เพื่อเมือง ไม่ใช่คนในเมือง สิ่งที่ผมควรจะทำ อาจจะเป็นแค่เพียงความคิดตลอดกาล ในเมืองที่ความดีมีเงื่อนไข การทำอะไร ที่ผมคิดว่าดี หลายครั้งมีราคาสูงเกินกว่าผมยอมรับได้ ส่วนหนึ่งเพราะผมเองก็ไม่มั่นใจในผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น ประสบการณ์ชีวิตเมืองสั่งสอนผมจนหวาดกลัว เงิน และเวลาที่เสียไปไม่เคยเท่าเทียมความรู้สึกที่สูญเสีย การอยู่นิ่งๆกลายเป็นหลุมหลบภัย ที่หลายๆคนในเมืองใช้หยุดพักรวมถึงตัวผมเอง เมืองเหมือนพายุทอร์นาโด มันดูดกลือนทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป แต่ท้ายสุด มันเองก็กลับว่างเปล่า . . . . . . . คุณพ่อลูกสามเดินไปสั่งอาหาร เด็กๆส่งเสียงเลือกเมนูกันวุ่นวาย ถ้าย้อนภาพกลับไปตอนที่ทั้งสี่กำลังเดินเข้ามา คุณพ่อดึงประตูออกเด็กๆวิ่งเข้าไป ชั่วขณะนั้น พ่อทำตัวเป็นหลุมหลบภัยให้กับลูกๆ เบื้องหลังของพ่อคือเด็กมอมแมมคนหนึ่งที่โดนบังไว้มิดชิด อาหารถูกยกมาที่โต๊ะ พ่อลูกสามก็วุ่นวายกับการดูแลจัดจานช้อนให้เด็กๆ คอยดูแลเช็ดปาก บีบซอสมะเขือเทศ ตักมันบดให้ ผู้พ่อนั่งฝั่งเดียวกับผม ฝั่งตรงข้ามของพ่อเป็นฉากเดียวกับที่ผมมอง ผมพึ่งรู้สึกว่า ลูกๆเองก็คงกลายเป็นหลุมหลบภัยสำหรับพ่อเช่นกัน พนักงานบรรจงจัด ไก่ทอดสูตรเผ็ด 2 ชิ้น มันบด และมันฝรั่งทอดเต็มกล่อง ลงในถุงกระดาษ ไม่ใช่ผมคนเดียวที่รู้สึกว่าไก่ทอดไม่อร่อย มันเป็นรสชาติเดียวกับแฮมเบอร์เกอร์ในคืนนั้น........
เจ้าขาว 17 พ.ค. 2548 23:38 น. - ID 5189 
1657
0
0
19 พฤษภาคม 2548 09:56 น. - comment id 84721
\" เงิน และเวลาที่เสียไปไม่เคยเท่าเทียมความรู้สึกที่สูญเสีย ......
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ