คนเมืองที่ข้าพเจ้ารู้จัก#03: อาจารย์เกือ
เจ้าขาว
สมัยที่ผมยังเรียนปริญญาโทอยู่ ผมได้เป็นลูกศิษย์อาจารย์เกืออย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง
เนื่องจากวิชาที่ท่านสอนเป็นวิชาบังคับ
ผมไม่ค่อยชอบท่านเท่าไหร่นัก พอๆกับที่ท่านก็ไม่ค่อยชอบผม
อาการไม่ถูกชะตาของเราสองคน ชัดเจน ผ่านทางการสนทนา ทั้งในและนอกเวลาเรียน
ดังนั้นเมื่ออาจารย์เกือชักชวนนักศึกษาเข้าร่วมงานวิจัยด้วย
ผมจึงไม่อยู่ในสายตาท่านตั้งแต่แรก ซึ่งผมก็โล่งใจ
หนึ่งเป็นเพราะผมควบคุมอารมณ์ได้ไม่ดีนักเมื่อสนทนากับท่าน
สองรุ่นพี่ที่เคยร่วมงานกับท่านมาได้ปรามผมไว้ล่วงหน้า
และการณ์ก็เป็นไปตามที่รุ่นพี่ผมเตือนไว้ เพื่อนๆผมโดนท่านอาจารย์ที่เคารพเบี้ยวเงินอย่างถ้วนหน้า
คนที่หนักที่สุดคือ40,000บาท ทั้งที่งานวิจัยดังกล่าวมีค่าจ้างในหลักล้าน
สุดท้ายเพื่อนคนนั้นจึงวางแผน
อาศัยจังหวะที่คุยกับเพื่อนในห้องพักเปรยให้ท่านได้ยิน ว่าพ่อได้จ้างคนทวงหนี้แล้ว ท่านจึงเรียกเข้าไปคุยขอผ่อนชำระรายเดือน
ที่ผมนึกถึงท่านขึ้นมา ก็เพราะรุ่นน้องที่ไปร่วมงานวิจัยกับท่านปีนี้โทรมาเล่า
น้ำเสียงไม่ออกอาการชื่นชม แต่เป็นอารมณ์โกรธแค้น
"วันนั้นนะพี่ พอส่งงานเรียบร้อยแล้ว แกก็ชวนพวกพมไปเลี้ยงข้าว
พวกผมก็ดีใจกันใหญ่ จู่ๆแกก็พาเดินไปหลังมหาวิทยาลัย ไปร้านXXXนั่นแหละพี่ พวกผมทีแรกก็งง ระดับอาจารย์ไมพาเลี้ยงร้านข้างถนนอย่างนี้
แต่ก็ถือว่ากินฟรีเลยไม่มีใครพูดไร"
"่ทีแรก แกก็บอกว่าจะกินอะไรเต็มที่ สั่งตามสบาย"
"พอเปิดเมนูปุ๊บ แกก็เก็บเมนูที่พวกผมดูทันทีเลยพี่ แล้วบอกว่าแกจะสั่งเอง"
"แล้วแกก็สั่งเกาเหลาชามนึง ข้าวเปล่าสี่ถ้วย ไม่สั่งน้ำด้วยพี่ พวกผมก็อึ้งพูดไรไม่ออก"
"พอกินเสร็จนะพี่ แกก็เดินออกมาเข้าร้าน7/11 ซื้อชาเขียวออกมาดูดอยู่คนเดียวแล้วก็ขอตัวกลับบ้าน"
พอฟังจนจบ ผมก็เกิดอารมณ์ที่บรรยายไม่ถูก
มันผสมระหว่าง ขำ เศร้า และสมเพช่
ถึงตอนนี้คงไม่ต้องบอกแล้วกระมังว่าทำไมผมเรียกท่านว่า
"อาจารย์เก(ลื)อ"
[ 1 พ.ค. 2548 , 13:40:05 น. ]