.. อิสระ ..

keekie

4 พฤษภาคม 2548,   13.45น.  
	Plam  Street 
	แม่คะ ...
	บ่ายที่แสนจะร้อนอบอ้าวเช่นวันนี้ หนูแอบมานั่งหลบไอแดดอยู่ในร้านกาแฟค่ะ ..
	เดี๋ยวค่ะแม่ ...!!! อย่าเพิ่งบ่น ...
	หนูดื่มสตอเบอร์รี่ -โยเกิร์ตปั่นค่ะ .. ก็หนูรับปากแม่แล้วนี่คะ ..
	ว่าจะดื่มกาแฟให้น้อยลง ... หนูรักษาสัญญาเสมอค่ะแม่ ...
หนูไม่ได้เล่าเรื่องราวของหนูให้แม่ฟังซะนาน ...
	คงเป็นเพราะงานที่รัดตัวมากขึ้นทุกวัน ...
	แม่กำลังจะถามใช่ไหมคะ? 
	...ว่าถ้างานยุ่งแล้ว ทำไมหนูยังมีเวลานั่งเล่นในวันและเวลาทำงานเช่นนี้...
	เพื่อนๆ  หลายคนเคยบอกว่า อิจฉาหนูค่ะแม่ ..
	อิจฉาที่ .. หนูมีชีวิตอิสระในทุกด้าน ...
	ทำงานในเวลาที่อยากทำ ..ตื่นในเวลาที่อยากตื่น ...
	และได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ...
	แต่พวกเขาน่ะไม่มีทางเลือก ..
	งานที่ต้องตอกบัตรเข้าแปดโมงเช้า..ตอกบัตรออกห้าโมงเย็น 
	ในที่ทำงานก็มีหัวหน้าคอยกวดขันออกคำสั่งให้ทำงานตามระบบซะอีก ...
	แถมตอนกลับบ้านต้องรีบกลับให้ตรงเวลา
	เพราะที่บ้านมีคนคอยควบคุมเวลาตอกบัตรเข้า-ออกบ้านอีกที 
	เฮ่อ...หนูกำลังนั่งนึกถึง .. คำว่า ...
	...อิสระ ... 
	มันเป็นสิ่งหอมหวน ..ฟังดูดี .. ใครๆ ก็มักเรียกร้องหา ..อิสระ..
	
	หากเมื่อเรามีมันอยู่ในมือแล้ว ..เราจะเข้าใจและรู้เท่าทันมันได้จริงหรือป่าว?  
	ตอนเด็กๆ  หนูเคยถูกนิ้งเหน่ง กับเฮียคิด จับขังไว้ในตู้เสื้อผ้าของแม่น่ะค่ะ ..
	แม่ไม่รู้ใช่มั๊ยล่า... ก็ตอนนั้นแม่ไปทำงานนี่คะ ...
	ความมืดทำให้หนูอึดอัด ...ความคับแคบทำให้หนูหายใจไม่ออก ...
	แต่หนูทำอะไรไม่ได้ค่ะ ...ได้แต่ทุบประตูตู้แล้วก็ร้องสุดเสียงให้พวกเขาปล่อยหนูออกไป ..
	หนูยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้เลยค่ะแม่ ...
	หากหนูต้องอยู่ในที่แคบๆ  ขยับตัวไม่ได้ .. หนูทรมาน ..
	นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้หนูควานหา ..อิสระ .. ให้มากที่สุดเท่าที่จะหาได้ 
	วันนี้หนูมีมันในระดับหนึ่ง ...
	
	เวลาที่เป็นอิสระ ...ชีวิตส่วนตัวที่เป็นอิสระ...งานที่เป็นอิสระ...
	
	..อิสระ..คงไร้ซึ่งขอบเขตใช่มั๊ยคะแม่...
	หากมีขอบเขต ..มันคงไม่ใช่...อิสระ ...
	บางครั้ง...อิสระ...มันเคว้งคว้าง...
	จนหนูไม่รู้จะเดินไปทางไหน?
	แต่หากมีใครมาขีดทางให้หนูเดิน...
	หนูก็จะบอกว่า ...หนูมีสมอง ...หนูขีดทางเดินของตัวเองได้ ...
	หนูจะเดินไปตามทางที่ขีดเอง ...
	บางครั้งนะคะแม่ ... 
	หนูเดินไปในทางที่ใจอยากจะเดิน...ทางที่หนูขีดเอง...
	แม้จะรกไปด้วยไม้หนาม ..ได้รอยแผล..รอยขีดข่วน...เลือดซิบๆ เชียวค่ะ
	..มันทำให้หนูเจ็บจนต้องร้องไห้ ..แต่หนูก็บอกตัวเองให้อดทน ...
	เพราะมันเป็นทางที่หนูใช้อิสระขีดเอง ...
	หนูอดทนเดินไปจนสุดทาง ..เพื่อที่จะพบว่าทางตัน ..
ต้องย้อนกลับ .. ฝ่าดงหนามให้ได้แผลอีกรอบ...
	
	กับอีกบางครั้ง ..ปลายทางเป็นหุบเหว ..ต้องตัดสินใจว่าจะกระโดด หรือ ถอยหลังกลับ ..
	อิสระ...มันเป็นเช่นนี้เอง ...
	ก่อให้เกิดประสบการณ์ที่สร้างรอยสักไว้ในชีวิต ....
	หนูอยากจะบอกวัยรุ่นสมัยนี้นักว่า ...
	อย่าไปสักรอยให้เสียกะตังค์พ่อแม่เลยหนูเอ๊ย ...
	อีกหน่อย ..หนูจะมีรอยสักเยอะแยะ ...รอยสักที่ยากจะลบเลือน...
	
	และสำหรับหนูๆ ที่ไม่อยากมีรอยสัก ...เพราะไม่อยากเจ็บปวด ...
	ก็จงฟังคำเตือน ..คำห้าม ..คำสอนของคุณพ่อคุณแม่ไว้เห๊อะ ...
	อย่าควานหาอิสระกันนักเลย ..หากไม่รู้จักวิธีควบคุมมันจริง ...
	วันนี้ ..หนูพยายามใช้..อิสระ..ที่มี 
	สร้างเรื่องอันสมควรในชีวิตค่ะแม่ ...
	
	แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ...หนูคิดว่า...รอยสักในชีวิตของหนูมากพอ..
	ที่จะทำให้หนูรู้เท่าทันจิตใจตัวเอง ...
	
	ไม่ใช้..อิสระ..ที่มี 
	ไปสร้างเรื่องเลวร้ายให้เกิดขึ้นในชีวิตอีก ...
	แต่หากมีผิดพลาดพลั้งเผลอได้รอยสักมาอีกล่ะก็ ...
	ก็จะเป็นรอยสักใหม่ค่ะแม่ ...
	หนูจะไม่ยอมให้รอยสักรูปเดิมๆ เกิดขึ้นในตัวหนูอีก
	แหม ...ถ้าตอนนี้หนูส่งคืน...อิสระ...ที่มีได้ก็คงดี 
	จะได้มีคนคอยบอกคอยเตือนคอยสอน ...
	แต่...มันไม่ทันแล้วใช่ไหมคะแม่ ...
	ไม้แก่ดัดยาก ...และอีตอนเป็นไม้อ่อนก็ยังทะนงตนไม่ยอมให้ดัดซะอีก ...
	...สมควรแล้ว ...
	โอ๊ะ...แม่คะ...
	นั่นดาราหนุ่มที่แต่งงานตั้งแต่อายุยังน้อยนี่คะ ...
	หนูจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร ..จำได้แต่ว่าเขามีคู่ฝาแฝด ...
	ที่เพิ่งแต่งงานกับแฟนที่คบกันมาเก้าปีเมื่อไม่นานมานี้...
	เค้ามากับครอบครัวค่ะแม่ ...ลูกสองคน ...น่ารักจัง ...
	
	เค้าคงรู้จักใช้อิสระที่มี ..สร้างงาน ..สร้างครอบครัว ..
	สร้างความสุขในชีวิตนะคะแม่ ...
	ท่าทางจะเป็นครอบครัวหรรษา...
	สุดท้ายนี้ ...
	หนูอยากบอกว่า ...หนูรักอิสระค่ะแม่ ...
	แต่หนูรักแม่มากกว่า ...
	รักแม่จังค่ะ ...
	...กี้...