@พวกเขาน่ะชิงชังรังเกียจดิฉันเหมือนดิฉันเป็นบุปผาราตรีเฟส 2@

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ฉันผิดหรือ?
Am I wrong?
(คำสารภาพของผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อเสียสละ)

ดิฉันอายุ 22 ปี แต่งงานมาได้ 8 เดือนแล้ว 
ความทุกข์ของดิฉัน (สูดลมหายใจ)
เริ่มต้นเมื่อ (เม้มปาก ยิ้มโศกๆ) 
ดิฉันมาอยู่บ้านสามี (น้ำตาคลอเบ้า) 
ตั้งแต่วันแรก ท่านขา หนังน้ำเน่ามีจริง คือว่า ตั้งแต่วินาทีแรก ทางบ้านเขาก็ปล่อยระเบิดตูมใส่ฉันเลย คือพวกเขาไม่ยอมรับดิฉัน มีทิฐิมานะสูง พูดจา ด่าทอ เสียๆ หายๆ ลามด่าพ่อล่อโคตรดิฉันเพียงเพราะว่าดิฉันเป็นลูกคนจน(จนกว่าฝ่ายทางบ้านสามีประมาณ 13.275 เท่า) บางทีด่าดิฉันแล้วกลัวดิฉันฟังคำด่าไม่ออกก็ลงทุนจ้างล่ามมาแปลไทยเป็นไทย เพื่อให้ดิฉันเจ็บปวดได้สะดวกรวดเร็ว กระชับฉับไวขึ้น  ตั้งแต่กระนั้นเป็นต้นมา ดิฉันกลัวมากกับการที่จะต้องอยู่ที่บ้านนรกนั้นคนเดียว เพราะเวลาที่สามีดิฉันไม่อยู่ มหันตภัยร้ายก็คืบคลานเข้ามาเยือนชีวิตดิฉัน ญาติพี่น้องเขาน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าก่อกรรมทำเวรอะไรร่วมกันมาแต่ชาติปางไหน ดิฉันนั่งหายใจอยู่เฉยๆก็มาว่ากระแนะกระแหนดิฉันหาว่าดิฉันหายใจเอาอากาศในบ้านไปใช้ สิ้นเปลืองพลังงานและทรัพยากรธรรมชาติในบ้านเขา  ดิฉันก็ต้องเอาถังไปตักอากาศนอกบ้านมาเทคืนให้เขา แล้วจากนั้นดิฉันจะต้องออกไปหายใจข้างนอกเหรอคะท่าน แล้วดิฉันจะสามารถเข้าบ้านได้เฉพาะตอนที่ว่างจากการหายใจแล้วเหรอคะ เขาจะเอาให้ดิฉันถึงตายเลยเหรอคะ (ฮือ ฮือ) 
ดิฉันมาอยู่ที่นี่ไม่รู้จักใครเลยสักคน...ยกเว้นพ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอาปู่ย่าตายายของเขา (ฮึ!อย่าให้ฉันสาวเอาประวัติมาตีแผ่รายบุคคลนะคะ จะหาว่าไม่เตือน) รวมไปถึง หมาทุกตัว แมวทุกตัว ปลาหางนกยูงในอ่าง แมงมุม จิ้งจก แมลงสาบและมดปลวกในบ้านของเขา(ดิฉันเมตตาสัตว์มาก ดิฉันเลี้ยงไว้ดูเล่นด้วยความเมตตากรุณาในจิตใจ โดยเฉพาะ 5 ประเภทหลังที่กล่าวไป) ดิฉันหวังดีต่อพวกเขาทุกคน เคารพและให้เกียรติอย่างสูง แต่พวกเขาน่ะชิงชังรังเกียจดิฉันเหมือนดิฉันเป็นบุปผาราตรีเฟส 2 เพียงเพราะครอบครัวดิฉันจนกว่าพวกเขา 13.275 เท่า เวลาสามีออกไปทำงานข้างนอกดิฉันต้องอยู่คนเดียวทุกครั้ง ดิฉันหวาดเสียวในหัวใจ ดิฉันนอนหลับอย่างไม่เป็นสุข เลยตื่นเอาตอน 11 โมงเช้า เพราะดิฉันรู้ตัวดีว่าตื่นมาก็ต้องพบหน้าพวกเขา ก็เลยหาทางออกเพื่อความอยู่รอดของชีวิต ฉันผิดหรือ?
และแล้ว แอ่น แอน แอ๊น ว่าแล้ว มันจะต้องเกิดเรื่องอย่างที่ดิฉันหวาดผวากับชีวิตดิฉันจริงๆ เวลาที่สามีดิฉันออกไปนอกบ้านทุกครั้ง ย้ำ ทุกครั้ง พวกเขาก็จะรุมกล่าวหาว่าดิฉันตื่นสาย อายทำกิน หมิ่นเงินน้อย คอยวาสนา เขากล้าหยามน้ำใจและใส่ร้ายดิฉันอย่างรุนแรง พวกเขาใส่ร้ายว่าดิฉันตื่นนอน 11 โมงเช้า ดิฉันมีเหตุผลที่ต้องตื่น 11 โมงเช้า เพราะถ้าดิฉันตื่นมา 6 โมงเช้า พวกเขาก็จะใส่ร้ายหาว่าฉันตื่น 6 โมงเช้าอีกล่ะ 
ดิฉันอยากจะจับไข่ เอ๊ย จับเข่าคุยกับสามีอย่างเป็นทางการ ให้เขารู้ว่าดิฉันไม่อยากให้เขาออกไปไหนนานๆ ดิฉันรู้ รู้ดีว่าพวกเขาต้องรุมกัดดิฉัน ดิฉันอยากอยู่ใกล้ๆสามี อยากได้รับความอบอุ่นกับเขาตลอดเวลา ไม่อยากให้เขาทิ้งดิฉันไว้เพียงคนเดียว อย่างเวลาที่เขาออกไปพบปะเพื่อนฝูงบางครั้งบางคราว เป็นอะไรที่ไม่สบอารมณ์ดิฉันอย่างรุนแรง ดิฉันมักจะอาละวาด ทำลายข้าวของ เพราะฉันรู้ว่าเขาอยู่กับเพื่อนแล้วเขาต้องลืมดิฉันแน่ๆ เขาต้องมีการสังสรรค์กัน เขาต้องสนุกสนานจนลืมนึกถึงความทุกข์ขมตรมเศร้าของดิฉัน ดิฉันไม่ยอม 
เปรี้ยง!โครม! เสียงดิฉันเอาไม้เบสบอลฟาดลงบนตู้กระจกไม้สักทองที่มีเครื่องถ้วยลายครามและชามสังคโลกของพ่อแม่สามีวางโชว์อยู่ในนั้น สามีดิฉันกลับดึก! เข้าใจภาษาคนมั้ยคะ ว่าเขากลับดึก! ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาอีก ญาติกาของสามีดิฉันแตกตื่นแห่กรูออกมาจากห้องครัว(พวกเขากำลังทำอาหารเย็นอยู่) พ่อของเขาซึ่งนั่งรอดูข่าวในพระราชสำนักอยู่ก็ปรายหางตามาด่าดิฉันสาดเสียเทเสีย ว่าดิฉัน เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล มันเป็นคำที่หยาบคายมาก เขาว่าฉันไม่รู้จักเชื่อฟังคำอบรมของพ่อแม่หรือไง นั่นไงล่ะท่าน เขาไล่พ่อล่อโคตรดิฉัน! 
ดิฉันร้องไห้ น้ำตาร่วงริน ท่วมฟ้าท่วมดินไม่อยากจะกิน จะนอน ดิฉันอยากจะเอากระดูกยัดปากพ่อผัวเสียจริงจริ๊ง ฮือๆๆๆ
สองทุ่มห้านาที สามีดิฉันกลับมา ดิฉันไม่พูดอะไร เอาแต่ร้องไห้ แต่สายตาของดิฉันมันต่อว่าเขานัยๆว่า กลับมาทำไมดึกดื่นขนาดนี้! นี่มันตั้งสองทุ่มห้านาที อุ๊ยนั่น หกนาทีแล้ว ทำไมเขาเหลวไหลได้ถึงเพียงนี้

ก็บอกแล้วไง ดิฉันไม่อยากให้สามีออกไปไหนเลย โดยเฉพาะกับเพื่อนเขา อย่าว่าเลย แม้แต่ออกไปทำงาน ดิฉันยังไม่อยากให้เขาออกไปเลย ดิฉันกลัวเขาจะเห็นผู้หญิงสวยๆ แม้ว่าจะไม่ได้คิดหาเศษหาเลย แต่ดิฉันก็ไม่อยากให้เขาเห็น ดิฉันอยากเอากาวตราช้างทาปิดตาเขาไว้ ไม่ให้เขาเห็นสาวสวยๆ ปิดปากเขาไว้ไม่ให้เขากินเหล้า หรือหัวเราะเฮฮากับเพื่อนฝูง ปิดหูไว้ไม่ให้ได้ยินเสียงเพื่อนๆพูดตลกขบขันคลายเครียด ปิดจมูกไว้ไม่ให้ได้กลิ่นหอมอื่นใดนอกจากความหอมของดิฉัน ไม่อยากให้พวกเขาสังสรรค์สนุกสนานจนลืมความทุกข์ของดิฉัน เสียงหัวเราะของพวกเขามันบาดกรีดทุกห้วงความรู้สึกของดิฉัน ดิฉันเกลียดเสียงหัวเราะ ดิฉันนอนร้องไห้คนเดียว ดิฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ดิฉันผิดไหมคะ ?  
ตอนนี้สามีดิฉันถูกไล่ออกจากงานราชการแล้ว เพราะเขาไม่ไปทำงานติดกันหลายวันเพื่อเอาเวลามาอยู่กับฉัน  ช่างแสนไม่มีระเบียบวินัยในตัวเองอะไรเช่นนี้ อยากขาดก็ขาด ไม่อยากไปก็ไม่ไป เขาแย่มากเลยใช่มั้ยคะ ตอนนี้ดิฉันกับสามี เปิดร้านอินเตอร์เน็ตด้วยกัน (สำหรับดิฉัน เราเปิดร้านด้วยกัน แต่สำหรับพ่อแม่เขา พวกเขาบอกว่าพวกเขาเปิดร้านให้ลูก ก็ช่าง!ดิฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อย มันน่ารำคาญ) 
ดิฉันดูแลร้านและงานทางด้านเอกสารบ้าง ส่วนสามีจะทำหน้าที่ในงานซ่อม เพราะเขาก็มีความรู้ในด้านอิเล็กทรอนิกส์บ้าง เราเปิดร้านตั้งแต่ 8โมงเช้า ถึง 5 ทุ่มทุกวัน แต่ดิฉันก็ตื่น 11 โมงเหมือนเดิมเพราะกลัวคนมันจะพูดได้ ว่าดิฉันเป็นคนไม่เสมอต้นเสมอปลาย  
บางทีสามีก็ออกไปซ่อมข้างนอกบ้าง นั่นแหละค่ะ มันทำให้ดิฉันใจจะขาด ไม่สบอารมณ์ดิฉันเลย ลูกค้าเทวดาทั้งหลายมันไม่เคยคิดจะเอามาซ่อมที่ร้านหรือไง ทำตัวเป็นพระเอกนางเอกหนังน้ำเน่า ที่เวลาแต่งงานก็ต้องให้นายอำเภอเอาทะเบียนไปให้จดที่บ้าน เป็นท่านเจ้าคุณที่ต้องให้หมอไปตรวจถึงตำหนัก ทุเรศ! 
ดิฉันติดนิสัยอยู่อย่างหนึ่งคือ เวลามีลูกค้าเข้าร้านดิฉันจะทำความสะอาดร้านเลย เพราะไม่ถือว่าเป็นการเสียมารยาท บอกแล้วไงว่าเรื่องเล็กๆน้อยๆดิฉันไม่อยากเอามาคิดให้รำคาญหรอกค่ะ แต่ถ้าไม่มีลูกค้าฉันก็จะนั่งเล่นเพิร์ธ ดูเว็บไซต์รูปภาพอนาจาร  ทั้งร้านโดยภาพรวมแล้วดิฉันทำงานหนักที่สุดเลย บางทีรับงานพิมพ์บ้าง ดิฉันก็จะนั่งพิมพ์ตรงเครื่องเซิฟเวอร์ทั้งวันจนกว่างานจะเสร็จ (ประมาณ2หน้าครึ่งต่อวัน) งานเยอะมาก ดิฉันทำงานหนักคนเดียว เหนื่อยมาก สายตัวแทบขาด แต่ก็ไม่เคยบ่นเบาๆคนเดียวสักที บางทีถ้าสามีรับงานข้างนอก ดิฉันจะรู้สึกเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยววังเวงใจ ดิฉันก็จะออกไปกับสามี (ปิดร้านเลย) 
ท่านคะ ไม่รู้ดิฉันไปทำบาปทำกรรมร่วมกันมาแต่ชาติปางไหน พวกเขาถึงต้องเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตคู่ของดิฉัน พวกเขาทำให้ชีวิตคู่ของดิฉันต้องล่มจม ถ้าดิฉันไปกับสามี ดิฉันก็จะโดนด่าพ่อล่อโคตร สาปแช่งให้ฉันตกนรกหมกไหม้ พวกเขาเลวและชั่วช้าสามานย์เกินกว่าที่ดิฉันจะทานทนไหว แต่ก็ทน เพราะดิฉันไม่มีที่ไปแล้วค่ะท่าน ดิฉันห่างผัวไม่ได้ ต้องตามก้นแจ ญาติพี่น้องเขาไม่รู้เลยว่า หน้าที่ของดิฉันที่จะต้องทำมันมีอะไรบ้าง รายละเอียดของงานมันมีอะไรบ้างดิฉันต้องตามไปดูว่าสามีหัวเราะกับใครหรือไม่  ต้องไปคุมว่าเขาได้เจอกับผู้หญิงวัย 45 ลงมาหรือไม่ เจอน่ะเจอได้แต่ห้ามคุย ห้ามสบตา ห้ามเข้าใกล้เกิน 1.25 เมตร ห้ามหายใจร่วมกันเด็ดขาด(ดิฉันมีสิทธิ์หายใจร่วมกับสามีแค่คนเดียว) แล้วต้องไปสังเกตการณ์ว่าเขาทุ่มเทให้กับการงานจนลืมความทุกข์ของดิฉันหรือไม่ เวลาที่เขายิ้ม มันตอกย้ำว่าฉันมีความทุกข์ มันทำให้ดิฉันปวดหัวไมเกรนจี๊ดๆ เวลาที่เขาหัวเราะมีความสุข ดิฉันเหมือนตกนรกทั้งเป็น!
พวกเขารู้มั้ย! ไม่เคยรู้พวกเขารู้เพียงว่า ทำไมดิฉันต้องไป มันไม่ใช่งานของดิฉัน 
ใช่! ดิฉันไม่รู้เรื่องงานของสามีเลย ดิฉันก็จบทางด้านคอมฯ มาเหมือนกันแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาก็น่าจะรู้ ว่าดิฉันเปลี่ยนลายเพนท์เล็บทุกวัน ถ้ามีรอยขูดขีดมาล่ะ วันทั้งวันนั้นดิฉันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น ใช่! ดิฉันช่วยงานสามีไม่ได้ แค่อยากจะรู้ว่าเขาอยู่สุขสบายดีมั้ย เขาหัวเราะกับใครหรือไม่ เขาทุ่มเทกับงานจนลืมความทุกข์ของดิฉันหรือไม่ ดิฉันผิดหรือ?
ดิฉันผิดหรือ ดิฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องอาฆาตแค้นดิฉันนักหนา เพียงเพราะว่า พ่อฉันไม่ได้รับราชการ ไม่ใช่คนร่ำคนรวยและจนกว่าพวกเขา 13.275 เท่า เพียงแค่นี้เองเหรอ (ฮือๆๆๆ)ถึงดิฉันจะทำดีแค่ไหน แต่ดิฉันก็ยังจนกว่าพวกเขา 13.275 เท่า!  

ข้อคิดคำคม :
 เราเลือกที่จะเกิดมารวยไม่ได้ แต่เลือกที่จะเกิดมาจน เอ๊ย เป็นคนดีได้				

Based On The True Story
Written By
Whisky Le FongBeer

หล่อทุกอิริยาบถ 				

Happiness You Can Drink				

อ่านเพื่อผ่อนคลาย
อย่าคิดมากนะครับ