อดีตที่จดจำ ปัจจุบันที่พยายาม { 4 }

ฟ้าตะวัน

ตอน 4  ไวท์ เดย์ซี่ 
   " โอ้โห! บ้านแกแจ่มจริงๆ เลยวะ " เจมส์มองภายในบ้านของโยด้วยแววตาที่เปล่งประกาย
   " ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณหนู " ลุงแก่คนหนึ่งเดินเข้ามาต้อนรับ
   " อืม...  เวิร์ด ช่วยพาเพื่อนๆ ของฉันไปที่พักรับรองด้วยนะ " โยพูดจบก็เดินไปขึ้นบันไดไป
   " ครับ เชิญทางนี้เลยครับทุกคน " นายเวิร์ดเดินนำไปด้านซ้ายของบ้าน
   " ทุกคนงานเอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่านะ ตอนนี้มันก็เย็นแล้ว " เรย์พูดไปเดินไปตามทางที่เวิร์ดนำทาง 
   " ดีเลยเรย์ ฉันจะออกไปช๊อปซักหน่อย " เดียร์พูดอย่างดีใจ
   " เดี๋ยวฉันไปด้วยสิเดียร์ " แคร์ถามเดียร์แล้วยิ้มให้
   " อืมๆ ดี ฉันได้มีเพื่อนไปด้วยเลย ซันกับเจมส์ก็ไปด้วยกันสิ  "
   " มีเพื่อนไปช่วยถือของนะสิไม่ว่า " เจมส์บ่นพึมพำ
   " เมื่อกี้นายว่าไงนะ เจมส์ " เดียร์ถามเหมือนว่าจะได้ยิน
   " เอ่อ... คือ... ฉันพูดว่าไปกันหลายคนก็คงสนุกดีน่ะ " เจมส์พูดติดๆ แล้วแกล้งทำเป็นหัวเราะเบาๆ
   " ช่ายยย สนุกแน่นๆ " เจมส์เงียบทันทีเมื่อเดียร์พูด
   " ซวยเลยวะซัน "
 ทุกคนเดินมาถึงห้องพักซึ่งมีอยู่หลายห้องมาก ห้องหนึ่งสามารถนอนได้ถึงสองคน เมื่อเข้ามาในห้องแสงสีส้มอ่อนๆ จากไฟที่ติดกับผนัง ทำให้รู้สึกอ่อนอุ่นใจ 
   " โหหห! สุดยอด! ยังกับห้องพักในโรงแรมเลยนะเนี่ย " 
   " เฮ้ยๆ เจมส์ ลูกตานายจะหลุดแล้ว " ซันล้อ
   " แคร์กับเดียร์นอนอีกห้องหนึ่ง ส่วนฉันจะอยู่คนเดียวแล้วกัน " เรย์พูดกับทุกคนจบ ก็เดินแยกออกไปอีกห้องหนึ่ง
 เมื่อทุกคนจัดของกันเสร็จออกมาเรียกโยให้มาด้วยกันแต่ โยบอกไม่อยากไปไหนทุกคนเลยออกไปเที่ยวกันเอง จากบ้านของโยเดินออกไปอีกประมาณครึ่งกิโล ก็ถึงตลาดใหญ่ ทุกคนพาก็เที่ยวดูของไปมาอย่างสนุก จนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนก็กลับมาที่บ้านโย
   " เฮ้อออ เที่ยวซะเหนื่อยเลยรีบไปอาบน้ำดีกว่า "
   " พวกเราไม่เหนื่อยเลยเนอะยัยเดียร์ ต้องแบกของมาเนี่ย "
   " อย่าบ่นเลยน่าซัน เดี๋ยวคราวหน้าฉันจะช่วยนายทำรายงานให้ "
   " จริงหรอ พูดแล้วนะ อย่างงี้ค่อยมีกำลังใจหน่อย "
   " อาหารเสร็จแล้วครับ เชิญไปทานกันได้ครับ " เวิร์ดเดินเข้ามาพูดแล้วพาทุกคนไปที่ห้องอาหาร ซึ่งโยก็รออยู่ที่นั้นแล้ว
   " อื้ม! บ้านนายทำอาหารอร่อยมากเลยโย ขออีกจานดิ " 
   " เฮ้ย ค่อยๆ กินก็ได้เจมส์เต็มปากเชียว เห็นแล้วอยากอ้วก " แคร์พูด เมื่อทุกคนอิ่มกันแล้วก็พากันไปนอนที่ห้องตนเอง...
   เช้าวันต่อมาเรย์ตื่นมาล้างหน้าที่ข้างล่างที่พัก ก็เห็นโยถือช่อดอกไม้เข้าไปในสวนดอกไม้ด้านข้างที่พัก เรย์แปลกใจจึงเดินตามไป สิ่งที่เรย์เห็นอยู่คือ ป้ายหลุมศพป้ายหนึ่งอยู่กลางสวนแสงที่รอดเข้ามาจากต้นไม้ใบใหญ่ที่ให้ร่มเงาแก่สวน เข้ามาสะท้อนไปที่ป้ายถึงเรย์จะยืนอยู่ไกลก็รู้ได้ว่าป้ายนั่นเขียนไว้ว่า" แมรี่ มาเชล " 
   " เรย์หรอ " โยพูดโดยที่มองป้ายหลุมศพอยู่
   " อะ อืม... " เรย์พูดติดๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้โย
   " โย... คนนี้... " 
   " เธอเป็นแม่บ้านของที่นี่พ่อกับแม่ของฉันไม่ค่อยได้กลับมาเลยจ้างแกมาคอยดูแลฉันเธอคอยปกป้องฉันเวลาเกิดอันตรายตลอดเวลาเธอเป็นเกือบทุกอย่างที่ฉันอยากจะทำ ทั้งหมดอยู่ภายในใจฉันแค่นี้ก็ดีแล้ว"  พูดแค่นี้ ความเงียบก็เกิดขึ้นนอกจากเสียงจากสายลมที่มาโบกพักใบไม้ใบหญ้าฟังดูอ่อนโยน
   " เธอชอบดอก ไวท์ เดย์ซี่ มากฉันจึงเอามาให้ทุกเดือน " โยเริ่มพูดอีก
   " เธอคงมีความสุขนะ " เรย์พูด
   " ใช่... มีความสุข " โยพูดจบก็กำหมัดแน่น
   " เอาละ...  รีบไปหาเพื่อนๆ กันดีกว่า " โยหันมายิ้มให้เรย์
 เมื่อทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าก็เริ่มปรึกษาเรื่องงานกลุ่มกัน
   " เอาละ จากบ้านของโยเนี่ย ก็คงจะทีดอกไม้อยู่ไม่เกิน 40 กว่าชนิดได้ "    
    " งั้นพวกเราต้องแบ่งกลุ่มกันไปหารายชื่อมาแล้วละเดี๋ยวฉันกับเดียร์ไปสวนทางเหนือเอง " ซันพูดเสนอ
   " งั้นฉันกับเจมส์จะไปด้านซ้ายแล้วกัน " แคร์เสนอ
   " ฉันกับโย จะลองไปหาด้านขวานะ " เรย์พูด
   " เอ่อเรย์ เรายังไม่ได้ตั้งชื่อกลุ่มเลยนะ " เดียร์หันไปถามเรย์
   " งั้นหรอ ชื่อกลุ่ม... ไวท์ เดย์ซี่ ดีไหม "
   " ไวท์เดย์ซี่ ก็เพาะดีนะ งั้นกลุ่มเราชื่อ ไวท์เดย์ซี่ แล้วกันนะ เอาละปฏิบัติงานได้เลย! " แคร์พูดให้กำลังใจทุกคน...