เรื่องเล่าของคนหลงผิด...

ทะเลสีหมอก...กับความทรงจำสีจาง

18 ปี ได้สอนอะไรๆให้กับชีวิตของฉัน ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ หรือปัญหาต่างๆที่ฉันเฝ้าสู้ทนมา และกำลังใจที่สำคัญของฉันคือ แม่ และคนที่ฉันรักมากที่สุด แต่ในบางที คนที่เรารักมากที่สุดก็อาจเป็นคนที่เราเกลียดมากที่สุดได้เหมือนกัน 
  	พ่อ ฉันได้รู้จักเขาตั้งแต่ฉันได้ลืมตาดูโลก ฉันใช้เวลาอยู่กับพ่อได้เพียง 10 ปีเท่านั้น พ่อก็จากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับ มันเป็นวันที่ฉันมีความรู้สึกราวกับว่า โลกทั้งใบได้แตกสลายลงไปต่อหน้าฉัน 
	แม่ ผู้หญิงคนนี้ได้สอนอะไรฉันหลายๆอย่าง ฉันรักเขามาก ฉันมีความผูกพันกับแม่มากกว่าพ่อ อาจเป็นได้ว่า แม่เป็นคนที่อยู่เคียงข้างฉันทุกเวลาก็ได้ 
	ถึงแม้ว่าแม่เป็นคนที่ฉันรักมาก แต่ว่าฉันก็ได้ทำผิดกับท่านมาก ที่ในช่วงหนึ่งฉันทิ้งให้ท่านอยู่เพียงลำพัง ฉันรู้สึกผิดมากมาจนถึงทุกวันนี้ 
	ในตอนนั้นฉันไม่เคยรู้เลยว่าแม่ มีความเป็นอยู่ยังไง แม่หาเงินมาเพื่อที่จะให้ฉันได้ใช้อย่างสุขสบาย ทั้งๆที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่า เงินที่แม่หามานั้น มันมาโดยวิธีใด ยากลำบากหรือไม่ แม่ อดข้าว อดน้ำเพื่อที่ฉันจะได้อยู่อย่างสบาย แม่ลำบากแค่ไหน ฉันไม่เคยได้รู้
	จนมาถึงวันหนึ่ง คนที่ฉันรักมากๆก็มาทำให้ฉันผิดหวังในตัวเขา ในเวลานั้น คนที่ฉันคิดถึงเป็นคนแรก คือ แม่ ทั้งๆที่เมื่อก่อนนี้ฉันไม่เคยคิดถึงท่านเลย ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ท่านฟัง แม่ รับฟังทุกปัญหาของฉัน  แม่คือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน ฉันเสียใจ ที่ฉันเคยทำให้ท่านผิดหวัง ร้องไห้ ฉันเสียใจ ที่ฉันรักคนอื่นมากกว่า แม่ของฉันเอง...