หัวใจเพื่อน

silver valentine

แสงแดดของฟ้าที่ส่องมาของยามบ่ายในวันปีใหม่ส่งท้ายปีเก่า เราจะจัดงานเลี้ยงกันที่สำนักงานแห่งหนึ่ง 
ไพรกว้าง>> เฮ้ย!! มาช่วยทางนี้หน่อยสิ หนักจะตายอยู่แล้ว
เสียงของเด็กชายคนหนึ่งตะโกนขึ้น ขณะที่เขากำลังยกถังพลาติกใบใหญ่
องอาจ>> เออๆๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ โหแค่กระติกน้ำแข็งใบเดียวทำเป็นบ่นนะแก
ไพรกว้าง>> เออสิ ใครจะไปแข็งแรงเท่าแกล่ะ แหมเป็นนักมวยตัวโรงเรียนแล้วทำเก่งนะ
องอาจ>> พล่ามอยู่ได้ รีบยกไปกันเหอะ เพื่อนๆ รออยู่นะ
ไพรกว้าง>> อืมๆ ไปสิ
และแล้วทั้งสองคนก็หิ้วกระติกน้ำแข็งไปที่ห้องจัดงานเลี้ยง
นกน้อย>> ทำไมมาช้าจังล่ะ
องอาจ>> ก็ไอ้ไพรกว้างน่ะสิ กระติกน้ำแข็งใบเดียวยังยกคนเดียวไม่ได้เลย
ไพรกว้าง>> อ่า... เผาทับเลยนะแก ไอ้องอาจ
นกน้อย>> ช่างเหอะๆ มา!! ไปสนุกกันดีกว่า เพื่อนๆ กำลังร้องคาราโอเกะกันอยู่เลย
งานในวันนั้นสนุกสนานกันมาก อิ่มหนำ เต้นมันเถิดเทิงกันถ้วนหน้า และแล้ว... ตกเย็นของวันนั้นเอง
องอาจ>> เฮ้ย ไพรกว้าง แล้ววันนี้ออนเอ็มไว้ด้วยน่ะ จะได้เคาน์ดาวน์กัน
ไพรกว้าง>> อืมๆ แล้วจะพยายามถ่างตาให้ถึงเที่ยงคืนล่ะกัน - -"
องอาจ>> หืม...พูดไรอย่างงั้นวะ นกน้อยของแกอะ จะไม่โทรไปหาเหรอ
ไพรกว้าง>> ของกง ของแกอะไร นกน้อยเขาไม่สนใจข้าหรอก ว่าแต่แกเหอะ เมื่อไหร่จะบอกรักเขาบ้างวะ
องอาจ>> โห มันยากอยู่นา ไอ้การบอกรักเนี่ย
ไพรกว้าง>> อะไร! มันยากตรงไหนวะ แค่พูดว่า ผมรักคุณ แค่นั้นก็จบ
องอาจ>> เหรอ อืม...แล้วแกไม่โกรธข้าเหรอ ที่ชอบนกน้อยเหมือนแกอะ
ไพรกว้าง>> ไม่หรอก คนเรามีสิทธิเท่าเทียมกันโว้ย ข้าให้โอกาสแกด้วยไงแกก็ให้โอกาสข้าเหมือนกัน มันอยู่ที่ตัวนกน้อยมากกว่า
องอาจ>> อืม...
ทั้งสองคุยกันอยู่ ไม่ทันระวังตัวว่ากำลังเดินข้ามถนน และมีรถยนต์วิ่งมาด้วยความเร็วสูง
เอี้ยดดดดดดดดดดดด โครม!!!!!
นายองอาจผลักไพรกว้างออกไปได้ทันท่วงที แต่ตนเองก็ต้อง...
ไพรกว้าง>> เอ้ย เอ้ย!!! แกอย่าตายนะโว้ยไอ้องอาจ เฮ้ย!!! คุณๆ ตามรถพยาบาลมาหน่อยสิ
หว๋อ หว๋อ หว๋อ... รถโรงพยาบาลก็มา ส่งโรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉิน
ไพรกว้างรออยู่ด้วยความกระวนกระวายใจ และแล้วหมอออกมา...
ไพรกว้าง>> หมอ... หมอครับหมอ เพื่อนผมเป็นไงบ้าง
หมอ>> (ส่ายหน้า) ยากอยู่นะ เขาเสียเลือดไปมาก กระดูกซี่โครงหัก เกิดหัวใจบอบช้ำอย่างรุนแรง ถ้าเปลี่ยนหัวใจทันก็คงจะรอดแต่จะให้รอเขาส่งมาก็ไม่ทันแล้ว... ทำใจนะ หมอช่วยได้แค่นี้
ไพรกว้างวิ่งเข้าไปดูองอาจ ที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเดียง
ไพรกว้าง>> โถ่เพื่อนรัก ไม่น่าเลย ฮือ ฮือ ฮือ...
ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของไพรกว้างก็ดังขึ้น 
นกน้อย>> อยู่ไหนน่ะ นกน้อยโทรไปบ้านก็ไม่มีใครรับ
ไพรกว้าง>> นกน้อยๆ องอาจมันถูกรถชน
นกน้อย>> หา! จริงอะที่ไหนล่ะ เดี๋ยวไปเยี่ยม แล้วสาหัสมากไหม
ไพรกว้าง>> (เงียบไปครู่หนึ่ง) ไม่เป็นไรมากหรอก เอาไว้วันหลังเดี๋ยวเราจะพามาเยี่ยมนะ
นกน้อย>> หรอ ตกใจหมดเลย แล้วไพรกว้างเป็นไรเปล่า
ไพรกว้าง>> ไม่เป็นไร องอาจพลักเราทัน
นกน้อย>> อืมๆ งั้นแค่นี้นะแล้วพรุ่งนี้มาหานกน้อย พามาเยี่ยมองอาจด้วยล่ะ
ไพรกว้าง>> อืม... ได้ๆๆ แค่นี้แหละ บาย
นกน้อย>> บาย
ไพรกว้างนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินไปที่ห้องน้ำของโรงพยาบาลพร้อมกับเชือก......
	เช้าวันรุ่งขึ้นพนักงานทำความสะอาดก็มาพบศพของนายไพรกว้าง มีจดหมายทิ้งไว้ 2 ฉบับ ฉบับหนึ่งเขียนว่า "หมอครับ เอาหัวใจผมให้นายองอาจทีนะครับ และขอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะครับ ขอบคุณมากครับ" ส่วนอีกฉบับหนึ่ง "ไงองอาจ หัวใจเราให้นายแล้วนะ อย่าลืมบอกรักนกน้อยล่ะ ดูแลเขาให้ดีด้วยล่ะรักมากนะคนเนี่ย โชคดีโว้ยเพื่อนรัก ลาก่อน..."    ในวันนั้นหมอก็ได้เปลี่ยนหัวใจให้กับองอาจทันที  และแล้วองอาจก็ฟื้นขึ้น
หมอ>> เป็นไงบ้างครับ คุณนอนไป 3 วันเต็มๆ เลยนะ
องอาจ>> หรอครับ แล้ว...เพื่อนผมล่ะครับ
หมอ>> นายไพรกว้างน่ะหรอ เขาทิ้งจดหมายไว้ให้แน่ะ
องอาจ>> หือ? จดหมาย
หมอยื่นจดหมายให้นายองอาจอ่านดู ทำให้องอาจน้ำตาไหลพราก...
หมอ>> เพื่อนคุณเป็นคนดีมากนะ เขาจะอยู่กับคุณตลอดไป
องอาจ>> ฮือ ฮือ ไอ้ไพรกว้าง ไอ้ไพรกว้างงงงงง
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา องอาจก็ออกจากโรงพยาบาล แล้วไปหานกน้อย
กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงง (เสียงออดดัง)
นกน้อย>> ค่า ค่า เดี๋ยวจะไปเปิดให้
องอาจ>> ว่าไงนกน้อย สบายดีเปล่า
นกน้อย>> อ่าว องอาจไม่เจอตั้งนาน หายดีแล้วเหรอ
องอาจ>> อืม... หายดีแล้วล่ะ
นกน้อย>> แล้ว...ไพรกว้างล่ะ
องอาจ>> มันน่ะหรอ ไปไหนแล้วก็ไม่รู้
นกน้อย>> อ่าว
หนึ่งเดือนผ่านไป ทำให้นกน้อยรักองอาจมากขึ้น แต่ก็ทำให้เกลียดไพรกว้างมากขึ้นด้วย
นกน้อย>> วันนี้เราไปไหนกันดี
องอาจ>> เดี๋ยวเราจะพาไปที่ที่หนึ่ง แต่นกน้อยต้องปิดตาก่อนนะ
นกน้อย>> จะทำสไพร์อะไรนกน้อยหรอ อิ อิ
องอาจ>> อืม...
องอาจเอาผ้ามาปิดตานกน้อยไว้ แล้วพาไปหน้าหลุมศพของนายไพรกว้าง
องอาจ>> อะ ลืมตาได้แล้ว
นกน้อย>> หืม...นี่มันที่ฝังศพนี่นา พามาทำไมเนี่ย
องอาจ>> นกน้อยดูป้ายหลุมที่อยู่ข้างหน้าสิ
เมื่อนกน้อยเห็นว่าเป็นชื่อของไพรกว้างก็ตกใจมาก
นกน้อย>> อะไรเนี่ย ทำไม ทำไมไพรกว้างตายแล้วล่ะ ทำไมนกน้อยไม่เห็นรู้เรื่องเลย
องอาจจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง 
องอาจ>> นกน้อย ไพรกว้างเขายังอยู่นะ เขายังอยู่ในตัวของเราตลอดมา นกน้อยก็ใกล้ชิดกับไพรกว้างด้วยนะ
นกน้อย>> ฮือ ฮือ ทำไม ทำไมต้องทำแบบนี้ไพรกว้าง...
เมื่อนกน้อยหันไปมององอาจ ก็เห็นเป็นหน้าของไพรกว้าง แล้วโถมเข้ากอดองอาจด้วยความเสียใจอย่างยิ่ง....				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน