“ - ตรงเส้นขอบฟ้า - ”

อัลมิตรา

นานมาแล้ว ที่มีคนไกวชิงช้าให้นั่ง
ใช่สิ .. นานมากเหลือเกิน ..
ภาพวัยเยาว์ของฉันในขณะนั้น เป็นเพียงเด็กหญิงที่ไว้ผมยาว
ผมเปียที่ถักไว้ ปลายสะบัดตามแรงเหวี่ยงของชิงช้า
เอาอีก แกว่งสูง ๆ ไปเลย สูงอีก สูงอีก แรง ๆ หน่อย 
จับดี ๆ ละกัน ตกลงมาห้ามฟ้องพ่อนะ คราวก่อนก็ทีนึงแล้ว ซนจนปากแตก 
 โห ก็ตอนนั้นเล่นแรงนี่นา เจ็บนะ ก็ต้องฟ้องพ่อสิ 
เสียงใส ๆที่ ต่อปากต่อคำกับพี่ชาย ไม่ใช่เสียงของใครอื่น 
นั่นคือฉันเอง ลูกสาวคนเล็กของครอบครัวที่เอาแต่ใจตัวเอง จนใครต่างขยาด
ฉันนึกถึงภาพในตอนนั้น อดอมยิ้มไม่ได้ 
วีรกรรมของฉันในตอนเด็กมีมากมาย แต่ละเรื่องล้วนแต่ทำให้คนรอบข้างปั่นป่วน
 เย้ ! .. สนุกจังเลย แกว่งเรื่อย ๆ สิ  ร้องเพลงด้วยน๊า พี่ต้น  
เสียงหัวเราะของฉัน สลับกับเสียงเพลงที่คนไกว ร้องล้อ
ใต้ต้นจามจุรีหลังบ้าน ถัดไปก็เป็นคลองเล็ก ๆ ซึ่งยังอยู่ในบริเวณรั้วบ้าน
คลองแห่งนี้ ..ทำให้เพื่อนของฉันประสบชะตากรรม 
ฉัน .. ไม่สามารถให้คำตอบกับใครได้ว่า เหตุใดจึงไม่ใช่ฉัน ที่จมน้ำ
ฉัน .. พยายามลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต เรื่องร้ายที่หลอนอยู่ในความทรงจำ
..ความสูญเสียที่ไม่อาจยื้อคืน 
..ความเศร้าฝังลึก..ที่อยากลบเลือน
...ความปวดร้าว ที่ฉันอยากจะลืม ทว่าไร้ความสามารถที่จะทำ  				

ฉันก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่า 
ฉัน..จมดิ่งไปกับเรื่องราวเก่าๆได้อย่างไร
สิ่งใดหนอ ..ที่ทำให้ฉันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้
    
ใต้ร่มต้นไม้ ฉันนั่งลำพังบนชิงช้า ริมหาดบนเกาะ สถานที่ฉันเพิ่งมีโอกาสมาเยือน
ตั้งแต่ก้าวแรกที่ฉันเเหยียบลงผืนเกาะ
ฉันก็รู้สึกปลอดโปร่ง รู้สึกเป็นอิสระจากพันธะใด ๆ

สีของน้ำ สีของฟ้า ..เท่าที่เห็น ก็เป็นสีฟ้า 
แต่สีฟ้าก็ยังมีความแตกต่างในตัวของสีฟ้าเอง

สีฟ้าที่มีจุดตัดเป็นเส้นขอบฟ้า ฉันไม่รู้ว่า..นั่นเป็นภาพลวงหรือเปล่า
บางที ฉันก็เคยคิดที่จะไปให้ถึงเส้นขอบฟ้า
ทั้งที่รู้ว่า เมื่อใดก็ตามที่ฉันเดินทาง ฉันก็ไม่มีวันไปถึงเส้นขอบฟ้านั้น

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ ฉันจมอยู่ในภวังค์ 
ฉันไม่ทันได้สังเกตุว่า ตอนนี้เขามายืนอยู่ข้าง ๆ ชิงช้าที่ฉันนั่งอยู่
ท่าทางสุภาพของเขา และยิ้มเก้อ ๆ ที่เหมือนกับว่า 
เขารู้สึกเขินเล็กน้อย ที่ฉันจับได้ว่า เขาแอบยืนมองฉันอยู่

 ผมเห็นคุณอยู่คนเดียวตรงนี้ สักพักแล้ว
ไม่ทราบว่าจะรังเกียจ ที่จะให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหมครับ..  
ฉันยิ้มรับแทนคำตอบ
 อากาศดีนะครับ ถึงแดดเปรี้ยงแต่ก็มีลมเย็นสบาย..ตรงนี้มุมดี ถ้าคุณเอากล้องมาก็จะได้ภาพสวย  
 ไม่ได้เอามาค่ะ .. จริงอย่างที่คุณว่า มองจากตรงนี้ภาพข้างหน้าสวยมากค่ะ

เขานั่งลงบนขอนไม้ใกล้ ๆ พลางชวนคุยไปเรื่อย โดยเริ่มจากบรรยากาศรอบข้าง
จนกระทั่งเขาเอ่ยว่า ..

 คุณครับ ..ผมไกวชิงช้าให้คุณนะครับ  
 หืมม..!    ฉันประหลาดใจ

 เขาลุกขึ้นมายืนที่ด้านหลังและไกวชิงช้าให้ 
 คุณหนูครับ นั่งดี ๆ นะครับ
ฉันหันควับไปมองทันที คำว่าคุณหนูนี้ หลายคนแอบตั้งสมญานามไว้ให้ อาจจะเป็นเพราะว่า
ฉันมักจะทำอะไรไม่ค่อยเป็น และต้องให้คนอื่นช่วยเหลืออยู่เสมอ
 ล้อเล่นนะครับ อย่าเพิ่งทำหน้างอเลย ผมหยอกน่ะครับ .. ผมขอโทษนะครับ  
 ไม่เป็นไรค่ะ ..ทราบค่ะว่าหยอก
ผมจะร้องเพลงให้คุณฟังนะ คุณยิ้มหน่อยสิครับ ผมจะได้สบายใจ 

..ฉันยิ้มให้กับอารมณ์ดีของเขา .. ฉันยิ้มให้กับมิตรภาพที่เกิดขึ้น..

				

ฉันรู้สึกเขินเล็กน้อย จนไม่กล้ามองหน้าเขา
ฉันเฉไฉมองไปทางชายหาด มองไปทั้งที่รู้ว่า
ท่ามกลางแดดระอุ สุดสายตา ไม่มีอะไรที่น่าสนใจ ...นอกเสียจาก ..
ฟ้า - น้ำ - เส้นขอบฟ้า
คงเพราะมีเพียงพ่อและบรรดาพี่ชายของฉัน 
ที่เคยไกวชิงช้าให้ฉันเล่น และดูแลฉันในยามเด็ก
คนอื่น ๆ .. ไม่เคยมี
เขาร้องเพลงคลอเบา ๆ..  ฉันจำเพลงนี้ได้
เพราะก่อนที่เขาจะร้องเพลงนี้.. ฉันเองมองไปที่นั่น และก็นึกถึงเพลงนี้เช่นกัน
และถึงแม้ว่าเมื่อคืนก่อน..
เขาจะเป่าหีบเพลงให้ฉันฟังเพลงนี้แล้ว
แต่ฉันก็ยังรู้สึกดี .. ที่ได้ยินเพลงนี้ด้วยเสียงของเขา..อีกครั้ง  

...ม อ ง ไ ก ล สุ ด ส า ย ต า 
...สิ่ ง ที่ เ ห็ น คื อ ข อ บ ฟ้ า ที่ จ ร ด ผื น น้ำ อั น ก ว้ า ง ใ ห ญ่
...เ งี ย บ เ ชี ย บ   ไ ร้ ส ร ร พ เ สี ย ง ใ ด
...แ ต่ ท ว่ า   หั ว ใ จ . . ไ ห ว ร ะ รั ว

...ม อ ง ไ ก ล เ ห็ น ฟ้ า จ ร ด น้ำ 
...ดื่ ม ด่ำ กั บ ค ว า ม สุ ข ถ้ ว น ทั่ ว
...บ อ ก กั บ ต น เ อ ง   แ ม้ ไ ก ล สั ก เ พี ย ง ใ ด   จ ะ ไ ม่ ก ลั ว
...แ ม้ ท า ง ข้ า ง ห น้ า จ ะ ส ลั ว ..
...ก็ จ ะ ฝ่ า ไ ป

...จ ร ด ฟ้ า จ ร ด น้ำ 
...ดั่ง ฉั น แ ล ะ เ ธ อ
...จ ร ด น้ำ จ ร ด ฟ้ า
...ดุ จ เ ธ อ แ ล ะ ฉั น

...รำ ลึ ก ถึ ง วั น ..ที่ เ ร า เ คี ย ง กั น   ช ม ฟ้ า จ ร ด น้ำ  ..				

 
...ตรงเส้นขอบฟ้า..รุ่งเรือง เมืองที่เราใฝ่ฝัน
...เก็บความสั่งสม นมนาน  เป็นสายธารสดใส
...จะไปให้ถึง...คนงาม  ถามว่าเป็นสุขไหม
...แบกความสับสน....วุ่นวาย บรรทุกความทรงจำ
...ทั้งๆที่รู้...ร่างกาย  มากมายแผลใจเจ็บช้ำ
...ไม่โทษไม่ถาม...ใครทำ  จะไม่ซ้ำในรอยแผลเก่า
...เพื่อวันที่หวัง  ยังรอ...ต่อไป   ด้วยใจมั่นคง
...หลงคอยแลแม้คืนวันไกลห่าง ไม่จืดจางร้างลา  
...แม้เวลาล่วงเลย.... อยู่เป็นนิรันดร์
...ทั้งๆที่รู้...ว่าไกล  จะไปแม้ไกลกว่านั้น
...กี่เดือนกี่ปี...กี่วัน  คืบคลานทนทานเพื่อเธอ 				

ถ้อยอักษรในเนื้อเพลง ฉันไม่แน่ใจว่า 
เขาตั้งใจหรือเปล่าที่จะเน้นบางประโยคให้ฉันฟังหรือเปล่า
เหมือนครั้งหนึ่ง ที่เขาถามฉัน ..ฤๅไร้ใจ ?
ในยามที่ฉันเพิกเฉยต่อเรื่องราวใด ๅ ที่มากระทบรอบข้าง

 ฉันจำได้ว่า ..คืนวันวาน
ด้วยความอ่อนเพลียที่ต้องเดินทางตลอดวัน ฉันจึงอาศัยเต้นท์ที่เขากางไว้ให้
ซ่อนตัวจากกลุ่ม และฉันก็ไม่รู้ว่า ฉันหลับไปนานแค่ไหน
 คุณครับ หลับหรือยังครับ ..  
 หืมม  ! ง่วงนอน ..  
 คุณครับ คุณ ผมมาชวนไปตกปลา ..  
ฉันนึกถึงตอนกลางวัน ที่ฉันเดินตามเขา
ปีนป่ายลัดเลาะไปตามเขาอันตะปุ่มตะป่ำอย่างระวังทุกฝีก้าว
บางช่วง คุณต้องคอยดูแลไม่ให้พลัดตกจากผา จูงมือก้าวกระโดด
และคอยรับตัว ตอนที่ต้องไต่ลงจากผา จนเท้าระบม ...เพื่อไปตกปลา
แต่ฉันกลับตกปลาไม่ได้สักตัว กลายเป็นว่า ..ฉันเอาอาหารไปเลี้ยงปลาทะเลแท้ ๆ
 หืมม ! .. มันมืดแล้วนะคะ..  
 ไม่ไกลครับ ตรงหน้าหาดนี่เอง ตอนนี้น้ำขึ้น ไปด้วยกันกับผมนะครับ ..  
ฉันตกลงตอบรับคำชวนของเขา และค่อย ๆ เดินตามหลัง พร้อมกับรีบสลัดความง่วงที่ครอบงำ
ลมทะเลที่สดชื่น แม้ว่าจะเหนียวตัวสักหน่อย แต่ก็รู้สึกดี ที่คืนนั้นเป็นคืนที่ฉันใกล้ชิดทะเลมากที่สุด				

       
 คุณคะ.. ดูนั่นสิ น้ำทะเลสะท้อนแสงจันทร์ เห็นมั๊ย เป็นริ้วคลื่นเลยนะคะ สวยจังค่ะ ..  
ฉันชี้ไปที่ทะเลและบอกให้เขาดูน้ำที่กระเพื่อมล้อแสงจันทร์
ฉันฮัมเพลงเบาๆ.. 
..เอาใจและร่างออกมาวางเดิมพัน ...
..เดินทางไกลอยู่ใต้แสงจันทร์ ...
..คิดถึงทุกวันคิดถึงทุกคืน ...
..คิดถึงคนรัก ชุบชูใจให้ตื่นฟื้น...
..โอ้ฝันอยู่ทุกค่ำคืน...ในคืนที่มีแสงจันทร์ ...
..อ่อนหวาน ...
ถึงแม้ว่าฉันจะร้องเพลงนี้เพียงบางท่อน แต่ฉันก็ยังอยากจะร้องให้เขาฟัง
จำได้ว่า เขาเคยบอก.. นี่เป็นอีกหนึ่งเพลงโปรดของเขาเช่นกัน				

คุณครับ เดี๋ยวผมมา คุณช่วยถือเบ็ดให้ผมหน่อยนะครับ 
อย่าลืมนะครับ ถ้าสายเบ็ดตุ๊บๆก็วัดขึ้นมาได้เลยนะครับ.. 
 อื้อ เข้าใจ อย่าไปนานนะคะ..  
คล้อยหลังเขาไปเล็กน้อย ฉันก็รู้สึกว่าปลาน่าจะมากินเหยื่อแล้ว  
คำของเขาที่บอกไว้ก่อนเดินออกไป ฉันจำได้ แต่ฉันไม่กล้าวัดเบ็ดขึ้นมา
อาจจะเพราะว่า ฉันกลัวจะทำเบ็ดของเขาเสียหาย ฉันจึงได้แต่ถือไว้อย่างระมัดระวัง
ผ่อนสาย และ เย่อกับปลา ประวิงเวลาไว้รอเขามาจัดการต่อ

ไม่นานนัก เขาก็เดินกลับมาพร้อมกับเก้าอี้ผ้าใบอีกสองตัว
 คือว่า สายเบ็ดมันหนัก ๆ ไม่รู้ว่าเกี่ยวถูกหินหรือเปล่านะคะ คุณช่วยที..  
 ครับ ผมจะดูให้..  อ้าว ! คุณตกได้ปลานะครับ ปลากระบางตัวใหญ่เสียด้วย ท่าจะมากกว่าสามกิโล 
 ดีจัง จริงหรือคะ ..  
ฉันตื่นเต้นมาก นี่เป็นครั้งแรกของฉันที่ตกปลาได้ ฉันไม่กล้าแตะต้องนัก
และเขาก็บอกว่า
  ระวังนะครับ เงี่ยงที่หาง อันตรายมาก หากยักถูกเข้า จับไข้เชียวครับ ..  
ถึงอย่างไรฉันก็ดีใจนะ  ฉันซ่อนอารมณ์ตื่นเต้นดีใจไว้ไม่มิด
ฉันอยากบอกเขาว่า ฉันไม่เคยตกปลามาก่อน 
เพียงแต่สุขใจที่ได้อยู่ข้างๆเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไร
ฉันพอใจเช่นนั้น ..

 พรุ่งนี้เช้า ผมจะทำอาหารเช้าให้คุณทานนะ ..  
 ปลากระบางหรือคะ ..  
 ครับผม ..  
ฉันมองปลากระบางที่เขาถือส่วนหางไว้  ฉันสังเกตุจากปากของมันยังเขยิบพะงาบ
 สงสารมันจัง..  
 ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก เราตกปลามาเป็นอาหารไม่ได้ตกมาเล่นๆนะครับ 
เหมือนเขาจะจับความรู้สึกของฉันได้
 ค่ะ  ..   ฉันยิ้มรับและตอบคำสั้น ๆ

ยิ่งดึก คลื่นลมยิ่งแรง .. เขากางเก้าอี้ให้ฉันและสำหรับเขา นั่งไม่ห่างจากส่วนที่น้ำทะเลมาถึง
ทั้งที่ไม่ไกลนัก เพื่อน ๆ ยังคงจับกลุ่มนอนดูดาวกันอยู่ 
แต่ดูราวว่าตรงนี้มีเพียงฉันและเขาสองคนเท่านั้น
เขาพกหีบเพลงมาด้วย และเขาก็เป่าบางเพลงที่ฉันคุ้น
ฉันแอบร้องคลอเบา ๆ 

สัมผัสบางอย่างบอกฉันว่า..
ฉันถูกแอบมองบ่อยครั้ง
แต่ฉันไม่กล้าหันหน้าไปทางที่เขานั่ง
คืนแรมแปดค่ำ แลเห็นเสี้ยวจันทร์ และดาวระยับฟ้า
ฉันเหม่อมอง และคิดอะไรบางอย่างไปเรื่อยเปื่อย

บางครั้งฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนเขาชวนคุย แต่..
ท่ามกลางเสียงคลื่นที่ซัดทราย ทำฉันให้จำเป็นที่ต้องเอียงหน้าไปทางเขา
เพื่อจับความในสิ่งที่เขาพูด เขาเองก็เช่นกันโน้มมาทางฉัน
ใบหน้าของเราห่างกันเพียงคืบ 
ฉันหลบสายตา ในขณะที่เขาจ้องหน้า..				

...มหัศจรรย์แห่งรัก อ่อนหวานละมุนดังแสงจันทร์...
...มหัศจรรย์แห่งรัก   สร้างสรรค์พลังอันยิ่งใหญ่
...ต่างคนอยู่ไกลแสนไกล กลับมาอยู่เคียงชิดใกล้..
...ให้ใจฉันและเธอข้ามผ่านคืนวันอันสวยงาม... 

กระทั่งตอนนี้ ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะมองหน้าเขาตรง ๆ
เสียงของเขาถูกกลบด้วยเสียงของคลื่นลม ฉันฟังได้ความบ้างเล็กน้อย
และฉันก็ไม่กล้าที่จะเขยิบตัวไปมากกว่านั้น ..
ราวกับว่า มือของฉันเป็นที่น่าจับตามองเสียเต็มประดา
ฉันสนทนากับเขา แต่สายตาของฉันกลบเกลื่อนด้วยการมองมือของตนเอง
 ผมได้กลิ่นหอม กลิ่นหอมจากตัวของคุณ หอมเหมือนแป้งเด็ก คุณใช้แป้งเด็กหรือครับ..  
ฉันรู้สึกอายมาก ที่คุณถาม 
ถึงแม้จะเป็นคำถามแสนจะธรรมดาสำหรับคุณ
แต่นั่นก็ทำให้ฉันคิดว่า เราใกล้ชิดกันขนาดนั้นเชียวหรือ คุณถึงได้กลิ่นหอมแป้งจากตัวฉัน
ไม่กระมัง อาจจะเป็นเพราะฉันอยู่ต้นลม เขาจึงได้กลิ่นหอม เขาม
 ค่ะ แป้งเด็ก ..   ฉันตอบสั้น ๆ และ แสร้งหันไปมองฟ้ามองดาว..

ตรงเส้นขอบฟ้า ใครต่อใครทอดสายตาไปที่นั่น
ตรงเส้นขอบหัวใจฉัน มีเธออยู่ตรงนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง
 
...มาเถิดมาประดาที่ไม่มีรัก...
...จงประจักษ์น้ำใจว่าใหญ่หลวง...
...อยู่นี่แล้วทะเลรักเชิญตักตวง...
...ไม่ต้องห่วงว่าจะแห้ง..พอแบ่งกัน....				

ยิ่งดึกยิ่งหนาว ..หนึ่งหนาวนั้นย่อมเนิ่นนาน .. กว่าใคร
ฉันแหงนมองฟ้า ดาวที่ตะกี้เห็นกระจ่างใส ตอนนี้ถูกบังด้วยเมฆครึ้มฝน
หากมีพายุฝน จะเป็นเช่นไร กลางดึกเช่นนี้ จะหาที่หลบหลีกตรงไหน
เขาจะพาฉันหลบฝนหรือเปล่า ฉันแค่คิดในใจ ไม่กล้าที่จะถามเขา
เพียงแต่รอเท่านั้น แต่ทว่า ...เสิ้ยววินาที บางทีก็นานเกินรอ.. 


 ตามสบายนะครับ นอนหลับฝันดี ผมจะอยู่ใกล้ ๆ ตรงนี้ มีอะไร หรือจะไปไหนเรียกผมได้นะครับ ไม่ต้องเกรงใจ ..  
 ค่ะ ถ้าเผื่อฝนตกล่ะคะ ..  
 เต้นท์นี้กันฝนได้ครับ คุณไม่ต้องกังวลหรอก..  
 แล้วคุณจะอยู่ที่ไหน..   ที่ถาม เพราะฉันไม่รู้ว่า เมื่อฝนตก ฉันที่ปลอดภัยในเต้นท์ เขาล่ะจะอยู่ไหน
 ฝนคงยังไม่ตกหรอกครับ ลมตะวันออกแรง คงพัดเมฆไป นอนเถอะครับ ผมห่วงคุณมากกว่า ..  
 ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ..  

เขาก้าวมาใกล้เต้นท์และบอกเชิงกระซิบเบา ๆ ว่า
 ฝันดีนะครับ คนดีของผม ..  
ฉันนอนอุ่นกายด้วยถุงนอนที่เขาบรรจงปูเป็นพื้นอีกชั้น ละถุงนอนอีกชุดที่เขาควรจะใช้นอน
เขาบอกให้ฉันเอาไว้ห่ม เผื่อว่าอากาศช่วงใกล้รุ่งจะหนาว
ส่วนตัวของเขาเองนั้น เขาลากเก้าอี้ผ้าใบมานอนข้าง ๆ เต้นท์
ฉันมองเห็นเขาจากช่องหน้าต่างของเต้นท์
ฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้ และตื่นขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงเขาปลุกเบาๆ จากช่องหน้าต่างนั้น

 คุณครับ คุณ ตื่นเถอะครับ เช้าแล้ว ผมอยากให้คุณเห็นภาพสวย ๆ ..  
 หือ กี่โมงแล้วค่ะ ..  
 ตีห้ากว่าแล้วครับ  ผมอยากให้คุณเห็นพระอาทิตย์ขึ้นอีกฟากของเกาะ ไปกับผมนะครับ..  
 ค่ะ ไป รอสักครู่นะคะ ขอหยิบของก่อนค่ะ  ..  
บนเกาะที่ขาดแคลนน้ำจืด เป็นครั้งแรกของฉันที่ต้องล้างหน้า ,แปรงฟันโดยที่ใช้น้ำแบ่งปันกับเขา
น้ำเพียงขันเดียวสำหรับเรา ฉันให้เขาแปรงฟันก่อน หลังจากนั้น..เขาส่งขันน้ำให้ฉัน

ฉันรู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องนั่งยองแปรงฟันพร้อม ๆ กับเขา  
ซึ่งเขาเองอาจไม่ได้สังเกตุนัก
ฉันจัดการล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย และเหลือน้ำไม่มาก 
เขาค่อยรินใช้น้ำที่เหลือลูบหน้าเขาบ้าง
ไม่นะ .. ฉันรังเกียจเขาแต่อย่างใด แต่ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ
ฉันไม่รู้ว่า .. เขาจะจับความรู้สึกฉันได้หรือเปล่า
ฉันอายที่จะบอกตรง ๆ ว่า ฉันไม่รู้ว่ามุมไหน ที่เขาจรดริมฝีปากที่ขันน้ำ 

เพราะฉันก็ไม่รู้ว่า รอยริมฝีปากที่ฉันจรดที่ขันน้ำนั้น จะโดนซ้ำรอยหรือไม่..

เมื่อเขาจัดการล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อย เขาหันมาฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน .. 
ฉันยื่นผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก ปันกับเขาใช้ เขาเอื้อมมือมารับและยิ้มให้ก่อนที่จะเช็ดหน้า				

เขาลงเล่นน้ำทะเล ในขณะที่ฉันเดินเล่นอยู่บนเกาะ
ความจริง ฉันเองก็อยากสัมผัสกับน้ำทะเลมากกว่ายืนดูอยู่เช่นนี้
ดูสิ ! เขาสนุกสนานราวกับเด็กเริงร่า
เขาน่าตีนักเชียว .. ที่ลงไปดำน้ำ จับเอาปลิงทะเล เอาผ้าห่อและหลอกให้ฉันเปิดดู
ในขณะที่ฉันร้องกรี๊ด ๆ เขากลับหัวเราะชอบใจ .. 
ฉันแอบเคืองเล็กน้อย และก็หายไปในไม่ช้า
เขาช่างเอาใจ ช่างง้อ ในขณะที่ฉันขี้งอน
เขาเขยกขึ้นฝั่ง พร้อมกับเนื้อตัวที่เปรอะทราย ดูไม่ได้เลยทั้งหัวหู เปรอะไปหมด


   คุณคะ  ทรายเต็มหน้าเลยค่ะ  ..  
 ครับ  ..   เขาปัดทรายออกจากตัว แต่เขาคงไม่รู้ว่า ที่ใบหน้าของเขายังคงเปรอะอยู่
 นี่ค่ะ ผ้าเช็ดหน้า เช็ดหน้าเช็ดตาก่อนสิคะ  ..   
ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขา .. 
ดูเอาเถอะ เขาก็ยังมอมแมมเช่นเดิม ยิ่งเช็ดก็ดูเหมือนจะยิ่งเลอะ เพราะมือของเขามีแต่ทราย
 คุณ..ฉันจะเช็ดให้นะคะ หลับตานะคะ..   
ฉันบรรจงเช็ดที่เปลือกตาของเขา แก้ม และทั่วใบหน้าของเขาที่มีทรายติดอยู่
เขาคงไม่คาดคิดว่าฉันจะเช็ดหน้าให้เขา ..เขายืนนิ่งอย่างเรียบร้อย 
และบังเอิญ ฉันแอบเห็นรอยยิ้มที่กรุ้มกริ่มของเขา .. 
 อย่าเพิ่งลืมตานะคะ ทรายเต็มเลย ที่เปลือกตา .. เอาล่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ ลืมตาได้แล้ว 
เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา พร้อมกับจ้องฉัน ..น่าหยิกนักเชียว ไม่รู้ยิ้มซ่อนนัยอะไรไว้
นี่ถ้าไม่ติดว่า มือไม้ของเขามีแต่ทราย 
ฉันก็ไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไร ที่จะไม่ช่วยเช็ดหน้าให้เขา
เขาก็เหมือนเด็กซนคนหนึ่ง มอมแมมจัง ไม่ค่อยสนใจตัวเองสักเท่าไหร่
แต่ก็พอจะรู้ว่าเขามีความสุข..
เมื่อเห็นเขามีความสุข ฉันเอง..ก็พลอยสุขใจไปด้วย

 ยิ้มอยู่นั้น จะยิ้มอีกนานไหมคะคุณ..   ฉันกระซิบบอกเขา แก้เก้อ
 ครับ  กำลังฝันหวาน.. สะอาดแน่นะครับ คุณช่วยเช็คดีๆนะครับ เช็ดอีกรอบก็ได้นะครับ  
 ค่ะ สะอาดพอประมาณค่ะ  ..   ฉันไม่อยากบอกเขาว่า ลูกไม้เก่าจัง
 คุณหิวมั๊ย  ปลากระบางที่คุณตกได้เมื่อคืน ตอนนี้พร้อมเสริฟแล้วครับ ผมจะตักข้าวให้นะครับ ..  
 แล้วคุณล่ะคะ ..  
 ผมทานกาแฟเรียบร้อยแล้ว คุณไม่รับกาแฟ คงหิวแล้ว..  

ดูเขาห่วงใยฉันมากเหลือเกิน กระทั่งเรื่องอาหารการกินของฉัน 
เขาเป็นธุระให้ทั้งสิ้น
จริงสินะ .. ขนาดเมื่อวาน ช่วงที่ลงเรือเดินลุยน้ำทะเลมายังเกาะ 
เท้าของฉันเป็นผื่นแดง ดูเขากังวลกับอาการแพ้น้ำทะเลของฉันเหลือเกิน
แรกเริ่ม ฉันคิดว่าอาการคัน ๆ แสบ ๆ ที่เท้าอาจจะเป็นเพราะมดกัด
ฉันตัดสินใจบอกเขา เมื่ออาการแสบคันนั้น เริ่มลามมากขึ้น

  คุณคะ ที่หลังเท้าของ.. เป็นผื่นแดง ไม่ทราบว่าโดนอะไรมา ..  
 ไหนครับ ขอผมดูเท้าของคุณหน่อย  คันมั๊ย ..   
 ค่ะ แสบ ๆ คัน ๆ ตอนแรกเป็นนิดเดียวค่ะ ตอนนี้ดูเหมือนขยายเต็มหลังเท้า ..  
 คงแพ้อะไรสักอย่างครับ ตอนที่ลงเรือ อาจจะโดนสาหร่ายหรือบางอย่างที่ทำให้แพ้ ..   
เขาจับเท้าของฉัน ในขณะที่คุณมองหน้าฉัน พร้อมกับคำที่เขาปลอบว่า
 ไม่เป็นไรมากหรอกครับ อย่ากลัวไปเลยนะครับ  
ผมเตรียมยาแก้แพ้มาด้วย คุณทายานี่ก่อน เดี๋ยวผมจะหยิบยาแก้แพ้มาให้นะครับ ..   

อีกแล้วสินะ .. ที่ฉันมักจะย้อนเวลากลับไปทบทวนความทรงจำที่ดี
ก็คงเหมือนกับวันนี้ ที่ฉันมองไปไกลจนถึงเส้นขอบฟ้า 
และภาพเก่า ๆ ที่น่าประทับใจ ก็ทยอยปรากฏเด่นชัดในใจอีกครั้ง


ขอบฟ้าที่ฉันเหม่อมองอยู่บนตึกสูงของกรุงเทพ ฯ ณ ตอนนี้ 
ก็ฟ้าเดียวกันกับคราวนั้น ที่ฉันเคยยืนมองจากจุดที่เรียกว่า ชายหาด
   
ไม่รู้สินะ .. 
บางที ฉันอาจจะมีคำตอบให้ใหม่ ยามที่เขาถามว่า ฤๅ ไร้ใจ ..				

     
...สุดสายปลายฟ้า...
...ใต้แสงจันทราสาดส่อง...
...เกลียวคลื่นสายผสมเป็นทำนอง...
...รับซึ้งถึงความความคล้องจองกู่ก้องในใจ...
...สายลมแผ่วผ่านสะท้านห้วงคำนึง...
...ยังความคิดถึงที่มิอาจห้ามได้
...จึงรำพึงรำพันถึงผู้ที่อยู่แสนไกล
...รู้บ้างไหม..ว่าใจคิดถึงเธอ
...สุดสายปลายฟ้า..
...ไม่เคยมองหาสิ่งใด...
...มากความห่วงใยมอบให้เสมอ
...แม้เธอไม่เคยรับรู้...
...แต่หัวใจยังกู่ก้องเพรียกพร่ำร่ำละเมอ...
...ใช่เพียงคารมที่เพ้อ...เสนอทุกวันวารอย่างมั่นคง
...สุดสายปลายฟ้า...
...ฉันยังหาสิ่งใด...
...ยังตอบไม่ได้...ดั่งใจลุ่มหลง
...เสียงลม...สายคลื่น...ในค่ำคืนที่มืดลง
...โอ้ฉัน...ยังคง...เหม่อมองไกลสุดปลายฟ้า.				

..๏ เหม่อมองไกลไปสุดปลายฟ้า
พบเพียงว่าสุดสุขหัวใจ
ปล่อยความฝันอันแสนยิ่งใหญ่
ล่องลอยไกลปลิวไปโดยพลัน

เสี้ยวแห่งจิตยังคิดอยู่ว่า
แรงลมจักพาเยื่อใยฉัน
ไปมัดรัดตรึงซึ่งสัมพันธ์
ผูกยึดมั่นไม่หลุดเลือนราง 

เพื่อมอบไมตรีที่บริสุทธิ์
แม้ลึกสุดใจยังอ้างว้าง
เนื้อความนัยไม่บังอำพราง
แท้ทุกอย่างคือความสัตย์จริง

ด้วยความรักอันมากจนล้น
แต่กังวลสับสนบางสิ่ง
วอนลมรักโปรดทักท้วงติง
ว่าเธออย่านิ่งและเมินเฉย 

ขอให้รู้ว่ายังห่วงใย
นี้คือความนัยที่อยากเอ่ย
แม้คืนวันพ้นผ่านล่วงเลย
ฉันยังไม่เคยหลงลืมเลือน

ขอทวงถามในนิยามหนึ่ง
ว่าเธอซาบซึ้งหรือฝาดเฝื่อน
หวังว่ารักยังไม่บิดเบือน
หากเสมือนตัวเราห่างไกล 

ป ล ดป ล่ อ ย ค ว า ม รั ก ล่ อ ง ล อ ย ค ว้ า ง
ก้ า ว สู่ เ ส้ น ท า ง ที่ ฝั น ใ ฝ่
ที่ ป ล า ย ฟ้ า ห า ก ว่ า มี ใ ค ร
ค อ ย รั บ ไ ว้ . . จั ก สุ ข เ ห ลื อ เ กิ น

				

.