อดีตที่จดจำ ปัจจุบันที่พยายาม 1

ฟ้าตะวัน

ตอน 1  ความฝัน
	...เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น แสงสว่างจากภายนอกห้องทำให้เขามองเห็นตู้ เตียงนอน เขาเดินไปที่เตียงนอนอย่างช้าๆ  แล้วเอาตัวล้มลงไปกับเตียงในลักษณะตรงข้าม เขารู้สึกว่าเหมือนคนไม่มีแรงที่จะเคลื่อนไหวอีกต่อไป แต่แล้วเขาก็มองไปที่โต๊ะตั้งโคมไฟ เหนือเตียง  ข้างๆ โคมไฟนั้นมีรูปภาพอยู่รูปหนึ่ง ด้วยความมืดทำให้เขามองภาพนั่นไม่ค่อยชัด เขาเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟให้สว่าง แสงจากโคมไฟอ่อนๆนั้นช่างดูอ่อนโยนและอบอุ่น  เขาค่อยๆ เลื่อนสายตาตัวเองมองไปที่รูปภาพ  รูปนั้นคือรูปถ่ายสมัยยังเด็กราว 10 ขวบ ทำท่าชูสองนิ้วให้  แต่หน้าตาที่ยิ้มแย้ม ร่าเริงของรูปถ่ายก็ไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด ในรูปยังมีผู้หญิงยืนอยู่ใกล้เขาอีกคนหนึ่งดูแล้วอายุราว 60 ปี  เธอยิ้มน้อยๆ และมือทั้งสองข้างประสานกันไว้ข้างหน้าอย่างเรียบร้อย 
   " แม-รี่ " เขาเอ่ยเสียงออกมาทีละคำ ดวงตาค่อยๆ หรี่ลง ความรู้สึกต่อแสงสว่างหายไป  และมืดลงในที่สุด...
 เสียงหัวเราะของเด็กคนหนึ่งกำลังวิ่งเล่นจับผีเสื้ออย่างสนุกสนานแต่เด็กคนนั้นก็หกล้มลง ด้วยความเจ็บจึงร้องไห้ออกมา
   " เป็นอะไรหรือปล่าวค่ะคุณหนู " เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งดูอาการของเด็กอยู่ใกล้ๆ
   " แค่นี้เอง ลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้นะค่ะ " เสียงของเธอฟังดูอ่อนโยน เสียงร้องของเด็กจึงเงียบลงแล้วยิ้มให้เธอแล้วพูดกับเธอ
   " ฮะ แมรี่ "  แล้วเอาแขนเสื้อตัวเองเช็ดน้ำตาที่แก้มออก
   " แมรี่  หมา หมา มันวิ่งมาเต็มเลยผมกลัว !! " เด็กคนนั้นบอกเธอเมื่อเห็นสุนัข 3-4 ตัว วิ่งเข้ามาอย่างดุร้าย 
 แมรี่หยิบไม้ยาวถือมาขู่พวกสุนัข พวกมันจึงวิ่งเข้าไปกัดแมรี่ ทำให้เธอต้องใช้ไม้ฟาดพวกสุนัข จนพวกมันวิ่งหนีหายไป 
   " แมรี่ เป็นยังไงบ้างฮะ ! " เด็กมองดูแผลที่สุนัขเหล่านั้นกัดบริเวณแขนและขา เต็มไปด้วยแผลกับเลือดที่ไหลออกมาดูน่ากลัว ทำให้ เด็กน้ำตาไหลอีกครั้ง  แต่แมรี่ก็ไม่ได้บ่งบอกถึงความเจ็บแต่อย่างใด เธอกลับยิ้มน้อยๆ ให้แล้วพูดขึ้นว่า
   " แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ คุณหนูเป็นลูกผู้ชายนะค่ะ อย่าร้องไห้สิ " แล้วเธอก็เช็ดน้ำตาให้เด็ก
     เ    พ   ล้   ง  ง  ง  !!  เสียงแตกบางอย่าง ทำให้แมรี่รีบวิ่งมาดู และพบเด็กถือลูกบอลอยู่ใกล้ๆ แจกันที่แตกอยู่ 
   " แมรี่ ผม ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ " เด็กคนนั้นพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่น และก็เริ่มร้องไห้เสียงดัง
   " เงียบเถอะค่ะคุณหนู แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกนะ แมรี่จะพูดกับนายหญิงให้เองนะค่ะไม่กลัวนะ "  แมรี่พูดไปเช็ดน้ำตาให้เด็กไป
ทุกอย่างหายไปเหมือนความมืดปกคลุมจนมองไม่เห็นอะไร  นอกจากผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิดกำลังมองป้ายหลุมศพอย่างเศร้าเสียใจ
ที่ป้ายหลุมศพนั้นได้เขียนไว้ว่า  " แมรี่ มาเชล "       
   " แกก็อายุมากแล้วนะครับ เรื่องมะเร็งนั้นคง... ต้องเสียใจด้วยครับ  "
   " งั้นหรือครับ แล้วแกจะอยู่ได้อีกนานไหมครับหมอ "
   " คงต้องแสดงความเสียใจด้วยครับ  แกคงอยู่ได้ไม่เกินเดือนนี้แล้วละครับ "
   " นี่เธอๆ เขาว่าคุณป้าแมรี่นะ ตายไปเมื่อวานนี้เองนะ "
   " จริงหรอเธอ น่าสงสารแกนะลูกหลานแกก็ไม่มี "
   " ที่จริงนะป้าแกก็มีหลานอยู่นะ แต่เขานะรู้สึกจะอยู่ที่อังกฤษโน้นเลย แล้วก็ไม่เคยมาเยี่ยมหรือโทรมาคุยซักครั้ง "
 มีเสียงพูดคุยกันก้องอยู่ในหัวของผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าหลุมศพ ดวงตาของเขาดูเศร้าอย่างมาก มือหนึ่งกำสิ่งของที่อยู่ภายในไว้แน่น...
ความสว่างได้ฉายแสงขึ้นแทบทำให้แสบตา  ภาพของผู้ชายและป้ายหลุมศพเหมือนถูกแสงสว่างทำให้หายไป จนกระทั่งดวงตาทั้งสองเปิดขึ้น   ลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างอย่างเบาๆ  ทั้งแสงยามเช้าก็ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง โคมไฟยังคงเปิดสว่างไว้อยู่  เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน มองดูแหวนเงินที่นิ้วมือขวาด้วยสายตาที่เศร้า  " แมรี่... "