ความรักครั้งแรก ( หรือเปล่า )

chantarat

รักครั้งแรกของฉัน( หรือเปล่า )      
               ฉันเพิ่งรู้ว่าการที่เราได้รักใครสักคนมันรู้สึกดีมากเพียงใด    และการสูญเสียใครคนนั้นไปก็เจ็บปวดใจมากเช่นกัน       เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าการที่ฉันไม่คิดที่จะเปิดใจรับว่าการที่จะมีคนรักมันเป็นเรื่องที่ยากและไม่สำคัญสำหรับฉัน    แต่เมื่อได้มาพบเธอความคิดเหล่านั้นของฉันมันก็เปลี่ยนไป   ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นกับการที่ได้รับความห่วงใยและอาทรณ์ต่อกันมันรู้สึกได้ภายในจิตใจของฉัน   ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาที่ไม่นานนักแต่เขาคนนั้นก็สอนให้ฉันรู้ว่าการรักใครสักคนและเสียใจก็ดีกว่าคนที่ไม่รู้จักรักเลย
               เมื่อก่อนฉันรู้ตัวเองว่าเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวไม่ชอบปรึกษาคนอื่นหรือเรียกอีกว่าว่าพวกมีความในใจ   มีแต่รับให้คำปรึกษาคนอื่นมากกว่า     ที่เป็นอย่านั้นคงเป็นเพราะฉันเก็บความลับได้ดีมั้งทุกคนจึงดูเหมือนไว้ใจฉัน      ในทุก ๆ ครั้งคนเหล่านั้นโดยเฉพาะเพื่อน ๆ ของฉัน จะมาระบายเรื่องราวเกี่ยวกับคนที่พวกหล่อนรักและแอบรัก    โดยส่วนมากของทุกอย่างมักจะมีสองด้านเสมอ    ความรักก็เช่นกันบางคนก็ร้องไห้ฟูมฟายบางคนก็ยิ้มหน้าบาน     และนี่เองที่ทำให้ฉันไม่คิดอยากจะมีความรักเหมือนกับใคร ๆ เขา     ถึงแม้ว่ารักครั้งแรกของฉันมันจะเคยเกิดมานานแล้วก็ตาม   แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่คิดจะชอบใครอีก     จนในวันหนึ่งฉันได้พบกับเขาคนนั้นคนที่มาทำให้ใจที่เคยแข็งแกร่งของฉันละลายเหมือนขี้ผึ้งโดนไฟ      ทั้ง ๆ ที่ครั้งแรกที่เราได้รู้จักกันเราจะไม่ได้เจอหน้ากันด้วยซ้ำ     ใช่แล้วฉันรู้จักกับเขาก็เพราะคอมของน้องฉันเสียแล้วน้องของฉันก็ขอร้องแกมบังคับฉันให้คุยโทรศัพท์กับพี่คนที่มาทำคอมให้     และนี่คือครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับเขา 
 ไรนะพี่   ช่องไหนนะ   ฉันถามด้วยความงง
  นี่...เราจำช่องที่พี่ไปเปลี่ยนได้ไหมล่ะ  ใกล้ ๆ กันปลั๊กสีเขียวอ่ะ   พี่คนนั้นถามฉัน 
 อืม...พี่คือหนูไม่ไช่ภานะพี่   หนูเป็นพี่ของภา   ฉันตอบ
 อ้าวเหรอ   คนที่พี่เคยเจอตอนนั้นหรือเปล่า แต่พี่ว่าเสียงเหมือนกันเลยนะ 
 ไม่ใช่ค่ะ  พี่ไม่เคยเห็นหน้าหนูหรอกน่า อืมไหนตรงลงมันใส่ช่องไหนเนี่ยพี่งงนะเนี่ย  
 ก็พี่ว่าพี่คงเสียบสลับสายให้อ่ะนะ  ลองเปลี่ยนดูดิ  
 โธ่ บอกแค่นี้ก็รู้เรื่องแล้ว  บอกว่าสลับสายกันพี่ชอบบอกไรวกไปวนมานะ  ฉันบ่นเขานิด ๆ  แล้วฉันก็จัดการคอมจนเสร็จ    แล้วฉันก็ยังพิเรนส่งข้อความไปหาเขาอีกนะ  อิอิ  ฉันรู้จักชื่อเขานิแต่เขาไม่รู้จักฉันน่าแกล้งจะตาย   ใช้ได้แล้ว thank นะพี่    สักพักฉันก็ได้คำตอบ  มีอะไรถามได้ครับ  ทีแรกฉันกะจะไม่ยุ่งเรื่องนี้แล้วล่ะแต่เหมือนกรรมของฉัน   คอมฉันสิเสียเฉยเลยถ้าจะรอให้เพื่อนของพ่อมาซ่อมนะรอไปเถอะ  พอดีนึกถึงพี่ภาษได้ฉันเลยส่งข้อความไปถามพี่แก   แถมยังยิงไปหาเขาอีก ( ไม่ลงทุนอะไรเลยนะเนี่ย )   สักพักใหญ่พี่เขาก็โทรกลับแล้วเราก็คุยกัน   
 นี่...พี่ยังไม่รู้จักชื่อเราเลยนะ   เขาถามฉัน
 ชื่อภัสพี่    อืมมาถามก่อนเวลาจะลงโปรแกรมอ่ะจะทำไงเนี่ยพี่  
 ทำไมล่ะเนี่ย 
 พี่จะสอนภัสไหมล่ะ  แหมแค่ถามอ่ะ คอมภัสมันเสีย 
 ได้ ๆ แต่มันยาวเลยนะ 
เหรอพี่แล้วถ้าภัสให้พี่เอาไปซ่อมล่ะพี่คิดเท่าไหร่ 
 ห้าร้อย  รวมค่ารถพี่นะ 
 โห งกนะพี่เนี่ยแค่นี้คิดค่ารถด้วย 
แล้วฉันก็คุยกับเขาเกือบชั่วโมง   ฉันชอบคุยกับพี่เขานะ   สนุกดี  อีกอย่างพี่ชอบพาฉันนอกเรื่องเรื่อยเลยส่วนตัวฉันก็พยายามวกเข้าเรื่องคอมเหมือนกัน    แล้ววันต่อมาเราก็คุยกันส่งข้อความหากันเสมอ ๆ  ช่วงนั้นฉันมีความสุขมาก ๆ เลยล่ะ    จนพี่เขาพูดเหมือนจะจีบฉัน 
 ภัส ถ้าพี่ชอบเราขึ้นมาจะทำไงเนี่ย  พี่ชอบคุยกับเราอ่ะ 
 บ้าพี่  หน้ายังไม่เจอจะชอบได้ไงแล้วอีกอย่างภัสว่ามีแฟนแล้วแน่เลย 
 ไม่มี  รอจีบเราเนี่ย อะจึ้ย  แล้วจะให้พี่ไปเอาคอมวันไหน 
 พรุ่งนี้ ว่างป่ะ 
 ได้ ๆๆๆๆ ภัสไปฟิวกันเถอะวันนี้ไปป่ะ 
 ออกจากบ้านไม่ได้  พี่อ่ะ
แล้วเขาก็ชวนฉันทุกครั้งที่เราคุยกัน   และทุกครั้งฉันก็ปฎิเสธเสมอจนฉันคิดว่าพี่ภาษคงจะเบื่อฉันแล้วก็ได้ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะรู้สึกว่าพี่ภากับฉันมีอะไรหลาย ๆอย่างที่เหมือน ๆกัน    จนบางทีฉันยังหลงคิดไปว่าฉันชอบพี่ภาเข้าแล้วแต่ฉันก็เป็นพวกไม่ค่อยยอมรับความจริงสักเท่าไหร่นักอ่ะนะเลยเป็นอย่างงี้     
        พรุ่งนี้แล้วสิที่จะเจอหน้าพี่ภาษ   และการรอคอยของฉันก็มาถึงเมื่อเสียงมือถือฉันดังขึ้น
  เราอยู่ตรงไหนเนี่ย  
 111/212  ถามยามหน้าหมู่บ้านก็ได้พี่  ฉันบอก  แล้วอีกประมาณห้านาทีมือถือฉันก็ดังอีกครั้งพร้อมกับเสียงรถ
นั่นแน่พี่ต้องมาแล้วแน่ ๆ   ฉันรอต้อนรับพี่เขา   อิอิ พี่เขาหน้ารักดีอ่ะ 
 หวัดดีพี่ 
 ภัสใช่ป่ะ 
อืมดิ  แล้วพี่คิดว่าใครล่ะ เข้าบ้านดิ  ฉันพูดแล้วเดินนำพี่เข้ามา
 หวัดดีครับ  มารยาทดีจริง ๆมือไม้อ่อนเชียว ฉันคิดในใจ
แล้วฉันก็ปล่อยให้พี่เขาคุยกับแม่ไปส่วนฉันเหรอ  ฮ่า ๆ ไปเล่นกับน้องดีกว่า  และเมื่อพี่ถอดซีพียูเสร็จแล้วฉันก็ไปส่งพี่เขาหน้าหมู่บ้าน  เป็นคนดีจริง ๆเลยฉัน   พี่ชวนฉันคุยตลอดเลย ฉันอายนะเนี่ยก็เขาเคยบอกเองนิว่าฉันเป็นทอมหรือเปล่า    เมื่อถึงหน้าหมู่บ้านเราก็ยังคุยกันอีกใจฉันเต้นแรงมากเลยล่ะ    มีอีกนะเขาชมว่าฉันน่ารักฉันล่ะมีความสุขมาก ๆเลย   ในคืนนั้นพี่ภาษก็ส่งข้อความมาให้ฉันอีก อิอิ สุขสุดๆ
          ฉันรู้สึกได้เลยว่าฉันเป็นสุขมากกว่าเมื่อก่อน    แต่ฉันก็ยังไม่คิดว่าพี่เป็นแฟนหรอกนะ      แต่พี่เขาคงไม่รู้หรอกว่าฉันให้ใจไปหมดแล้ว   แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจเองมากกว่า
         จนวันที่พี่เขาเอาคอมมาให้ฉันอยุ่กับพี่ภาษตั้งหลายชั่วโมง    เราคุยกันอย่าสนุกสนานเหมือนรู้จักกันมานานพี่เขาก็ลงโปรแกรมฉันก็นั่งดู  แล้วเราก็แซวกันตามประสา   แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนนั่นคือเขาจะชวนฉันตลอดแต่นั่นก็คือคำตอบของฉันเสมอคือไม่   แล้วพี่ก็กลับไปแต่ฉันก็รักพี่เขามากขึ้นกว่าเดิมแล้วแหละ   จนกระทั่งปัจจุบันฉันกับพี่ภาษก็ยังติดต่อกันและคุยกันมาขึ้นกว่าเก่า   จนฉันคิดว่าฉันเริ่มรักพี่เขาแล้ว  แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นทำให้ฉันต้องมานั่งเศร้า  เงียบและ อยู่กับตัวเองเมื่อพี่เขาไม่โทรมาหาฉันเหมือนก่อนฉันรู้สึกว่าใจมันห่อเหี่ยว   ได้ยินเพลงรักทีไรน้ำตามันก็เอ่อทุกทียิ่งได้เจออะไรเกี่ยวกับพี่ภาษฉันก็ยิ่งจมดิ่งอยู่กับความทุกข์กว่าเดิม     ฉันเลยได้แต่คิดว่าถ้าฉันทำดีกับพี่เขาให้มากกว่านี้  ดูแลพี่เขาเหมือนที่เขาทำให้ฉันสักครึ่งฉันคงไม่ต้องมานั่งร้องไห้อย่างนี้  ฉันไม่ควรปิดใจของตัวเองแบบนี้เลยจริง ๆ  แต่ถึงไงฉันก็ยังรักพี่นะค่ะพี่ภาษของภัส.