ความสิ้นหวัง..หมดกำลังใจ บททดสอบความแข็งแกร่งของชีวิต

พู่กันของหูกวาง

มันเหมือนกับตอนเราดูหนังสักเรืองนึงนะครับ ต้นเรื่อง กับท้ายเรื่อง ในบางมุมของชีวิต คนเราไม่สามารถฝากความหวังทั้งหมดไว้กับอนาคตได้  
บางทีพลิกโผจนแทบไม่ทันตั้งตัว หรือเซล้ม จนไม่เหลือแม้แต่แรงจะยืนอยู่กับที่ 
เวลานี้ผมมีความรู้สึกนั้นอยู่อย่าเต็มเปี่ยม ระหว่างกลางเรื่องเรื่องนึงในชีวิต  ผมเริ่มรู้แล้วในทันทีว่าตอนจบของเรื่องนี้คืออะไร ผมจะต้องพ่ายแพ้ให้กับอะไรบางอย่างที่ผมพยายามเอาชนะมาตลอด ....
ความหวังเป็นสิ่งที่ดี เป็นสิ่งที่คนเราใช้เป็นกำลังใจ เพื่อต่อสู้กับใจตัวเอง และปัญหาบนทางข้างหน้า แต่ในความหวังนั้น มีความสูงงง...ความสูงในตัวมันเอง บางคนหวังมากเกินไป จริงจัง และ เชื่อมัน ว่าสุดท้ายสิ่งที่ได้คือถ้วยแห่งชัยชนะ...อาจไม่มีความผิดสักนิด ที่คนเราจะหวังสูงเกินไป เพราะเรารู้ตัวดีว่าเราได้พยายามจนสุดความสามารถ และเฝ้าภาวนาในสิ่งที่ทำไป จะต้องได้ผลออกมาดี...
แต่ในความไม่ผิดนี้..ยังมีความจริง..ที่เรายังต้องรับรู้อยู่ทุกเสี้ยววินาทีของชีวิต บางคนไม่ได้เผื่อใจในความผิดหวัง หรือ สะดุดหกล้มกับปัญหา จุดพลิกผันเพียงเล็กน้อย จึงทำให้ความหวังที่กองอยู่ทั้งหมด พังครืนลงมาทับตัวเอง จนกินไม่ได้ ลุกไม่ไหว หายใจไม่สะดวก..พึ่งจะรู้เมื่อไม่นานมานี้แหละ ความผิดหวัง จาก ความหวังจริง ๆ แล้วมันปวดร้าวเพียงใด..
..มันสิ้นหวัง...มันหมดกำลังใจ..
ทางออกของปัญหาทั้งหมดเหรอครับ..แต่ว่า ความสิ้นหวัง และความหมดกำลังใจนี้ ถือเป็นปัญหาหรือเปล่า อาจจะใช่เมื่อหลายสิ่งรอบข้างกดดันให้เราเกิดความทุกข์ และไม่กล้าที่จะเผชิญกับปัญหา จมอยู่กับความพังทะลายที่ไม่มีวันก่อร่างขึ้นมาใหม่ได้ จับจดอยู่กับความผิดเหล่านั้น จนมองข้ามทางออกที่แทรกอยู่ระหว่างเวลาที่ผ่านไป...
บางทีความสิ้นหวัง และ หมดกำลังใจ อาจจะเป็นบททดสอบของชีวิตคนเราที่แท้จริง ความสุขที่รออยู่ข้างหน้า อาจจะไกลเกินสายตาที่จะทอดมองไปค้นหา  มือที่กำลังปาดน้ำตาอยู่อาจจะเอื้อมไปไม่ถึง..แต่เมื่อคนเราได้พบถึงความสุขนั้นแล้ว มันคงมีค่ามากกว่าสิ่งใด..
แน่ล่ะครับ ความสุข ในบางคน อาจจะมีน้อยกว่าความทุกข์เสียด้วยซ้ำ แต่คุณค่ามันไม่ได้อยู่ที่ความเท่าเทียมของโอกาสแห่งความสุขและความทุกข์กระมังครับ
"ตราบที่ ดวงอาทิตย์ยังไม่เคยหายไปจากรุ่งเช้าฉันใด ความสุขและทุกข์ ก็คงไม่หายไปจากชีวิตคนเราได้ฉันนั้น"
ถึงวันที่ผิดหวัง เสียใจ ก็ขอให้ร้องไห้ฟูมฟายไปซะ หมดเรื่องหมดราว มันไม่ใช่เรื่องน่าอายกระมัง เหมือนวันนี้ที่ผมเองก็ได้เสียน้ำตาให้กับความผิดหวังที่คิดว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต ผมฝากความหวังไว้กับตัวเอง และเชื่อมั่นตลอดว่าจะต้องสำเร็จ...แต่สุดท้าย ความสุข ก็ไม่ได้ผ่านมาในช่วงเวลานี้ของผม.. 
ต้นตอที่ใหญ่ที่สุดสำหรับผมตอนนี้น่ะเหรอครับ..
อย่าตั้งคำถามเลยนะครับ ว่าผมผิดหวังกับเรื่องใด วันนี้แค่อยากจะบอก อยากระบายความรู้สึกตัวเอง และพยายามให้กำลังใจตัวเองไปด้วย..
ร้อง ๆ ๆ ๆ สะอื้น..ให้น้ำตามันไหล ๆ ๆ ออกมา  อย่าโทษฟ้า อย่าโทษพระเจ้า เพราะในวันที่เรามีความสุข เรายังไม่เคยนึกถึงท่านเลย ร้องไห้ไปสักวันนึกน้ำตาก็คงเหือดแห้งไปเอง มีอยู่ข้อความนึง ประทับใจที่มันเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงสำหรับคนตัวเล็ก ๆ บนโลกอย่างผม..
"ในแต่ละวันคนเราร้องไห้กันไม่รู้เท่าไร แต่น้ำตาก็ไม่เคยท่วมโลกสักที"
ณ เวลานี้เอง คนที่เสียใจ หมดหวัง คงไม่ใช่เพียงผมคนเดียว..อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว ผมก็ดีใจ และขอบคุณท่านมากนะครับ อย่างน้อยความสุขเล็ก ๆ ของผมตอนนี้ก็ยังได้รู้ว่ายังมีคนติดตามความรู้สึกของผม ถ้าไม่เสียเวลา ช่วยคอมเมนต์หน่อยนะครับ ว่าครั้งนึงท่านเองก็เคยรู้สึกผิดหวัง และหมดกำลังใจเหมือนกัน..
หลากหลายบทเรียนของชีวิตยังมีมาทดสอบเราอยู่เรื่อย ๆ บางเรื่องเราไม่อาจคาดเดาตอนจบของมันได้  เหตุที่เรายังหวังอยู่ ว่าจะต้องเป็นอย่างที่คิดไว้..มีใครบ้างล่ะครับ ที่คิดว่าตอนจบเราจะพ่ายแพ้...
..ถ้าคิดอย่างนี้ เราจะมีกำลังใจจะเดินก้าวไปต่อเหรือครับ..
ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้..ไม่สิ คืนนี้ผมยังจะเสียใจให้กับความผิดหวังนี้อยู่หรือเปล่า แต่จะพยายามเชื่อด้วยกำลังของหัวใจที่เหลือน้อยเต็มทีว่า อีกไม่นาน ทุกเหตการณ์จะผ่านไป..ความสุข จะต้องผ่านมาทักทายผมบ้าง
และผมจะพยายามเรียนรู้บางอย่าง และภูมิใจในตัวเองอย่างน้อยยถึงน้อยที่สุด...
"แม้รอยเท้าที่ก้าวไปอาจจะไม่สวยงาม แต่ฉันก็ภูมิใจหากต้องสะดุดลงบนทางที่ขรุขระ...มากกว่าลื่นหกล้มบนถนนที่ราบเรียบ"
อ่อ..ลืมบอกอย่างนึงครับ โลกไซเบอร์ใบนี้ ถึงแม้จะรวบรวมทุกเรื่องราวของชีวิต ขอให้เรียนรู้ และเข้าใจมันอย่างฉลาด และพร้อมที่จะปรับใช้กับชีวิตนะครับ ยังไงก็ตาม ความรู้สึกทั้งหมดของคนคนนึงย่อมแตกต่างจากใครอีกหลายคน และ ที่ที่นี้ ก็ยังคงเป็นโลกแห่งความฝัน ที่ผมแอบมาอยู่บ่อย ๆ ยามที่ต้องการหนีปัญหา และเมื่อถึงคราวปิดเครื่องเดินออกไปรับรู้ความจริง..เมื่อนั้น..
นั่นแหละ..ตัวของคุณ..ชีวิตของคุณ..และความรู้สึกของคุณ..ของแท้..!!!
อืออ..++				
comments powered by Disqus
  • ภูตะวัน ตะวันรอน

    2 เมษายน 2548 21:51 น. - comment id 83939

    พู่กันของหัวกวาง...
    
    พี่ภูมาอ่าน...เป็นคนแรกรึปล่าว...ไม่รู้..
    
    รู้แต่ว่า...
    ไม่ผิดหรอกค่ะ...
    ที่คุณจะร้องให้..ให้กับความผิดหวัง..
    หรือความฝัน....ที่มันพังทะลาย...
    
    
  • ภูตะวัน ตะวันรอน

    2 เมษายน 2548 21:54 น. - comment id 83940

    สำหรับพี่....
    
    ไม่แปลกหรอกน่ะ...
    การหกล้ม...การผิดพลาด....
    จะลงไปกองอยู่กับพื้น...
    
    ต่อให้มีมือสักสิบมือ...เอื้มมาฉุด..
    ให้คุณลุกขึ้น...
    
    ถ้าคุณหมดหวัง...จนไม่อยากจะลุก..
    ก็ไม่มีใครฉุดคุณขึ้นมาได้...
    
    หากแต่ว่า...ในทางกลับกัน..
    หากคุณยังไม่สิ้นหวัง...
    และคุณ..
    
    ยังสร้างกำลังใจ..ให้กับตนเองได้..
    คุณจะลุกขึ้นง่ายดาย..เมื่อมีมือเพียงมือเดียว..
    ที่ยื่นมาให้คุณ...
    หรือแม้แต่ไม่มีเลย..
    
    คุณก็ยังลุกขึ้นได้..
    อาจจะเซซวนไปบ้าง..
    แต่พี่ก็เชื่อว่า...
    คุณจะยืนได้..
    
  • ภูตะวัน ตะวันรอน

    2 เมษายน 2548 22:00 น. - comment id 83943

    บางครั้งเมื่อเราลุกขึ้นยืนได้..
    เราอาจจะต้องถอยหลัง..ไปอีกสักก้าว..หรือสองก้าว...ยืนให้มั่นคง...
    เมื่อเราเริ่มเดิน..
    เราจะแข็งแกร่งกว่าวันวาน....
    
    
    พี่ไม่ถามหรอกว่า...
    คุณผิดหวังเรื่องอะไร..
    
    แต่..อยากร้องก็ร้องไห้ไป...
    ให้มันหมดจากใจ..
    
    ปัญหาทุกทางมีทางออก..
    
    อาจจะเป็นได้เพียงกำลังใจเล็ก ๆ...
    
    แต่สิ่งหนึ่ง...ที่อยากบอกก็คือ..
    
    รักตัวเอง...และสร้างกำลังใจให้กับตัวเอง..
    
    ดีที่สุด...
    
    ความเข้มแข็ง..และกำลังใจ..จากตัวเองนั่นหล่ะ..
    คือสิ่งที่ดีที่สุด
    
    
    
    
    ************************
    สำหรับตัวพี่..
    ก็เคยเป็น..
    ก็เลยรู้สึก..เช่นคุณ...
    
    แต่ก็ผ่านมันมาได้...
    ด้วยการสร้างกำลังใจให้ตนเอง...
    
    แต่ก็ยอมรับว่า...
    มันเป็นการยากมาก..
    ในการที่จะเริ่มยืน..เริ่มเดินใหม่..
    ในตอนที่ผิดหวัง...และความฝันพังทลาย..
    
    แต่เชื่อเหอะ..ทุกอย่างสร้างขึ้นมาใหม่ได้...
    
    
    
    *********************************
    
    ไม่ได้ทักทายกันมานานแล้วน่ะเรา...
    เอาเป็นว่า..
    เข้มแข็งน่ะค่ะ..น้องชาย...
    
    
    
    
  • ปลาวาฬสีน้ำเงิน

    2 เมษายน 2548 22:52 น. - comment id 83947

    ปลาวาฬชอบจังเลยค่ะ
    ขอเก็บเอาไว้นะคะ
  • atm

    11 เมษายน 2548 22:22 น. - comment id 84084

    คนเราไม่ใช่พระอิฐพระปูนนี่คะที่จะได้ไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องราวที่เกิดขึ้น  ทุกคนย่อมเจอปัญหาด้วยกันทั้งสิ้นแต่ปัญาหาของแต่ละคนนั้นย่อมแตกต่างกันไป  ไม่เคยมีใครไม่ร้องไห้  ไม่เคยมีใครไม่ผิดหวัง  และไม่เคยมีใครมีความสุขตอลดเวลา
    
    ถึงวันนี้เราจะเป็นคนหนึ่งที่เจอกับปัญหาต่างๆ ก็ไม่ใช่ว่าเราจะผ่านปัญหานี้ไปไม่ได้  ลองมองดูรอบข้างซิคะ...ยังมีอีกหลายคนที่ยังคอยให้กำลังใจเราอยู่เสมอไม่ว่าเราผิดหวังแค่ไหน  แต่กำลังใจก็ไม่เคยจาหายใช่กัน
    
    หนึ่งกำลังใจ  มอบให้พี่พู่กันของหูกวางนะคะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน