...ความรู้สึกของคนเราในมุมเหงา มักต้องการความอบอุ่นในโลกแห่งความเป็นจริง ต่างต้องการค้นหาคำตอบที่ไม่มีคำถาม วันเวลามักบอกอะไรบางสิ่งให้คนเราได้เรียนรู้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดี หรือเรื่องร้าย สิ่งต่าง ๆ จะเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยเพียงใด คนเราน่าจะอยู่เพื่อรับรู้เรื่องร่าวต่าง ๆ นั้นหรือเปล่า ...กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ แต่เพราะควาเหงาใจในบางที ก็ทำให้คนเรารู้สึกขาดกำลังใจได้ ... ...ลองเรียนรู้ตัวเองดูบ้าง อาจจะทำให้เรารู้ได้ว่า ความเหงานั่นก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกหนึ่ง บอกให้เรารู้ได้ว่าวอยู่คนเดียวนานเกินไป... บอกตัวเองในความคิดถึง..คนเรานั้นสามารถสื่อสารถึงกันได้ด้วยความผูกพันเก่า ๆ สิ่งต่าง ๆ จะไม่เปลี่ยนไป ทุกสิ่งจะอยู่ในที่เดิม ๆ ถ้าเรายังจะรักที่จะคิดถึงมันอย่างสุขใจ ...เพราะเราปฏิเสธไม่ได้ว่า ทุกวันที่เกิดขึ้นย่อมไม่เหมือนเดิม..แต่เรายังอยู่กับสิ่งเดิมได้ ด้วยการคิดถึง..มองมันในแง่ดี และทำให้เป็นกำลังใจ.... ...แต่ละวันนี้..ความเหงา ก็คงยังไม่ห่างหายไปจากชีวิตใครคนใดคนนึง ยังคงล่องลอยวนเวียนเข้ามาทักทาย ในมุมมืดเล็ก ๆ มุมหนึ่ง ที่มีใครบางคนนั่งนึกถึงวันเก่า ๆ ด้วยความอ้างว้าง..ยังยิ้มกันได้นะครับ..ตอบรับความเป็นจริงนี้ เสียน้ำตาให้กับความหลังบ้าง แต่ไม่ใช่เพื่อรื้อฟิ้น เรากำลังนำมาเป็นฐานของวันใหม่ต่างหาก..ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันวาน จะดีร้ายเพียงใด ล้วนก่อเกิดทำให้เราเป็นเราอยู่ได้ทุกวันนี้ อาจะไม่มีสิ่งที่ดีกว่า..แต่ก็จะไม่มีสิ่งที่เลวร้ายกว่า..สิ่งที่สวยงามย่อมมีผ่านเข้ามาในชีวิเราเสมอ ขอเพียงรอ เดินผ่านความเหงาเดียวดายมาอย่างยินดี บอกกับตัวเองว่าเราก็เหงาเป็น คิดถึงเป็น และร้องไห้เป็น... ...ลองหลับตานึกถึงวันที่เราล้ม ความทุกข์เศร้า ความเสียใจในวันนั้น..วันนี้เรามองมันอย่างไร เรื่องบางเรื่องเราอาจเข้าใจมันได้มากขึ้นและมองได้กระจ่างกว่าวันที่เกิดปัญหา..เวลาเป็นตัวแปรสำคัญทีเดียว.. รอคอยให้ความทุกข์เศร้า ความเหงา และ ปัญหาต่าง ๆ ผ่านไปพร้อมกับเวลานะครับ ถึงแม้ว่ามันจะช้าในความรู้สึกไปบ้าง แต่ลองสังเกตดูสิครับ ตั้งแต่คุณอ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ คุณได้ผ่านเวลานั้นมาแล้วเท่าไร..และจะถึงคืนนี้อีกไม่นาน...ต่อไปก็จะเป็นพรุ่งนี้เช้า....วันต่อ ๆ ไปจะต้องเกิดขึ้นกับตัวคุณแน่ ๆ ครับ..ขอให้รอวันนั้นนะครับ.. ...เพราะยังมีอีกหลายความรู้สึกที่เกิดพร้อมกับความเหงา..แม้วันนี้อาจไม่มีกำลังใจดีดีคอยเคียงข้าง..แต่ลองบอกรักตัวเองบ้างก็ยังดีนะครับ..จับมือคุณขึ้นมา แล้วบอกมันว่า "รักนะดูแลตัวเองดีดีล่ะ"...วันพรุ่งนี้ที่คุณตื่นมา จะรู้สึกได้ทันที ว่ายังมีความรักเกิดขึ้นได้กับตัวคุณ..และคนรอบกาย.. ใช้ชีวิตให้ดี และมีความสุขมาก ๆ นะครับ...
31 มีนาคม 2548 12:50 น. - comment id 83883
..สวัสดีค่ะ.. ..ผ่านมาไม่นาน...แต่ผ่านไปแล้ว... ..~-~..
31 มีนาคม 2548 20:01 น. - comment id 83890
ในความเหงามีอะไรดีดี
1 เมษายน 2548 07:48 น. - comment id 83896
เรน.. อ่าน.. ตั้งหลายๆครั้ง .. นะคะ.. ความเหงา .. จริงดิคะ .. บางครั้ง .. เรนก็ .. ต้องการมัน .. เพียง เพราะ .. คือ .. กำลังใจ .. เขียนได้ดีจัง .. สื่อความหมาย ..ได้ดีด้วยดิคะ.. เรน .. ขอบคุณ .. ความเหงา .. ที่สอนให้เรน .. ร้องไห้เป็น .. คิดถึง .. นะคะ ..
1 เมษายน 2548 08:06 น. - comment id 83897
หวาดกลัว ..คน..รอบข้าง.. กับเส้นทาง .. ที่สับสน.. หวั่นไหว .. เรื่องเล่ห์กล.. ในเหตุผล .. ที่ร้าวราน .. นั้นดิคะ .. ไม? เรน..ต้องเหงา.. ในเรื่องราว .. คำว่าบ้าน.. ภาพวิ่งเล่น .. ติดนาน.. เหมือนว่าผ่าน .. แค่.. หนึ่งเดียว.. สามคนอยู่ ..ด้วยกัน คือภาพฝัน .. ใจห่อเหี่ยว.. นอกหน้าต่าง .. เดินโดดเดี่ยว.. เปล่าเปลี่ยว.. และเหงาจัง.. .. เรน .. ขอแจม .. หัดแต่งกลอน.. แค่บางตอน .. ที่ถูกขัง.. แค่ .. ขอมี ..คนรับฟัง.. แค่รุงรัง .. อีกไม่นาน .. บทกลอน .. ที่เขียนไว้.. คือสื่อใจ .. อยากประสาน.. ไม่สวย .. ในเนื้องาน.. แต่ขับขาน .. จากหัวใจ.. ซาแว้ปป ..
1 เมษายน 2548 08:14 น. - comment id 83898
เหน็ดเหนื่อย .. และอ่อนล้า กับเวลา .. ที่ถูกแย่ง.. มัย? .. ไม่ยอมแบ่ง เอามาแข่ง .. กันทำไม..? หรือเพราะ .. ใจหวาดกลัว.. ห้องมัวซัว .. ที่หวั่นไหว.. หรือเพราะ ไม่เข้าใจ? ตู้ใบใหญ่ .. ซ่อน..ยักษ์.. ... แอบ มาต่อคะ .. อิอิอิ.. เก๊าะ เรนรู้ เนี่ยนา .. เรา .. เป็น เพื่อนนน กานน .. แว้ปป ..
1 เมษายน 2548 08:17 น. - comment id 83899
โลก.. ใบใหญ่ .. ที่น่ากลัว .. ความหม่นมัว .. สิ่งที่เห็น.. ภาพ .. ไร้ ความชัดเจน .. โลกที่เป็น .. เรนกลัวจัง.. อีกแระ.. อิอิอิ .. ซาแว้ปป .. แป๊ปป .. เรน ..จากลับมา..
1 เมษายน 2548 08:20 น. - comment id 83900
เป็นเคส.. สตั๊ดดี้ .. เรนก็มี .. ไว้หัดเขียน.. จะทำให้ แนบเนียน .. อาจเพี้ยนบ้าง .. ต่างที่ตน .. เขียนมา .. แค่อยากฝึก .. ตอนนี้นึก .. ไม่ออกเลย... แว้ปป .. เรนอีกแระ ..
1 เมษายน 2548 10:37 น. - comment id 83901
ขอบคุณซอมพลอ(คิดถึงครับ) แอลมันโซ นะครับ และแหม เรนจัง..แวปมาจนพู่กันต๊กกะใจเลยย มาแต่งให้พู่กันบ่อย ๆ นะครับ..(คิดถึงครับ) เดี๋ยวนี้แต่งกลอนไม่ไหวเลยพู่กันเอง สู้เค้ามะได้
1 เมษายน 2548 14:49 น. - comment id 83904
อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ พี่พู่กัน ไม่ได้เจอกานนาน ปลาวาฬมาทักทายนะคะ
2 เมษายน 2548 13:10 น. - comment id 83927
**อาจจะไม่มีสิ่งที่ดีกว่า..แต่ก็จะไม่มีสิ่งที่เลวร้ายกว่า** นัสเห็นด้วยอย่างแรงเรยคะ... .. พี่พู่กันเขียนได้อบอุ่นมากเรยดิคะ.. แบบว่า คนอ่านแล้ว ยิ้มมมม กะลังหยิบมือตัวเองขึ้นมา.. ..แล้วพูดว่า รักนะ** ดูแลตะเองดีๆร่า** เหอะๆ.. .. .เขิลล์.. .. คิดถึงคร๊า.. . ..*-* *** ^_____________________^ ***
16 เมษายน 2548 01:04 น. - comment id 84145
บางครั้ง...ความเหงาก็ทำให้เราเห็นมุมมองที่แตกต่างไปจากเดิมมากขึ้น..ได้อยู่กับตัวเอง..อาจทำให้เรารักตัวเองมากขึ้นก็ได้ จริงไหมค่ะ..คนที่สามารถอยู่ร่วมกับความเหงาได้อย่างหน้าชื่นตาบาน..นี่เป็นคนที่น่านับถือ...เหมือนกันน่ะ..ไม่เชื่อคุณก็ลองหันหน้าแล้วคุยกับความเหงาซิค่ะ..บางทีคุณอาจสนุกกับมันก็ได้... ปล.ในโลกนี้คุณไม่ได้เหงาคนเดียวนะคะคุณพู่กัน.....อย่างน้อยคุณก็ยังมีฉันและใคร ๆ อีกหลาย ๆ คน