"รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ"

Pat_Big

ปลายสายวางโทรศัพท์ลงกับแป้น แล้วยกขึ้นมา ทำท่าจะกดเบอร์ แต่ก็ตัดสินใจวางโทรศัพท์ลงอีกครั้ง
มีปัญหาอะไรหรือเปล่าลูก ผู้เป็นป้าถามขึ้น
เปล่าหรอกค่ะป้า แต่ว่า แบม ไม่กล้าพูด ผู้หญิงรับสายค่ะ พี่เค้าไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอคะ สาววัย 18 ตอบ 
เห็นว่าอยู่คนเดียวนะ ไม่เป็นไร ป้าจะลองโทรเอง 
หญิงวัยกลางคนจึงกดเบอร์โทรศัพท์ไปยังบ้านบิ๊กอีกครั้งหนึ่ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง พัชวิ่งออกมาจากในครัว กำลังจะรับสาย บิ๊กเดินลงมาพอดี เค้าจึงบอกเธอว่า เค้าจะรับสายเอง เธอจึงกลับเข้าครัวไป
สวัสดีครับ ภัคนนท์พูดสายครับ 
บิ๊ก นี่ป้าเองนะ จำได้ไหม 
เอ่อ ป้าเรไร จำได้ครับ 
บิ๊กตัดสินใจยังไงลูก เรื่องที่คุยกันไว้น่ะ 
ผมตัดสินใจแล้วครับ ผมตกลงครับ 
หญิงวัยกลางคนยิ้มอย่างพึงพอใจให้กับสาวน้อยที่รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ เธอคุยกับบิ๊กอีกเล็กน้อยจึงวางสาย
ดีใจล่ะสิเรา เรไรหันไปถามหลานสาว
ดีใจสิคะ ป้าคะ ป้าว่าพี่เค้าจะรังเกียจแบมไหมคะ สาวน้อยมีสีหน้ากังวลใจ
ไม่หรอกลูก พี่บิ๊กน่ะ เค้าเป็นคนน่ารักจะตาย เหมือนชานนท์พ่อของเค้าไง เรไรลูบผมหลานสาวอย่างเอ็นดู
ว่าแต่คุณอาชานนท์จะจำพี่เค้าได้เหรอคะ 
ป้าว่าพักนี้ ชานนท์เริ่มฟื้นความทรงจำได้บ้างแล้วนะ แล้วถ้าได้เห็นหน้าลูกชาย ป้าว่าอะไรๆต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน ป้ามีความรู้สึกแบบนั้น 
แล้วพี่เค้าจะไม่โกรธพวกเราเหรอคะ ที่ไม่ยอมบอกเรื่องคุณอาชานนท์ตั้งแต่แรก 
ไม่หรอกน่า แบม อย่าคิดมากเลยลูก เรื่องนี้เป็นการตัดสินใจของรินลดาแม่ของเค้า เค้าเข้าใจแม่เค้าแน่ๆ ว่าแต่เราเถอะ ตื่นเต้นน่าดูเลยนะเนี่ย เรไรแซวหลานสาว
แหม คุณป้าก็ แบมก็แค่ดีใจที่จะมีพี่ชายเท่านั้นเองค่ะ สาวน้อยตอบพลางเก็บอาการเขินอาย
บิ๊กขอร้องให้พัชไปที่ทุ่งหญ้ากับเค้าอีกครั้ง ก่อนที่จะส่งเธอกลับบ้าน 
พัช ดูแลตัวเองดี ๆ นะ และก็ขอให้พัชเข้มแข็งเสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น 
บิ๊ก พูดอะไรแปลก ๆ อีกแล้วนะ พูดเหมือนกับว่า จะไปไหน ไม่ได้เจอกันแล้วแบบนั้นแหละ 
พัช สัญญากับบิ๊กนะ ว่า ขอให้ชาติหน้าและชาติต่อ ๆ ไป เราเกิดมาเป็นคู่กัน พัชห้ามเกิดมาเป็นอย่างอื่น ต้องเกิดมาเป็นภรรยาของบิ๊กเท่านั้น สัญญานะ น้ำเสียงและแววตาของเค้าวิงวอนอย่างปวดร้าวหัวใจ
บิ๊ก พัชเอ่ยเรียกชื่อเค้าออกมาเบา ๆ เธอไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไม เค้าเป็นอะไรไป
สัญญากับผมนะ เค้าดึงเธอเข้ามากอดไว้
ค่ะ พัชสัญญา 
ถ้าคิดถึงบิ๊กก็มาที่นี่นะพัช มาที่นี่ ความรักของเราอยู่ตรงนี้ กุหลาบขาวเป็นสัญลักษณ์แทนความรักของเรา พัชอย่าลืมนะ  
บิ๊กเป็นอะไรไปคะ พูดจาอะไรแปลก ๆ พัชถามอะไรก็ไม่บอก มีเรื่องอะไรที่พัชไม่รู้เหรอ 
เค้านิ่งงัน ไม่สามารถหาคำใดๆ มาพูดกับเธอได้ เธอจึงได้แต่มองหน้าเค้าด้วยหัวใจที่ปวดร้าวเช่นกัน
นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะบิ๊ก ทุกคนเป็นอะไรกัน พัชสังเกตว่าพักนี้ทุกคนดูแปลก ๆ บิ๊ก ป้านิ่ม คุณพ่อ ทุกคนมีอะไรปิดบังพัชใช่ไหม ใช่ไหม 
พัช ใจเย็น ๆ สิ พัชไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา ทำไมดื้อแบบนี้ บอกอะไรต้องฟังสิ 
งั้นเหรอ เห็นพัชเป็นอะไรล่ะ พัชไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องราวอะไรงั้นเหรอ บิ๊กเห็นพัชเป็นอะไร
พัช บิ๊กเรียกเธอเสียงแผ่วด้วยความตกใจ เค้าไม่คิดว่าจะทำให้เธอรู้สึกไม่ดีแบบนี้ 
ถ้าบิ๊กไม่บอกว่ามันเรื่องอะไรกัน พัชจะกลับบ้านล่ะ 
พัช เป็นอะไรไป วันนี้เราควรจะมีความสุขให้มากที่สุดนะ 
งั้นเหรอ เพื่ออะไรล่ะ 
ก็เพื่อ เพื่อ เค้าพูดไม่ออก นิ่งงันไปเฉย ๆ เค้าอยากอธิบายให้เธอเข้าใจเหลือเกิน แต่เค้าทำไม่ได้ เค้าเจ็บใจที่เค้าบอกอะไรเธอไม่ได้
พัชเริ่มโกรธ และก็พยายามที่จะเดินหนีเค้าไป เค้ากอดเธอไว้จากด้านหลัง 
ได้โปรด อย่าเพิ่งไปนะ ขอร้องล่ะ บิ๊กบอกเธอด้วยความปวดร้าว
พัชพยายามแกะมือเค้าที่เกาะกุมเธออยู่ออก เธอน้ำตาไหล ทั้งไม่เข้าใจ สับสน และก็น้อยใจ
นะ พัช ขอเวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น จากนั้นพัชจะโกรธจะเกลียดบิ๊ก บิ๊กก็ไม่ว่าอะไร 
พัชค่อย ๆ หันหน้ามาหาเค้า เธอพบว่า เค้าเองก็น้ำตาไหลออกมาเช่นกัน
พัช บิ๊กขอโทษที่ไม่สามารถบอกอะไรพัชได้เลย หลังจากวันนี้ไป พัชก็จะเข้าใจเองนะ แค่วันนี้ ขอแค่วันนี้เท่านั้น ได้โปรดอย่าหายไปตอนนี้ อย่าทิ้งบิ๊กไปตอนนี้ 
ทำไมทุกคนทำเหมือนพัชเป็นตุ๊กตาแก้วอะไรทำนองนั้น ที่อาจจะแตกหักได้ตลอดเวลาถ้ามีอะไรกระทบกระเทือนนิดๆหน่อยๆ ทำไมไม่คิดบ้างว่าพัชเองก็อยากจะรับรู้ถึงปัญหา ถึงเรื่องราวทีเกิดขึ้น ถึงพัชจะช่วยอะไรไม่ได้ พัชก็ควรจะได้รู้ พัชไม่ใช่คนอื่นนะบิ๊ก พัชเป็นของบิ๊ก บิ๊กเป็นของพัช เราเป็นของกันและกัน แล้วทำไมพัชถึงไม่สมควรจะรู้ล่ะ ทำไมล่ะ เธอใช้กำปั้นน้อยๆ ของเธอทุบรัวที่หน้าอกของเค้า 
เค้าปล่อยให้เธอทำแบบนั้น ต่อให้เธอฆ่าเค้าให้ตายตอนนี้ เค้าก็ยินยอม ความตายมันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่เค้ารู้สึกอยู่ตอนนี้
เมื่อพัชได้สติกลับคืนมา เธอก็หยุดมือของเธอ แล้วก็ซบกับอกของเค้า พลางร้องไห้อย่างหนัก เค้าเองก็เช่นกัน เค้าและเธอ กอดกระชับกันและกันแนบแน่น เจ้าโมโม่มองคนทั้งคู่ด้วยอาการซึม ๆ คล้ายกับรับรู้เรื่องราว
บิ๊ก พัชขอโทษนะ เธอพูดด้วยเสียงสะอื้น
เค้าปาดน้ำตาตัวเอง แล้วยิ้มให้เธอ พลางบอกว่า
บิ๊กให้อภัยพัชหมดแล้ว ให้อภัยทุกสิ่งทุกอย่าง จากนี้บิ๊กไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว เพราะหัวใจของบิ๊กอยู่ที่พัช พัชเก็บรักษามันเอาไว้ให้ดีนะ ถ้าวันไหนพัชไม่ต้องการ ก็อย่าเอาความรักของบิ๊กทิ้งไปไหนนะ ให้มันฝังอยู่ในนั้นตลอดไปด้วยนะ 
พัชยิ้มให้เค้า ก่อนที่เค้าจะพูดอะไรต่อ เธอก็จูบเค้า เค้าตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อถอนริมฝีปากออกจากกัน พัชก็ยิ้มเขิน ๆ แล้วบอกกับเค้าโดยไม่กล้ามองหน้าว่า
ขอโทษนะ ก็บิ๊กอยากน่ารักทำไมล่ะ เธอพยายามเดินหนีเค้า เพราะความเขินอายกับสิ่งที่เธอทำไปเมื่อครู่ 
เฮ้ นี่ อะไรกัน มาขโมยจูบเค้าแล้วก็จะเดินหนีเหรอ บิ๊กตะโกนไล่หลังมา เค้ารีบตามเธอมาจนทัน แล้วคว้าข้อมือเธอไว้ เธอหันหน้ามาหาเค้า และเค้าก็พบว่า เธอเขินจนหน้าแดง เค้าจึงหัวเราะเบา ๆ 
อะไรกัน หน้าแดงขนาดนี้เชียว เค้าบิดแก้มเธอเบา ๆ 
พัช อย่าลืมสัญญานะ เราสัญญากันแล้ว บิ๊กเอ่ย
ค่ะ พัชไม่มีวันลืม บิ๊กก็เหมือนกันนะคะ 
เค้าเอานิ้วก้อยของเค้ามาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเธอเอาไว้
เราสัญญากันแล้วนะ ทั้งคู่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน
เค้ากอดเธอเอาไว้อีกครั้ง และรู้สึกว่าไม่อยากปล่อยเธอเลย อยากให้เวลาหยุดลงตรงนี้ ไม่ได้หรือ เป็นไปไม่ได้หรือ ทำไมเค้าต้องพรากจากเธอด้วย ทำไมเค้ากับเธอถึงรักกันไม่ได้ ทำไมเธอต้องเป็นน้องสาวของเค้า ถึงแม้จะคนละแม่กันก็ตาม แต่เค้าก็เข้าใจว่า เค้าทำแบบนั้นไม่ได้ ถึงแม้ในใจเค้าจะไม่เคยยอมรับว่าเธอเป็นน้องสาวของเค้าก็ตาม แต่ก็ต้องจากกันด้วยหรือ ไม่ยุติธรรมเลย...
เค้าพาเธอไปส่งที่บ้าน เมื่อถึงหน้าบ้าน เธอก็เอ่ยชวนให้เค้าเข้าบ้าน ไปพบกับแม่ของเธอ เค้าเกรงว่าพีรวิชญ์กับป้านิ่มจะไม่สบายใจ เค้าจึงลังเล แต่ก็ทนสีหน้าอ้อนวอนของพัชไม่ไหวอีกตามเคย เค้าจึงยอมตามเธอเข้าไปในบ้าน ด้วยความรู้สึกที่หนักหนาสาหัสที่รุมเร้าอยู่ในหัวใจ
แม่คะ พ่อคะ ป้านิ่ม น้องแพท พัชกลับมาแล้วค่ะ พัชร้องบอกเสียงใส
ป้านิ่มกับพีรวิชญ์หันไปมองหน้ากันเล็กน้อยเมื่อเห็นบิ๊ก
บิ๊กยกมือไหว้พีรวิชญ์ ภัทราและป้านิ่ม ดูเหมือนจะมีภัทราคนเดียวที่ยิ้มให้เค้าด้วยความยินดีและดีใจ
น้องแพทยกมือไหว้ทักทายบิ๊ก พลางวิ่งเข้าไปกอดพัชไว้
พี่พัช พี่พัช น้องแพทคิดถึงพี่พัชที่สุดเลย พี่ชายคนนี้ คนที่ช่วยน้องแพทไว้ น้องแพทจำได้คุณพ่อคุณแม่ขา พี่ชายคนนั้นไงคะ
จำพี่ได้ด้วยเหรอสาวน้อย เก่งจัง ความจำดีมากนะเรา บิ๊กเอ่ยทักทายน้องแพท
น้องแพทเดินเข้าไปหาบิ๊ก บิ๊กนั่งลง น้องแพทจับมือบิ๊กอย่างดีใจ
พี่ชายคะ นางฟ้ามีจริงๆนะ น้องแพทบอกกับบิ๊ก
จ้ะ พี่รู้ว่ามีจริง ๆ ก็ยืนอยู่ตรงนี้ไง บิ๊กมองไปทางพัช ทำให้พัชหน้าแดงด้วยความเขินอาย ภัทราอดอมยิ้มไม่ได้ แม้แต่พีรวิชญ์กับป้านิ่มเองก็ตาม
พี่ชายคะ พี่ชายเป็นแฟนกับพี่พัชเหรอคะ น้องแพทดีใจมากที่สุดเลยค่ะ น้องแพทรักพี่พัช และน้องแพทก็ชอบพี่ชายมากด้วยค่ะ น้องแพทพูดเจื้อยแจ้วตามประสาเด็ก
น้องแพท พูดอะไรแก่นเซี้ยวเกินเด็กนะคะลูก ภัทราปรามน้องแพทเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงว่าไม่พอใจ พัชยังคงเขินจนหน้าแดงไม่พูดอะไร
ไม่เป็นไรหรอกครับ น้องเค้าดูเป็นเด็กฉลาดมีความคิดนะครับ โตขึ้นมาต้องเป็นผู้ใหญ่ที่ดีแน่ครับ บิ๊กยิ้มและตอบ
ภัทราห้ามตัวเองไม่ให้ถามบิ๊กเกี่ยวกับเรื่องชานนท์ได้ทันการ เพราะเธอเกือบจะหลุดปากถามออกมาแล้ว ถ้าไม่ทันได้ยั้งคิดว่า คำถามนั้นจะส่งผลอย่างไรต่อจิตใจของบิ๊ก เธอจึงไม่ได้ถามอะไร แต่ก็คิดเหมือนกับทุกคนว่า...เค้าคล้ายชานนท์มาก หรืออาจจะเรียกได้ว่า...เหมือนชานนท์เลยทีเดียว...
เมื่อภัทรา พัช ป้านิ่ม และน้องแพทเข้าครัวไปเพื่อช่วยกันเตรียมอาหารแล้ว...พีรวิชญ์ก็ถือโอกาสนี้พูดคุยกับบิ๊กเกี่ยวกับเรื่องที่ได้คุยกันเอาไว้....
อาขอบใจเธอมากนะที่เธอรักษาสัญญา พีรวิชญ์กล่าวนำเรื่อง
ผมไม่ได้เต็มใจนักหรอกครับสำหรับเรื่องนี้ บิ๊กตอบเสียงค่อนข้างเย็นชา
อาทราบดีบิ๊ก อาทราบ แต่เธอก็คงเข้าใจเหตุผลนะ อาแปลกใจอยู่นิดหน่อยว่าทำไมภัทราถึงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย คิ้วของพีรวิชญ์ขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
บิ๊กเองก็ฉุกคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ตอนนี้นั่นเอง...นั่นสินะ...ทำไม...ทำไมแม่ของพัชถึงได้ไม่พูดอะไรเลย...แต่เค้าก็คงไม่อาจถามอะไรภัทราได้...ในเมื่อทุกอย่างจะต้องจบสิ้นลงในวันนี้แล้ว...แล้วเค้าจะต้องอยากรู้เรื่องอื่นไปทำไมกัน...ในเมื่อแค่นี้เค้าเองก็เจ็บปวดจนแทบขาดใจ...
ผมมาส่งพัชแล้วผมคงขอตัวกลับก่อนนะครับ บิ๊กกล่าวลาทั้งๆที่ในใจปฏิเสธอย่างหนักหน่วง
เธอไม่รอกินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ พีรวิชญ์มีท่าทีตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเค้าจะลาไปดื้อ ๆ โดยไม่เจอหน้าพัช
ไม่หรอกครับ ผมเกรงว่าผมคงจะทนอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ผมเกรงว่าหากผมเห็นหน้าพัชอีกครั้ง ผมจะไม่อยากจากเธอไป แล้วผมก็คงผิดกับสัญญากับคุณอาอย่างร้ายกาจ ฝากลาเธออีกครั้งนะครับ คุณอาครับ ขอให้คุณอาโปรดรับรู้ไว้นะครับว่า ผมกับพัชจะไม่มีวันหยุดรักกัน และเราก็รักกันแบบพี่น้องไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่าจะยังไงผมก็ยังยืนยันอยู่คำเดิมว่าผมรักเธอได้ในฐานะคู่รักของผมเท่านั้น และผมก็ทราบดีว่า เธอเองก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน อย่าห้ามความรู้สึกนี้ของเราสองคนเลยนะครับ ในเมื่อผมยอมทำตามสัญญา คุณอาก็ได้โปรดรับรู้ไว้ด้วยว่าผมจะไม่มีวันรักใครได้อีก นอกจากพัชเท่านั้น ตลอดชีวิตของผม ผมลานะครับ 
บิ๊กพูดอย่างเด็ดเดี่ยวและเดินออกไปจากบ้านด้วยหัวใจที่เค้าอยากให้มันหยุดเต้นซะเดี๋ยวนั้น...เค้าจะได้ไม่ต้องทนรับกับความเจ็บปวดนี้อีกต่อไป...
พีรวิชญ์มองร่างของบิ๊กค่อย ๆ เดินห่างไปจากบ้านทีละนิดๆ อย่างหมดเรี่ยวแรง...เค้าทำผิดบาปมากมายถึงเพียงไหนหนอ...เค้าทำให้คนสองคนที่รักกันอย่างที่สุดต้องพรากจากกัน...แต่เค้าก็ทิ้งความคิดนั้นไปได้ในนาทีที่ความคิดที่ว่า...สิ่งที่เค้าทำไปนั้นถูกต้องที่สุดแล้ว...เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่...จากนี้...พัชจะต้องรับกับความเจ็บปวดสินะ
เมื่ออาหารเตรียมเสร็จแล้ว...ทุกคนที่เหลือนอกจากพีรวิชญ์ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่า...บิ๊กกลับไปแล้ว...คิ้วของพัชขมวดเข้าหากันน้อยๆ...พีรวิชญ์บอกเธอว่า...บิ๊กมีธุระด่วนจึงรีบลากลับไป...พร้อมกับฝากลาทุกคนและบอกว่าเสียใจที่อยู่กินข้าวด้วยไม่ได้...หัวใจของพัชสั่นน้อย ๆ เธอเริ่มรู้สึกอีกแล้วว่า...เกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นกับบิ๊ก...
เธอเป็นห่วงเค้าสุดหัวใจ...แต่ด้วยแรงเกลี้ยกล่อมของทุกคนในบ้าน...จังทำให้เธอหยุดความคิดที่จะตามไปหาเค้าลงได้...แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า...ทำไมเค้าถึงไม่บอกลาเธอเลยแม้แต่น้อย...
เธอไม่รู้ว่าจากนี้เค้ากับเธอ...จะไม่มีทางได้เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว...เพราะชะตาชีวิตเล่นตลกกับเค้าและเธอ...หวังเพียงปาฏิหาริย์เท่านั้นจากนี้...ปาฏิหาริย์จะพาเค้าคืนกลับมาหาเธอ...