"รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ" ตอนที่ 15

Pat_Big

ทุ่งหญ้าในวันนี้...ดูสบายตา...และทำให้สบายใจเป็นพิเศษ...สายน้ำไหลเอื่อยๆ..ส่องประกายระยิบระยับเมื่อยามต้องแสงแดดอ่อนๆ...นกน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้ว...ดอกไม้ต่างพากันเบ่งบานอวดสีสันอันสวยงาม...สายลมที่อ่อนโยนพัดผ่านมาเบา ๆ เป็นระยะๆ...ทำให้บรรยากาศในวันนี้สดชื่น และสดใสยิ่งนัก..
เจ้าโมโม่วิ่งเล่นอย่างร่าเริง มันวิ่งไล่งับแมงปอและผีเสื้ออย่างสนุกสนาน
บิ๊กกับพัชปูเสื่อนั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พัชผล็อยหลับไป ศีรษะของเธอพิงอยู่กับโคนต้นไม้บิ๊กนั่งมองเธออย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย...เค้าวาดรูปขณะที่เธอกำลังหลับ...รูปแล้วรูปเล่า...เมื่อเค้าวาดรูปเธอจนพอใจแล้ว...เค้าก็เดินมาหาเธอ...และก็นั่งพิงกับโคนต้นไม้...พลางจับศีรษะเธอให้เอนมาซบกับไหล่ของเค้า...และก็ปัดผมที่ลงมาปรกหน้าเธอให้กลับเข้าที่...แล้วก็อดใจไม่ไหวที่จะสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ...จากผมของเธอ...เค้าจุมพิตที่หน้าผากเธอเบา ๆ ด้วย...และก็มองเธอหลับต่อไป...
ทำอนาจารคนกำลังหลับ มีโทษทั้งจำทั้งปรับนะคะ พัชเอ่ยขึ้นเสียงใส บิ๊กพบว่าเธอลืมตาขึ้นมาแล้ว...เค้ายิ้มเขินๆ...
ทำให้ตื่นเหรอ...ขอโทษนะ เค้ากล่าว...แต่ว่ายังไม่ยอมปล่อยเธอจากอ้อมแขนที่โอบไหล่เธออยู่...
ไม่เป็นไรหรอก...เผลอหลับไปได้ยังไงก็ไม่รู้สิน่าอายจังเลย เธอก้มหน้าและก็เกาผมเบาๆ...อย่างน่าเอ็นดู...ทำให้เค้าอดยิ้มและหัวเราะไม่ได้...
ก็คงเหนื่อยล่ะสิ เดินใจลอยมาตั้งนานนี่นา เค้าแซวเธอ
ยังจะเก็บมาแซวกันอีกนะเธอค้อนเค้าขวับ...
ขอวาดรูปหน่อยนะ...เป็นแบบให้หน่อย เค้าเอ่ยขึ้น
เธอเบิกตาโตและถามเค้าว่า...
โอ้โห...คุณภัคนนท์คะ...ยังไม่พออีกเหรอคะนั่นน่ะ จะวาดไปขายรึไง เค้ายิ้มและก็ใช้กำปั้นเคาะศีรษะเธอเบาๆ...
นี่แน่ะ...ไม่ขายหรอก...ใครจะเอาไปขาย ผมหวงจะตาย 
ชิ...หวง...แหม...หลงตัวเองจังเลยนะ เธอแกล้งแหย่เค้า...
ใครบอกว่าหลงตัวเอง...หลงพัชต่างหากล่ะ เค้าตอบและก็ยื่นหน้ามาใกล้ ๆเธอ ทำเอาเธอหลบวูบ...เค้าหัวเราะชอบใจ...
แหวะ...ปากหวานจังเลยนะ มิน่าล่ะ สาว ๆ ถึงได้ติดกันเกรียว เธอย่นจมูก
สาวที่ไหนกัน...ก็มีอยู่คนเดียวนี่นา...นั่งอยู่ตรงนี้...เถียงฉอด ๆ อยู่ตรงนี้...มันน่าจับจูบลงโทษซะให้เข็ด เค้าเอ่ย ตาเป็นประกาย...
นี่...จะบ้าหรือไง...ไม่อายบ้างเลยนะ เธอพูดด้วยความเขินอายและก็ผละจากเค้าไป...เพราะกลัวว่าเค้าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ...
เธอลุกขึ้นไปยืนมองโมโม่วิ่งเล่นอย่างอารมณ์ดี เค้าตามมายืนใกล้ๆเธอ
คิดอะไรอยู่เหรอ เค้าถามเบาๆ
รู้สึกกลัวน่ะ เธอตอบน้ำเสียงกังวล
กลัวอะไรเหรอ เค้าถามพลางลูบศีรษะเธอเบา ๆ เพื่อปลอบโยน
ก็กลัวว่า เวลาแห่งความสุข อย่างวันนี้ จะผ่านไปเร็วเกินไป และสิ่งที่จะตามมาก็คือความทุกข์น่ะสิ เธอเอ่ยเสียงเศร้า ๆ...
คิดมากจังเลยนะเราน่ะ เค้ากอดเธอเอาไว้และลูบผมเธอเบาๆ เป็นการปลอบโยน แต่ตอนนี้หัวใจของเค้าเจ็บแปลบและก็ปวดร้าว...เค้าไม่สามารถจะบอกความจริงกับเธอได้ว่า...หลังจากวันนี้แล้ว...อะไรจะเกิดขึ้น...เค้าและเธอจะต้องเป็นยังไงต่อไป...เธอซบอยู่กับอกอุ่นๆของเค้า...ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย และดูเหมือนว่าตอนนี้เธอยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อจะให้ได้อยู่กับเค้าแบบนี้...ตลอดไป...
บิ๊ก...จะกลับบ้านตอนไหนเหรอ เธอถามโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเค้าก้มลงตอบกับศีรษะของเธอว่า...
ก็แล้วแต่พัชสิ...วันนี้ตามใจทุกอย่างเลย...เค้าบอกเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเธอกอดกระชับเค้าแน่นขึ้นและบอกกับเค้าว่า...
ถ้าอย่างนั้น...อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยากอยู่ที่นี่ อยากดูพระอาทิตย์ตกดิน...กับบิ๊ก เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเค้า...เค้าจุมพิตหน้าผากเธอเบา ๆ...เธอหลับตารับจุมพิตนั้น...
 "ถ้าสมมติว่า...วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน...พรุ่งนี้...พัชจะทำอะไร" เค้าถามเธอแผ่วเบา...เธอตกใจที่เค้าถามแบบนี้...จึงมองหน้าเค้าด้วยความสงสัย และเกิดความรู้สึกกลัวจับใจ...
 "ทำไมถามแบบนี้ล่ะ...ไม่ดีนะรู้ไหม" เธอตัดพ้อ...และยิ่งกอดเค้าแน่นขึ้นไปอีก...
"โอย...หายใจไม่ออกแล้ว...กอดแน่นขนาดนี้กลัวจะหนีไปไหนรึไง" 
 "ก็ถามอะไรแบบนี้ล่ะ ใจไม่ดีนะ" 
 "ถามดูน่ะ อยากจะรู้ว่าพัชจะทำอะไรต่อไป"
 "จะทำอะไรได้ล่ะ...ก็คงต้องรออย่างเดียว...รอวันที่จะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง" 
 "จะรอเฉยๆเหรอ...ไม่ทำอะไรเลยเหรอ"
 "ก็จะทำอะไรได้ล่ะ...ในเมื่อถ้ามันต้องเป็นไปแบบนั้น...พัชเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า...ถ้าเราจะได้เจอกัน...ก็ต้องได้เจอกันอยู่ดีนั่นแหละ มันเป็นเหมือน "ลิขิตของสวรรค์" น่ะ"
 "ก็ดีนะ...จะได้สบายใจ..."
 "ว่าแต่...ทำไมถามอะไรแปลก ๆ แบบนี้ล่ะ" 
 "ไม่มีอะไรหรอก...บอกแล้วไงว่าถามเฉยๆ แค่อยากรู้น่ะ" เค้าข่มความเจ็บปวดที่ต้องโกหกเธอเอาไว้แทบไม่ไหว...
 "บิ๊ก" เธอเรียกชื่อเค้าเบาๆ
 "ครับ ว่าไง" 
 "ก็ไม่มีอะไรหรอก...แค่อยากเรียกชื่อน่ะ รู้สึกว่าเรียกชื่อนี้ทีไรแล้วมีความสุขและก็อบอุ่นมากๆเลย" เค้าจับไหล่เธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเค้า ตาของเค้ามีประกายของความรักอยู่เต็มหัวใจ และเค้าก็สัมผัสมันได้จากเธอเช่นกัน
 "อย่าไปพูดกับใครแบบนี้นะ และก็ห้ามไปยิ้มหวานให้ใคร มองใครด้วยสายตาที่มองบิ๊กแบบนี้นะ" เค้าพูดน้ำเสียงขึงขัง
 "ทำไมล่ะ..." เธอทำหน้าฉงนเค้าบิดจมูกเธอด้วยความเอ็นดู
 "นี่...คนเค้าหวงนะ...ไม่รู้หรือไง...ใครจะอดใจไม่รักได้...น่ารักแบบนี้..." 
"จริงเหรอ" เธอยื่นหน้ามาใกล้ๆเค้าและเอียงหน้าไปมา เค้าไม่ตอบแต่ว่าโน้มตัวเข้ามาจุมพิตเธอที่หน้าผากและก็เลื่อนลงมาที่ริมฝีปากเธอ...เค้าจุมพิตเธอเบาๆ...
"อันนี้แถมให้น่ะ" เค้ายิ้ม
"คนบ้า...ใครเค้าอยากได้ของแถมแบบนี้เล่า" เธอยิ้มเขินๆ
"ไม่อยากได้จริงเหรอ อย่างนั้นบิ๊กเก็บไว้ให้คนอื่น อย่ามาว่ากันนะ"  
เธอทุบเค้าที่ต้นแขน เค้าก็เลยจับมือเธอไว้และก็มองตาเธอพลางบอกกับเธอว่า
"พัช...ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง...พัชก็ต้องเข้มแข็งนะ จำไว้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็เพราะมันต้องเป็นไปแบบนั้น...และที่สำคัญ...ห้ามลืมนะว่า...ผมรักพัชนะ" 
น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ..เค้าส่ายหน้าเบาๆ แล้วยิ้มอ่อนโยนให้กับเธอ และก็เช็ดน้ำตาให้เธอ
"ไม่เอานะ...ไม่ร้องไห้...ดูสิ...พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว...บิ๊กว่าเราไปตามโมโม่มาดูพระอาทิตย์ด้วยกันดีกว่า...วิ่งเล่นทั้งวัน ไม่รู้จักเหนื่อยเลยนะโมโม่"