ฟ้าสางที่กลางกรุง

อัลมิตรา

...แม้ว่าไม่บ่อยครั้งนัก ที่ผู้เขียนมีโอกาสไปเยือนดินแดนต่างถิ่น
...ความไม่ประสาของผู้เขียน ซึ่งผู้เขียนไม่เคยรู้เลยว่ามีมาก .. 
...แต่ทว่า มากนัก
...คงเริ่มตั้งแต่กางมุ้ง ซึ่งกว่าผู้เขียนจะเก้ๆกังๆ หามุมแขวน 
...ซึ่งก็ได้สี่เหลี่ยมตามวิชาพิชคณิตมาหนึ่งชุด ..
...เป็นสี่เหลี่ยมมุมด้านไม่เท่า
...อย่าหวังว่าการเก็บมุ้งในยามเช้าจะเรียบร้อยหมดจด 
...ผู้เขียนใช้เวลานานกว่าครึ่งชั่วโมงในการหามุมรวบเก็บได้
...เหมือนก้อนผ้าอะไรสักอย่าง แต่เอาเถอะ นั่นเป็นฝีมือที่สุดประณีตแล้ว
...ผู้เขียนอาจจะเป็นคนเดียวในหมู่บ้านนั้น 
...ที่หอบเสื้อผ้ารวมถึงผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
...สายตาก็มองหาตะปู เพื่อแขวนสัมภาระดังกล่าว 
...ซึ่งก็ไม่เพียงพอต่อที่จะจัดแขวน
...น่าขำ ! หากผู้เขียนมีเพียงผ้าผลัดผ้านุ่ง ก็คงไม่ต้องเรื่องมากขนาดนี้
...น้ำขันแรก ที่บรรจงเอามือแตะ และนำมาลูบไล้ตามแขนขาก่อน
...ส่วนขันต่อไป ก็ต้องกลั้นใจตัดรดตัวไปเรื่อย ประมาณสิบขัน
...เรื่องที่จะต้องขัดสีฉวีวรรณ .. ยังพอมีเวลา 
...กลับกรุงเทพฯเมื่อไหร่ ค่อยคิด				

...เช้านี้ .. ผู้เขียนอ้อยอิ่งที่จะลุกขึ้นจากที่นอน
...จันทร์ที่เริ่มต้นการทำงานของสัปดาห์
...ไม่มีเสียงนกขับขาน ไม่มีเสียงไก่ขัน
...มีแต่เสียงนกหวีดแหลมปรี๊ดของ รปภ. ที่ปลุกให้ผู้เขียนตื่น
...พร้อมกับเสียงเบิ้นน้ำมันของมอเตอร์ไซด์ก่อนออก start

...ฟ้าสางที่กลางกรุงช่างแตกต่างจากสภาพที่เคยเห็นตามชนบท
...แต่เก้าสิบกว่าเปอร์เซนต์ ที่ผู้เขียนใช้ชีวิตเยี่ยงนี้ โดยไม่มีทางหลีกเลี่ยง
...และด้วยสภาพที่เร่งรีบและต้องแข่งขัน 
...ผู้เขียนจึงถูกจำกัดให้อยู่ในกรอบคนเมือง
...หลายครั้งที่ผู้เขียนนึกอยากจะแหกกฏ แต่ทว่า..
... นอกกฏ ผู้เขียนไม่รู้ว่าจะปฏิบัติเช่นไร
...ความเคยชิน ถูกสั่งสมมาโดยตลอด จนกลายเป็นระบบ 				

...หลายหนที่ผู้เขียนมองเห็นมุมตลก 
...ในขณะเดียวกันกับที่ผู้แสดงอาจไม่ตลก
...อย่างเช้าวันก่อน ขณะที่รถติดไฟแดง..
...ประตูของรถยนต์คันหน้าได้เปิดออก 
...พร้อมกับคนขับที่ถือไม้ขนไก่
...เขาออกมาปัดฝุ่นรถ พร้อมกับผิวปาก อย่างมีความสุข
...ผู้เขียนจินตนาการไปว่า 
...เขากำลังปัดฝุ่นรถ ที่สนามหน้าบ้านของเขา 
...โดยที่ภรรยาของเขาอาจจะเปิดเพลงและร้องคลอ 
...ส่วนเขาผิวปาก
...แต่นี่ .. ภาพที่เห็น ไม่ใช่จินตนาการ
...สี่นาที ที่เขาจัดการปัดฝุ่นเสร็จสรรพ 
...ก็พอดีกับสัญญาณไฟเปลี่ยน

...หกโมงสิบห้า ยังพอมีเวลาสำหรับผู้เขียน 
...แต่อาจจะสายสำหรับหลายคน
...กว่าผู้เขียนจะบิดขี้เกียจ ด้วยลีลาคล้ายโยคะ
...ซึ่งความจริง อยากสลัดง่วงต่างหาก
...อ้อยอิ่งกับการชำระล้างร่างกาย และเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ไปทำงาน
...ได้ดูข่าวเรื่องเล่าเช้านี้ พร้อมกับจัดการกับอาหารเช้าและน้ำผลไม้
...เถอะน่า ! ..
...จะรีบร้อนไปไย
...ช่วงปิดเทอม เส้นทางจราจรไม่ค่อยจราจลสักเท่าไหร่  				

 
...มองออกไปทางระเบียง ฟ้าเริ่มรำไร 
...ยามนี้จะมีใครบ้างที่เหมือนผู้เขียน ผู้ซึ่งใช้ชีวิตในเมืองหลวง
...แต่เฝ้ามองท้องฟ้า ดูเมฆแต่ละก้อนที่มีรูปร่างต่างกัน
...ฟ้าไม่ค่อยชัดแจ่มตานัก จนผู้เขียนแยกไม่ออกว่า
...อากาศอึมครึม หรือ เป็นเพราะชั้นบรรยากาศที่มองตรงจุดนี้ 

...เช่นกัน ยามกลางคืน ระเบียงห้องนอน
...พระจันทร์มาเยือนให้เห็นอยู่บ่อย ๆ  
...แทนที่จะหลับตานับลูกแกะกระโดดข้ามกำแพง เวลานอนไม่หลับ
...ผู้เขียนนับจำนวนเครื่องบินที่บินผ่าน 
...แสงไฟกระพริบและเคลื่อนตัวบนฟ้า 
...เมื่อตอนเด็กผู้เขียนนึกว่าเป็นดาวตก  
...หลงอธิษฐานไปเสียหลายหน ..				

...เจ็ดโมงสิบ .. สมควรแก่เวลาที่จะต้องเดินทาง
...ผู้เขียนบอกลาผู้สื่อข่าวช่องสาม คุณสรยุทธ 
...ดูเหมือนว่าเขาไม่สนใจผู้เขียนแม้สักนิด ไม่แสดงอาการรับรู้ด้วยซ้ำ
...ช่างเขาเถอะ เขายังคงอ่านข่าวให้อีกหลายล้านคนฟัง
...ผู้เขียนก็มีภาระกิจที่ต้องทำเหมือนกัน
...ก่อนปิดประตูบ้าน...นึก นึก นึก .. ของสำคัญสามสิ่งได้นำติดตัวมาด้วย
...กุญแจบ้าน โทรศัพท์ กระเป๋าเงิน  ..
...เหมือนเครื่องรางของขลัง  ที่จะขาดเสียมิได้ในชีวิตประจำวัน

...นี่แค่วันจันทร์ แต่ใจลอยไปถึงวันศุกร์เสียแล้ว .