ทรายสีม่วง

ยังแคร์

เมื่อเจ้าชายความจริงได้ค้นพบความอ่อนโยนของชีวิต พระองค์ก็เลิกทำลายธรรมชาติที่เกิดขึ้นบนโลก พระองค์หลงรักความฝันเท่าๆกับหลงรักดอกไม้และเจ้าหญิง
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..เมื่อครั้งที่ท้องทะเลกำเนิดขึ้นเป็นครั้งแรก น้ำและทรายอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ท้องทะเลสงบนิ่งและเงียบยิ่งกว่าน้ำในมหาสมุทรที่เรารู้จักกันดีทุกวันนี้
ภายใต้ท้องทะเลที่อบอุ่นนั้นเอง เม็ดทรายสีน้ำตาลอ่อนทุกเม็ดกำลังหลับไหล พวกเธอรักทะเล และรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่น้ำทะเลโอบกอดเธอไว้ มีเพียงเม็ดทรายสีม่วงเม็ดเดียวเท่านั้นที่ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป
ฉันอยากเป็นดวงดาว เม็ดทรายน้อยรำพึง 
ฉันอยากไปอยู่บนฟ้ามากกว่าใต้ทะเลที่มืดมิดแห่งนี้ เธอเอ่ยต่อไป..
และฉันจะต้องได้เป็น
ดังนั้นในค่ำคืนที่เงียบสงบ เมื่อท้องทะเลกำลังหลับไหล เจ้าทรายสีม่วงค่อยๆกลิ้งตัวออกมาจากผิวน้ำกลิ้งมาสู่ผืนดิน และเดินทางไปตามเส้นทางที่เธอไม่เคยรู้จัก ผ่านพงหญ้าอันรกร้าง ผ่านสายน้ำที่เย็นเยียบไปถึงหมู่ดอกไม้สีขาวของเจ้าชาย
ฉันจะเป็นดวงดาว  เธอเอ่ย และกลิ้งตัวไปซ่อนอยู่ที่กลีบหนึ่งของดอกไม้ที่หุบนิ่ง 
เธอเป็นใครกัน ดอกไม้สีขาวเอ่ยถาม 
ฉันคือเม็ดทราย..ขอฉันขึ้นไปอยู่บนฟ้ากับเธอด้วยนะ เม็ดทรายตอบ
เธอจะขึ้นไปเป็นดวงดาวได้อย่างไร ในเมื่อเธอไม่อาจบานได้เหมือนฉัน ดอกไม้สีขาวทักท้วง
ฉันยินดีเป็นดวงดาวที่เล็กที่สุดและสว่างน้อยที่สุด 
เธอจะไม่มีแสงสว่างเลยต่างหาก..
ไม่ทันที่เจ้าทรายเม็ดน้อยจะเอ่ยอะไรอีก เจ้าชายก็เดินทางมาที่สวนดอกไม้เพื่อเก็บดอกไม้สีขาวมอบให้แก่เจ้าหญิง
เม็ดทรายเกาะอยู่ในกลีบอย่างนิ่งเงียบ เจียมตัว มันรู้ดีว่ามันไม่ได้อยู่ในที่ของมัน แต่มันก็ยินดี เจ้าเม็ดทรายค่อยๆลอยขึ้นไปในอากาศ ลอยขึ้น..ลอยขึ้นจนถึงอาณาจักรแห่งท้องฟ้า
ท้องฟ้าเวิ้งว้างและกว้างใหญ่..กว้างกว่าท้องทะเลที่เธอเคยอยู่ กว้างกว่าผืนดินที่เธอเคยเห็น และกว้างกว่าที่หัวใจเธอจะทนสู้
ดอกไม้สีขาวแย้มบาน อวดความงามอยู่บนฟ้า แต่เม็ดทรายเม็ดน้อยทำได้เพียงสงบนิ่งอยู่อย่างนั้น เม็ดทรายได้กลายเป็นดวงดาว แต่เธอก็เป็นเพียงดวงดาวที่เล็กที่สุด มืดมนที่สุด และเหงาที่สุด
ฉันไม่อาจเป็นดวงดาวได้ เม็ดทรายร้องไห้
เธอเป็นดวงดาวแล้ว ทรายเม็ดน้อย ดอกไม้สีขาวปลอบโยน
แต่ฉันไม่อาจเบ่งบานสวยงามได้อย่างเธอ เม็ดทรายกล่าว
ความงาม..เป็นเพียงส่วนหนึ่งของการเป็นดาวเท่านั้น ดอกไม้สีขาวตอบ
ทรายสีม่วงนิ่ง เงียบใคร่ครวญกับสิ่งที่เกิดขึ้น..
ฉันคิดถึงท้องทะเล..ฉันควรกลับไป เม็ดทรายเอ่ยในที่สุด 
เธออาจคิดถูก..ทรายเม็ดน้อย เธอพบความเป็นจริงของความฝันแล้ว ดอกไม้ยิ้มให้เจ้าเม็ดทราย
อย่างน้อย..ฉันก็ได้เป็นดาวแล้วลาก่อนดอกไม้สีขาว เม็ดทรายยิ้มตอบ
ลาก่อน.. ดอกไม้สีขาวโบกกลีบเป็นแสงกระพริบบนฟ้า 
ทรายเม็ดน้อยค่อยๆเคลื่อนตัวลงมาจากฟ้า หากใครมองฟ้าในคืนนั้นอาจเห็นเงาลางๆของดวงดาวที่ร่วงหล่นมาจากฟ้า เป็นเงาของดวงดาวที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง..คล้ายกันกับความหวังของมนุษย์ที่มองดาวตกในทุกวันนี้
ทรายเม็ดน้อยร่อนตัวลงมาเรื่อยๆ ผ่านอากาศ ผ่านสายลม ผ่านความมืด..กลับมาสู่อาณาจักรผืนดินที่เธอรู้จัก..และคิดว่าเธอเข้าใจมันดีกว่าท้องฟ้า
 แต่ทรายเม็ดน้อยยังไม่เข้าใจ ท้องทะเล..เป็นเพียงส่วนเล็กๆของผืนโลกอันกว้างใหญ่ ทรายเม็ดน้อยร่วงหล่นไปอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้ 
ที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่ท้องทะเล..ที่เธอรู้จัก
ทุกวันนี้หากเธอยืนอยู่ที่ริมหาดทรายของท้องทะเล เธอจะเห็นทะเลผู้แสนเศร้ากำลังตามหาทรายเม็ดน้อยที่รักของเขา ทุกครั้งที่คลื่นกระทบฝั่ง ทุกครั้งที่ทรายแตะละเม็ดกระจัดกระจายในเกลียวคลื่น ท้องทะเลยังไม่อาจพบทรายสีม่วง เขายังค้นหาต่อไปวันแล้ววันเล่า..วันแล้ววันเล่า
จนอาจไม่มีวันได้หลับไหลอีกครั้ง