..วังวน..

กิรณา

"จะไปไหน ..!!" เขาถาม  
	ฉันนิ่ง .. น่าแปลก .. น้ำตาไม่ไหลสักหยด ..  
	"จะไปไหน ?.. ทำไมไม่รอ?.." เขายังคงถาม ...
	และฉัน .. ยังคงนิ่ง  ..
	"เป็นอะไร???"    เขาไม่รู้จริงหรือ? ว่าฉันเป็นอะไร.. เขาถึงถาม..
	"ปล่อย!!"  .. ฉันไม่เคยรู้ .. น้ำเสียงฉันจะแข็งกระด้างได้ขนาดนี้ ..
	เขามองหน้าฉัน .. คงแปลกใจ .. ผู้หญิงไม่มีปากไม่มีเสียงอย่างฉัน ..
	จะกล้าทำเสียงแข็งใส่เขา ได้ ..
	ฉันสบตาเขา ..   "ปล่อย.."   ฉันย้ำคำเดิม ..
	
	.. ตาสบตา  ..
	.. เขาปล่อยแขนฉัน  ..
	ฉันเดินลงบันได .. จากมา .. น้ำตารินพรั่งพรู ..
	เจ้าน้ำตา ..มันคงรู้ว่า .. เมื่อครู่ ฉันต้องการความเข้มแข็งเพียงใด ..
	จึงคงเก็บตัวไว้ .. รอจนฉันอยู่คนเดียว .. มันจึงล้นทะลัก ..				

ฉันเดินออกจากอพาร์ทเม้นท์ของวัฒน์ .. มาตามซอยอันจอแจ  ..
	มากด้วยผู้คน .. และรถรา .. หลายคนเหลียวหลังหันมอง ..


	..ผู้หญิงเดินร้องไห้ ..


	ฉันเดินมาไกลเพียงไรไม่รู้ .. จนถึงป้ายรถเมล์ ..
	รถเมล์มาจอด .. สายอะไร .. ไม่รู้เหมือนกัน ..
	
	ฉันก้าวขึ้นรถ .. รถโดยสารปรับอากาศ ..
	
	น้ำตายังคงไม่หยุดไหล .. ฉันปล่อยมัน .. ไม่สนผู้คน ..

	นั่งระลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ..วันนี้ ..				

...................................................................................


	เสียงหัวร่อต่อกระซิก ..  
	ดังมาจากมุมหนึ่งของห้อง ...
	
	ท่าทางเขาสองคนจะมีความสุข .. 

	.. ดาว .. เพื่อนซี้ของฉัน .. เรา รู้จักกันมาสามปี  .. 

	.. กับ ..

	.. เขา .. คนพิเศษที่คบกับฉันมาสองปีกว่า ..


	ฉันนั่งคุยอยู่กับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้ .. 
	
	ส่วน .. วัฒน์ .. คนสนิทของดาว .. 
	เขาคงรู้สึกคล้ายๆ ฉันมั้ง ..เลยไปนั่งเล่นกีต้าร์อยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง .. 
	คอยส่งสายตาไม่พอใจไปยังสองคนนั้น 


	..ฉันควรสนุกกับงานสังสรรค์เล็กๆ นี่ นะ.. 


	มัวคิดมากอยู่ได้ .. นั่นก็เพื่อนซี้..นี่ ก็คนพิเศษ  .. 
	เขาสองคนก็รู้จักกันดี .. ไปเที่ยวกันยกแก๊งค์กันมานักต่อนัก ..
	รู้จักกันมาขนาดนี้ ..จะระแวงอะไรอีก ..

	ที่สำคัญ ..ดาวก็มีคู่หมั้นแล้ว ..ไม่ใช่วัฒน์หรอก..แต่เป็นรุ่นพี่ฉันตังหาก
	
	แต่ .. สายตาแบบนั้นของเพื่อนซี้ ..คืออะไร?
	ท่าทางแบบนั้นของ..เขา..คืออะไร?				

"แก้ว ..เรากลับก่อนนะ ..ต้องกลับบ้านที่ชลบุรีน่ะ ..เดี๋ยววัฒน์จะไปส่งเราที่หมอชิต" 
	เสียงเพื่อนซี้ปลุกฉันจากภวังค์

	
	"อื้ม .. กลับดีดีล่ะ .. ถึงเมืองชลฯ แล้วโทรบอกเราด้วยละกัน"  ฉันบอกดาว

	"แก้ว .. วัฒน์ฝากดูห้องด้วยนะ .. อีกแป๊บก็กลับแล้ว"   วัฒน์บอกฉัน

	ฉันพยักหน้า ...



	 .. เพื่อนคนอื่นทยอยกันกลับหมด .. เหลือเพียงฉันกับเขา ..


	เราทั้งคู่นั่งเงียบ .. จมอยู่ในความคิดของตัวเอง .. นานเพียงใดไม่รู้ ..


	ฉันรู้ .. เขามีบางอย่างจะบอกฉัน .. 
	ฉันรู้ .. เขาจะไม่โกหกฉัน .. แม้เรื่องนั้นจะทำให้ฉันเจ็บปวดแค่มากไหนก็ตาม ..
	ฉันรู้ .. ว่าเขารู้ .. เรื่องที่จะทำให้ฉันเสียใจที่สุดคือ .. ได้รู้ว่าเขาโกหกฉัน..

	... เขาคงไม่ทำ ... ให้ฉันเสียใจที่สุด ...

	

	"แก้ว ....."   เขาเรียกฉัน 

	ฉันมองหน้าเขา .. กลั้นใจรอฟังประโยคต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ..

	เขาทำท่าเหมือนจะเอ่ยอะไร .. แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไม่พูด ..


	เงียบ ...


	"ต้น .. มีอะไรจะบอกแก้วหรือป่าว?"    ฉันถาม ..
	
	เขาเงยหน้าสบตาฉัน ... บางสิ่งในดวงตาเขาบอกฉันว่า เขากำลังลำบากใจ ..

	
	เขาพยักหน้า ... "ต้นกำลังรู้สึกแย่  ..... ไม่รู้จะทำยังไงดี ..."

	.. ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลย ... ฉันได้แต่ภาวนาในใจ ...


	"คือ ......."   ต้นพยายามจะพูดต่อ ..

	เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น .. เจ้าของห้องคงกลับมาแล้ว ..

	ฉันเดินไปเปิดประตู ... 

	วัฒน์มองฉัน .. แล้วมองเข้ามาในห้อง .. คงสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันอึดอัด 

	"เอ่อ ... เดี๋ยววัฒน์ไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงก่อนแล้วกัน .. ตามสบายนะ"


	ฉันกลับมานั่งลงที่เดิม ..."ต้นมีอะไร?  ..  พูดมาเถอะ .."   ฉันบอกเขา

	
	เขาส่ายหน้า .."ไม่มี  .. ต้นไปสูบบุหรี่กับวัฒน์ก่อน ..เดี๋ยวกลับพร้อมกัน ..แก้วรอก่อนนะ"

	พูดจบเขาก็เดินออกนอกห้อง ...				

ฉันนั่งเงียบ ...หัวสมองว่างเปล่า...ไม่รู้จะคิดอะไร...

		
	...กลับดีกว่า ... 


	ฉันเดินมาถึงประตูห้อง ...ได้ยินเสียงเขาบอกวัฒน์ ..อย่างลูกผู้ชาย ..


	"ผมรักดาว .."





...To  be  continued...