นี่หรือคือความรู้สึกของความรัก จำเป็นด้วยหรือที่รักคือการให้โดยไม่ต้องการให้คนๆ นั้นมารักตอบ สำหรับเธอถ้าหากว่าคำพูดนั้นเป็นจริง มันก็แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยรักเขาเลยสักนิดเดียว เพราะหัวใจของเธอมันเรียกร้องความรักจากเขามาตลอด และก็คงไม่เคยได้มันเลย แต่วันนี้ ห้วงเวลานี้ เธอรู้แล้วว่าเขากลับมาพบเธออีกครั้ง...เพื่อที่จะจากลา...ใช่ เธอรู้สึกอย่างนั้น เออนี่แก...ห้องนอนมันเป็นยังไงว่ะ เพื่อนร่วมห้องของเธอถามขึ้นมา เพราะรู้ดีว่าเธอพูดเรื่องของเขาขึ้นมาทีไร เธอก็จะคุยได้เรื่อยๆ ก็ตอนเดินเข้าไป ชั้นก็แบบ...ทำไมห้องเหมือนห้องผู้หญิงเลยอ่ะ....แล้วมีรูปเด็กผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง ชั้นก็เลยถามว่าใคร....เค้าตอบว่าไงรู้มั้ย... เธอหยุดพูดไปครู่หนึ่ง.... น้องสาว น้องสาวเนี่ยนะ อื้อ...ดูสิหน้าเหมือนกันเลย เฮ้ยจริงอ่ะ...ก็ไหนบอกมีแต่พี่สาว ก็เค้าอายุน้อยกว่า....แล้วก็เป็นผู้หญิง ก็ต้องเป็นน้องสาวสิ เธอเล่าให้เพื่อนฟังในสิ่งที่เขาพูดกับเธอด้วยท่าทางที่เหมือนกับว่าเธอไม่แคร์หรอก เธอทำใจได้แล้ว โอ้ยเลวจริงๆ ไอ้หน้าใหญ่เนี่ย เพื่อนเธอตอกกลับ เออๆ แล้วเตียงมันเป็นไงว่ะ...มีเตียงกี่เตียง ก็มีเตียงเดียวอ่ะ...มันเอาฟูกสองอันมาซ้อนกันเป็นเตียงเดียว โอ้...แล้วเวลามันนอน...โอ้ยฉันไม่อยากจะคิดเล้ยไอ้เด็กพวกนี้...ก้าวหน้ากว่าชั้นอีก ฮึๆ... นั่นสินะ เวลาเขานอน มันทำให้เธอคิดถึงคืนนั้น ตอนนี้เขาก็คงนอนกอดแฟนของเขาแทนที่จะเป็นเธอ แปลกนะ...คืนที่ชั้นไปกับเค้าน่ะ...ตรงกับวันที่ชั้นเจอเค้าเป็นครั้งแรกเลย นี่...วันนั้นเค้านอนจับมือชั้นด้วยน่ะ อะไร...ทำไมผู้ชายคนนี้มันเลวอย่างนี้ เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอคิดยังไง เธอก็คิดเหมือนกันว่า ในเมื่อเขาเลือกคนอื่นแล้ว แล้วทำไมเขาต้องกลับมาทำให้เธอคิดถึงเขาอีก ทำไมต้องทำให้เธอเดินหลงทางอีก ทั้งๆที่เธอกำลังจะเจอทางออก มีบางเรื่องที่เธออยากจะบอกเพื่อนเธอเหลือเกิน เขาจูบเธอ แน่ละทุกคนต้องอึ้ง ใครจะคิดว่าเธอจะยอมให้เขารังแกเธอขนาดนั้น ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหนา ทุกคนคิดว่าเธอตัดใจจากเขาได้ แต่ที่จริงไม่ เพื่อนเธอต้องไม่พอใจแน่ ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าคนที่เรียนเก่งอย่างเธอ คนที่ถูกมองว่านิสัยดีอย่างเธอจะยอมดูถูกตัวเองขนาดนั้น จะโง่ที่พาตัวเองไปติดอยู่กับคนอย่างเขา ขอโทษนะ เธอได้แต่เสียใจกับตัวเอง เธอไม่เจอเขาอีกเลย จนเวลาล่วงเลยมาสองเดือน เธอเดินมากินข้าวที่โรงอาหารตอนเที่ยงตามปกติ แล้วเหลือบไปเห็นเขามากินข้าวกับเพื่อน...น้องอ้น...คนที่เพื่อนเธอปลื้มอยู่ และเป็นคนที่รู้ว่าเธอหายไปกับเค้าทั้งคืน ทันทีที่เห็นหน้าเค้าเธอแสร้งทำเป็นไม่เห็น แล้วเดินผ่านไป เธอไม่อยากจะเจอหน้าเขาเลยจริง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำหน้ายังไง...เธอจึงนั่งหันหลังให้เขา แล้วสะกิดให้เพื่อนเธอมอง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ ไม่ทักทาย ทำเหมือนไม่เคยรู้จัก แล้วมันก็ผ่านไป Happy Valentine นะ มีเพียงข้อความที่ส่งให้....แต่ไม่มีอะไรกลับคืนมา.... แล้วก็ถึงเวลาปิดภาคเรียน....ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงนี้ เธอหวังว่ามันจะจบลง เธอต้องไปฝึกงานที่ตราดในช่วงปิดภาคเรียน เธอหวังว่าจะพบอะไรที่ดีๆ ที่นั่น หวังว่าเวลาและสถานที่คงจะทำให้เธอลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น เวลา...คงไม่ย้อนกลับมาให้เราได้มีโอกาสเริ่มต้นใหม่ สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เธอ...ก็เป็นคนๆ หนึ่งที่ไม่มีสิทธิพิเศษเหนือใครๆ แต่อย่างน้อยทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ผิดพลาด... แม้ผิดหวัง...แม้อาจมีพลาดพลั้ง...บ้างในบางเวลา....แต่อย่างน้อย ณ ช่วงเวลาหนึ่ง มันก็ทำให้เธอมีโอกาสได้รู้ว่า...ความว่างปล่าว...ที่เกิดขึ้นระหว่างช่องว่างของหัวใจ...นั่นแหละคือสิ่งที่จะเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย...ที่เธอ...ยังหาไม่เจอ...แม้ตัวเธออาจไม่เคยรู้สึกถึงมันก็ตาม
คนไร้ถิ่น 27 ก.พ. 2548 12:38 น. - ID 4585 
1039
1
0
28 กุมภาพันธ์ 2548 12:46 น. - comment id 83185
รออ่านนอนมากเลยก็จะถึงตอนจบ ทำไมมันต้องลงท้ายด้วยความผิดหวังดว้ย
28 กุมภาพันธ์ 2548 18:19 น. - comment id 83189
เศร้าเนอะ นึกว่าจะแอบพลิกลอค หวังไว้เล็ก ๆ แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง อ่านะ อิ อิ ขออย่าให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับใครอีกเลย ผู้แต่งด้วยนะ อิ อิ น่าติดตามมากนะ อิ อิ ตั้งใจเขียนต่อไป เป็นกำลังใจให้ฮับ อิ อิ ...............
6 เมษายน 2548 12:52 น. - comment id 83995
ไม่ได้เข้าเน็ตเสียนาน มาลองอ่านดูถึงตอนจบแล้วเหรอ เศร้าจัง แต่ก็ชอบมากนะคะ
6 เมษายน 2548 12:52 น. - comment id 83996
ไม่ได้เข้าเน็ตเสียนาน มาลองอ่านดูถึงตอนจบแล้วเหรอ เศร้าจัง แต่ก็ชอบมากนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ