เจ็บซ้ำๆกับคำว่า...รัก

เพชรสีฟ้า

เราเป็นคนหนึ่งที่เคยคิดอยากมีเพื่อนที่เข้าใจเราสักคนหนึ่ง 
เพื่อนที่ไม่ได้หวังสิ่งของอะไรตอบแทน 
เพื่อนที่เข้าใจในและยอบรับในความแตกต่างของเรา 
ต่างฝ่ายต่างเข้าหากัน ทำความเข้าใจกัน 
ไม่ทิ้งกันให้อีกฝ่ายต้องอยู่กับความโดดเดี่ยวทั้งๆที่ต่างฝ่ายต่างอยู่ใกล้กัน 
เจอหน้าพูดคุยกันทุกวัน 
... การพบเพื่อนก็เหมือนกับการคบแฟนที่ต้องอาศัยความเข้าใจ 
การให้อภัย หลายคนทิ้งเพื่อนอย่างไม่ใยดี 
ยามเมื่อมีแฟน 
แต่เมื่ออกหักก็กลับมาในสภาพนกบาดเจ็บที่บินกลับรังใช้รังเป็นที่พักฟื้น 
เมื่อหายดีก็บินออกไปอีกโดยไม่เหลียวแลรังเก่าๆ 
ที่เคยปกป้องตัวมันจากอันตราย 
แต่รังๆนั้นก็ไม่เคยนึกเกลียดเจ้านกตัวนั้นเลย 
... ทำไมคนที่เราสนิทชิดใกล้กับกลายเป็นคนที่เราเกรงใจเค้าน้อยสุด 
... ทำไมบางคนมีเพื่อนอยู่มากมายแต่ก็ต้องกลับรู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนไม่มีใครเลย 
... ทำไมเพื่อนสนิท เมื่อมีสุข ก็สุขร่วมกัน แต่เมื่อยามทุกข์ กลับไม่ทุกข์ร่วมกัน 
... ทำไมสิ่งที่เราคิดว่ามีค่าที่สุดสำหรับเรา กลับกลายเป็นสิ่งที่น่าหัวเราะสำหรับคนบางคน 
... ทำไมเมื่อเวลาเรามีสุขเราคิดถึงเค้าคนนั้นเป็นอันดับหนึ่ง แต่เมื่อเค้าคนนั้นมีสุขกลับคิดถถึงเราเป็นอันดับสุดท้าย 
... ทำไม
... และทำไม..ไม่มีที่สิ้นสุด 
หลายอย่างทำให้คนท้อใจ 
หลายอย่างที่ทำให้คนเสียใจ 
หลายอย่างทำให้คนๆหนึ่งเปลี่ยนไป 
มันเป็นประสบการณ์ เป็นสิ่งสอนให้เราเป็นเรา 
... แต่ก็มีบางคนที่รู้ว่าสิ่งๆนั้นทำให้เจ็บ ให้ปวด 
แต่ก็ยินยอมที่จะเจ็บต่อไป เพราะคำว่ารัก 
++ รักที่ไม่มีรูปแบบ ไม่ว่าจะรักแบบเพื่อน หรือรักแบบคนรัก ++