ความรัก... ระยะทาง.. เวลา... และความเปลี่ยนแปลง

เพชรสีฟ้า

การต้องอยู่ห่างไกลกับคนที่รักอาจทำให้เกิดความรู้สึกหดหู่ ทรมาน เพราะความคิดถึง ที่เล่นงานคนทั้งคู่ 
สมมุติให้ความรักเป็นตัวตั้ง ตัวแปรสำคัญที่ทำให้ได้ผลลัพธ์เท่ากับความเปลี่ยนแปลง นั่นคือเวลายิ่งห่างกันไกล ยิ่งห่างกันนาน ความทรมานในความคิดถึง และ การรอคอยที่จะได้พบกันมันยิ่งทวีคูณขึ้น 
สิ่งเร้าต่างๆ ก็ค่อยๆ เข้ามาเล่นงานทั้ง 2 ฝ่าย ทั้งเพื่อนใหม่ที่มาคอยอยู่ใกล้ๆ คล้ายๆ จะมีใจให้กัน หรือ หน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบจนทำให้แทบไม่มีเวลาคิดถึงใคร 
ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าใครจะมั่นคงและหนักแน่นกว่ากัน ความตื่นเต้นในตอนแรกๆ ความรู้สึกโหยหาในกันและกัน มันก็ดูจะ น้อยลง...น้อยลง...น้อยลง.... จนแทบไม่เหลือความรู้สึกอะไรต่อกัน 
แปลกดีนะ คนที่เคยรักกันม๊าก มาก แล้วต้องจากกัน หรือต้องอยู่ห่างกันด้วยความจำเป็น คนที่เคยสวมกอดกันร้องไห้ในวันที่จากกัน คนที่กล่าวคำลา คนหนึ่งสัญญาว่าจะคอย คนหนึ่งสัญญาว่าจะกลับมา แต่แค่เวลาไม่นาน ก็กลืนความรู้สึกต่างๆ ที่เคยมีต่อกันอย่างท่วมท้นในวันนั้นให้หายไป 
"เหมือนเกษรดอกไม้ ที่ปลิวหายไปกับสายลม.......เหลือทิ้งไว้แค่ร่องรอยความทรงจำที่เจ็บปวดของคนที่ไม่เปลี่ยน"