.. หนาวจัง .. มิตรภาพ ..

กิรณา

จรดปลายปากกา .. 
	ลงบนกระดาษสา .. สีขาว ..
	ด้วยหวัง .. เพียงเรียบเรียงเรื่องราว ..
	ครั้งย่างก้าว .. เข้าสู่ .. โลกใบใหญ่ ..
	ครั้งแรกที่มอง  .. โลกใบนี้ ..
	ทุกอย่างเป็นสีสัน .. สนุก .. สดใส ..
	ร่าเริง .. บันเทิง .. ตามประสา .. เยาว์วัย ..
	ร้อง .. เล่น .. เต้น .. ไป .. ด้วยหัวใจ .. เบิกบาน ..
"เราจะหา .. เพื่อนๆ ฉันเจอไหมคะ??"  
	ฉันถาม .. พราน .. ผู้นำทาง พาเดินป่า .. ด้วยเสียงเหนื่อยแสนเหนื่อย .. 
	"ผมกำลังพยายามอยู่!!!"   แหม .. ตอบดีดีก็ได้ .. ต้องทำเสียงเครียด ..  
	 
	"ฉันเห็นคุณ พยายามมาสามชั่วโมงแล้วนะ .. แล้วนี่ก็ห้าโมงครึ่งแล้ว ...
	นี่ !!!... ถามจริงๆ .. คุณรู้หรือป่าว? ว่าตอนนี้เราอยู่ตรงส่วนไหนของเขาใหญ่?.."
ฉันถามเสียงเครียดมั่ง .. 
	"ผมกำลังพยายามอยู่!!!"  คำตอบเดิม ..
	ทำไม? ฉันต้องมาหลงป่าพร้อมตานี่ด้วยนะ .. 
	นายโก๊ะ .. ประสาท .. รู้ทางจริงหรือป่าวก็ไม่รู้ ..? 
	
	พวกเรามากันยี่สิบสองชีวิต .. มีโก๊ะ สามคน .. นำทางขึ้นสู่เขานมนาง ...
	แต่ฉัน และ ... เขา .. พลัดหลงจากกลุ่ม ..  
	
	นี่ก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว .. เรายังหาเพื่อนๆ ฉัน ไม่เจอ ..  
	
	
	"นี่คุณ .. ฉันเดินไม่ไหวแล้วนะ .. พักก่อนได้ไหม?"  ฉันแทบจะก้าวขาไม่ออก .. 
	
	"..ไม่ได้.."  เขาตอบ พลางก้าวไม่หยุด .. แล้วก็ไม่เหลียวหลังเสียด้วย ..
	
	ฉันจำต้องลากขา .. ตามไป .. ก็กลัวหลงน่ะสิ ..
	ความจริง .. อยู่กับเขาฉันก็กลัวเหมือนกัน .. แต่ถ้าฉันต้องอยู่คนเดียว .. ในป่า .. 
	หยึยยย! .. แค่คิด .. ก็สยองแล้ว .. ยอมอดทนกับนายโก๊ะนี่ก็ได้ ..
	
	เขาพาฉันเดินไต่เขา .. ที่ชันขึ้นเรื่อยๆ .. หญ้ารกสูงท่วมหัว ..
	จนเขาต้องเอามีดพร้าฟันหญ้าข้างทาง .. เพื่อเป็นทางสำหรับเดิน ..
	ฉันได้แต่หวังว่า .. เมื่อเราขึ้นไปถึงยอดเขา .. จะพบกลุ่มเพื่อนๆ ของฉัน ..
	
	.. ความมืดค่อยๆ คืบคลานเข้าครอบคลุมท้องฟ้าจนมัวหม่น .. 
	
	ในที่สุด .. เราก็มาถึงยอดเขา .. 
	มองเห็นพระอาทิตย์ดวงกลม .. สีแสด .. กำลังลับเหลี่ยมเขา ..				

... ไม่มีใครสักคน ...!!! 

	"ที่นี่ .. เขานมนางหรือคุณ?"   ฉันถามเขา ด้วยเสียงเหนื่อยหอบ ..  

	"ป่าว ... โน่นตังหาก .."  เขาชี้นิ้วไปยังด้านตรงข้าม  
	พร้อมตอบด้วยน้ำเสียงทุ่มนุ่ม .. ที่จุดโทสะแก่ฉันอย่างยิ่ง ..  

	
	"อ้าว .. แสดงว่าเพื่อนฉันอยู่ที่นั่น? .."  
	
	"ครับ"   เขาตอบแค่เนี้ย ..!!! 

	
	"แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?? .. พาฉันไปหาเพื่อนเดี๋ยวนี้เลยนะ"  
	ฉันได้ยินเสียงตัวเองตวาดดังก้องเขา .. นี่ขนาดหมดแรงนะเนี่ย .. 

	ไม่มีเสียงตอบจากเขา .. แถมทำหน้าตายเสียด้วย .. เหมือนไม่รู้ไม่ชี้ ..
	ถ้าพูดอีกซักคำ .. ดอกพิกุลมันจะร่วงหรืองัยนะ? ...

	ได้ .. ฉันไปเองก็ได้ ...

	ฉันหันหลังกลับ .. ขาแทบจะขาดหลุดจากร่าง .. แต่ด้วยศักดิ์ศรี ... ทำให้ฉันต้องก้าว ... 

	"นั่นคุณจะไปไหน??"  อ้อ .. พูดได้ด้วยหรอ .. นึกว่าเป็น โก๊ะใบ้ .. 

	ฉันไม่ตอบ .. พยายามก้าวขาไปข้างหน้าอย่างเดียว ..
	เขามาคว้าแขนฉันไว้ ...  
	
	"ฟ้ามืดแล้วนะคุณ .."  
	เขาพูดจบก็ลากแขนฉัน ถูลู่ถูกัง ลงไปตามทางที่เราเดินมาเมื่อสักครู่ ..  
	
	"คุณรู้หรือป่าว?? ว่านี่คืออะไร??"  เสียงเข้มถามฉัน .. 
	
	ฉันมองตามมือที่เขาชี้ .. รู้แต่ว่าเป็นรอยเท้าสัตว์แหละ ..  

	
	"ฉันไม่ใช่พรานนี่  .. จะได้รู้ว่ามันเป็นตัวอะไร .. ควายมั้ง..!!!"  
ฉันตอบ .. เสียงเข้มไม่แพ้กัน .. 

	"รอยเท้ากระทิง!! .. แถวนี้มีกระทิงออกหากินเต็มไปหมด .. แล้วนี่ก็มืดแล้ว ..
	บนนี้ปลอดภัย .. เพราะไกลแหล่งน้ำ .. แต่ถ้าคุณยังขืนดื้อดึง .. 
	เดินลงไปข้างล่าง ..	ตอนนี้ล่ะก็ ........... "    เสียงห้าว ทิ้งท้ายไว้ .. 
	ราวกับฉันควรคิดได้เองว่า .. พื้นราบข้างล่าง จะมีอะไรบ้างในตอนฟ้ามืดมิด ..

	ฉันเงียบ ....  
	
	อยู่กับนายโก๊ะบนเขาตอนมืดนี่ .. ก็น่ากลัวอยู่หรอก .. 
	แต่ถ้าต้องลงไปรบกับฝูงกระทิงข้างล่างล่ะก็ ........

	เขาปล่อยแขนฉัน .. แล้วเดินกลับขึ้นไปบนยอดเขา ...
	ฉันมองค้อนตามไป .. น่าหมั่นไส้ .. คงคิดว่าตัวเองชนะสินะ ..
	ถึงได้เต๊ะท่าซะขนาดนั้น .. เหอะ .. ฝากไว้ก่อน ...

	ไม่มีทางเลือก .. ฉันก็ต้องเดินตามเขาขึ้นไปบนยอดเขาอยู่ดี ..				

ฉันเพิ่งสังเกตุ .. บนยอดเขา .. มีรัศมีความกว้างไม่น่าจะเกิน 10 เมตร ...
	.. โล่ง  .. มีต้นไม้แห้งๆ ต้นเดียว ... ลมเริ่มพัดแรงขึ้นทุกที ..
	ในขณะที่เริ่มมองอะไรไม่เห็น .. เพราะความมืดเริ่มคืบคลาน ...

	นายโก๊ะ .. กำลังใช้มีดพร้าโค่นต้นไม้แห้งๆ ต้นเดียวนั้น ..
	สงสัยจะใช้ทำฟืนล่ะมั้ง ..

	ฉันนั่งลงบนพื้นหญ้าใกล้ตัว .. กระชับแขนกอด อกตัวเอง .. เริ่มหนาว ..
	.. ลมแรงจัง .. ฉันคิดพลางก้มลงมองสภาพตัวเอง ...
	.. เสื้อยืดสีขาว แม้จะแขนยาว แต่ก็ไม่ได้กันความหนาวได้เลย ..
	กางเกงยีนส์สีซีดตัวเก่ง .. และ รองเท้าผ้าใบสีขาว คู่เก่งอีกนั่นแหละ ..

	... เสียงท้องร้อง ....

	ที่ตัวฉัน .. มีกระเป๋าใส่กล้องถ่ายรูปคู่ชีพ .. ฮอลล์สองแผง .. 
	ข้าวเหนียวหนึ่งถุง .. กับหมูสวรรค์อีกหนึ่งถุง ... 
	เหอะ .. ถึงมันจะเป็นหมูนรก .. ก็คงไม่เหลือ ..

	ฉันนั่งคิดถึงเป้สีแดงของฉัน .. ในนั้นมีเสื้อกันหนาวสองตัว ..ไฟฉาย .. ขนม  .. น้ำดื่ม .. 
	เฮ่อ .. คิดไปก็เท่านั้น .. เพราะตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่ฉัน ..
	ก็คุณเคี้ยงสุดหล่อน่ะสิ .. เขาห่วงว่าฉันจะหนัก .. จึงอาสาแบกเป้ให้ ..
	ความจริงก็ไม่หนักหนาอะไรหรอก .. แต่แหม .. หนุ่มหล่อขนาดนั้นทอดสะพานมา ..
	ไยเราจะไม่ข้ามไป .. ง่ะ .. เป็นงัยล่ะ .. เห็นแก่หนุ่มนัก .. สมน้ำหน้าตัวเอง .. 
	
	น่า .. นายโก๊ะ คงมีอะไรติดตัวมามั่งหรอก .. พรานมืออาชีพนี่ ..
	
	น่ะ .. มาพอดี .. เดินแบกไม้ฟืนหน้าดำคร่ำเครียดมาเชียว .. 
	เขาจุดไฟ .. ก่อฟืน .. ด้วยไม้ทั้งท่อน .. 
	
	ลมพัดมาอีก .. ฉันห่อตัว .. หนาวจัง ... 
	
	"ที่นี่ .. อากาศหนาวมากนะคุณ .. หนาวชื้น .. แล้วเราก็ไม่มีเต็นท์ .."  
	เขามองฉัน ..  "หิวไหม?"   พูดดีดีก็เป็นนี่ .. 

	
	"คุณมีอะไรมามั่งล่ะ?" .. ฉันถามด้วยความหวัง .. 

	"มีดพร้า .. ไฟแช็ค .. หม้อสนาม .. แล้วก็ กีต้าร์.. "  
	ก็คงกีต้าร์ของพี่แขกแหละ .. แกแบกขึ้นมาไม่ไหว .. ก็เลยให้นายโก๊ะ ช่วย .. 

	
	"แหม .. ถ้ากีต้าร์มันกินได้ก็คงดี .."  ฉันพูด 

	เขายิ้ม .. เป็นรอยยิ้มแรกเลยนะเนี่ย ..

	ฉันยิ้มมั่ง .. อาจเป็นเพราะอุ่นขึ้นจากกองไฟ ที่เขาก่อมั้ง ..  

	
	"ฉันมีอาหารนิดหน่อย .. แต่ไม่มีน้ำ .. "  ฉันบอกเขา .. 

	"งั้น .. คุณรอแป๊บนึง.."  เขาบอก แล้วก็เดินหายลงไปตามทางที่เราขึ้นมา ..

	ฟ้ามืดสนิท .. ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ และเพราะบนยอดเขาไม่มีต้นไม้สักต้นที่จะบังลม ..
	ฉันจึงรับลมเต็มๆ ... หนาวจัง .. คิดถึงเสื้ออุ่นๆ จับใจ ..

	นายโก๊ะกลับมาพร้อม ไม้ฟืนท่อนเล็กๆ .. แล้วก็ .. น่าจะเป็น ท่อนไม้อะไรสักอย่าง ..

	พอเข้ามาใกล้ ฉันจึงเห็นว่า เป็นต้นกล้วย .. ที่กว้านเนื้อหยวกตรงกลางออกหมดแล้ว .. 
	เหลือแต่เปลือก .. ภายในมีน้ำ .. เขาคงไปตัดมาจากที่ไหนใกล้ๆ นี่ แล้วก็เอาหม้อสนามรองมา .
	
	.. ฉันยิ้ม .. สาวชาวกรุงอย่างฉัน .. เพิ่งรู้ น้ำในหยวกกล้วยกินได้ ..
	.. ธรรมชาติ .. มีทางรอดให้มนุษย์ผู้รู้เสมอ ..



......To  be  continued .......