:: รอยทรายและสายลม ::

นางสาวใบไม้


                                                   ค่ำคืนวันแห่งความรัก.....
                                  ค่ำคืนแห่งความว่างเปล่า......เงียบเหงา  อ้างว้าง..
                                         ............ทะเลกว้างกว่ากว้าง............
                                               ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับ
                                                 ....สายลม...โชยเอื่อย...
                                     เงาพระจันทร์เสี้ยว...ในผืนน้ำ....วูบไหว...
                                                     ฟ้าสวย....ทะเลสวย
                                                  ไม่มีเส้นขอบฟ้า...ขีดกั้น
                                             กลายเป็นสีเดียว....ผืนเดียวกัน
                                                      ..................................
                                         แต่ในความจริง....ยังไกลห่าง..เท่าเดิม
                                     คนข้างล่างได้แต่ชื่นชมอยู่ไกลๆ...แสนไกล
                                            .................................................				
เมื่อเย็น...ยังมีคนอึกทึกอยู่เลยนะ
                                               แต่ตอนนี้ดึกมากแล้ว...คงหลับใหล
                                               อุ่นไออ้อมกอด...คนอันเป็นที่รัก
                                               ...................................................
                                               ผืนทรายทอดยาวไปสุดสายตา
                                               สิ่งที่เหลือ...อยู่ตรงหน้า
                                               แค่รอยเท้า....ไม่กี่รอย
                                               อีกเดี๋ยว...คลื่นสาดซัดมา
                                                ...ก็จะจางหายไป...
                                               แล้วรอยหม่นเศร้าในใจฉันล่ะ
                                               ...ทำไม.....ไม่ลบเลือน
                                              .................................................				
เริ่มหนาวแล้ว....
                                                     ดวงดาวยังพราวระยิบ...
                                                     สายลมหนาวโชยเอื่อย
                                               ฉันยังยืนอยู่คนเดียว.....ที่เดิม
                                                     ....ถวิลหาค่ำคืนเก่า ๆ....
                                             นับวัน.....จะแปรเปลี่ยน...จางหาย
                                              ไม่ต่างกับรอยเท้า...บนผืนทราย
                                                             จางหายไป.....
                                                    เหลือเพียงความว่างเปล่า
                                                   ทิ้งไว้เพียงความเดียวดาย
                                                          ....ของสายลม.......				
comments powered by Disqus
  • พันดาว

    18 กุมภาพันธ์ 2548 09:42 น. - comment id 82892

    เป็นถ้อยรำพึงที่สวยงาม 
    ประทับใจ... เห็นภาพตามยามได้อ่าน...
    แต่งได้ดีมากเลย...
    :-)
    
  • KimBerrY

    18 กุมภาพันธ์ 2548 10:26 น. - comment id 82893

    เหงาจังค่ะ
  • นางสาวใบไม้

    18 กุมภาพันธ์ 2548 12:48 น. - comment id 82894

    ::พันดาว::
    ที่มา..จากความเงียบ...เหงา
    จากความรู้สึก..
    และความจริง...ที่ดำเนินไป
    ขอบคุณค่ะ
  • นางสาวใบไม้

    18 กุมภาพันธ์ 2548 12:51 น. - comment id 82895

    ::KimBerry::
    ....เลือกที่จะเรียนรู้ตัวเอง
    ก็พยายามใช้ความรู้สึกที่ว่า
    ...ให้เป็นประโยชน์...
    ตัวเอง...คือเพื่อนแท้..ในทุกเส้นทาง
    ....
  • zombie_sweets

    20 กุมภาพันธ์ 2548 18:08 น. - comment id 82969

    เขียนดีจัง
    ชอบอ่านเรื่องแบบนี้มากเรย
  • คนจร..

    4 มกราคม 2554 13:45 น. - comment id 121064

    ใยโดดเดี่ยวนักล่ะหัวใจ..
    
    ทุกคนล้วนมีความทรงจำ
    ล้วนเคยย่ำผ่านค่ำคืนทั้งแสนธรรมดาและแสนพิเศษ
    ผ่านคืนวันที่โหดร้ายและสุขสม
    และเมื่อวันเวลาเหล่านั้นได้ผ่านเลยไปแล้ว
    จะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องหวนรำลึก.. ให้ปวดใจ
    
    รอยยิ้มที่ปนคราบน้ำตา.. 
    คงเจ็บปวดมากสินะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน