สอง สามสัปดาห์ที่ผ่านมา พี่เจอแต่เรื่องร้ายๆน่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็ก ยันไปถึงชีวิตทั่งชีวิตเลยแหละ ทำให้แบเครียดมากน่ะ ได้แต่ภาวนาหลายๆครั้ง เพื่อให้เรื่องทั้งหมดได้จบลงด้วยดี ไหนๆก็จะไปแล้วน่ะ เพราะปีหน้า พี่คงได้เรียนในสถาบันใหม่น่ะ แต่ยังไม่ทราบแน่นอนว่าที่ไหน ไว้ถ้ามีอะไรชัดเจน พี่จะเล่าให้เดียฟังน่ะครับ ก็อย่างว่าน่ะ คืออยากให้จบก่อนที่เราจะจากไปน่ะ... พี่อยากกลับบ้านมากๆ ที่นั่นคงทำให้แบรู้สึกดี... กำลังใจมากมาย ล้วนได้จากที่เดียวกัน ที่ๆมีแต่คนเข้าข้างเราเสมอ แม้เราจะไม่เหลือเหตุผลไปอธิบายเขาก็ตาม แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยน เมื่อพี่ต้องเฝ้ารับน้องจากโรงเรียนต่างๆในช่วงงานวิทย์ ทั้งๆที่ใครๆก็มีสิทธิ์กลับบ้าน มันเลวร้ายมากครับ เวลาที่เรานั่งแต่นับจำนวนเพื่อนๆที่จะกลับในวันพรุ่งนี้ และเพื่อนที่เหลืออยู่ต่อสองสามวัน แล้วเขาก็กลับกันหมด... พี่จำได้ว่าส่งเพื่อนกลุ่มสุดท้ายตรงหน้ามอ. แทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหวเลย หลังจากที่กลับหอพัก แล้วรวบรวมเพื่อนๆที่เหลือสอง สามคนมาได้ ให้มานอนห้องเดียว เพื่อจะได้ไม่เหงา ถึงมันจะช่วยให้ห้องเต็มไปด้วยเพื่อนๆ แต่มันยังมีเตียงเหลืออีกเท่าตัว เหงามากครับ พี่เข้าไปเล่นเน็ต เปิดเพิร์ท...ก็ไม่มีเพื่อนให้คุยเหมือนเคยอีก อันที่จริงทุกครั้งที่พี่เปิดเพิร์ท ก็เพื่อเจอน้องแหละ แต่เข้าไปแล้วไม่เคยเจอเลย คือเข้าไปไม่บ่อยเท่าไหร่ แต่เข้าไปก็ไม่ค่อยได้คุยทุกที จนบางครั้งทำให้ไม่อยากเข้าเล่นแล้วน่ะ แต่ก็ยังมีเเอบๆ เผื่อเจองัย เฮ้ย...ในที่สุดก็อยู่ต่อจนถึงห้าวันสุดท้ายแล้ว งานเริ่มสนุกแล้วน่ะ ผู้คนก็เยอะมาก เดินแทบจะล้มเลยล่ะ ไม่รู้ทำไมเขาต้องมากะจุกอยู่ที่ๆเดียวกับพี่ด้วยน่าา.. แต่อาการเหงายังไม่จางหายน่ะ ได้ข่าวว่าน้องเฟียแข่งที่ม.ทักษิณ ในคืนนึง จากปากรุ่นพี่คนนึง ก็เพิ่มความเหงามากน่ะ เพราะ พี่พลาดที่จะได้เจอน้องอีกแล้วเนี่ยะ จากนั้นก็ได้แต่ขอพร ว่าอย่าให้เรื่องอย่างงี้มาทำให้เราทุกข์อีกเลย อยากเจอเรื่องดีๆบ้าง วันละเรื่องก็พอใจแล้วน่ะ... พอพรุ่งนี้เช้า เรื่องราวของการใช้ชีวิตน่าจะดำเนินไปเหมือนๆทุกวันที่ผ่านมา แต่แล้วได้เจอน้องๆจากโรงเรียนพัฒนาฯ สี่คันรถบัสน่ะ มาชมมหาลัย ในโอกาสแนะแนวของเขาน่ะ พี่ก็มีโอกาสส่งน้องกลับบ้าน จนเพลิน รู้สึกอีกที อ่าว..อยู่หน้าโลตัสแล้วน่ะ ก็ได้เจอพี่สาวคนนึงด้วย เขาก็ชวนเข้าไปในโลตัส เห็นว่าจะเลี้ยงน้ำอะไรสักอย่างน่ะครับ แต่ด้วยความที่คนเยอะมาก ทำให้พี่พลัดหลงกับเขา จนมาเจอน้องเดียกับน้องเฟียงัย โอ้ มันช่างดีอะไรอย่างนี้.... ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เจอ คนที่อยากเจอมากๆๆๆ แถมยังไม่ทันตั้งตัวเลย ดีใจสุดๆเลยครับ ถึงจะเจอกันแป้บเดียว แต่มันก็เติมช่วงเวลาให้เต็มได้หลายวันน่ะ อ่อ... นี่คงเป็นเรื่องดีๆที่เราได้ขอไว้ ...ได้เกิดขึ้นแล้วเนียะ คืนนี้ฝันดีแล้วครับ วันพรุ่ง ก็ตื่นแต่เช้า เพื่อไปเจอน้องๆกล่มหนึ่ง เพราะได้ข่าวว่าน้องๆจะมาเยอะมากๆในปีนี้ พี่ก็กลัวน้องๆกลุ่มนี้จะหลง ก็อาสาพาเที่ยวทั้งวันเลย รอบเช้า คงไม่เท่าไหร่ แต่รอบบ่าย น้องประทับใจสุดๆ ก็ได้หัวใจน้องๆมาเพียบเลย น้องเขาให้ลูกอมรูปหัวใจน่ะ แถมยังบอกให้อ่านข้อความข้างซองด้วย ก็มี "ขอบคุณน่ะ" "ขอโทษน่ะ" "โชคดีน่ะ" "แอบปิ้ง" .... ว่ากันไปตามความรู้สึกของน้องน่ะ พี่ดีใจมาก (อีกแล้ว) พี่ประทับใจน่ะ ที่น้องๆเอ็นดูพี่ อิอิอิ... นี่คงเป็นเรื่องดีๆของวันนี้มั้งน่ะ คืนนี้ก็เลยหลับฝันถึงน้องๆซะเลย เช้าของวันที่สามก็มาถึง วันนี้ ตื่นเต้น ตื่นเต้น ตื่นเต้น คงได้เจอเรื่องดีกว่าเมื่อวานแน่เลย เพราะมีเพื่อนโทรปลุคแต่เช้าเลย เพื่อนบอกว่า เขามา มอ.แล้ว ดีใจมากครับ เพื่อนกลับมาแล้ว....คนนึง ก็รีบแต่งตัวเพื่อจะไปหาเขา แต่ระหว่างนั้นได้เจอน้องๆกล่มหนึ่งล่าว น้องเขาหลงทางน่ะ ก้อเลย อาสาพาไปเที่ยวเหมือนน้องๆคนอื่นน่ะ โอเค เพื่อน ค่อยเจอก็ได้ พาน้อง สนุกมากครับ เพราะน้องตัวเล็กๆ โรงเรียนหาดใหญ่ พูดมากๆๆๆๆๆ สุดๆเลยน้องพวกนี้ ไม่ว่าพาไปไหน ทำเละหมดทุกงานเลย ถามโน้น ถามนี้.... โหสนุกมาก ขอบอก พอเริ่มใกล้เที่ยง ก็ถึงคิวพาน้องดูศพละ แต่แล้วระหว่างทาง พี่เจอสาวสวยหลงทาง อิอิอิ เห็นพี่แขวนคอ เฮ้ย แขวนป้ายชื่อที่คอ ก็เข้ามาถามทางอย่างน่าร้าก น่ารัก พี่ก็บอกว่า "ตามผมมาซิครับ แล้วคุณจะหามันเจอ" คิกๆๆๆ ก็พาขบวนน้องๆตัวป่วนไปพ่วงท้านด้วยน้องสาวสองคนนั้นน่ะ พาไปดูศพนั้นแหละ เพราะน้องสองคนนั้นอยากดูมาก ก็กลายเป็นพี่เลี้ยงแล้วก็ผู้บรรยายไปในตัวน่ะ เพราะพี่ก็โม้มากด้วยซิ อิอิอิ.... เขาไม่ถามซะหน่อยน่ะทีเนอะ.... นาเดียเชื่อมั้ยว่าไม่รู้ว่าน้องสาวจะชอบพี่ตอนไหน รู้อีกที ก็มาขอเบอร์พี่ซะแล้ว ต่อหน้าน้องตัวเล็กๆด้วย แซวกันใหญ่เลย เอาน่ะ ด้วยภารกิจ... ก็ให้เบอร์ไป อิอิอิ รู้สึกบ้องมากเลยเรา พี่ก็ลาน้องสาวล่ะน่ะ เพราะต้องส่งน้องตัวเล็กแล้วล่ะ แต่ไปได้ครึ่งทาง... เชื่อมั้ยว่าน้องสาวยังจะตามพี่อีก พร้อมกล้องถ่ายรูป... แหะ ว่าแล้วก็คว้ามาตั้งการ์ด แล้วขอถ่ายรูปพี่ พี่รีบดึงน้องๆตัวเล็กให้อยู่ในรูปด้วยทันที น้องเขาก็ถ่ายได้รูปนึง ก็อยากได้เดี่ยวๆ เหอะๆๆ โฮะๆๆ ได้จ่ะ...เฮ้ย ไม่ๆ .... จะดีหรือน้อง.... ถามไปงั้นแหละ เพราะสุดท้ายก็ถ่ายแหละ ด้วยภารกิจน่ะ อิอิอิ ไม่ได้อยากถ่ายอะไรหรอก แต่วันนี้เราเป็นของน้องๆแล้วงัย น้องอยากได้ พี่จัดให้...ครับ อืม วันนี้มีเรื่องดีเกิดขึ้นสามอย่างเนอะ เกินคาดๆ คิกๆๆ... มีความสุขมากครับ แต่แล้วก็หวั่นๆอยู่น่ะ กลัวว่าพรุ่งนี้คงไม่มีเรื่องดีเกิดขึ้นกับเราแล้วมั้ง เพราะมันมาวันนี้หมดน่ะ ก็ลอง โทรหาน้องเดีย... ท่าทางจะจริงแล้วล่ะ เมื่อน้องไม่รับปากว่าจะมางานวิทย์น่ะ คืนนั้นได้แต่ภาวนา ขอให้น้องมาให้ได้ด้วยเถิด เพราะอาจเป็นโอกาสเดียวเเล้ว ที่เราจะได้เจอหน้ากัน ในมอ.แห่งนี้น่ะ ................................................ ในที่สุด คำตอบทั้งหมดก็ได้หลุดออกมาจากปากน้องเองแล้ว "เพื่อนมันไม่มาด้วยน่ะพี่" วันนี้.... เรื่องที่ดีที่สุด ดีกว่าทุกเรื่องทั้งหมด มันจะไม่เกิดขึ้นแล้วล่ะ ในที่สุด... เรื่องดีสุดท้าย ของวันวิทย์ ก็จบลงอย่างเรียบง่าย เหมือนมันไม่จบ ตอนจบ ยังไม่ใช่วันนี้นั้นเอง ไม่เป็นไรน่ะครับ โอกาสหน้า เราคงได้เจอหน้ากันอีกน่ะ และคงเป็นการเจอหน้า ที่เป็นเรื่องเป็นราวกว่าวันก่อนน่ะคับ ฝันดี เจ้าหญิง
SoftWriting 13 ก.พ. 2548 21:57 น. - ID 4488 
733
1
0
15 กุมภาพันธ์ 2548 09:53 น. - comment id 82802
ซึ่งจัง
21 กุมภาพันธ์ 2548 09:44 น. - comment id 82975
ดีน่ะ อ่านแล้วบางทีก็ตลก ตลกจิงๆเลย แต่รู้สึกเหมือนว่าทุกคนก็มีความหวังสำหรับวันพรุ่งนี้เหมือนกันหมดแหละ แต่ความหวังมันจะเนไปได้มากแค่ไหนก็แล้วแต่โชคล่ะเนอะ งั้นก็ขอให้พี่ผู้ชอบรอคอยความหวังของวันพรุ่งนี้ มีความสุขและมีความหวังวันต่อไปอีกน่ะ
26 กุมภาพันธ์ 2548 12:05 น. - comment id 83125
รู้แล้วว่า ชีวิตนี้ต้องรอคอยอะไรหลายๆอย่าง นี้คงเป็นสิ่งที่ต้องรอมาตลอดเหมือนเราเลย แต่ก็จะรอต่อไป ทั้งๆที่อะไรๆมันดูยากไปหมด อย่างน้อย เขายังอยู่ ยังไม่จากโลกนี้ไป เราก็ยังมีสิทธิ์เสมอ ขอบคุณค่ะ สำหรับเรื่องดีดี วันละเรื่อง คุณมองโลกในแง่ดีเสมอ
3 มีนาคม 2548 15:37 น. - comment id 83250
ขอบคุณครับ (^-^)
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ