"...ว้าย...!!!! ... " ตึง ๆๆๆๆๆ .... โครม !!! ... เสียงพี่ดา แม่บ้านที่ออฟฟิศ ร้องโวยวายเสียงดัง ตามมาด้วยเสียงโครมครามเหมือนคนตกบันได ... " ... ช่วยด้วยค่ะ ... ช่วยด้วย ..." พี่ดายังคงร้องไม่หยุด ... ฉันเปิดประตูห้องทำงาน เดินออกไปดู "อะไรกันคะ...พี่ดา ... เสียงดังเชียว ..??" " ...น้องกี้ ... " เสียงพี่ดาสั่น ... แบบนี้ ไม่มุขแน่ .. " ใจเย็นๆ ค่ะ ... มีอะไรคะ ..." ฉันถาม พลอยตื่นเต้นตามไปด้วย " ... เมื่อกี้ พี่ดาอยู่ข้างล่าง ... ได้ยินเสียงคนเดินอยู่ข้างบนน่ะค่ะ ..." ออฟฟิศฉัน เป็นตึกแถว สี่ชั้นครึ่ง ... แต่เพิ่งตกแต่งเสร็จได้สองชั้น ... ชั้นลอย เป็นที่เก็บเอกสาร ... ขึ้นไปชั้นสอง เป็นห้องทำงานของเจ้านายฉันเอง ... ชั้นสามยังตกแต่งไม่เสร็จ ... มีของวางไว้เกะกะ ... ชั้นบนสุด ... มีห้องพระ ... ส่วนห้องทำงานฉัน อยู่ชั้นหนึ่ง ... ด้านหน้า เป็นส่วนของ ประชาสัมพันธ์ และ ธุรการ มีเจ้านุ๊ก และ เจ้าป่าน นั่งทำงานอยู่ ด้านหน้า ... แต่ตอนนี้ ทั้งสองคน มาอยู่ตรงนี้แล้ว .. เพราะตกใจเสียงร้องของพี่ดา ... " พี่ดาก็นึกว่า น้องกี้ ... หรือว่า น้องป่าน อยู่ข้างบนน่ะค่ะ ... เลยขึ้นไปเก็บกวาด ... น้องกี้ก็รู้นี่คะ ... ถ้าไม่มีใครขึ้นไป ... พี่ดาก็ไม่กล้าขึ้นไปคนเดียวหรอกค่ะ ..." แม่บ้าน ยังคงเล่าต่อ ... เสียงสั่นด้วยความตกใจ กลัว "พอขึ้นไปถึงชั้นสอง ... ห้องทำงาน คุณโอ๋ น่ะค่ะ ..." คุณโอ๋ คือนายฉันเอง ... "พี่ดาก็ได้ยินเสียงเดิน ... ลากเท้า ... มองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นมีใคร ... ฮือๆๆ... พี่ดาก็วิ่งลงมาเนี่ยค่ะ ... พี่ดาบอกแล้ว ... ว่าที่นี่มีอะไรแปลกๆ น้องกี้ไม่เคยเชื่อเลย ... ฮือๆๆ" ฉันมองรูปร่างพี่ดา กะน้ำหนักคร่าวๆ คงไม่น่าต่ำกว่า 90 กก. มั้ง ... แล้วพี่ดาวิ่งลงบันได ... ...ไม่อยากคิด .. "หูฝาดหรือป่าวคะพี่ดา ... " ฉันถาม "ไม่นะคะ ... น่ากลัวจริงๆ ... กลางวันแสกๆ ..." พี่ดายืนยัน เจ้าป่านกับเจ้านุ๊ก ชักหน้าเสีย ... เพราะส่วนใหญ่ ทั้งสองคน จะต้องอยู่เฝ้าออฟฟิศ ดีนะ ที่วันนี้ ฉันอยู่ด้วย ไม่งั้น คงขวัญเสียกันไปใหญ่ ... "ใจเย็นๆ ค่ะ คงไม่มีอะไรหรอก ... เอ ... พี่นิคหายไปไหน ??" "นั่นสิคะ ... " เจ้านุ๊กมองซ้ายขวา .. "ตะกี้พี่นิค ยังนั่งอยู่กะนุ๊กเลย ...หายไปไหนแล้ว " "อาจจะเป็นพี่นิคก็ได้ ... คงขึ้นไปหาเอกสารในห้องคุณโอ๋มั้ง ... ไปๆๆ นุ๊กกะป่านไปทำงานได้แล้ว .. พี่ดาคะ ... กี้ขอกาแฟซักแก้วสิ ... เอาสูตรเดิมที่กี้บอกไว้นะคะ " ฉันตัดบท รีบสรุปว่า เสียงที่พี่ดาได้ยิน เป็นเสียงพี่นิค ... ทั้งๆ ที่รู้ว่า ... พี่นิคออกไปกินข้าว ร้านข้างๆ ออฟฟิศนี่ ... และยังไม่กลับเข้ามา ...ในออฟฟิศ ก็มี เพียง พี่ดา เจ้านุ๊ก เจ้าป่าน และฉัน เท่านั้น ... นายฉันมาเจอตึกที่นี่ ... เมื่อสองเดือนก่อน เห็นว่าถ้าตกแต่งทำสำนักงาน ก็ไม่ต้องทำอะไรมาก เพราะกั้นกระจกไว้เป็นสัดส่วนดีอยู่แล้ว ... แค่ทาสีใหม่ ... แล้วก็หาเฟอร์นิเจอร์นิดหน่อย ก็ใช้ได้แล้ว ... ค่าเช่าก็ไม่แพงเสียด้วย ... แต่...เจ้าของตึกไม่ยอมบอกว่า ... ทำไมคนเก่าถึงยอมเสียค่ามัดจำ แล้วย้ายออก ก่อนหมดสัญญา ความจริง ฉันเอง .. ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาที่นี่แล้ว ... แต่นายฉัน ... เขาไม่ค่อยเชื่อซิกเซนส์ ไร้สาระของฉันเท่าไร... ก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย ... หลายครั้ง ... ที่ฉันนั่งทำงานอยู่คนเดียวถึงสองทุ่ม ... ก็มักจะรู้สึกเสมอว่า ... มีใครอยู่ข้างๆ ... จ้องมองฉันอยู่ ... จนรู้สึกได้ ... พอฉันลุกเดิน ... ฉันก็รู้สึกได้ ... ว่าเธอหรือเขา ... เดินตามไปด้วย ... เอ ... แต่ฉันรู้สึกได้ว่า เป็น ... เธอ ... นะ .... ""ไร้สาระน่ะ ..." ฉันบอกตัวเองทุกครั้งที่ สัมผัสที่หก ทำงาน แต่ก็ต้องรีบออกจากออฟฟิศ ขนงานกลับไปทำที่บ้าน เพราะกลัว ... เหตุการณ์เมื่อสักครู่ ... ฉันเชื่อ ... ว่าพี่ดา ได้ยินจริงๆ ... เสียงเดิน ... ลากเท้า ... เพราะ ฉันเอง ก็ได้ยิน !!! ........................................................................................................................ " กี้ ... English Camp เสาร์หน้า ... พี่ยังไม่ได้ staff เลยนะ ... สงสัยต้องติดประกาศแล้วมั้ง ... " พี่นิค กำลังวุ่นกับการเตรียมออกแคมป์ "ดีเลยค่ะ ... ติดข้างออฟฟิศนี่ก็ได้ ... เดี๋ยวกี้จะลงประกาศในเนทให้ด้วยละกัน ..." พี่นิคทำใบปลิว ใส่เบอร์โทรศัพท์มือถือ ทั้งของเขา และของฉัน แล้วก็เอาไปปิดไว้ประตูกระจกข้างออฟฟิศ ... "หกโมงเย็นแล้วกี้ ... หิวจัง ... ไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านดีไหม?" พี่นิคที่น่ารัก ... คงกำลังหิวโซ "ดีเหมือนกันค่ะ ... กี้ก็หิว ... นุ๊ก กะ ป่าน จะกลับยัง ... พี่กี้จะกลับแล้วนะ ..." "กลับค่ะ ..." สองสาวตอบพร้อมกัน ... ส่วนพี่ดากลับไปแล้ว ตั้งแต่สี่โมงครึ่ง เราช่วยกันปิดไฟ แอร์ ประตู หน้าต่าง เช็คความเรียบร้อยก่อนกลับบ้าน ... แล้วเดินออกจากตึกออฟฟิศ ... ทักทาย บอกลา ยามหน้าหมู่บ้าน ที่อยู่ติดกับออฟฟิศของเรา ... แยกย้ายกันกลับ ... ฉันกับพี่นิค แวะ เดอะมอลล์งามวงศ์วาน ... เพื่อหาอะไรกิน ... ขณะที่เราอยู่ในร้านอาหาร ... โทรศัพท์มือถือพี่นิคดัง ... "ครับ ... หรือครับ? ... งั้นเดี๋ยวผมกลับเข้าไปครับ .. ขอบคุณนะครับ .." "กลับไปไหนคะ ..?" ฉันถาม "ยามโทรมาบอกว่า ... เราลืมปิด แอร์ ด้านหน้าน่ะ..." ฉันงง ... ก็ฉันปิดเองกะมือ ... ฉันจำได้ ... เอ ... หรือว่า ฉันปิดไม่ดี ... ปุ่มมันเลยเด้งกลับ .. เอ ... หรือว่า ฉันลืมปิด ... คิดว่าปิดแล้ว ... เอ ... หรือว่า ...ไร้สาระน่า !!! สัมผัสที่หกของฉันเริ่มทำงานอีกแล้ว ... ฉันกินอาหารเย็น ... อย่างไม่รู้รสชาติ เพราะแปลกใจ ... เดี๋ยวจะกลับไปพร้อมพี่นิค ... ดูให้แน่ ... อยากรู้ ... ฉันลืมปิดแอร์จริงหรือป่าว?? พอกินเสร็จ เรากลับไปที่ออฟฟิศ ... ห้องกระจกด้านหน้า ... เย็นฉ่ำ ... มีไอน้ำเกาะที่กระจกแพรวพราว ... ฉันอึ้ง ... แต่ไม่ได้บอกพี่นิค ... ว่าฉัน คิด ว่าฉันปิดแล้ว ... กับมือตัวเอง ... เอ ... อาจจะลืมก็ได้ ... หลักฐานทนโท่อยู่นี่แล้วเจ้ากี้เอ้ย ... ยังมั่นใจอยู่อีก ว่าปิดแล้ว ... พี่นิคไขกุญแจออฟฟิศ ... แล้วเดินเข้าไปปิดสวิทช์แอร์ โดยไม่เปิดไฟ ... มีพยาน คือ ยามหมู่บ้านข้างออฟฟิศที่โทรบอกเรานั่นแหละ มายืนดูอยู่ด้วย ... ว่าคราวนี้ ปิดแอร์แล้วจริงๆ ส่วนฉัน ... ไม่ได้มองหรอก ว่า พี่นิคทำอะไร ... ได้ยินเสียงพี่นิคคุยกะยาม ... แต่ไม่รู้เรื่อง เพราะตาฉัน มองผ่านความมืด เข้าไปยังห้องทำงานด้านใน ... ใจหวั่น ๆ ... ไม่เห็นอะไรหรอก ... นอกจากความมืด ... แต่กลัว .. "พี่นิค .. กลับเหอะ ดึกแล้ว ..." ฉันร้องบอก ...ความกลัวเข้าครอบงำ ... ต้องรีบละสายตา จาก ความมืด ... ด้านใน ... "ไปแล้วครับ ... ขอบคุณมากครับ ที่โทรมาบอก ..." พี่นิคขอบคุณยามคนนั้น ... "ขอบคุณนะคะ ..." ฉันหันไปบอกขอบคุณเขาด้วย ... สายตา ... ยาม ... มองฉัน ... แปลกๆ ... เหมือนอยากจะบอกอะไรซักอย่าง ... "ไม่เป็นไรครับ ... ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป ... ดีที่คุณติดใบปลิวนั่น .. ไม่งั้น ผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง..." แล้วเขาก็ละสายตาจากฉัน ... เดินกลับไปที่ป้อม ... ฉันกับพี่นิคขึ้นรถ ... พี่นิคสตาร์ทเครื่อง ... ฉันมองตัวอาคารพาณิชย์สูงสี่ชั้นครึ่ง อย่างหวั่นๆ ... สายตาหยุดอยู่ที่ชั้นสอง ... สัมผัสที่หกเริ่มทำงาน ... ฉันรู้สึก ... ... เธอ ... ยืนมองเรา จาก หน้าต่างชั้นสอง ... ห้องทำงานคุณโอ๋ ... บ้าน่า !!! ... เจ้ากี้ !!! ...ประสาท ...!!! ฉันรีบละสายตา ... กลัวสัมผัสที่หกของตัวเอง ... ........................................................................................................................ เสียงอะไรดัง? ... โทรศัพท์มือถือปลุกหรอ ...? เอ ... วันนี้วันเสาร์ ... วันหยุดนะ ... ฉันสะลึมสะลือ ... หยิบโทรศัพท์มือถือ ... อ้าว ... ใครโทรมาแต่เช้า ... "ฮัลโหล ... " ฉันกรอกเสียงลงไป ... "คุณครับ ... ผม ยามหน้าหมู่บ้าน ที่ตึกสำนักงานของคุณน่ะ ..." เอ... ใครหว่า ...??? อ๋อ... ยามคนเมื่อคืน ... "อ๋อ ... ค่ะ ...ว่าไงคะ โทรมาแต่เช้า..." "คือ ... ผมจะโทรมาบอกว่า ... แอร์ ที่ห้องด้านหน้ามันเปิด ... เย็นฉ่ำเชียวครับ ......." !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!......
keekie 12 ก.พ. 2548 03:59 น. - ID 4472 
931
2
0
12 กุมภาพันธ์ 2548 11:00 น. - comment id 82751
ฮือ...น่ากลัวจัง เนื้อเรื่องชวนให้ติดตามอ่านมากๆ เอ...มีตอนสองไหมจ๊ะ...โอ้ย ขนลุก
16 กุมภาพันธ์ 2548 19:12 น. - comment id 82860
เขียนเล่ามาอีกนะคะ อยากรู้ตอนต่อไป
17 กุมภาพันธ์ 2548 08:44 น. - comment id 82870
ได้จ้า ... ตามคำเรียกร้อง .. .. ของคุณ หน้าม้า .. เอ๊ย!! .. แฟนคลับ .. ดีใจจริงๆ ... มีคนอยากอ่านต่อ ... ขอเวลาสักประเด๋วนะคะ ... จะรีบปั่น ... ให้อ่าน .. ยิ้มให้ก่อนไป ...
3 มีนาคม 2548 16:07 น. - comment id 83252
เหมือนดูหนังเลย สนุกมากครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ