ดูหนัง

แชมป์

ปลายเดือนก่อน ผมมีโอกาสดูหนังกลางแปลงมาครับ
           เป็นหนังไต้หวันเรื่อง Bule Gate Crossing จัดฉายโดยมงคลเมเจอร์เป็นรอบพิเศษที่สวนสันติไชยปราการ ท่าพระอาทิตย์
            ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นหนังแนว Coming Of Age ที่ดีมากๆเรื่องหนึ่งเลยนะครับ แต่สิ่งที่ผมประทับใจเป็นพิเศษในการดูหนังคืนนั้นก็คือ ผมได้กลับไปสัมผัสบรรยากาศในการดูหนังในแบบที่ผมแทบจะลืมไปจากความทรงจำไปแล้ว
ระหว่างการดูหนัง ผมได้เห็นคนพูดคุย เห็นคนทานอาหาร คนเดินไปมา ได้ยินเสียงบรรยากาศรอบๆ เสียงลมพัดกระทบไม้ เสียงรถยนต์จากท้องถนนดังมาแว่วๆ และแม้แต่....เสียงคนคุยโทรศัพท์
              ซึ่งถ้าสิ่งเหล่านี้ไปเกิดขึ้นในโรงภาพยนตร์ล่ะก้อ มันจะถือเป็นการสร้างความวุ่นวายให้กับนักดูหนังอย่างยิ่งยวด
              ทว่าสิ่งน่าแปลกใจที่ในคืนนั้น ผมกลับไม่รู้สึกรำคาญเสียงและบรรยากาศเหล่านั้นเลย แต่กลับรู้สึกคิดถึงบรรยากาศแบบนี้ขึ้นมาอย่างจับใจด้วยซ้ำ
                 ...
              จำได้สมัยเด็กๆ ผมเคยไปดูหนังกลางแปลงอยู่บ่อยครั้ง ตอนนั้นบรรยากาศในการชมภาพยนตร์มันเอะอะโวยวาย โขมงโฉงเฉงมากกว่านี้ แต่ก็สนุกกว่านี้
               มีคนเดินไปมาขวักไขว่ บางคนพาแฟนไปซื้อน้ำหวาน บางคนเดินไปซื้อหมึกปิ้ง และบางคนก็ร้องป่าวประกาศขายของกันอย่างสนุกสนาน
น่าแปลกใจเสียงเอ็ดตะโลต่างๆเหล่านี้ กลับไม่มีปฏิกริยาโต้ตอบที่ไม่เป็นมิตรจากคนรอบข้าง ไม่แม้แต่จะชำเรืองมองหรือแอบนินทา ทุกคนชมภาพยนต์และจับจ่ายซื้อของอย่างสบายใจ
              หรือว่าจริงๆแล้วคนไทย อาจจะมองการชมภาพยนตร์เป็นเพียงมหรสพชนิดหนึ่ง เป็นเรื่องที่ไม่ต้องให้สมาธิ แต่ต้องให้ความบันเทิง
               ผมเคยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนในเรื่องชมภาพยนต์ มีเพื่อนคนหนึ่งบอกว่า หนังกลางแปลงมักเลือกที่จะดูหนังตลกหรือไม่ก็หนังบู๊ ด้วยเหตุที่ไม่ต้องดูเอาเรื่อง เอาแต่รสก็พอแล้ว
               แล้วการดูหนังตลกหรือหนังบู๊ในโรงภาพยนต์ชั้นนำ มันแปลกกว่ากันตรงไหน ผมคงต้องกลับไปถามเพื่อนคนนี้อีกครั้ง (ถ้าได้เจอ)
                ...
                แปลกนะครับ อยู่ดี ๆ ผมกลับนึกถึงบรรยากาศการดูหนังในสมัยที่ยังเป็นเด็กขึ้นมาได้ แต่ที่น่าแปลกใจกว่าก็คือ ผมจำไม่ได้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ผมเริ่มคิดว่าการดูหนังเป็นเรื่องที่ต้องใช้สมาธิจดจ่อ ต้องอยู่ในบรรยากาศเงียบ ๆ อย่ามาสะกิด อย่าโทรศัพท์
                 ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมรู้สึกแปลก ๆ กับหนังไทยบางเรื่อง ที่ดูเป็นหนังตลกแบบธรรมดาเสียเหลือเกิน
                 และตั้งแต่ตอนไหน ที่ผมเริ่มชื่นชอบหนังที่แบบชาวบ้านเรียกกันว่า หนังแปลก ๆ
                แต่มันแปลกที่สุด ถ้าวันไหนที่ผมไปดูหนัง แล้วมีคนข้าง ๆ คุยกัน หรือคุยโทรศัพท์มือถือด้วยละก็ ผมจะพาลไปเซ็งกับหนังที่ดูไปด้วย
              บางทีเหตุการณ์ของผมที่ว่ามานี้ อาจคงเป็นเรื่อง Coming Of Age อีกแนวหนึ่งก็ว่าได้
              หรือว่าวันนี้ผมยังไม่เติบโตไปไหนสักเท่าไหร่ 
เพราะแม้ชอบดูหนังแบบเงียบๆและเกลียดเสียงโทรศัพท์มือถือในโรงหนัง
แต่ก็ยังอุตส่าห์โหยหาบรรยากาศของหนังกลางแปลงอยู่ไม่วาย...
ปล.แต่ถึงอย่างไรก็อย่าลืมปิดเสียงมือถือก่อนเข้าโรงนะครับ...