ซึ้งกับชาวบ้านเขาสักหน่อย

หลายวันก่อนผมเจอคำถามไม่คุ้นหูจากคนที่คุ้นเคยมาครับ
เป็นคำถามลอยๆขึ้นมาระหว่างที่เราสนทนาเรื่องราวในวัยเยาว์
ยังจดจำรักแรกได้ไหม ? เป็นคำถามที่ฟังดูง่ายแต่ตอบไม่ง่ายเลย
แต่จะลองพยายามดู
สำหรับผมแล้วรักแรกคงไม่ได้หมายถึงแฟนคนแรก แฟนคนแรกนั้นจำได้ แต่รักแรกนี้ถ้าจะให้อธิบายว่าเป็นอย่างไรนั้นยากลำบาก เหตุหนึ่งอาจเพราะมันผ่านมาเนิ่นนาน เหตุที่สองอาจเป็นเพราะผมไม่เคยคิดถึงความรู้สึกนี้ตลอดช่วงที่ผ่านมา
เธอคนนั้นเรียนอยู่ห้องเดียวกับผม เรามีอายุไล่เลี่ยกันและมีอาจารย์ประจำชั้นคนเดียวกัน (คุณครูเฟื่องฟ้า ) แต่นอกจากนั้นเราไม่มีอะไรคล้ายกันเลย เธอมักนั่งเรียนแถวหน้าติดกระดานดำ ส่วนผมมักนั่งหลังเพราะตัวสูง การเรียนของเธออยู่ในระดับดีแต่ผมกลับอยู่ตรงข้ามกับเธอ
เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยในสายตาผม ทั้งที่ๆเมื่อก่อนไม่รู้ว่าสวยนั้นคืออะไร แต่มันก็พอมีแรงดึงดูดให้ผมแอบชำเรืองมองเธอเสมอ ซึ่งนับว่าต้องใช้ความสามารถอย่างมากกับการกระทำเช่นนั้น ด้วยเหตุผลง่ายๆที่ว่ากลัวเธอรู้ ไม่น่าเชื่อว่าในสมัยนั้นผมจะเกิดความรู้สึกแบบนี้---กลัวเธอรู้
เด็กผู้ชายสมัยนั้นจะแสดงความชอบแตกต่างกันไป บ้างก็เถิกกระโปรง บ้างก็ดึงปัวว์ซอง สรุปง่ายๆคือถ้าทำให้ผู้หญิงคนนั้นเสียหน้า ถือว่าประสบความสำเร็จและจะมีความสุขทั้งวัน แต่ผมไม่กล้า ความสุขของเด็กน้อยคนนี้ขอเพียง เห็นเธอมีรอยยิ้มและมีเสียงหัวเราะเท่านั้นก็คงพอ
บางครั้งเสียงหัวเราะของใครบางคนก็ทำให้ใครสักคนมีความสุขได้เหมือนกัน
แต่แล้วผมกับเธอก็ต้องแยกกันเพราะกฎของโรงเรียน ที่พอขึ้นชั้น ป.4 ต้องย้ายห้อง เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าฟ้าแกล้ง
แต่เชื่อไหมครับว่า 3 ปี ที่เรียนด้วยกันนั้น ผมไม่กล้าคุยกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่กล้าจริงๆ แหล่ะนี่คือรักแรกของผม...
บ่อยครั้งที่ผมคิดว่าช่วงชีวิตหนึ่ง คนเราจะเกิดความรักได้สักกี่ครั้ง? คำถามนี้อาจไม่มีคำตอบเพราะคำตอบของความรักนั้นไม่มีรูปแบบ ใครบางคนเกิดมาเพื่อถูกรักหรือรักใครได้หลายคน แต่ขณะที่ใครบางคนใช้ชีวิตนี้เพื่อรักคนๆเดียว
สำหรับใครบางคน ความรักครั้งแรกนั้นถูกฝังอยู่ไปตลอดความทรงจำอย่างหอมหวาน แต่สำหรับใครอีกคน ความรักครั้งแรกนั้นงดงามพอๆกับความรักครั้งสุดท้าย...

เพราะ...มันเป็นรักครั้งเดียวกัน...

สุขสันต์วันวาเลนไทนน์ครับ

แชมป์ 11 ก.พ. 2548 14:30 น. - ID 4466