“วังวนแห่งสายฝน”

ระเบียงดาว

ท่ามกลางความร้อนและแห้งแล้ง  น้ำเพียงหยดก็มีความสำคัญ  สายฝนที่โปรยปรายลงมาย่อมมีคุณค่า ชุ่มฉ่ำ  ฟื้นชีวิตที่แห้งเหือดให้กลับสดใส  เธอเคยคิดจะเดินออกไปบ้างไหม?  ออกจากร่มที่บดบังความชุ่มฉ่ำ สู่สายฝนแห่งความสดชื่น  ซึมซาบความสุขของหยดฝนที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้า  ฉันเคยหลงใหลวิ่งวนกลางสายฝน  ฉันยื่นมือไปรับน้ำฝนหวังอยากเก็บความสุขสดชื่นไว้ตลอดไป  แต่ยิ่งพยายามเก็บเท่าไหร่  หยดฝนก็ยิ่งไหลรั่วออกไปเท่านั้น  และโดยที่ไม่รู้ตัวความฉ่ำเย็นของสายฝนกลับกลายเป็นความเหน็บหนาวที่วิ่งซึมลึก...ลึกลง...ลึกจนถึงหัวใจ  ความสุขที่ได้รับเหลือเพียงความเยือกเย็นที่ทิ่มแทงให้ต้องปวดร้าว  จนต้องวิ่งหลบเข้าร่มคันน้อยเพื่อรักษาความเจ็บนั้น  แต่อีกนั่นแหละความสุขจากสายฝนยังคงไม่จางหาย  ความสดชื่นจากหยดน้ำที่ตกจากฟ้ายังคงเรียกให้ฉันเดินไปกลางสายฝน  ทั้งที่รู้ว่าต้องเหน็บหนาวปวดร้าว  แต่ก็ไม่อาจตัดใจเดินออกมาจากเวียนวนแห่งสายฝน  คงไม่ต่างกันที่ฉันไม่อาจจะตัดใจจากความสุขเล็กๆน้อยๆของความรักที่เคยให้ความชุ่มชื่นหัวใจ  แม้รู้ว่าตัวฉันไม่อาจจะเก็บมันไว้เป็นของฉันตลอดไป  ถึงต้องแลกกับความเจ็บช้ำเหน็บหนาวใจ  แต่ฉันก็ยังคงวิ่งตรงเข้าไปหาเขาคนนั้นอย่างไม่สนใจสิ่งใด  อาจจะเจ็บกลับมาสักกี่ครั้ง  ร้องไห้กลับมาสักกี่หน  ความหวังก็ไม่เคยจะลดน้อยลง  ไม่ว่าใครจะมองฉันว่าเป็นคนไม่รู้จักหลาบจำ  ได้แต่เดินไปให้เขาทิ่มแทงด้วยความเย็นชา  แต่ฉันก็ยังจะเดินต่อไปโดยหวังเพียงความสุขที่เธอจะหันกลับมามองแม้จะไม่นาน ฉันเต็มใจจะเดินอยู่ในวังวนของสายฝนโดยไม่สนต่อความหนาวเย็น  เพราะฉันรู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้ฉันมีความสุข  และพร้อมจะเดินไปไขว่คว้าด้วยตัวของฉันเองบนเส้นทางแห่งสายฝนของเขาคนนั้น
เวลาแห่งความสุข อาจสั้นกว่าเวลาแห่งความเจ็บปวด  แต่เวลาของความรักไม่มีวันเวลาสิ้นสุดไปจากใจ