มายบอยแฟร์นไอดอล

Kitima

เชื่อว่า..หลายๆคน
ในช่วงวัยมัธยมคงเคยตกหลุมรักรุ่นพี่ 
“ป็อปปูร่าหรือดาวโรงเรียนนั้นเอง”
คุณสมบัติหลายข้อของคนประเภทนี้ คือ หล่อน่าใส
(การันตีความออริจินัลของหนังหน้าพันเปอร์เซ็นต์)

เรียนเก่ง เป็นนักกีฬาตัวแทน
และคุณสมบัติอีกหลายข้อ 
อัธยาศัยดี ยิ้มเก่ง โปรยเสน่ห์แบบมืออาชีพ
มีสไตล์ ฐานะดี 
สาวๆตามกรี๊ดกันเป็นโขยง ต่อแถวรอให้ขนม
คิวยาวเยียด 
เก๊าเองก็เป็นหนึ่งในบรรดาสาวๆพวกนั้นเหมือนกัน

เคยเป็นบ้าเป็นหลังตามกรี๊ดถึงไหนถึงกัน 
วาเลนไทน์ส่งดอก วันเกิดส่งของขวัญ 
แอบรักข้างเดียว มโนไปเอง แอบจิ้นแอบฟินหวานๆว่า...เรารักกัน

เป็นอยู่อย่างนี้จนรุ่นพี่เรียนจบ แต่ถึงอย่างนั้นรุ่นพี่ก็ไม่หายไปไหนไกล

ใส่ชุดนักศึกษามหาลัยชื่อดัง
ทำตัวเท่ห์ๆแวะเวียนเข้ามาที่โรงเรียนช่วยงานอาจารย์อยู่เสมอ 
“ไม่บอกรักพี่ชินไปเลยวะ ถ้ามึงจะบ้าคลั่งขนาดถึงกับต้องสะกดรอยตามถึงบ้าน”

นั้นเป็นคำถามที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งของเพื่อนๆในกลุ่ม

เมื่อเห็นอาการบ้าๆบ่อๆ นโม แอบโรคจิตของฉัน 
“เอ้อ...สักวันแหละ”
“พวกแกจะเอาอะไรกับคนหน้าตาบ้านๆอย่างชั้น 
นอกจากหน้าไม่สวยยังเรียนไม่เก่งอีกด้วย
กีฬาไม่เป็น 
ฐานะแบบดิ้นรนแทบตาย...ใครมันจะมาสน 
บอกไปก็อายปากตัวเองซะป่าว เสียเวลา..นโมด้วย 
เก็บเอาเวลาอันมีค่าไว้มโนภาพหวานๆของฉันกับรุ่นพี่ดีกว่าง”
แต่เพราะบางครั้งบางคราวก็เหมือนรุ่นพี่เขาอัธยาศัยดีกับฉันมากเกิน....เกินกว่าจะอดใจไว้
ทำให้ฉันคิดไปเองหลายครั้งหลายหน คิดเองเออเองตามประสาคนคลั่ง
แต่ในที่สุดฉันก็ทดเก็บความรู้สึกตัวเองไว้ไม่ได้  จะได้รู้สึกดีขึ้นในความคิดตอนนั้น 
ช่วงมอปลายปีสุดท้ายในวันวาเลนไทน์ ฉันเลยตัดสินใจโทรไปบอกรักรุ่นพี่  ด้วยน้ำเสียงสั้นๆว่า
“พี่ชินคะ ฉันชอบพี่มาก ชอบมาตั้งนาน” แล้วรีบว่างหู
แล้วก็นอนชักดิ้นชักงอไปมาบนเตียง
“ฮ่าๆ...”นั้นเป็นคำสารภาพรักที่อุบาทที่สุด
เมื่อไรก็ตามที่มันพุดขึ้นมาในสมอง 
มันชวนให้ฉันรู้สึกอายตัวเองมาก อายมาก...สุดยอดของความขายขี้หน้า
อับอายยย...
แล้วไม่ต้องพูดถึงคำตอบจากรุ่นพี่เลย
ก็รู้ๆอยู่แก่ใจดี
ว่าเป็นได้มากกว่าแฟนคลับแต่ไม่ใช่แฟน(มันคืออะไร..งง)

ในตอนนั้น..ก็แค่อยากบอกนั้นคือจุดประสงค์  เพราะเก็บความรู้สึกไว้นานถึงสี่ปี 
หลังจากที่ได้ฟังคำตอบจากรุ่นพี่
อาการก็ประมาณว่าอกหักหน้าแตกยับ....หมอไม่รับเย็บ 
ร้องไห้ฟูมฟายอยู่หลายวัน (อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้รักกัน)

แต่ถึงยังไง ฉันก็ยังถือว่า รุ่นพี่เป็นความรักครั้งแรกของฉัน

“รุ่นพี่จะเป็นบอยเฟรนด์ไอดอลของหนูตลอดไป ..ฮือๆ”  
และเพื่อเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ เพื่อลืมรุ่นพี่
ชั้นตัดสินใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ไกลจากบ้านเกิด
ที่จริงก็เลือกไว้สามที่แหละแต่มันดันติดที่เดียว(คือโง่งัย..)
และของบอกเลยว่า...มันไกล......ไกลม๊วกกก 
ประเภทอินเตอร์เน็ตที่หอยังไม่ถึง
ไม่มีรถเมย์มีแต่สองแถว “OMG เลยค่ะ กู...ตายห่าแน่” 
ก็แค่ตอนแรกที่เห็นบรรยากาศนอกรั่วมหาวิทยาลัย
ยังรู้สึกเลยว่ามันเป็น มหาลัยในสวนป่าชัดๆ
(ในระหว่างทางเข้ามหาลัย หันหน้าไปด้านคนขับหลายครั้ง
 ทำหน้าหมดอารายตายอยาก..คอตก แล้วพูดขึ้นเบาๆ)
“ที่จริงเรียนมอเอกชนใกล้บ้านก็ได้มั่งเนอะพ่อจะได้ไม่ยุ่งยากเน๊อะ”

“เหรอ!??...แล้วขับรถมาตั้งไกล...เพื่อ?...” ฉันทำหน้ารอยไปรอยมาแล้วคอก็ตก 
“...เนอะใช่พ่อ หิหิ” แต่แล้วก็ต้อง OMG!!! มากม๊ากอีกครั้ง 
เพราะภายในมหาวิทยาลัยแห่งเนี่ย...
มีแต่ผู้ชายเยอะแยะเต็มไปหมดหนุ่มๆศิลป์ ช่างยนต์ 
หนุ่มก้อสร้าง หนุ่มสถาปัตย รุ่นพี่นักดนตรี 
มันชั่งแตกต่างกับตอนที่ฉันอยู่มัธยม
ตอนที่อยู่มัธยมจะมองซ้ายมองขวา ก็มีแต่มีชะนีน้อยน่ารักๆเต็มไปหมด 
ทำเอา..ซะเราขี้เหร่เลยในตอนนั้น
“พ่อหนูพร้อมมอบตัวแล้ว” หน้าพ่อแบบงงๆพร้อมคำถาม 
“แน่ใจนะว่าอยู่ได้...?” ท่าทางพ่อเองก็คงไม่ค่อยชอบเท่าไร เพราะนอกจากไกลบ้านแล้วมันยัง (กันดาร)
หลังจากที่เรียนจบเทอมแรกผลก็ออกมาว่าเป็นอันดับที่หนึ่งในห้องเรียนแทบยังได้รับเลือกเป็นหัวหน้าห้อง

ความรับผิดชอบสูงขึ้นตามหน้าที่ หลังจากนั้นก็ยังมีหน้าที่ใหม่เข้ามามากมายเนื่องจากคนในโปรแกรมน้อย

อาจารย์ในโปรแกรมก็เลยใช้แต่ฉัน
ไม่มีเวลาไปแอบมองหนุ่มๆเหมือนเคยตั้งใจเอาไว้ (หึ....เศร้า)
จากหัวหน้าห้องก็กลายเป็นหัวหน้าชมรม
จากหัวหน้าชมรมก็กลายมาเป็นพิธีกรของมหาวิทยาลัย 
เพื่อนในห้องมีแฟนกันหมด ก็เหลือแค่ฉันคนเดียวที่ยุ่งอยู่กับการเรียนและงานที่อาจารย์มอบหมาย

และยังได้เป็นนักกีฬาตัวแทนเชียร์ลีดเดอร์ของมหาลัยอีกด้วย
(หมดกัน ไม่มีเวลาแรดเบย)
ในเวลาหนึ่งปีเศษๆที่ผ่านมาในรั่วมหาวิทยาลัยมันชั่งบีชีสุดๆ(ยุ่งเกิ๊น..)
“เชอะ..ใครจะสน 
สักวันจะต้องได้เจอคนที่เหมือนรุ่นพี่แน่”(นั่งเพ้อ...)  
สเปคผู้ชายสูงขนาดนั้นสงสัยอีกสองปีที่เหลือในมหาลัยคงหาแฟนไม่แน่เลย
อือๆ....
รุ่นพี่จร้า...ขอรักไปแบบนี้ก่อนแล้วกันน่ะ