หมาไม่แดก

เพิงขายก๋วยเตี๋ยวข้างทาง

อ้ายเหยินกับอ้ายถั่วดำกำลังนั่งส้ดก๋วยเตี๋ยวกันอย่างเอร็ดอร่อย
ลูกหมา:       บ๊อกๆ..บ๊อกๆ...(ลูกหมาใช่เท้าเขี่ยขาอ้ายเหยิน)

ไอ้เหยิน:      เบิ่งติ...หมาน้อยมันขอกินนำอ้าย ตาฮักเนาะ 
                  (หมามันขอกินกับพี่ น่ารักจังเลยนะ)

ไอ้ถั่วดำ:      เอ้อๆ....(ยิ้ม)   

                  ไอ้เหยินขีบลูกชิ้นว่าง บนพื้น 
ไอ้เหยิน:      อ้ะๆ หิวบ่ เอาไปเลยหน่วยหนึ่ง (เอานี่หิวเหรอ เอาไปเลยหนึ่งลูก) 

                  ในขณะที่ลูกหมากำลังจะกิน
แม่หมา:       โฮ่งๆ....โฮ่งๆ (แม่หมาเห่าลูกหมา แล้วเดินออกไป)

ลูกหมา:       บ๊อก บ๊อก....(แล้วเดินคอตกตามแม่ออกไป โดยที่ไม่ได้กินลูกชิ้น)

ไอ้เหยิน:      มันคือบ่อกินว่ะ (ทำไมมันไม่กินล่ะ)

ไอ้ถั่วดำ:      สงสัยมันสิขี้เดียดขี้แค่วเจ้าตินั้น แม่มันเลยห้ามไว้ 
                  (สงสัยมันจะรังเกียจน้ำลายพี่ละสิ แม่มันเลยห้ามเอาไว้)

ไอ้เหยิน:     มึงคือฟังภาษาหมาออกว้า ถ้าจั่งสั่นบอกแน้ว่า โฮ่งๆโฮ่งๆ มันแปลกว่าอีหยัง
                  (แล้วทำไมมึงฟังภาษาหมารู้เรื่องล่ะ ถ้าอย่างนั่นช่วยบอกที่ว่า โฮ่งๆโฮ่งๆมันแปลว่าอะไร)

ไอ้ถั่วดำ:     ไปหาขยะกินดีกว่ากินขี้แค่วมันลูก เบิ่งปากมันติ แค่วเต็มปากเป็นตาขี้เดียด
                 (ไปหาขยะกินดีกว่าน่าจะปลอดภัยกว่ากินน้ำลายมัน ดูปากมันกับฟันสิเยอะกว่าเราอีก หน้ารังเกียจ)

ไอ้เหยิน:     โอ้เบาะ....แล้วบ๊อกๆมันแปลว่าหยั่งว่า (อ้อเหรอ..แล้วบ๊อกๆล่ะ แปลว่าอะไร)

ไอ้ถั่วดำ:     ก็แปลว่า..บักโง่...กูตั๋วมึง ไผสิฟังภาษาหมาเข้าจัย บักควายเอ้ย
                  (ก็แปลว่ามึงโง่งั้น กูโกหกมึงเนี่ย ใครจะไปฟังภาษาหมารู้เรื่องล่ะเออ)

ไอ้เหยิน:    บักห่ามึง กูตั้งใจนั่งฟังแต่โดด ตั๋วด่ากูตัวนิ 
                (ไอ้เหี้ย กูอุสาตั้งในนั่งฟังตั้งนาน หลอกด่ากันนิว้า)
                แล้วสองคนก็หัวเราะดังกัน 

                แม่หมากับลูกหมาหันหลังกับมามอง ที่โต๊ะอ้ายเหยินกับอ้ายถั่วดำ
ลูกหมา:     แม่คับทำไม พี่ชายตัวอ้วนคนนั้นฟังภาษาเราออกด้วย พี่เขาเก่งเน้อแม่

แม่หมา:      ใช่....(ทำหน้างง)