ปลายไร่ปลายวันปลายสันติภาพ

pigstation

เย็นนั้นวันที่ดวงอาทิตย์เตรียมตอกบัตรย้ายที่ทำงานไปยังอีกซีกโลก  ฉันเดินค้นหาตัวเองอยู่อย่างเดียวดาย  
	ที่ไร่ตรงนั้น ตรงทางโค้งทางหลวง มีอาณาบริเวณอันแห้งเตียน กออ้อยที่ถูกตัดลำต้นส่งโรงงานน้ำตาลล้มเอนระเนระนาด
	ให้นึกถึง ทุ่งนาที่แวนโก๊ะ ตัดสินใจยิงตัวเองลาโลก ด้วยความแล้งไร้การยอมรับจากผู้คน ที่ยังไม่อาจสัมผัสได้ถึงฝีแปรงอันก้าวหน้า และล้ำล้นเกินว่ายุคสมัยนั้นจะรับได้
	ผิดตรงที่ท้องทุ่งแห่งนี้ไม่มีอีกาบินว่อนเป็นลางร้าย มีแต่อีฮั้น ชายหนุ่มวัยสันหลังหวะมาเดินแบกโลก อมทุกข์อยู่ซะงั้น
	พอดีว่ามีเพิงไม้ขนาดเหมาะสำหรับการทอดสันหลังยาว เลยเหวี่ยงตัวเองขึ้นไปนั่งดูบรรยากาศเปลี่ยวเหงา หลังวันหวยออกไม่กี่วัน
	ปลายวันคือจุดเริ่มแห่งคืน เป็นรอยต่อที่ตกอยู่ในเวลาโพล้เพล้  ส่งผลใหเฉันรับรู้ได้ถึงการถวิลหาซึ่งความหลัง
	อาการอ้อยอิ่งจะลับฟ้าของตะวันส้ม ดูละล้าละลังว่าจะไปดีไหม ราวกับว่าอยากทำโอทีที่เอเซียตะวันออกเฉียงใต้ต่อ  แล้วอินเดียคงจะรอยามเย็นเก้อ
	
	ฉันเลยเดินไปกลางทุ่ง อารมณ์แวนโก๊ะ ก่อนจะนึกถึงชายแดนเขมรว่าเต็มไปด้วยกับระเบิด  แม้สงครามจบลง แต่การหากินยังคงดำเนินต่อ
	เกษตรกรบางคนอาจต้องพลีอวัยวะสังเวยให้อนุสรณ์แห่งการทำลายล้าง
	พลันฉันนึกถึงประโยคอมตะที่กล่าวโดย FERNANDES   DEMYTRYF นักเขียนเอกชาวบอลข่าน เคยปรารภไว้อย่างน่าฟังว่า
	ระเบิดนั้น ก่อนอำนาจทำลายล้าง มันย่อมทำลายตัวเองก่อน
	ฉันนึกถึงการยอมสูญเสียทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธีการ เพื่อให้เกิดผลลัพธ์ตามที่ตัวเองต้องการ คงไม่เรียกว่า เป็นการเสียสละหรอก  เป็นแค่การหลงรักตัวเองมากเกินไป
	ขอบคุณที่ KILLING   FIELD กำลังจะถูกแทนที่ด้วย ทุ่งแสงตะวัน  ทีละเอเคอร์ เอเคอร์ ด้วยดวงใจของเราทุกคนที่ไม่อยากสูญเสียไปในขณะที่หัวใจเรามีสี่ห้องเท่ากันโดยเฉลี่ย
	วันที่เพลง BLOW  in the  WIND ของ Bob  Dylan  จะเป็นเพลงที่คำตอบที่อยู่ในสายลม คือ  ไม่มีใครที่จะทำร้ายเราได้มากเท่ากับการทำร้ายตัวเอง  ดังเช่น ดังกิ้น โดนัท มักทิ้งโดนัทวันต่อวัน  ทั้งที่ยังมีเด็กขาดสารอาหารอยู่ทั่วทุกภูมิภาค