“เพียงเหมือนน้ำตาเทียน”

ระเบียงดาว

ทุกวันที่ผ่านไปของความเศร้ามักเชื่องช้าเสมอ  วันเวลาที่ผ่านไปดูจะว่างเปล่าไร้ความหมาย เพราะถึงนาฬิกาจะเดินผ่านไปเท่าไร  แต่ความเจ็บช้ำก็ยังคงฝังแน่นในใจ  มีคนเคยบอกเอาไว้...หากเมื่อใดต้องเจ็บปวด ทรมานใจ ให้ร้องไห้...ร้องซิ...ร้องไปให้ความทุกข์ไหลไปกับน้ำตา  และเมื่อความเศร้าได้จางหายไป  น้ำตาก็หยุดไหลเช่นกัน  ฉันเชื่ออย่างนั้นเสมอมา  ไม่ว่าจะมีความทุกข์ใดเข้ามาทำร้ายใจ  ฉันก็จะใช้น้ำตาล้างความเศร้าออกไปในทุกครั้ง  จนกระทั่งฉันต้องเจอกับความเจ็บปวดที่ไม่อาจจางไป  แม้จะต้องร้องไห้สักกี่วัน...กี่เดือน...กี่ปี  แต่ความทรมานก็ยังคงบีบรัดหัวใจฉันไม่ยอมปล่อย  ยิ่งนานวันรอยบีบนั้นก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น...แน่นขึ้น  จนตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะหายใจไม่ออก  อาจจะเป็นเพราะการสูญเสียมันยิ่งใหญ่เกินไป  หัวใจที่ถูกทอดทิ้งอย่างไร้ค่าจึงไม่อาจทนต่อความช้ำใจที่ได้รับมาได้  ฉันเฝ้ารอ...รอเพียงวันน้ำตาจะหยุดไหล ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หรือฉันต้องขาดอากาศหายใจ จมกองน้ำตาอยู่ตรงนี้เสียก่อน  จึงจะลืมความเจ็บช้ำได้หมดใจ  ฉันได้แต่นึกอิจฉาเทียนเล่มน้อยที่สุกสว่าง  แม้น้ำตาเทียนจะไหลไม่ขาดสาย  แต่ในสักวันก็ยังมีวันที่น้ำตาเทียนต้องสิ้นสุดเหือดแห้งในไม่ช้า  ในขณะที่ฉันทำได้เพียงมองน้ำตาที่ไหลนอง  ท่ามกลางอากาศที่ดูจะน้อยลงทุกที  ฉันได้แต่หวังว่าน้ำตาจะพาความเจ็บปวดออกไปจากหัวใจได้หมดในสักวัน  แม้ว่ามันอาจจะไม่มีวันนั้นสำหรับฉันเลยก็ได้  วันที่น้ำตาแห่งความเสียใจได้เหือดแห้งไป  มีเพียงน้ำตาแห่งความสุขยินดี  ความทรมานที่บีบรัดหัวใจจนแน่นเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นของความรักที่โอบกอดหัวใจอย่างอ่อนโยน วันที่ฉันจะไม่ต้องนับหยดน้ำตาอีกต่อไป
น้ำตาเทียนยังมีวันหยุดไหล  แต่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเหือดแห้งไป