ร่วมแบ่งปันความรู้สึกเรื่อง ภาระและหน้าที่ กันค่ะ

แก้วประภัสสร

แก้วฯ " แม่จ๋า แม่บอกเคล็ดลับเป็นวิทยาทานแก่ลูกๆหลานๆหน่อยสิคะ
พ่อกับแม่เลี้ยงลูกสิบคนได้ยังไงถึงได้กตัญญู รู้คุณ"
แม่พูดสั้นๆว่า " เลี้ยงให้โต โตแล้วให้รู้จักหากินเอง ใ้ห้รู้ว่าพ่อกับแม่ทำงานหนัก "
แก้วฯ "อ้อ แบบนี้นี่เอง ถึงว่าดิ..หนูผอมตั้งแต่เล็ก เพราะแม่ปล่อยให้หนูหากินเอง อิอิ"
" ฮ่าๆๆๆ " แม่หัวเราะ

แม่บอกว่า เลี้ยงลูกให้รู้จักโต คือให้รู้จักดิ้นรน หัดเรียนรู้และทำอะไรด้วยตนเอง
ผิืดก็สอน ไม้เรียวยังใช้ได้ทุกยุค ทุกสมัย  มีใครบ้างเอ่ยที่ไม่เคยถูกไม้เรียวของแม่บ้าง
จะเล่าให้ฟังค่ะ ยังจำได้แม่นเลย

    วันหนึ่งเมื่อครั้งวัยเด็ก ครูสั่งให้ซื้อหนังสือเลขาคณิต หน้าปกแบบนี้นะ
วันนั้นแม่เข้าไปในเมืองกับพี่สาว แล้วซื้อมาให้แต่หน้าปกไม่เหมือนกัน 
แม่ยืนยันว่าด้านในเนื้อหาเหมือนกัน ข้าพเจ้านั่งดิ้น นอนดิ้น พอไม่มีใครสนใจ
ก็เปลี่ยนไปกอดเสายืนกระต่ายขาเดียว
บอกแม่่ว่า ยังไงก็ต้องเปลี่ยนแบบที่ครูสั่งให้ซื้อมา 
แม่กับพี่ช่วยกันพูดยังไง ก็ไม่ยอม 
แม่คงไม่ไหวแล้วมั้ง อิ  หยิบหวายเส้นโปรดมาฟาดลงที่ขา
 เจ็บ ปวด เสียใจ  ร้องไห้  คิดในใจแม่ไม่มีเหตุผล 
ถ้าหนูไม่ได้เหมือนที่ครูสั่ง หนูอาจจะเรียนไม่ทัน
 หรือไม่ก็ถูกครูสั่งให้ไปซื้อแบบที่ครูบอก 
ฉันไม่รู้หรอกว่า แม่พยายามหาหนังสือตามที่ฉันต้องการแล้วแต่ไม่มี
จึงเอาที่แบบใกล้เคียงมาให้ 
สมัยก่อนต้องเดินทางเข้าไปในตัวเมืองซึ่งห่างจากบ้านถึง 10 กิโล 
ไม่มีโทรศัพท์ที่จะสื่อสารกันได้

หลังจากนั้น แม่เอายาหม่องมาทาให้ พร้อมกับบ่นอุบอิบ
ข้าพเจ้ากังวลจนนอนไม่หลับ กลัวจะเรียนไม่ทันเพื่อน กลัวจะถูกครูว่า
 ทำไม่ไม่ซื้อตามที่ครูสั่งมา
เมื่อไปถึงโรงเรียน เข้าห้องเรียน กลับมีเพื่อนอีกสองสามคนที่มีหนังสือแบบเดียวกัน
และครูก็ไม่ได้ตำหนิหรือว่าพวกเรา 
เพียงแต่บอกว่า กระทรวงให้เปลี่ยนเล่มใหม่
วันนั้นฉันกลับมาจากโรงเรียน ฉันเหลียวมองรอยหวายที่แม่ฝากไว้ที่น่อง
แม่ถามฉันว่า "หายเจ็บหรือยัง"
ฉันตอบแม่ว่า " เจ็บอยู่" แล้วฉันก็นั่งหน้างอเหมือนปลายจวัก
แม่เอายาหม่องมาทาให้ฉันอีกครั้ง
แล้วพูดว่า "คราวหลังฟังแม่ให้จบ แม่กับพี่ หาหนังสือแบบที่เราสั่ง มันไม่มี 
แม่เดินหาจนเย็น เหนื่อยนะลูก"

ตั้งแต่วันนั้นมา ฉันเลยกลายเป็นคนขี้เกรงใจคน 
ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือกจากใคร
เพราะจำคำที่แม่บอกว่า แม่เดินหาจนถึงเย็น เหนื่อยนะลูก
ฉันไม่อยากให้ใครมาเหนื่อยเพราะฉัน
ถ้าไหวจริงๆ ฉันยอมทำเองดีกว่า
มันจึงเป็นสิ่งหนึ่งที่คอยเตือนสติฉันอยู่สมอ
ว่า ฉันต้องทำร่างกายและจิตใจให้แข้มแข็ง
"เพื่อที่จะไม่เป็นภาระของคนอื่น แม้บางครั้งฉันจะรู้สึกเหนื่อยก็ตาม"
แต่มีหนึ่งภาระและหน้าที่ ที่ข้าพเจ้ามาตลอดชีวิตและไม่เคยเหน็ดเหนื่อย
แต่กลับมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำ สิ่งนั้นคือ
" ภาระและหน้าที่ ความตัญญูที่ปฏิบัติต่อบิดา มารดา  "
แล้วคุณละคะ มีภาระอะไรบ้าง ที่ทำแล้วไม่เหนื่อย
มาร่วมแบ่งปันความคิดเห็นกันค่ะ
   
 ----------แก้วประภัสสร---------