ความภาคภูมิ

judas

แดดเช้าดูสวยดี แต่รู้สึกไม่คุ้นเคย กับการลุกจากที่นอนมาขึ้นรถแต่เช้าตรู่อย่างนี้
   ธุระสำคัญ ช่วยมาเช้าหน่อย  เพราะคำๆนี้แหละที่ทำให้ต้องมาอยู่บนรถสาย ปอ.10 ในตอนแปดโมงครึ่งกว่าๆ มุ่งหน้าไปยังบริษัท
   บนรถ คนแน่นจนน่าเบื่อ คร้านที่จะลุกให้ใคร ผู้หญิง คนแก่.. ช่างเถอะเดี๋ยวก็มีคนลุกให้เอง คนยิ่งง่วงๆอยู่ จะให้ทำดีอะไรนักหนา
    ผ่านป้ายพญาไท ผู้ชายสูงอายุคนนึงเดินขึ้นมา ท่าทางอายุคงร่วม 70 แต่หลังตรง เท้ายังเที่ยง ริมฝีปากยิ้มน้อยๆ
    หนุ่มนักศึกษาคนนึงที่อยู่แถวหน้าลุกให้ แกปฏิเสธสุภาพ แต่มั่นคง ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร จนผู้เสนอที่นั่งไม่อาจคะยั้นคะยอต่อ
     ผ่านสะพานควาย ที่นั่งใกล้ๆชายสูงอายุว่างลง คิดว่าแกจะนั่ง แกกลับเอื้อมมือไปแตะข้อศอกหญิงอายุราวๆ40 ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เอ่ยด้วยเสียงสุภาพ พร้อมผายมือนิดๆ .. เชิญครับ
     วันนั้น ในสายตาคนทั้งรถ ชายคนนี้เหมือนชายหนุ่มคนหนึ่ง ชายหนุ่มที่มีความเชื่อมั่น และความภาคภูมิอยู่ในตัวเต็มเปี่ยม
      รู้สึกละอายลึกๆ ไม่กล้าสบสายตากับใครบนรถ...