เพื่อนใช่ไหม

ฟ้า&น้ำทะเล

ข้อความต่อไปนี้เราทำได้เพียงแค่เขียนขึ้นในใจ 
 เพราะยังไม่พร้อมที่จะให้เพื่อนคนนึงมาอ่านโดยผ่านตัวอักษรที่มักจะส่งถึงกันเสมอ
แปลกนะ ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนที่ขึ้นชื่อว่าสนิทสนมกันมาก
เรื่องราวต่างๆ ทั้งสุขและทุกข์  เราสองคนต่างก็ได้รับรู้แลกเปลี่ยนกัน  ทั้งยินดีและปลอบโยนซึ่งกันและกันอยู่ตลอดเวลา
แต่ทำไมบางครั้งถามใจตัวเองแล้วก็พบว่า มันมีบางสิ่งที่ยังไม่ได้พูดออกมา 
 และอาจจะไม่มีวันพูดให้เพื่อนคนนี้รับฟังเลยก็ได้  
เหตุผลน่ะหรือ  คงเป็นเพราะความไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองมั๊ง
วิชา human relations อาจารย์ให้เขียนเรื่องราวที่ประทับใจ.หนึ่งในนั้นมีเรื่องของนายด้วย  
ไม่ต้องบอกหรอกว่าเราเล่าถึงนายยังงัย  เอาเป็นว่าประทับใจละกัน
นี่เป็นข้อความที่เพื่อนส่งมาให้เราเมื่อวาน
มันทำให้เราอึ้งเป็นรอบที่ร้อยแล้วกระมัง  อึ้งในความรักและความสำคัญระหว่างเพื่อนที่มอบให้เรามา
นี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เราไม่อยากจะเปลี่ยนแปลงความรู้สึกที่เรามีต่อกันเลย
เราซะอีกที่ไม่กล้าแม้จะพูดว่าห่วงใยนายนะ
ความรู้สึกดีๆ กับเรื่องราวความประทับใจที่มีต่อเพื่อนคนนี้  
 มันคงจะถูกเก็บเอาไว้อย่างนี้ตลอดไปหรือเปล่านะ?
ซักวันหนึ่งคงได้คำตอบให้ตัวเอง 
 และหวังว่าคงจะไม่สายเกินไปเหมือนที่เคยผ่านมา เพราะความปากแข็งของตัวเองอีก..				

เมื่อวานนี้ฉันคิดถึงเธอ
และวันนี้ก็คิดถึงอยู
เกิดอะไรรู้ไหมละเธอ
ตั้งแต่ที่เราได้เจอกัน

หลับตาลงก็ฝันถึงเธอ
ตื่นก็ยังละเมอเรื่อยไป
อยากจะอยู่ใกล้ใกล้ทุกวัน
ฉันรู้ตัวดีที่เป็นไป

รักเธอ ฉันรักเธอ
รักเธอในกระดาษ
ได้แต่เขียนลงไปอย่างนั้น
คำว่ารักเธอ  ฉันเขียนไป
ไม่รู้ว่าเธอจะได้อ่านมันไหม

ใส่คำว่าคิดถึงลงไป
ความในใจเขียนไว้ทุกวัน
สะกดคำว่ารักนับพัน
เขียนไว้ทุกวันเก็บเอาไว้

คงมีซักวันที่เป็นจริง
มีเธอกับฉันทุกทุกเวลา
ถ้าฉันคิดมากไป
เขียนอะไรมากไป  ไม่ผิดใช่ไหม

...หวังเอาไว้ในใจ ว่าซักวันนึงเธอคงจะเข้าใจ...