หิ่งห้อยน้อยใจ

 บทส่งท้าย 
"ทันเวลาพอดี"  
ปู่พีทจุงพูดขึ้นเรียบๆ  
"โลกเราพ้นหายนะแล้ว"
"ครอกกกกกกก" 
เสียงที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใครก็ดังขึ้นกลางวง
"ไอ้พุทรา!! แหม ข้าอุตส่าห์ย้ำแล้วย้ำอีกว่าไม่ให้หลับ" 
ปู่พรีทเคาะไม้เท้ากะกระโหลกพุทราพุทโถเข้าให้
"ครากกกกกกก"  
เสียงประท้วงดังมาจากหมูเตยเป็นลำดับต่อไป  เจ้าตัวหัวเราะแหะๆ บ่นอุบอิบเบาๆ  
"ก็หมูใช้พลังงานไปเยอะนี่นา"
ปู่พีทซุงหัวเราะออกมา  
"พวกท่านแต่ละคน เอ๊ย แต่ละตัวเนี่ยน้า"  
แล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ แบบมีความสุข  ลุกขึ้นโบกไม้เท้า  ทันใดนั้น ภาพสามมิติและหม้อสองใบบนโต๊ะก็หายไป 
กลายเป็นถาดทองคำบรรจุอาหารคาวหวานหลายชนิดไว้เต็ม
"เอาล่ะ เหนื่อยกันมามากแล้ว กินให้อิ่ม แล้วนอนพักให้สบายซะที"
ไม่ทันสิ้นคำพ่อเฒ่า น้องกระต่ายนามหมูก็คว้าอาหารจากถาดทองมาครองก่อนเพื่อน แถมยังนั่งกินตุ้ยๆ เสียงดังจั๊บๆ 
หน้าลายไหลยืดอวดคนในวงให้หัวเราะกันอย่างครื้นเครงและมีความสุข ราวกับมีตลกคาเฟ่มาตั้งวงให้ชมกัน 
โดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้เนื้อรู้ตัวเลยแม้แต่น้อย แหม... ก็ความหิวมันไม่ปรานีนี่นา เหอ เหอ เหอ 
จากนั้นก็ไม่มีใครยอมน้อยหน้าเจ้ากระต่ายน้อยตัวอ้วนพี ด้วยช่วยกันจัดการอาหารในถาดทองคำซะจนเกลี้ยง อย่างกับตายอดตายอยากกันมานานน้านนาน 
ขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินสำราญในรสอาหารอยู่นั้น เสียงหัวเราะก็ระเบิดดังออกมาพร้อมๆ กันอีกครั้ง
"คร่อก ครอกกกกก ครอกกกก ฟี้" 
ที่ดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อยๆ จากเจ้าของเสียงกินจั๊บๆ น้ำลายยืดเจ้าเดิมนั่นเอง แหมขนาดหลับแล้วอาหารยังคาอยู่ตรงปากกับอีกที่สองมือ 
หน้านี่คว่ำลงกับสำรับอาหารที่เจ้าตัวคว้าไปกองไว้ตรงหน้าก่อนหน้านี้ หลับไปได้ทั้งที่ยังเหลืออยู่อีกเกือบครึ่ง
ครู่หนึ่งร่างของกระต่ายหมูก็ค่อยเลือนหายไป จนพี่หมีตกใจ
"น้องหมู อ้าวเฮ้ย! หายไปแล้ว หายไปไหน หายไปได้ไง ปู่พีทททททท" 
เจ้าพี่หมี(อะ)โกโก้ ทำเลิกลั่กหันซ้ายแลขวา มุดขึ้นมุดลงอยู่แถวใต้โต๊ะใต้เก้าอี้ก่อนกระโดดขึ้นมาคุ้ยดูในสำรับอาหารทั้งชุดเล็กของน้องกระต่ายและชุดใหญ่จากถาดทองคำ 
ว่าน้องกระต่ายเข้าไปซ่อนตัวอยู่หรือไม่ ก่อนร้องหาตาเฒ่าเสียงหลง
ดูเหมือนทุกคนจะไม่แปลกใจในการหายตัวไปของน้องกระต่ายตัวอ้วน จนกระทั่งปู่พีทที่นั่งอยู่หัวโต๊ะยกมือขึ้นลูบเครางามๆ ก่อนเฉลย
"ไม่ต้องหาหรอกหมีน้อย เจ้ากระต่ายน้องหมูเตยน่ะกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วอย่างปลอดภัย นั่นดูที่กระจกวารีสิ เห็นมะ นอนหลับอุตุสบายไปแล้วอยู่บนเตียงนั่น นั่น นั่น"
ทั้งหมดจึงหันไปมองภาพสะท้อนจากกระจกวารีที่ตั้งอยู่ด้านหลังนาคสาวแม่ครุฑลูกครึ่ง ทุกอย่างเป็นไปตามที่ตาเฒ่าจอมเจ้าชู้บอกมา ทั้งหมดยกเว้นหมี(อะ)โกโก้คลี่ยิ้มออกมา 
"อ้าวแล้วข้าล่ะ" 
พี่หมีทวงถาม ปู่พีทจังทำหน้าตากรุ่มกริ่มเจ้าเล่ห์นัยน์ตาเชื่อมเยิ้ม
"ก็เจ้าไม่ได้มีบ้านอาศัยเป็นหลักเป็นแหล่งนี่นา ก็อยู่กับข้าซะที่นี่แระกันนะหมี(อะ)โกโก้ ข้าล่ะถูกใจเจ้าที่สุดเลย 
อยู่กับข้าข้าจะเลี้ยงดูเจ้าอย่างดี มาเป็นสมบัติส่วนตัวของข้ารับรองข้ารับผิดชอบเจ้าทุกอย่าง อีกอย่างอยู่ที่นี่ก็ออกจะสบายๆ 
เจ้าไม่ต้องเดินทางร่อนเร่ไปไหนอีกแล้ว มามะ" 
ปู่พีทลายออกทันที แทบจะเข้าตะครุบตัวพี่หมี ส่วนพี่หมีได้ฟังคำก็ได้แต่อึ้งทึ่งช็อก  เสียงหัวเราะแหลมดังมาจากนาคสาวแม่ครุฑ
"หัวเราะอะไรเจ้าลูกสาว" 
ปู่พีทจังส่งค้อนให้คนหัวเราะวงน้อยๆ ก่อนจะหันไปทำท่าออดอ้อนจนเจ้าหมี(อะ)โกโก้เริ่มเกิดอาการลังเล
"ข้า... เอ่อ... ข้า..."  
หมีพี่โก้ตะกุกตะกัก แล้วก็ยิ้มออกมา  
"เฮ้อ... ท่านพ่อมดเนี่ย แกล้งข้าอยู่เรื่อยเลย"
ทันใดนั้น ร่างป้อมๆ เตี้ยๆ ขนฟูๆ ของหมีน้อยก็ค่อยๆ เลือนหายไป กลายเป็นชายหนุ่มกำยำผิวสีนมสด (รสหวาน) 
นัยน์ตาสุกปลั่งเหมือนเม็ดแตงโม ยืนตระหง่านอยู่แทนที่  หนูลิน้อยกับหนูหิ่งน้อยตะลึงมองอย่างงุนงง มีแต่ปู่พีทซุงกับแม่นาคสาวที่สบตากันยิ้มๆ  
ส่วนพุดซ้อนฯ กับอีจูฯ ไม่ต้องพูดถึง นั่งเอ๋อไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับใครเขาด้วย
"ก็เจ้าชายเล่นปลอมตัวมาแบบนี้ คิดว่าคงจะไม่ไว้ใจตาเฒ่าหงำเหงือกอย่างข้าแล้วล่ะสิครับ  ข้าก็ขอตามน้ำนิดนึง หึหึหึ"
"เจ้าชาย... เจ้าชายอะไรกันจ๊ะปู่"  
หนูลิเพิ่งได้สติ ถามเหมือนละเมอ
"ขอแนะนำให้พวกเจ้าทั้งหลายรู้จักเจ้าชายเซโก้โฟร์ เจ้าของดินแดนแถบนี้ทั้งหมด และเจ้าของปราสาทที่ท่านใจดีให้ข้ากับเจ้าพำนักอยู่ด้วย เจ้าลิน้อย"
"โอ้...ที่แท้พี่หมีก็คือ เจ้าชายรัชทายาทผู้พเนจรไปยังดินแดนข้ามภพต่างๆ 
เพื่อฝึกฝนตนเองให้ผ่านการทดสอบก่อนเข้ารับการสถาปนาขึ้นเป็นพระราชานั่นเอง ว้าวววว!!!"  
หนูหิ่งร้องอย่างตื่นเต้น
"ถูกต้องที่สุด และตอนนี้เจ้าชายได้ผ่านบททดสอบต่างๆ ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ขาดแต่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น" 
นาคสาวเอ่ยยิ้มๆ แล้วหันไปสบตากับพ่อเฒ่า
"ยังจะเหลืออะไรอีกเหรอท่านแม่" 
อีจูเอ่ยถามในขณะที่พุทราฯ ยังคงนั่งเอ๋อ
"ขาดการเข้าพิธีสยุมพร แต่งตั้งราชินีคู่บัลลังก์" 
ปู่พีทว่างั้น  
"แต่มิเป็นไรเรายังพอมีเวลาอีกตั้งสามวัน พรุ่งนี้เราจะจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองต้อนรับเจ้าชายสามวันสามคืน และในงานนี้จะเป็นงานเลือกคู่ของเจ้าชายด้วย" 
พ่อเฒ่าประกาศ 
"เสียใจด้วยนะท่านทั้งหลาย"  
เจ้าชายรูปงามยิ้มกระจ่าง ค้อมตัวคำนับรอบวง  
"การเรียนรู้ช่างมีมากมายไม่จบสิ้น  พวกท่านจะเฉลิมฉลองหรือสยุมพรกับใครก็ขอให้สนุกกันให้เต็มที่ แต่ตอนนี้ข้ายังมีความสุขกับการท่องโลกผจญภัยอยู่ ขอตัวก่อนล่ะ"
แล้วร่างสูงกำยำก็เลือนหายไปเฉยๆ  แม้แต่ปู่พีทกับนาคสาวผู้แกร่งกล้าในเชิงเวทย์ทั้งคู่ก็ยังคว้าไว้ไม่ทัน
"กะแล้ว"  
แม่นางมณีนาคาหัวเราะ
"อะไรเหรอท่านแม่"  (อีจูตอนนี้มีบทบาทในการช่วยชงลูกเป็นหลัก)
"ก็เจ้าชายน่ะสิ กะแล้วว่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาต้องหนีแน่"  
แล้วก็ส่งค้อนวงงามๆ ไปยังตาเฒ่าหัวงู  
"ท่านพ่อมดก็ตั้งใจแกล้งเจ้าชายอีกแล้ว ข้ารู้"
ปู่พีทลูบหนวด ไม่พูดอะไร เอาแต่ทำเสียงขลุกๆ
"งั้นข้าก็ขอตัวด้วยล่ะ  ในเมื่ออะไรๆ ก็ลงเอยด้วยดีแล้ว"  
นาคสาวกระดิกนิ้วเรียกลูกชาย  
"อิ่มแล้วเรากลับไปนอนบ้านดีกว่านะลูก เอ้ากางปีก..."
พอสองแม่ลูกบินจากไป (ออกไปทางไหนล่ะเนี่ย) ปู่พีทก็หันมาทางเด็กๆ ทั้งสาม  
งั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเข้านอนเถอะนะ  
หนูลิที่ยังอึ้งๆ อยู่พยักหน้าแบบเหวอๆ เพราะหลงทะเลาะกับเจ้าชายจำแลงมาตลอดทาง หนูหิ่งบินกะพริบวิบวับ 
ส่วนหนูพุดซาก็หลับหูหลับตาเดินละเมอตามสองสาวออกจากห้องอาหาร  ปู่พีทรั้งท้าย โบกไม้เท้าในมือ ไฟในห้องก็ดับสนิท  
และพอทุกคนออกจากห้องไป ประตูบานโตถึงเพดานก็งับปิดลงด้วยตัวเอง  แล้วก็มีเสียงงึมงำเบาๆ เหมือนดังมาจากที่แสนไกล
"ราตรีสวัสดิ์นะทุกคน หมูสนุกมากๆ อิ่มด้วย ขอบคุณมากๆ ฮะ"
แน่นอนว่าคืนนี้กระต่ายน้อยหมูเตยจะหลับฝันดี

 จบแล้วจ้า