เรียงความ จบ

EvezY

เรียงความเรื่องอนาคตที่ไร้ความทรงจำ 
สำหรับเราอนาคตมันคงเป็นความเพ้อฝัน....จินตนาการ
ที่เรายังไม่รู้เลยว่า จะเป็นจริงขึ้นมาได้รึปล่าว
มันคงออกมาในคอนเซปนั้น
ความฝันของเราหนะเหรอ...
มันก็คือ การที่เราได้ยืนเคียงข้างคนที่เราให้ความสำคัญกับเค้ามากในความเป็นจริง
ไม่ใช่เพียงแค่อุปโลคขึ้นว่า...เราจะยืนอยู่ตรงนี้ที่เดิม
ทั้งๆที่ในความเป็นจริง เราห่างกันไกลแสนไกล เหมือนกับอยู่คนละโลก
กว่าจะถึงวันนั้น วันที่เราได้ยืนข้างกัน 
เราต้องทำอะไรบ้างนะ เพื่อวันนั้นมันจะเป็นจริง
แล้วคนอื่นหละ... อนาคตของพวกเค้าคืออะไร
แล้วเมื่อถึงวันนั้นเค้ายังจะจำได้มั้ยนะ ว่า ณ วันนี้
เค้าเหล่านั้นเลยคิดถึงอนาคตไว้ยังไง
แล้วถ้าเกิดเป็นเราเองหละ ที่จำอะไรไม่ได้ สูญเสียความทรงจำ
เราจะต้องทำยังไง???
เมื่อจำไม่ได้แม้กระทั่งความฝันที่อยากจะอยู่ใกล้ๆกัน
มันคงเป็นอะไรที่แย่ที่สุด เท่าที่ความรู้สึกจะสัมผัสได้
ในทางกลับกัน...
ถ้าตัวจำเราไม่ได้ขั้นมาหละ
อย่าว่าแต่จำเราไม่ได้เลย... เราเคยผูกพันกันยังไง...ตัวก็ยังจำไม่ได้
เราจะทรมาน จะอึดอัด  จะรู้สึกเศร้าแค่ไหน เรายังนึกไม่ออกเลย
เท่าที่ทำได้...ก็คงต้องไปหาตัว  เอารูปถ่ายต่างๆ ไดอารี่ที่มีเรื่องของเรา
พยายามเรียกความทรงจำของตัวกลับคืนมา
พยายามบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ
ว่าเราเคยผูกพัน กันยังไง เราเคยรักกันมากแค่ไหน 
เราเป็นห่วงกันและกันมากเท่าไหร่
เวลาเห็นรอยยิ้ม หรือน้ำตาของอีกคน เรารู้สึกยังไง
ยังจำมันได้มั้ย...ที่รัก
เวลาที่เล่าเรื่องราวพวกนี้ให้ตัวฟัง...
เราจะกลั้นน้ำตาเราเอาไว้ได้มั้ยนะ
เราคงอดไม่ได้หรอก...เพราะเรามันขี้แย
แต่ที่แย่กว่านั้นหนะสิ
ถ้ามีใครอีกคนคอยดูแลตัวอยู่ใกล้ๆ...ระหว่างที่เรายังไปไม่ถึง
ตัวคงไม่ต้องการเราแล้วสินะ
เพราะแม้แต่เราเป็นใคร ตัวก็คงจะจำไม่ได้
เรามันคนเอาแต่ใจ พูดคำไหนคำนั้น
เราก็คงต้องสานฝันของเราให้เป็นจริง
เราจะทำให้ตัวจำเราให้ได้ ถึงแม้ว่าใครคนนั้นจะหาว่าเราเห็นแก่ตัวก็เถอะ
แต่ถ้าความสามารถเราไม่มีพอที่จะทำให้ตัวรื้อฟื้นเรื่องราวของเรา 2 คน
อย่างเดียวที่เราทำได้
เราก็คงต้องกลายเป็นคนที่กลืนน้ำลายตัวเอง กลับคำ
เปลี่ยนความฝันที่มี
เป็นแค่เพียงการที่เราได้มองเห็นรอยยิ้มของตัวเมื่ออยู่กับคนๆนั้นจากจุดๆนี้ ที่ตรงนี้
เท่านั้นก็พอ....
คำสั้นๆที่เรียกว่า "รัก"
มันไม่ได้แปลว่าการครอบครอง หรือการอยู่ร่วมกัน ใกล้ชิดกัน
แต่มันหมายถึง
การที่เราปรารถนาให้คนที่เรารักมีความสุขต่างหากหล่ะ
.......................................................................................................................................
เราอยากเก็บเรียงความชิ้นนี้ไว้
เพื่อเป็นการบอกว่าสำหรับเราแล้ว ตัวคือคนสำคัญ
คือคนที่เราให้ความรักทั้งใจ ไปจนถึงลมหายใจสุดท้ายของชีวิต
ถึงแม้เหตุการณ์เวอร์ๆที่เราจินตนาการมันจะไม่กลายมาเป็นความจริงก็เถอะ
ตัวก็ยังคงเป็นคนสำคัญของชีวิตเราไปตราบนานเท่านาน
THXZ :
ที่รัก ที่ทำให้เค้าดึงฟีลออกมาเขียนเรียงความชิ้นนี้ได้
ที่สะกิดแล้วก็เชียร์เค้าให้เขียนเรียงความชิ้นนี้
ถึงแม้มันอาจจะไม่เกี่ยวกับอนาคตอย่างที่ครูเค้ากำหนดมาก็เถอะ
แต่เค้าก็ดีใจที่เค้าได้เขียนมัน
เพราะเรียงความชิ้นนี้
เค้าทำเพื่อตัว