สังคมๆหนึ่งไม่บอกใครๆเขาก็รู้ว่าจะต้องเป็นแบบนี้....................................... การเขียนเรื่องสั้น กลอน หรือ งานเขียน อะไรสักชิ้นหนึ่งไม่บอกใครๆเขาก้รู้ว่าจะต้องเป็นแบบนี้........................................................................... หรือแม้แต่ช่วงชีวิตของใครสักคนหนึ่งไม่บอกใครๆเขาก็รู้ว่าจะต้องเป็นแบบนี้................................................................................ แล้วในเมื่อเราต่างก็รู้ว่าเป็นแบบนี้ เราไม่มีทางที่จะหนีสิ่งเหล่านี้ได้เลย เพราะเพียงแค่คิดที่จะหนี เราก็น่าจะรู้สึกตัวได้อย่างทันทีว่า เราเป็นคนที่ไม่มีนำใจใสๆเลย หากวิ่งหนีไปซะเสียวันนี้รู้ใช่ปะว่าเราเอาตัวรอดได้สบาย มีชีวิตที่สบายๆรออยู่ข้างหน้า แต่คนข้างหลังหละ แม้ไม่ใช่ลูกใช่เมียใช่ญาติของเรา แต่อย่างน้อยๆเขาก็เป็นมนุษย์เหมือนเรา แคบลงมาหน่อย ก็คนไทยเพื่อนเรานี่เอง แล้วในเมื่อเรารู้ตัวเราว่าเราเป็นคนดีไม่ใช่คนเลว แล้วในเมื่อเรารู้ตัวว่ากลอนเราดีกลอนเราไม่เลว แล้วในเมื่อเราต่างก็รู้ว่าช่วงชีวิตเรามีทั้งดีทั้งไม่ดี แล้วทำไมพวกเราถึงต่างหันหลังให้กับสิ่งไม่ดีที่เลวแบบนั้น สิ่งที่หยาบที่คายแบบนั้น หากแต่เพียงสิ่งที่ดีที่เลวนั่นก็คือชีวิตๆหนึ่งที่ต้องการ ความรัก ความเอาใจใส่ไม่ต่างกัน ในเมื่อ กู คือคนเลว ฉันเป็นคนดี เฮี้ยมันก้าวร้าว ขอบใจ คือสุภาพ ลำบากคือยำแย่ สบายคือ สดใส แล้วหากคำว่ากูเปรียบเสมือนชีวิตเด็กวัยรุ่นที่ติดยา คำว่า ฉัน เปรียบเสมือนเด้กน้อยที่เชื่อฟังพ่อแม่ เฮี้ยเปรียบเสมือน โจรโดเที่ยวทำลาย ขอบใจเปรียบเสมือนนักบุญที่แสนดี ลำบากก็ไม่ต่างกับคนจนผู้หาเช้ากินคำ แล้วก้สบายก็คือเสี่ยๆนั่นเอง ขอให้ทุกคนจงเอาใจใส่สิ่งที่ไม่ดีและสิ่งที่เลวๆให้มากๆ อย่าด่วนตัดสินเขาเพียงแค่ความเลวของเขา ให้เริ่มตัดสินเขาเมื่อ เขาเป็นคนดีแล้วเท่านั้น ขอบคุณครับ
28 มกราคม 2548 12:25 น. - comment id 82351
ตัวอักษรมีชีวิตนั้นดีแน่ แต่คนเขียนตัวอักษรคงไม่อมตะหรอกนะครับ งานคุณน่ารักแบบหนุ่มวัยฉกรรจ์ เขียนเข้าไปเถอะ จะตามอ่าน อย่าว่าตามราวีนะเพื่อนร่วมวงอักษรมีชีวิต
28 มกราคม 2548 12:39 น. - comment id 82355
,มีชีวิตดี เพิ่งมีเวลามาอ่านเว็บนี้ บนล่าง ด้านนี้เพราะ มาเขียนเรื่องสั้นไว้ ไม่งั้นก็มั่วแต่กลอนหน้าโน้น แล้วก็ไปเว็บอื่น อีกสามสี่เว็บ ไปต่อสู้กับ เหล่าทะโมนไพรนักแอบดูติดตาม เพื่อจะแกล้งให้ซื้อโปรแกรมแก้ สปายแวร์ ก็หมดวันแล้วนะค คุณ โก เต็ก แวะมาเยี่ยมเยือนตัวอักษรมีชีวิตสักหน่อย จะพยายามเข้ามาอ่านงานของคุณ วันนี้ อ่านตรงนี้ก่อน ขอบใจจ้ะ ยินดีได้มาอ่าน