..เจ้าชายน้อย..

อัลมิตรา

ที่ อ. สิเกา ผู้เขียนได้ไปเยี่ยมเยียนบุคคลที่ผู้เขียนนับถือเป็นพี่สาว แล้วใช่ว่าจะมีโอกาสบ่อยนักที่ผู้เขียนจะมีโอกาสลงไปหา พอดีสบโอกาสตรงที่ครูผู้สอนภาษาอรับของผู้เขียนต้องลงไปเยี่ยมญาติ เนื่องในโอกาสวันอีดิ้ลอัฏฮา ผู้เขียนได้รับทราบล่วงหน้ามาก่อนแล้วว่า พี่สาวได้รับอุปการะเด็กชายผู้นี้ไว้ หากนับญาติกันแล้วถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันโดยสายทางบิดาของเด็กชายผู้นี้ 
ผู้เขียนเอง แม้จะเตรียมใจมาอยู่บ้างแล้วว่าจะต้องพบกับเขาในสภาพที่ไม่เคยเจอมาก่อน เด็กชายเมาคลีลูกหมาป่า เด็กลูกป่า ผู้เขียนเคยอ่านแต่ในหนังสือซึ่งเป็นเรื่องเล่า ผู้เขียนนึกไม่ถึงว่า ตัวตนจริงของตัวละครในหนังสือที่เคยอ่านนั้น ปรากฏอยู่ตรงหน้านี้เช่นกัน 
เด็กชายผู้นี้อายุย่างเข้า ๑๒  ปี มีน้ำหนักตัวเพียง ๑๙ กิโลกรัมเท่านั้น แต่นั้นยังดูดีกว่าเมื่อเทียบระดับสมองด้วยแล้ว เขามีสติปัญญาเทียบเท่าเด็กอายุ ๓ ขวบเท่านั้น แววตาของเขาดูสดใส ไร้จริตใดให้เป็นกังวล ภาษาพูดที่ยากต่อการเข้าใจ และการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของเขา ต้องอาศัยผู้คนรอบข้างเอาใจใส่ การจะพัฒนาเขาต้องพัฒนามารดาของเขาควบคู่กับไปด้วย ซึ่งเป็นยากที่จะปรับคนที่มีอายุ ๕๔ ให้เรียนรู้ 
ผู้เขียนได้แต่ฟังเรื่องราวที่พี่สาวเล่ามา .. สามเดือนที่ผ่านมา ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะสอนให้รู้จักใช้ช้อนทานข้าว และเข้าห้องน้ำแทนที่จะวิ่งเข้าทุ่งเข้าป่า  แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่า ปัจจุบันนี้ยังมีบางคนที่ดำรงชีวิตแบบลูกป่าเช่นนี้  ผู้เขียนได้แต่นั่งฟังและนึกภาพตาม พลางคิดอยู่ในใจว่า จะทำอย่างไรดี เพื่อจะช่วยเหลือเขา ลำพังมารดาของเขาคงอาศัยอะไรไม่ได้มากนัก  เส้นทางข้างหน้าของเขาดูมืดมนซึ่งผู้เขียนไม่ปรารถนาให้เป็นเช่นนั้นเลย ผู้เขียนยังจำสีหน้าและแววตาของเขาได้ เขาไม่ได้ตื่นประหม่าต่อคนแปลกหน้าแต่ประการใด เขาชอบที่จะสนทนาด้วย ผู้เขียนเองก็ไม่ค่อยเข้าใจภาษาพูดของเขาเท่าใดนัก จำได้ว่า ผู้เขียนชักชวนให้เขาตัดเล็บมือ เขาแสดงอาการหวาดกลัว เขาปฏิเสธที่จะให้ผู้เขียนช่วยเหลือเขา เขาบอกว่าเจ็บ จะตาย .. แม้ว่าผู้เขียนจะเอาขนมมาหลอกล่อประการใด ก็ยังไม่สำเร็จ เขาคงรอให้มารดาของเขาทำให้ดูก่อนว่า การตัดเล็บจะไม่เป็นอันตรายสำหรับเขา ซึ่งผู้เขียนก็รอที่จะให้มารดาของเขาทำเป็นตัวอย่าง ยังคงมีอีกหลายเรื่องที่เขาต้องเรียนรู้ และนั่นก็หมายความว่าเรื่องเหล่านั้นจะต้องนำมารดาของเรามาปรับเปลี่ยนพฤติกรรมด้วย 
ค่ำนั้น ผู้เขียนและพี่สาวอยู่คุยกันนาน ถึงแนวทางที่จะดูแลเขา และความเป็นไปได้ที่จะพัฒนาการเรียนรู้ของเขา รวมถึงการที่เขาจะได้มีโอกาสไปเรียนหนังสือ  จนถึงตอนนี้ ผู้เขียนก็ยังไม่อาจลืมแววตาของเขาได้ แววตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ รอยยิ้มที่เขาแต้มสีสันให้กับโลกหม่น ๆ  เด็กชายผู้มีอารมณ์ดี กระทั่งเจ้าหมูแฮม สุนัขเลี้ยงในบ้าน เขายังร้องเพลงให้มันฟังอย่างสนุกสนาน  และดูเหมือนว่าเขาจะมีความสุขอยู่กับโลกส่วนตัวของเขา  สองเท้าที่เปล่าเปลือยวิ่งเล่นไปตามสวน ปากก็พร่ำร้องเพลงไป ผู้เขียนไม่แน่ใจนักว่าจะอิจฉาเขาหรือสงสารเขาดี 				

  ก่อนที่ผู้เขียนจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ ผู้เขียนให้สัญญากับเขาว่า   แล้วจะกลับมาเยี่ยมใหม่นะ เจ้าชายน้อย อย่าดื้อนะ    เขายิ้มแปล้ตอบรับ ว่า   อะเคโระ มาฝะ โด้ย   สิ่งที่ผู้เขียนให้สัญญานั่นหมายถึงผู้เขียนต้องเตรียมตัวอะไรบางอย่างเพื่อเขา  และเพราะเขานี่เอง ทำให้ผู้เขียนนึกถึงเจ้าชายน้อยอีกคน ซึ่งผู้เขียนไม่เคยเห็นหน้า เพียงแต่ผู้เขียนเคยทราบเรื่องราวจากเพื่อนสนิทผู้ซึ่งเป็นพี่ชาย เจ้าชายน้อยคนนั้นต่างจากเจ้าชายน้อยที่ผู้เขียนเพิ่งจากมา ความแตกต่างทางสภาพความเป็นอยู่ของเจ้าชายน้อยทั้งสอง ทำให้โอกาสที่จะดูแลเจ้าชายน้อย อาจจะต่างกัน แต่ผู้เขียนมั่นใจได้อย่างหนึ่งว่า .. ผู้เขียนมีความปรารถนาดีต่อเจ้าชายน้อยทั้งสอง ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากันเลย .. 				

เจ้าชายน้อยยังไม่มีโอกาสไปเรียนหนังสือเหมือนเด็กคนอื่น ๆ   และไม่ใช่ว่า ผู้ดูแลเขาจะไม่พยายามหาที่โรงเรียนที่เหมาะสมให้เขา  มีอยู่โรงเรียนหนึ่งในจังหวัดตรัง ที่ไปติดต่อมาเพื่อขอคำปรึกษาเรื่องการเรียน ซึ่งทางโรงเรียนนั้นกำหนดไว้ว่า ต้องเป็นเด็กพิเศษที่มีปัญหาพิการซ้ำซ้อนเท่านั้น จึงรับเข้าชั้นเรียน  เจ้าชายน้อยไม่ได้เป็นเด็กที่มีปัญหาพิการซ้ำซ้อน ดูภายนอกแล้วเขาแข็งแรงมาก ๆ ถึงแม้ว่าน้ำหนักตัวจะน้อยและเป็นโรคขาดสารอาหาร แต่เขาก็มีสุขภาพดี วิ่งเล่นอย่างมีความสุขได้ทั้งวัน คนรอบข้างเขาต่างหากที่มีสีหน้าอมทุกข์และเป็นกังวลเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของเขาในอนาคต 

ผู้เขียนเองแม้จะคลุกคลีด้วยในระยะเวลาอันสั้น ก็ยังอดเห็นห่วงเสียมิได้  โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เห็นแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ ผู้เขียนต้องรำพึงกับตัวเองว่า เจ้าชายน้อยจะรู้อะไรบ้างไหมหนอ ชีวิตข้างนอกมีทั้งสิ่งที่สวยงามและโหดร้ายต่อเขา เขาจะเรียนรู้วิธีดำรงชีวิตต่อไปได้อย่างไรในภายภาคหน้า ใครจะดูแลเขาต่อ .. และเขา .. และ เขา ... ต่าง ๆ นา ๆ ที่ผู้เขียนคิดในใจ



...เสียงหัวเราะเริงร่าของเขา
...ทำให้ส่วนลึกในใจของเรารู้สึกอิจฉา
...ยามได้ยินเสียงร้องเพลง ที่เขาร้องไม่เป็นเพลงมา
...เสียงนั้น..ยังดีกว่า เสียงครวญในหัวใจเรา
...เจ้าชายน้อย..เจ้าชายน้อย..
...แม้สติปัญญาเจ้าด้อยกว่าคนอื่นเขา
...ผิดแต่ว่า โศกนั้นเรามิเคยบรรเทา
...อยากสุขอย่างเจ้า บางคราว บางคืน
...เจ้าชายน้อย..เจ้าชายน้อย..
...ปราศจากทุกข์ใดให้ขมขื่น
...ผิดกับเรา เศร้านั้นยั่งยืน
...สู้ทนฝืน...แสร้งยิ้มชื่นเรื่อยมา