...เรือนหอ.. บทที่ ๕ อวสาน

...สียะตรา..

บทที่  ๕ 
 วันนี้ปองตื่นเช้า ได้ใส่บาตรกับคุณอรอีกแล้ว  ..ปองตื่นแต่งตัวเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางช่วยฉันเตรียมของถวายพระกลิ่นข้าวหอมละมุน กับข้าว และของหวานที่มือของเราทั้งสองบรรจงใส่ลงในบาตรนั้นทำให้ปิติไม่ต่างกับอรุณแรกของเราเลย เดินทางดีๆนะคะ แล้วเย็นๆพบกัน  ฉันพูดกับปองเหมือนทุกๆครั้ง..จัดปกเสื้อเครื่องหมายยศต่างๆให้เรียบร้อย หากวันนั้นต่างไปตรงที่ปองจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของฉันนิ่ง..นาน..ฉันเสยผมใต้หมวกเครื่องแบบให้ปองด้วยความคิดถึงจับใจ  กลับบ้านเร็วๆนะคะ ตลอดวันฉันดูสับสนวุ่นวายใจทั้งที่ไม่มีงานใดๆเร่งรัดเหมือนที่ผ่านมา จนเมื่อหันเหความคิดของตัวเองไปจัดเสื้อผ้าของใชัที่ต้องใช้ที่สัตหีบตามแผนที่ปองวาดไว้ฉันจึงรู้สึกสงบขึ้นบ้าง ฉันสัญญากับตัวเองว่าครั้งนี้ฉันตามใจปองที่อยากให้ฉันอยู่ท่ามกลางความบริสุทธิ์ของแสงแดด ไอทะเลพร้อมๆกันเสียเหลือเกินแม้ว่าหลังจากนั้นฉันจะย่ำแย่กับอาการแพ้สิ่งเหล่านั้นมากกว่าคนอื่นๆก็ตาม
เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบงันรอบๆตัวฉันในยามดวงตะวันใกล้จะสิ้นแสง คุณอร  ช่อชฎานั่นเอง  คุณช่อรึคะ ปองยังไม่กลับเลยค่ะ บอกว่าจะกลับเย็นๆมีงานพิเศษน่ะค่ะ   คุณอร ฟังช่อนะ มาที่ร.พเดี๋ยวนี้เลย ทำใจให้สงบ แต่รีบมา   มีอะไร ใครเป็นอะไรคะคุณช่อ   มาเดี๋ยวนี้ คุณอร ช่อชฎาวางสายไปแล้วทิ้งฉันไว้กับความงุนงงตลอดการเดินทางอันร้อนรุ่มฉันเพียรติดต่อกับปองทั้งที่ไม่เคยทำหากอยู่ในเวลางานของปองช่อยืนคอยฉันอยู่แล้วเมื่อถึงร.พ ภายในห้องภาพแม่ของปองที่นิ่งสนิทจากทุกอย่าง คุณปานสุมาที่ซบหน้าข้างเตียงเคลื่อนไหวด้วยเสียงสะอื้นไห้ ปกเขตซุกตัวอยู่บนโซฟาร์มุมห้องคงมีแต่ช่อชฎาเท่านั้นกระมังที่คงสติเข้มแข็งทั้งที่ดวงตาแดงช้ำ แม่เป็นอะไรคะคุณช่อ แล้วปองล่ะคะ....ที่สุดฉันก็ได้พบร่างของปองที่ไม่ต่างจากการร่ำลากันเมื่อเช้า อุบัติเหตุคุณอร ยางรถคันที่ปองนั่งระเบิดรถเสียหลักแล้วพลิกคว่ำปองเป็นคนเดียวที่เจ็บหนัก  เสียงของช่อเหมือนเสียงผึ้งบินหึ่งๆอยู่ข้างหูฉันฉันกุมมือไร้สัมผัสของปองไว้ในสองมือของฉัน หันไปหาช่อ หาแพทย์ที่ยืนอยู่รอบเตียงหาคำตอบว่า ปองเป็นอย่างไร คุณอร  หมอดูจากแผล พริบตาเดียวที่ปองไปจากเราทุกคน ปองไม่เจ็บนะคุณอร ฉันยังคงประคองมือของปองไว้ด้วยความรู้สึกที่ดิ่งลึกสู่ความว่างเปล่า  ไม่มีน้ำตา ไร้เสียงหวนไห้ ให้เจ้าหน้าที่เค้าพาปองไปดูแลเปลี่ยนเสื้อผ้านะคุณอร  ช่อชฎาแยกมือของฉันกับปอง ให้ฉันทำนะคะ ได้โปรด ให้ฉันเป็นคนดูแลปอง   ช่อจะช่วยคุณอร เจ้าหน้าที่ของร.พ เลี่ยงไปมุมห้อง..ดับจิตฉัน  ช่อชฏาและคุณปานสุมายืนอยู่รอบอ่างที่มีตะแกรงรองรับร่างของปอง   ทว่าเพียงน้ำหยดแรกที่คุณปานลูบลงบนใบหน้าของปองเธอก็ทรุดตัวลงไม่สามารถที่จะฝืนความรู้สึกโศกเศร้าได้ต่อไปช่อชฏาต้องประคองเธอกลับไปยังห้องที่แม่ของปองยังหลับเพื่อตัดการรับรู้ด้วยฤทธิ์ยา.แล้วปองก็งามสง่าหมดจดอยู่ในเครื่องแบบอีกคร้งในท่ามกลางความสงัดเงียบ คุณอร ร้องไห้สิ  อย่าเก็บ อย่านิ่ง ช่อชฎาพูดกับฉันแต่ฉันว่างเปล่าเสียแล้วกับความรู้สึก
ตลอดช่วงเวลางานพิธีรำลึกถึงปองขวัญที่จากทุกคนไปในหน้าที่ สมเกียรติที่ปองรักเป็นนักหนาฉันไม่สามารถไปร่วมได้เลยนอกจากวันที่ร่างของปองกลายเป็นเถ้าอังคารที่ฉันบรรจงร้อยมาลัยเกลียวที่ปองเคยชอบด้วยว่าชื่นชมกับภูมิปัญญาของบรรพบุรุษที่คิดประดิษฐ์ประณีตศิลปเหล่านี้ให้คนรุ่นหลังฉันฝากมาลัยนั้นไปกราบปองขวัญ..ฉัตรแก้วของฉันเป็นครั้งสุดท้าย..ชีวิตของฉันว่างเปล่าโดยสิ้นเชิงไร้ความรู้สึกใดใด ช่อชฏา ให้เด็กในร้านคนหนึ่งมาอยู่เป็นเพื่อน แวะเวียนมาดูฉันบ้างและไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เอง คุณอร ช่อพูดแทนปองได้เลยนะว่า ปองจะทุกข์ ปองจะไม่สงบสุขเลยที่เห็นคุณอรในสภาพทุกวันนี้   ถ้าคุณอรอยู่ไม่ได้คุณอรตายตามปองไปเลยดีมั๊ย ช่อชฎาตบพื้นโต๊ะไม้เบื้องหน้าในขณะที่ฉันเขี่ยอาหารในจานอยู่ไปมา .ฉันเงยหน้ามองช่อชฎาอย่างว่างเปล่า พรุ่งนี้ช่อจะไปหาแม่ปองแต่เช้าคุณอรเตรียมตัวไว้ช่อจะมารับ แต่ฉันยังไม่. ..  ช่อจะมารับเก้าโมง วันรุ่งขึ้นแม้จะฝืนความรู้สึกที่อยากอยู่นิ่งๆแต่ฉันก็เตรียมตัวพร้อมเมื่อช่อชฏามาถึง ไปขึ้นรถคุณอร ก้าวแรกเมื่อฉันย่างสู่บ้านเก่าของปองสรรพสิ่งรอบตัวให้ความอบอุ่นจุดเล็กๆที่ก่อตัวขึ้นฉันกราบที่ตักแม่ของปองซึ่งเวลานี้ร่วงโรยกว่าที่ผ่านมา.. หนูขอโทษค่ะที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยตอนงานของปอง .. แม่เข้าใจความรู้สึกหนูนะอรณีแต่เพราะความที่ว่าแม่พบกับการพลัดพรากมาหลายครั้งทำให้แม่คิดว่าครั้งนี้แม่ก็จะผ่านมันไปได้หนูเองก็ต้องผ่านมันไปให้ได้  อรณี มานั่งใกล้ๆแม่..อย่างที่ปองเคยนั่งสิจ๊ะ  ฉันไม่อาจฝืนความรู้สึกทั้งปวงที่สั่งสมไว้ได้อีกต่อไป ฉันซบหน้าลงบนตักของ  แม่  รู้สึกในสัมผัสของความปราณีที่ลูบเส้นผมของฉันอยู่  ทุกคนที่ผูกพันกับปองเศร้าโศกกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ขณะเดียวกันต่างก็ยังห่วงใยซึ่งกันและกันและแม่ลูกๆของแม่รวมทั้งช่อก็ห่วงหนูเช่นกัน  หนูฟังเรื่องที่แม่จะเล่านะจ๊ะ ปองอวดหนูว่าแม่เป็นนักเล่าไม่ใช่หรือ  ตอนที่คุณพ่อเสียทุกคนไม่ต่างกับหนูเวลานี้ทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก ปล่อยชีวิตให้ว่างเปล่าแล้วก็วันนึงน่ะจ้ะที่ปองเค้าได้ความคิดจากหนังสืออะไรสักอย่างที่แม่ก็ลืมเสียแล้ว ปองพยายามดึงส่วนที่เป็นพ่อกลับมาสู่บ้านปองเค้าเลือกส่วนของอารมณ์ดีของพ่อ  บนโต๊ะทานข้าวในวันที่ไม่มีพ่ออีกต่อไปปองพยายามเหลือเกินที่จะทดแทนสิ่งนี้ให้ทุกคนเล่าเรื่องราวต่างๆที่ปองคิดว่าทุกคนจะได้หัวเราะเหมือนที่พ่อเคยทำแม้มันจะได้เพียงหัวเราะฝืนๆแต่ทุกคนก็ได้คิดความเป็นพ่อไม่ได้ลับหายตายจากไปเลยยังอยู่รอบๆตัวทุกคนจากนั้นทั้งปาน เขต แม้กระทั่งช่อพยามยามทำส่วนที่พ่อเคยทำเพื่อทุกคน..ความอุ่นใจจะกลับมาความเศร้าแม้จะมีบ้างแต่ก็เบาบางลงไป  แม่อยากให้หนูคิดตามให้ได้นะอรณี ปองไม่ได้ลับหายไปจากเราทุกคน ความเป็นปองยังอยู่รอบๆตัวเรา  แม่ยังจำหมอนอิงผ้าไหมสีแดงที่ปองเอามาอวดว่าหนูสอนให้เค้าทำตั้งแต่เตรียมนุ่น..จนมันสำเร็จมาเป็นหมอน ซึ่งก็ยังอยู่ใกล้ๆหนูไม่ใช่หรืออรณี  ..ฉันก้มลงกราบแม่ด้วยจิตใจที่สว่างกว่าที่ผ่านมา  สิ่งใดที่ปองเคยรักเคยทำหนูพยายามทำให้ได้สิจ๊ะ แล้วหนูจะรู้สึกดีขึ้น เริ่มจากเป็นลูกของแม่อย่างที่ปองเคยเป็นได้ไหม อรณี   และคืนนั้นเมื่อฉันกลับถึงบ้านมองไปรอบๆตัวจริงสินะ ปองยังคงอยู่รอบๆตัวฉัน เทปเพลงเนวี บลู ที่ปองรักที่จะเปิดคลอยามทำงาน  ลายมือของปองที่คัดบทกลอนที่ฉันแต่งใส่กรอบไว้อยู่ตามมุมต่างๆของบ้าน แม้แต่เครื่องแบบของปองพร้อมเครื่องยศก็พับเก็บไว้เหมือนเดิมภายในตู้ของเรา
 ปัจฉิมบท
วันนี้ครบ๕๐ วันแล้วที่ปองจากไป  หนังสือเล่มสุดท้ายที่ปองจับต้องยังอยู่บนหลังตู้ไม้มะฮอกกานี..ฉันทิ้งชายม่านให้ระบายลงตามเดิม.. ต่อหน้าภาพของปอง   ปองขวัญ ฉันสัญญานะคะฉันจะทำชีวิตในส่วนที่เหลือของฉันให้ดีงามเหมือนเวลาที่ยังมีปอง  แม้ว่าฉันจะไม่รู้สึกเป็นสุขอีกเลยยามนี้ แต่ฉันจะหล่อเลี้ยงชีวิตของฉันด้วยความสุขที่ผ่านมาความสุขที่ปองนำมาสู่ฉัน 
ปลิดเจ้ากลีบดอกมณฑามาจุมพิต
แล้วตั้งจิตถึงวธูผู้ดับสูญ
รับกระแสจากวนิดาว่าอาดูร
จะมิพูนเกษมสันต์จวบวันปลาย