รัก ละเมอ....ทิกิ.

tiki

คุณพูดเบาๆราวอยู่แสนไกลทั้งที่ยืนตรงหน้า
  มองหน้าคุณ...ที่นัยน์ตากล้าประกายของคุณ..
ซึ่งเต็มไปด้วยแววอารี..
   " ก็คิดถึงคุณเช่นกัน".ฉันไม่ลังเลที่จะตอบ
          "มันเป็นหนทางลำบาก ยาก.
...........และเต็มไปด้วยขวากหนาม "
 เสียงคุณเหมือนลอยมาจากที่ไกล..คุณก้าวเข้ามาใกล้
แล้วฉันก็อยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งนั้น...
      มือคุณใหญ่ แข็งแรง แต่แผ่วเบาเมื่อลูบผมฉัน
         คางของคุณกดไว้บนศรีษะที่กระหม่อมของฉัน
        มือที่รัด อ้อมไปด้านหลัง เต็มไปด้วยพลัง.
        ..อบอุ่น แต่อ่อนโยน
              ฉันปล่อยให้ตนเอง อยู่ในท่านั้น นานเท่านาน..
.สัมผัสของวิญญาณ
บอกความรู้สึกทั้งมวลที่คุณมี เคยมี    มี และ จะมี
           "ผมเอายามาฝาก.
.ยารักษาโรคอารมณ์เศร้าของคุณ "
            เสียงคุณลั่นเข้ามาในหูฉันที่แนบอยูตรงอกคุณ.
        .มันสั่นสะเทือนอยู่ใน
          ภวังค์...จนรู้สึก
รักละเมอ ของวัน ที่หายไป				

มองจากที่ที่ฉันนั่ง ผ่านฟากฟ้ากว้าง 
 ความมืดที่ประปรายด้วยแสงไฟเป็นดวงๆ ทั้งที่นิ่งสนิท ..
กระพริบ และ เลื่อนไหล ....
       จะมีบ้างไหมที่ความจริงแปลกแยกจากความฝัน
...... มันปนเปกันสับสนจนแยกไม่ออก
        คงเหมือนคุณ ที่ฉันมักถามเสมอ ว่า 
        "แล้วคุณเป็นใครล่ะ "
       
        คุณคงโผล่หน้ามาทักทายเหมือนผีที่โผล่มาหลอกฉัน
เมื่อไหร่ก็ได้
      คุณไม่เคยตอบนอกจากจะพูดเรื่องของฉัน 
 โอบล้อมไว้ด้วยความอาทรห่วงใยในทุกถ้อยคำ 
และบางครั้ง
ก็ประชดประชัน จนมันน่าขัน
     ซึ่งฉันเริ่มคุ้นกับภาพที่คุณพยายามจะเป็น  รักละเมอ
 ของฉันเสียแล้ว
 
           "ฉันไม่กินยา" ฉันตอบคุณ
           " ฉันแพ้ยา"
             "คุณกินยา เสียซี่ " 
         คุณยังยืนยัน
           
        แล้วคุณก็จางหายไปในหมอกควัน				

สำหรับฉัน..คุณเหมือนไร้เงา..ไร้ตัวตน
.         ....ไร้ที่มาและ...ที่ไป
        คุณนึกจะโผล่มาหน้าจอเมื่อไหร่ คุณก็มา
         ....... แล้วก็หายไป..
             คุณนึกอยากวิจารณ์อะไรของฉัน คุณก็วิจารณ์.
        และ ทุกวลี ทุกประโยคของฉัน คุณอาจไม่สบอารมณ์
..."คุณเอาแต่ใจ..บางทีก็ต้องเอาใจคนอ่านบ้าง"
     
        ฉันไม่ตอบคำวิจารณ์ของคุณ...ฉันอาจเพี้ยน Eccentric
.......ภาษา ไม่ว่าจะไทย หรือ อังกฤษ ก็ อาจ dazzling 
 ......แบบที่ใครในอดีตเปรยหาเสมอ...ใครนะมันเขียน.
         .Makes me dizzy
.        ......ชอบ ไม่ชอบ หรือ
          ไม่ก็ ชอบ หรือไม่ก็ ....ก็ไม่ชอบ...แต่คุณก็มาใกล้...

      ใกล้จนแทบสัมผัสหัวใจเต้นของคุณได้ทุกขณะที่คุณเข้ามา

         ฉันชอบที่คุณเข้ามาใกล้...

        ฉันชอบที่คุณยิ้มกับบทนิพนธ์ของฉัน...
         ฉันชอบที่คุณ บ่น ประท้วงบางหน
          ฉันชอบที่คุณให้กำลังใจ...
           ทุกขณะที่คุณเข้ามา..โลกมันสว่างกระจ่างแจ้ง
       ถ้อยคำของคุณ รินหลั่งออกมา     
.......... ให้ฉันเสมอ..
      .อย่างที่ฉันไม่รู้สึกตัว...


              จนเมื่อคุณจางหายไป...จึงรู้ว่า..
              ถ้อยคำกรุณาของคุณนั้น..ช่างมีค่าเหลือเกิน
              เป็นโอสถรักษาใจ


          ฉันคงจะละเมอ  
                หาคุณ...ไม่สร่างเลย

ทิกิ_tiki 
คืนที่ละเมอหาคุณ 
๒:๓๕ นาฬิกา คืนพระพุธ ๑๒ มกราคม ๒๕๔๘				

;วันนี้ ไม่มียา...
     ไม่มีใครมาถามว่า กินยาหรือยัง..
     ฉันเลยรู้สึกว้าเหว่เต็มทน..
    แต่ฉันก็เริ่มเคยชิน..
   เพราะเขาก็คงเริ่มต้นชีวิตแบบที่เขาเคยทำกับฉัน
 กับใครอื่น...อื่นๆ...อื่นๆ...อีกมายมาย...
 และเขาคงถามทุกคน...


วันนี้ฉันไม่อยากกินยา
และไม่อยากคิดถึงคุณ
ฉันจะไม่อยากอยู่ในอ้อมแขนใคร
และ จะไม่ละเมอถึงคุณ


ทิกิ
๒๓:๑๖ คืนที่ฉันจะไม่ละเมอถึงคุณ
พฤหัส ๑๓ มกราคม พุทธศํกราช ๒๕๔๘