รักพิศวง3

Packnet

บอม : นี้สรุปว่าจะกินดีๆ หรือจะกัดฉันก่อนถึงจะกินอร่อยเนี้ย
มีน : ก็ประมาณนั้น ฉันไม่ควรเสียเวลากับนายเลย ฉันจะกลับแคมป์ละ อยากอยู่ที่นี้คนเดียวก็ตามใจ
เมื่อมีนกำลังจะเดินไป ก็หน้ามืดด้วยพิษไข้ป่าทันที
บอม : อย่าอวดเก่งไปหน่อยเลย ตัวเองยังไม่สบายจะเอาเรี่ยวเอาแรงที่ไหนกลับแคมป์ มานอนก่อนนิ ถึงจะไปได้
มีน : เลิกบ่นเป็นไอ้แก่หลังบ้านเสียที รำคาญวะ แล้วก็ไม่ใช่พ่อฉันอย่ามาสั่งมาสอน หนวกหู
บอมทนไม่ไหวจึงเข้าประชิดตัว แล้วจูบทันที ซึ่งมีนก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืน มีทางเดียวก็คือ "ตบ"
มีน : นายมันบ้าไปแล้ว นายทำยังงี้ทำไมบอม ฉันไม่เคยสร้างความเดือดร้อนอะไรให้เธอเลย นายมันก็ไอ้งั่งดีๆนี้เอง ไอ้โรคจิต
บอม : เค้าขอโทษมีน เค้าไม่ได้ตั้งใจ ก็คนมันโมโหจะให้ทำไงละ
มีน : จะไปไหนก็ไป ฉันคงจะอยู่กับคนโรคจิตอย่างนายไม่ได้แล้วละ ถือว่าเราไม่เคยรู้จักกันนะ ฉันจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นมาเมื่อกี้ก็แล้วกัน
บอม : ทำยังงี้ แล้วคิดว่าฉันจะเลิกชอบเธอหรอมีน ฉันรักเธอนะ แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าเธอรักฉันเหมือนกัน อย่าปกปิดความจริงสิมีน 
น้ำตาของมีนไหลพรากลงมาที่แก้ม เธอจึงวิ่งเข้าไปกอดบอมทันที
มีน : บอมฉันไม่กล้าที่จะบอกนาย เพราะนายมีทั้งเมย์ ส่วนฉันก็มีเอกที่แอบชอบอยู่ ฉันกลัวเสียน้ำใจพวกเค้า เราเป็นเพื่อนกันจะดีกว่านะบอม
บอม : เราจะไปกลัวพวกนั้นทำไม ในเมื่อเรารักกันไม่มีใครเข้ามาขวางความรักของเราได้หรอก
มีน ; แต่ฉันว่ามันเร็วไป เราเพิ่งม.2 นะบอม ผู้ใหญ่เค้าคงไม่เห็นด้วยหรอก
บอม : เราก็ไม่ต้องเปิดเผยสิ เราจะคบกันไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีคนเห็นใจ แต่ตอนนี้เธอรีีบพักผ่อนเถอะก่อนที่จะเป็นอะไรไปมากกว่านี้
มีน : ขอบใจนะที่ดูแลฉันมาตลอด ฉันไม่เคยมองนายในแง่ดีเลย ฉันขอโทษนะ
แล้วมีนกับบอมก็นอนด้วยกัน แต่บอมก็ไม่มีสิทธฺ์ที่จะกอดมีน แต่เค้าทั้งสองก็จับมือกัน เพื่อความแน่ใจต่อรักที่มีให้กัน
---------------------------------------------------------------------------
แบงค์ : ไอ้งั่งบอม มันจะทำอะไรมีนรึปล่าวเนี้ย
ปาล์ม : เชื่อใจบอมหน่อยิแบงค์ บอมเค้าเป็นสุภาพบุรษอยู่นะ
เจมส์มี่ : บางทีเราก็ไม่ควรเชื่อใจจนเกินไปนะ เพราะว่าไป้พวกเนี้ยมันน่าไว้ใจตั้งแต่เมื่อไร
ปาล์ม : พอเหอะ เรารีบตามหามีนกันเถอะ
**************************************************
วันนี้ก็รีบเขียนเหมือนกันนะ อาจจะดูสั้นๆ เพราะเริ่มง่วงแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะทุกคน