...พลัง...(2)

ดาราจักร..

แคร์หันไปมองย่าของเธอ    เธอเป็นหญิงแก่อายุ 68 เธอดูไม่ผอมเหมือนคนทั่วไป เธอดูอวบหน่อยๆ ผิวหนังหย่อนยานตามลักษณะของคนอายุมาก ตาเธอโตใส รอยยิ้มของเธอดูมีเสน่ห์ แบบน่ารัก มีรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า แต่รอยเหี่ยวย่นพวกนั้นก็ไม่ทำให้รอยยิ้มเธอจืดจาง  มันเป็นรอยยิ้มแห่งความสุข. เลยทำให้เธอมีความสุขตามย่าเธอไปด้วย ย่าของเธออยู่ในเสื้อเชิ้ตลายลูกไม้ ใส่กระโปรงยาวเกินเข่า สีแดง มันดูสดใสสำหรับเธอ ไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ 
ไปนั่งชมจันทร์เหรอหลาน คงจะคิดถึง จอห์น กับ ซาราห์ สินะ
 เธอรู้ว่านั่น คือ พ่อกับแม่กับเธอ
คงอย่างนั้นมั้งคะ
ไม่เป็นไรนะ  หลานก็ยังมีย่านี้จ๊ะ ถึงจะไม่อบอุ่นเท่าพ่อแม่ก็เถอะ ย่าพูดด้วยความเอ็นดู
 คุณย่าอย่าพูดอย่างนี้สิคะ หนูรักย่านะ เธอตอบด้วยน้ำเสียงหวานแหวว พร้อมกับกอดย่าของเธอ
ย่าของเธอลูบหัวเธอด้วยความรัก ก่อนจะพาเธอเข้าบ้าน.
  แคร์มองดูบ้านของเธออย่างเคยชิน ก็ใช่สินี่มันบ้านของฉันนี่นา ชินแล้ว  บ้านของเธอไม่ใหญ่โตอะไรนัก ตั้งแต่พ่อแม่จากเธอไป ด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ พลิกคว่ำ ทรัพย์สินเงินทองที่มีอยู่มากก็ต้องหายหมด และเธอต้องมาอยู่กับย่า พร้อม แลร์รี่ คนรับใช้ ไม่สิ คนในครอบครัวของเธอ เพราะรักเธอมากเลี้ยงดูให้โน่นให้นี่ ทำงานไม่เหน็ดเหนื่อย เพื่อบ้านของเธอ ขนาดย้ายบ้านมาอยู่กับย่าเธอยังขอติดตามด้วยอย่างไม่ลังเล เธอเป็นคนไว้ใจได้ แต่ถ้าเธอทำอะไรผิดพลาด เธอจะยอมรับโดยตรง ยอมถูกลงโทษ แต่พ่อแม่ของเธอไม่เคยลงโทษเธอสักครั้งเดียว เพราะเห็นความดีที่ทำไว้ต่อบ้านนี้ แคร์คิดว่า ถ้าเธอโตมาเธอจะเป็นอย่างแลร์รี่ได้ใหมหนอ น้ำใจเธอเหลือล้นมีแต่คำว่า ให้  เธอสารพัด ให้ 
    บ้านย่าของแคร์ ผมขอเรียกว่าบ้านของแคร์แล้วกัน อยู่ในหมู่บ้านที่ผู้คนไม่ค่อยรู้จัก อยู่ในประเทศอังกฤษ* ค่อย ชื่อว่าหมู่บ้าน เฮอร์เฟล์* อย่างที่บอก เป็นหมู่บ้านเล็กและสงบสุข มีบ้านแค่ประมาณ 30 กว่าหลังคาเรือน รวมทั้งโบสถ์ และสถานที่ต่างๆ เป็น 50 แห่ง อยู่ตามเนินเขา บ้าง แม่น้ำสายเล็กใสใส บ้าง กลางทุ่ง บ้าง และอีกหลายๆที่
ทุกคนไปมาหาสู่กันอยู่เสมอ เป็นมิตรซึ่งกันและกัน ผู้คนไว้ใจได้ ไม่ค่อยมีโจรขโมย มีแต่ความรื่นเริงสุขสันต์หรรษา หมู่บ้านนี้อบอวลอยู่ภายใต้  ป่า เมอร์เดล*  ซึ่งผู้คนตั้งขึ้นเองล้อมรอบหมู่บ้านอยู่ทั่วถึง  แม่น้ำ ทาทาร์* ที่เป็นแม่น้ำสายเล็กที่แยกตัวมาจากแม่น้ำสายใหญ่อันไกลโพ้น และยังอีกมากมายหลายแห่งที่เป็น ธรรมชาติ  แคร์คิดว่ามันคือสวนแห่งธรรมชาติเล็กๆนั่นเอง..
   ความคิดวกกลับมาที่บ้านของแคร์ ตอนนี้เธออยู่หน้าห้องแล้ว เธอเดินขึ้นบันไดมาขณะคิดเรื่องราวต่างๆ อยู่ เลยทำให้ไม่รู้ตัวว่าขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร ห้องเธอมีเตียงเล็กๆ วางอยู่ชิดผนังห้องที่ทาสีด้วยสีเขียวอ่อนดูเย็นตา มีหมอนและหมอนข้างพร้อมด้วยผ้าห่มอยู่อย่างละหนึ่ง ผ้าปูที่นอนสีเขียวกลมกลืนกับห้อง ข้างที่นอนมีโต๊ะเขียนหนังสืออยู่ข้างๆ  ปลายเตียงมีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ เธอเดินเข้ามาทางเดินกว้างของห้องข้างทางเดินมีประตูห้องน้ำอยู่ชิดผนัง
แน่นอนเป็นห้องน้ำที่ฉันชอบและไม่ชอบเอาซะเลย  เธอคิด ที่ชอบก็เพราะที่บ้านพ่อแม่ของเธอไม่เคยมีห้องน้ำที่ห้องเธอ พอมาอยู่ที่นี่เธอชอบมัน มันดูเป็นส่วนตัวดี เวลาอาบน้ำตอนเช้าเธอจะได้ไม่ต้องวิ่งไปห้องน้ำที่อยู่ริมสุดของบ้านเหมือนบ้านพ่อแม่ของเธอ และที่เธอไม่ชอบก็เพราะเธอกลัว ผี ตอนกลางคืนเธอมักจะไม่อาบห้องน้ำเธอแต่เธอจะไปอาบห้องน้ำรวม ที่อยู่ชั้นล่างของบ้าน ย่าเธอพลอยขำไปด้วยกับท่าทีพิกลตอนเธอผี แต่อย่าก็บอกอยู่เสมอว่า หลานอยู่กับย่าไม่ต้องกลัวผีหรอก พระเจ้าจะทรงคุ้มภัยเราจากสิ่งร้าย มันทำให้เธอกล้าหาญขึ้นมาหน่อยแต่ก็ไม่พอที่จะทำให้เธออาบน้ำห้องน้ำของเธอได้ 
  ความคิดพวกนี้ทำให้เธอปวดหัว เธอปิดไฟโคมไฟ บนหัวนอน ได้ยินเสียงย่าดูทีวีอยู่ห้องข้างๆ เธอสบายใจขึ้นมา และได้ยินเสียง หัวเราะ ของแลร์รี่ ในห้องข้างล่างเธอ เธอยิ่งสบายใจมากขึ้น
  ไม่มีลมเย็นพัดมา.. เธอสั่งให้ลมพัด เป็นครั้งที่ 2 ของวันนี้  จงพัด มันทำตามความประสงค์ของเธอเช่นกัน ลมพัดอุ่นอุ่น มาตามหน้าต่างข้างที่นอนเธอ มันทำให้เธอกลัวนิดหน่อยแต่ไม่พอจะทำลายความง่วงของเธอ
    ก่อนจะนอน เธอคิดถึงเรื่องหนึ่ง 
ข้อดีและเสียของพลังเธอ
พรสวรรค์ของเธอ. 
//////////////////////////////////////////////////////////
*เรื่องทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นตามความเป็นจริง ด้วยความด้อยประสบการณ์ของผู้เขียน แต่อยากจินตนาการเท่านั้น
ถ้าท่านผู้อ่านไม่ชอบก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย เพราะกระผมจะใช้จินตนาการของผมเอง ไม่ใช่เรื่องจริง แต่ถ้าไปคล้ายกับคำไดที่ไม่สมควรก็ขออภัยด้วยเช่นกันครับ..