เวลา...ความว่างปล่าว(10)

คนไร้ถิ่น

   คืนนั้นเธอนอนแทบไม่หลับ...ก็ใครจะไปหลับลงในเมื่อสิ่งที่เธอได้ยินมามันเป็นเรื่องจริงที่เธอได้ยินจากปากของเขาเอง  เธอเข้มแข็งนะ...หรืออาจจะพยายามเข้มแข็งที่ไม่มีน้ำตาสักหยดสำหรับเขา...
    "แกอย่าร้องไห้นะ เพราะชั้นไม่รู้ว่าจะปลอบแกยังไง" นั่นคือคำพูดที่เพื่อนเธอบอกกับเธอ...เธอรับปาก...และเธอต้องทำให้ได้ด้วยนั่นเพราะเธอไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ ไม่อยากเป็นที่พ่ายแพ้เพราะผู้ชายเพียงคนเดียว...
    "หลับซะทีสิ เธอจะแคร์อะไร เธอเลือกเองนะ"เธอได้แต่บอกกับหัวใจของตัวเอง...T^T
     เช้าวันใหม่เธอไปเรียนตามปกติด้วยการทำตัวให้ร่าเริง...ไม่สิต้องบอกว่าพยายามร่าเริง...เพื่อนๆในกลุ่มก็รู้ดีว่าเธอ
เจ็บแค่ไหน...แต่ทุกคนพยายามทำให้มันเป็นเรื่องตลก...เธอรู้ว่าเพื่อนอยากให้เธอสบายใจแต่...ใครจะรู้ว่าเธอกำลังยิ้มทั้งน้ำตากับเรื่องตลกเศร้าๆของเธอ...ทำไมวันนี้เธอรู้สึกว่าตาของเธอมันร้อนผ่าวอยู่ตลอดเวลานะ...
    "อย่าร้องเชียวนะ" เธอบอกกับตัวเอง...ย้ำหัวใจว่าเธอแค่ต้องการรู้จักเขา 
แค่อยากพูดคุยกับเขาเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง เธอทำอย่างนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว
ไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะมาเรียกร้องอะไร...ในเมื่อวันนี้เขาต้องการจะไป
    เรียนเสร็จเธอกลับเข้าหอหลังจากที่ไปนั่งดูเพื่อนกินเข้า...ประมาณ 6 โมงเย็นเขาโทรหาเธอเพื่อชวนเธอไปกินข้าว แต่เธอบอกไปว่าเพิ่งกินมาเขาก็เลยวางหูไป...เขาโทรมาหาเธอเพื่ออะไรหรือเรื่องเมื่อวานเธอเข้าใจผิดไปเอง...เขาอาจแค่ไปกับเพื่อน
 ...เธอใจชื้นขึ้นที่เขายังอุตสาห์โทรหาเธอแต่เธอก็ไม่อาจจะลืมได้สำหรับเรื่องเมื่อวาน...มันกวนใจเธออยู่ตลอดเวลา...เธอจึงพยายามข่มตานอน...ตื่นขึ้นก็สามทุ่มเธอรู้สึกหิวจึงชวนเพื่อนลงไปหาซื้อของกิน...แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
    เขาโทรมาอีก...=^=
   "ทำอะไรอยู่" เขาถาม
   "เพิ่งตื่น กำลังจะไปหาอะไรกิน...กินข้าวรึยังไปกินมั้ย" เธอถามเขา...
   "ไปสิ...เดี๋ยวไปรับนะ" เขาตอบตกลง
...ทำไมความรู้สึกมันเปลี่ยนไปนะ ทุกครั้งที่เขาชวนเธอต้องดีใจสิ...แต่ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกกลัวที่จะเจอหน้าเขา...เธอกลัวว่าเธอจะทำหน้ายังไงเมื่อเธอเจอเขา...แล้วเรื่องอะไรที่เธอจะต้องกลัวเขาสิต้องกลัวก็เขาทำเรื่องไว้นี่...เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำหน้าอย่างไร...เธอลงไปหาเขายิ้มให้เขาแล้วก็ขึ้นรถออกไปด้วยกันโดยพูดกันแทบจะนับคำได้
   เธอและเขานั่งกินข้าวด้วยกัน บรรยากาศตอนนี้สำหรับเธอมันอึดอัด...และเขาก็คงอึดอัดไม่แพ้กัน...ทำไมเขาไม่พูดอะไรสักคำ...เธออยากให้เขาพูดความจริงกับเธอ...อย่างน้อยถ้าเป็นคำแก้ตัวเธอก็ยังพอจะได้รู้บ้างว่าเขาเปลี่ยนไป...แต่นี่ไม่เลย
...เธอได้แต่ลอบมองหน้าเขาด้วยหัวใจที่อัดอั้นจนเกินจะพูดอะไรออกมา...ดูเหมือนเขากำลังหนักใจที่จะพูดอะไรเหมือนกัน
     สำหรับเธอแล้วเธออาจทำตัวเข้มแข็งเกินไปจนบางครั้งกลายเป็นความ     เย็นชา...เธอบอกกับตัวเองว่าทำไมเธอต้องง้อในเมื่อเธอก็มีตัวเลือก หรือบางทีเธออาจเหนื่อยกับการเป็นฝ่ายวิ่งตาม...หลังจากวันนั้นมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย...เธอไม่โทรหาเขา พยายามหลบหน้าเขา พยายามลืมเขา แต่ไม่หรอกเธอไม่สามารถลืมเขาได้เร็วขนาดนั้นหรอก เธอยังส่งข้อความให้เขาเหมือนเดิมเพียงแต่นานๆครั้งเท่านั้น
   "ในเมื่อฉันทำเพื่อเขาขนาดนี้แล้ว เขายังไม่ชอบมันก็สมควรที่จะพอ ...ในเมื่อฉันไม่ได้มีชีวิตอยู่ และหายใจเพื่อเขา...เพียงแต่ในช่วงระยะเวลาหนึ่งเขาอาจเป็นคนที่ทำให้ฉันอยากหายใจ...มันก็เท่านั้นเอง"
  
    มันห่างเหินออกไปเรื่อยสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ...เวลาที่ผ่านมามันอาจมีค่าเพียงแค่เป็นความว่างปล่าว...แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีค่าเลยในช่วงระยะเวลาที่มีกันและกัน
   โปรดติดตามตอนต่อไป.....